ik heb niet gezegd dat ze er niet over kan praten, dat je het je afvraagt is tuurlijk goed want dan ben je er mee bezig! Maar ik kan jou niet laten voelen hoe ik het ervaar dat mijn kindje op de eerste plaats komt! Dat gevoel krijg je pas als je een kindje heb of krijgt! Een beetje logisch nadenken weet je natuurlijk dat een ouder ontzettend trots is op zijn eigen kindje(s) en dat je het op die manier aan de buitenwereld laat weten! En dat papa ook op nummer 1 staat maar dan op een andere manier! niet dat ik het zeg op een manier van: jij kan er niet over praten dus hou je mond maar ( ff een voorbeeld hoor ) en ik je afkap. Ik wil ook niet zeggen dat je mij bedoelde, maar omdat ik ook ziets heb gezegd wil ik daar even op reageren.
Ik had voordat Joris was geboren ook al een hele tijd in mijn msn naam bv alleen mijn bijnaam staan en geen hartjes met Sven of wat dan ook... Die tijd heb ik gehad, persoonlijk vind ik dat meer pubergedrag, maar ja dat is mijn mening! En nu staat idd wel Joris in mijn msn naam als Joris, ons prinsje. Dus niet iets van MIJN prinsje of wat dan ook... Ook in Sven's msn naam staat Joris vermeld. En daarbij staat Joris echt op de eerste plaats SAMEN met Sven. Het is niet zo dat ik minder ben gaan houden van Sven, maar Joris is een deel van ons 2en en daardoor heel belangrijk voor ons allebei!
mijn mannetje doet net zoveel als ik met Fenja. Ik vind dat hij het keigoed doet en heb neem Fenja niet van hem over als ze huilt. Hij kan dit prima zelf. Hij is vanaf het begin af aan een superpapa en doet alles net zo als ik het zou doen, en soms beter zelfs.
Maar.......Fenja komt wel op de eerste plaats! Zij zal voor alles gaan. Tja....daar ben je dan mama voor. Maar bij mijn mannetje staat zij ook op nr 1 hoor. En ik vind dat heel begrijpelijk en logisch!
Hier staan ze toch echt samen op nr. 1... doen wat betreft opvoeding alles 50/50, dan de een 's wat meer, dan de ander... zonder hem een kind grootbrengen tot een emotioneel stabiele volwassene lijkt me dus echt onmogelijk, moest er niet aan denken! Dat is ook meteen de reden dat ik nu al gauw durf te 'kiezen' voor een tweede... samen staan we sterk!
Ik vind het een beetje raar om te rangschikken, alsof je het over een competitie hebt. Ik vind dat je niet kunt spreken over wie het belangrijkste is, omdat mijn kinderen en mijn man nu eenmaal een hele ander plek in mijn leven hebben, en dat heeft niets met meer of minder houden van te maken. Ze kunnen gewoon niet met elkaar concureren, dat is onzin, daar zijn ze te verschillend voor; ik hoef mijn man gelukkig niet te verzorgen, op te voeden en te voeden, en met mijn kinderen heb ik geen huwelijk gesloten.. Ze zijn allemaal belangrijk maar op een andere manier. Mijn man staat sowieso niet in mijn msn naam, als ik op msn ben, zit ik alleen achter de pc, niet met mijn kinderen of mijn man op schoot.. Ik vind het ook een beetje puberaal om de namen van je hele gezin in je msn naam te verwerken. Dat ik van hen hou hoef ik niet zo nodig via msn te verkondigen, het is alsof je je moet bewijzen ofzo, dat ik dat hen laat merken is belangrijker!
Ten eerste; nee, mijn man komt zeker niet op de tweede plaats. We hadden het al erg fantastisch, en de afgelopen periode is het alleen maar nog leuker op geworden. We staan nu zeker nog veel dichter bij elkaar als voorheen... Ten tweede; je kunt het volgens mij niet eens hebben over '1e' of '2e' plaats, omdat je met beiden een relatie hebt die niet met elkaar te vergelijken is... Wat troosten enz. betreft, tja dat komt in ons geval ook vaak op mij neer. Mijn man werkt veel, ik ben ft thuis en geeft ook nog eens BV. Dus hij wordt bij mij rustig. Papa's zijn weer voor veel andere dingen belangrijk, helemaal wanneer ze een paar jaar ouder zijn. Dus moeder en vaderrol zijn totaal verschillend, maar mijns inziens allebei net zo belangrijk!
Mijn mannie is nooit echt een knuffelkont geweest, maar nu is ie toch wel zó schattig als het om mijn buik gaat.. Iedere dag als hij gaat werken geeft ie mij en daarna het buikje een kusje, en hij legt als we samen in bed of op de bank liggen zijn handen vaak op mijn buik. Het lieve is dat de baby er ook op reageert (heeft ze bij mij pas 1 keer gedaan, laatst in bad), ik krijg dus nu al het vermoeden dat het een papa's kindje gaat worden en ik denk dat ik niks anders ga doen als daarvan genieten! Ik heb het ook nooit over een 1ste of 2de plek. Mijn hubbie en dochter zijn straks samen nummer 1 als mijn gezin. Echter ons kindje zal wel privéleges hebben, maar dat is andersom ook zo: ze zal tov. haar vader ook privéleges hebben boven mij. Beide zijn even belangrijk in mijn leven, maar wel allebei op een andere manier. Ik wil mijn kindje niet voor mijzelf, ik wil haar graag delen met mijn man. Daarom wist ik al vrij vroeg in de zwangerschap dat ik mijn melk deels wil gaan afkolven als dit gaat lukken, zodat mijn man ook het voorrecht kan beleven van het voeden van zijn kindje. Het aparaat heb ik al een maand in huis nu. Dit doe ik niet voor mezelf, maar puur voor hem omdat ik het zo graag met hem wil delen. Ik vind het prachtig hoe hij opbloeit nu hij vader wordt, hij straalt aan alle kanten! Hijzelf heeft niet zo'n leuke ervaringen met zijn eigen vader achter de rug (die nu overleden is helaas). Dit motiveert hem om een extra goede papa te zijn zegt ie. Hihi.. zo heftig als zijn reactie was van schrik toen hij hoorde dat we in verwachting waren, zo verheugd is ie nu!
Haha, mijn man heeft echt nooit in mijn msn- naam gestaan en Bram (mijn zoontje) ook niet. Dat vind ik echt zo kinderachtig! Mijn zoontje komt absoluut op de eerste plaats als het gaat om verzorging. Voor hem is niks mij teveel. Wat betreft houden van... dat is gewoon anders dan het houden van je man. Maar niet minder of meer. Zonder mijn man was Bram er niet... dus hoe kan ik mijn man dan ooit op de tweede plaats zetten? Natuurlijk draait alles in een gezin om de baby die net geboren is, maar dat lijkt me logisch. Daar kan papa als het goed is wel tegen. En mama ook, want vergis je niet, na alle aandacht en belangstelling tijdens je zwangerschap ziet ook niemand je meer staan na de bevalling, iedereen is meteen gefocust op je kleintje
Mijn man en ik hebben heel intens de zwangerschappen en geboorte van beide kinderen beleeft. En nu intens samen de opvoeding en verzorging. Niemand hier in huis komt iets te kort (ja, wij komen wel eens tijd te kort )
Heel herkenbaar Ik heb ook al vanaf dat ik wist dat ik zwanger was geroepen dat ik straks een deel wil gaan afkolven, zodat hij de baby ook te drinken kan geven. Ik vind het gewoon belangrijk dat hij dat ook kan doen en dat het niet puur een mama-baby moment is. In het begin had hij nog zoiets van "Vind je dat nou echt nodig?", maar volgens mij vindt hij het stiekem wel heel leuk dat hij straks zijn kindje ook kan voeden Ik had het trouwens gister met hem over dit topic en zijn reactie is gelijk aan de mijne: "Natuurlijk staat het kindje straks op de 1e plaats!" Dat ons kindje straks belangrijker zal zijn in ons leven dan wie ook, vinden we eigenlijk heel normaal. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we daarom geen oog meer voor elkaar zullen hebben. We hebben nu ook al afgesproken dat we af en toe bewust tijd voor elkaar maken en een oppas voor de baby regelen (genoeg opa's & oma's die dat helemaaaaal niet erg zullen vinden ).
ik ben ook zo, behalve de msn namen enzo, voor mijn kinderen heb ik gewoon zo'n overweldigend liefde en zorg gevoel , dat valt met geen pen te beschrijven en ik ga er lekker egoistisch in op, zou de man ook moeten doen dan, heb je samen een hobby
Vind het echt ge**** over niks wat betreft die msn naam. Mijn msn naam was voor ik kids had gewoon mijn naam, en nu is het mijn naam met daarachter mama van .... en .... Mn man heeft net zoiets, als hij al msn heeft. Verder is er natuurlijk wel wat veranderd sinds de komst van de kids... mn man is niet afhankelijk van me en ik ben niet verantwoordelijk voor hem. Mn kids daarintegen zijn zo goed als hulpeloos als ik niks voor ze doe. De 1 is niet belangrijker voor me dan de ander maar de kids hebben me wel meer nodig. Mn man heeft me op een heel andere manier nodig. Ik hou enorm veel van mn kids maar besef me ook goed dat er een dag komt dat ze zelfstandig zullen zijn en ik niet meer hun nummer 1 zal zijn en ik en mn man dan samen achterblijven. Het is daarom ook belangrijk om te zorgen dat het goed blijft gaan zodat we er niet over 20 jaar achterkomen dat we vreemden voor elkaar zijn geworden. Verder over de band. Vooral mn dochter is gek op haar vader. In het begin was ik vooral degene die vaak trooste gewoon omdat ik er altijd was en mn man ook moet werken maar langzaam aan is dat verschoven en nu is papa haar held en ik ben gewoon haar mama. Mn zoon hangt nog erg aan mij want ik ben zn lopend buffet maar hij laat zich ook goed troosten door anderen.
Ik vind het ook geweldig hoe mijn hubby met Terence bezig is. in het begin bemoeide ik me er telkens mee onzeker he of papa het goed zal doen , maar ik ben er nu aan gewend we zijn er samen voor Terence en niet ik alleen of hij alleen. nu hebben we zelf een regel van elke maandag en woensdag avond voor papa en het weekend doen we alles samen met Terence in bad en noem maar op. want mathijs ziet terence heel weinig vanwege zijn werk. Toen ik zwanger was wou hij nooit mijn buik aaien enzo ik voel hem tog niet ik wacht wel tot hij geboren is,zei hij maar soms deed hij dat tog spontaan zonder dat ik het vraag. maar jah, elke man is anders de 1 smeert de buik bijna elke dag en de andere raakt de buik zelden aan(bij mij dus gebeurt) Maar nu is mathijs niet bij Terence weg te slaan zodra hij thuis is pakt hij terence eerst op en knuffelt met hem dan kom ik aan de beurt met een kusje hahah. maar ik zit er niet mee ik vind het heel belangrijk dat de vader de kleine ook zoveel aandacht wil/kan geven. Wij zijn volwassen wij begrijpen denk ik meer dan zo'n kleine. Dus dan wacht ik gewoon op mijn beurt ps: Hij heeft wel soms op zijn msn,hou van mijn kleine jongen,of mijn kleine man doet dit of dat! liefs Loesmari
Als ik eerlijk ben: ja, mijn kind gaat voor alles, en dus ook voor mijn man. Ik zou al het leed van de wereld op mijn schouders willen nemen alleen voor mijn kind, zo voel ik dat. Ik denk dat je de liefde voor je kind ook niet kan vergelijken met de liefde voor je partner. De liefde voor je kind is altijd onvoorwaardelijk. Op de msn sta ik als: Jelte's mama( lijkt mij duidelijk... )
hier is het inderdaad zo dat man ineens op de 2e plaats komt. pas als alicia helemaal is voorzien is me mannetje aan de buurt. eerst wilde ik continu aandacht van hem en nu komt hij aandacht bij mijn vragen en dat was eerst echt niet nodig. in mijn msn naam staat "ik houdt zielsveel van me meisje alicia" en daar onder als extras "vanacht heerlijk geslapen met hulp van ferdi, is het geen schatje"
Mijn man was benieuwd naar wat de ervaringen zijn van jullie mannen wat dit betreft. Dus ervaringen van de papa's? De rol van papa is idd anders dan die van mama. Papa komt misschien pas later wat meer in beeld. Dat idee van kolven zodat papa ook kan voeden, is misschien nog niet eens zo gek. Maar 'k weet niet of ik dat zelf zou doen, hoor, maar dan heeft de papa ook een rol in het voeden. Over de ''je hebt zelf nog geen kinderen dus kun je je er weinig bij voorstellen''-opmerking. Ik denk ook dat dat zo is. Ik maak me er niet echt heel druk om, maar ben er gewoon wel even over aan het nadenken gezet. Leuk, al die ervaringen. Maar ik zou niet willen, dat mijn man op een tweede plaats komt, dat heeft -ie niet verdiend. Helaas moet ik er alweer vandoor, werken. Iig dank voor alle posts, vind het echt leuk zoveel ervaringen hierover te kunnen lezen. Ben benieuwd naar de ervaringen van de vaders.
Mijn man heeft inderdaad wel eens geklaagd. Voorheen was het altijd mijn man die alle aandacht kreeg, en nu niet meer. Hij moet zich er maar even in schikken, het wordt vanzelf wel weer minder. En als hij er niet tegen kan.... tja, dan heeft hij pech gehad.( en dat weet hij ook wel)