sinds iris 1 jaar is heb ik het weer moeilijk met het overlijden van onze 1e dochter (11 dagen na de bevalling) Nu heeft een vriendin van mijn man (en inmiddels ook van mij ) 1 maart een dochter gekregen en nu is het zo dat wij het niet kunnen maken om niet op bezoek te gaan nu de baby er is . maar ik vind het moelijk en zie er erg tegenop . ik zie namelijk in pasgeborene meisjes vooral mijn dochtertje en nu ben ik bang daar te gaan huilen en dat ik het niet aan kan . Hoe moet ik dit nu doen ,wil niet kinderachtig zijn of zo . bij het idee komt er al een brok in mn keel en krijg ik maagpijn. wie kan mij helpen of tips geven.?
Als eerste wil ik even zeggen dat ik het heel vervelend voor je vind en me heeeeel goed voor kan stellen dat je het hier nog steeds erg moeilijk mee hebt. Ik zou heel eerlijk tegen die vriendin zijn door de telefoon uitleggen dat voor jou het kraambezoek een hele dubbele gebeurtenis is, dat je best wilt komen voor een kort bezoekje samen met je man maar dan op een tijdstip dat er geen ander kraam bezoek is en ze het niet erg vind als het wel gebeurt dat je een traan laat. Als het een goede vriendin is begrijpt ze dit maar al te goed en zal ze het ook niet vreemd vinden. En ook met je man overleggen dat als je het echt moeilijk hebt jullie gewoon weer lekker naar huis toe gaan. Heel veel sterkte iniedergevaal meis!
Ik kan me goed voorstellen dat dit je heel erg raakt. Volgens mij kun je het beste eerlijk tegen haar zijn hierover. Aan de telefoon, bij het maken van een afspraak al zeggen dat je heel blij voor haar bent, maar dat je het zelf heel moeilijk hebt met de situatie. Dat je graag even langs wilt komen maar dat je misschien heel geemotioneerd raakt en dan sneller dan gepland of verwacht naar huis gaat. Bespreek dit ook met je man zo, dan is iedereen op de hoogte van de situatie en krijg je geen rare of vreemde reacties op opmerkingen. Ik denk dat deze vriendin, die net zelf moeder is geworden, zich jouw gevoel wel kan indenken en al blij is als je komt, vrienden heb je inmiddels niet alleen om samen mee te lachen, maar ook om samen mee te huilen, toch? Heel veel sterkte!
Littlemama... wat kan ik me dat indenken zeg. Allereerst, wat ongelofelijk naar en wat een moeilijke situatie voor jou. Maar zoals hierboven al gezegd: je vriendin zal zich vast kunnen indenken hoe je je voelt. Het is toch ook niet erg om geëmotioneerd te worden? Dat betekent toch nog niet dat je niet blij voor haar bent? Je bent gewoon verdrietig en dat is heel goed te begrijpen en je hebt recht op je tranen. De tips die hierboven staan van eerst even bellen en goeie afspraken maken met je man lijken mij heel goed. Ik wilde je vooral veel sterkte wensen en ik hoop dat je erg kunt genieten van Iris (wat een mooie naam heb je haar gegeven!). Veel sterkte en een dikke knuffel
Ach meid toch, dat is heel begrijpelijk hoor. Tis toch ook superheftig zoiets. Als het echt een goede vriendin is dan snapt ze dat wel. Sterkte.
Als het echt een vriendin van je is, zal ze het begrijpen. Je kunt altijd zorgen dat je met haar afspreekt alleen op bezoek te komen als er verder geen ander bezoek is. Wat geeft het als je dan in huilen uitbarst. Ook daar heb je vrienden voor! Sterkte!
Ik sluit me helemaal aan bij bovenstaande. Gewoon eerlijk zeggen (door telefoon, via mail of brief), ik weet zeker dat ze het begrijpt (ook als het een vage kennis is trouwens). Veel sterkte + *knuf*
Hoi, helemaal voorstelbaar dat je het hier moeilijk mee hebt hoor! Maar asl zij een goede vriendin is, zal ze dat echt begrijpen en jou heus wel de ruimte kunnen geven voor jouw verdriet. Vertel het haar van te voren idd en spreek af op een moment dat er verder niemand is, dan kun jij je vrij en veilig voelen om gewoon de emoties die er dan komen, te laten komen zoals ze zijn. Ik denk overigens ook dat dat heel goed is voor je verwerking: dit soort dingen zal gewoon keer op keer verdriet oproepen en de heftigheid daarvan gaat alleen maar afnemen in de loop van de tijd, als jij het er gewoon maar laat zijn zoals het er is. Heel veel sterkte!
Ik heb (gelukkig) geen ervaring met zoiets heel ergs, zelfs als je alleen maar dénkt dat zoiets gebeurt, maakt dat ik al helemaal benauwd word. Helemaal niet raar dat je er tegenop ziet hoor. Dat zullen je vrienden ook vast wel weten. Als ik jou was, zou ik eerst bellen, en vragen of je mag komen terwijl er geen andere visite is. En dan gewoon maar proberen, volgens mij is het juist goed als je het probeert, en het geeft toch helemaal niet als je misschien huilen moet? Dat zulen echte vrienden heus wel snappen! Heel veel sterkte ermee hoor. En geniet je intussen wel van je andere dochtertje?
Ik sluit me ook aan bij wat hierboven gezegd is. je vriendin begrijpt het heus wel en het is echt niet erg dat je een flink potje gaat huilen, misschien helpt dat je juist wel om je verlies wat meer te verwerken. en wat kisbaba ook zegt; geniet lekker van Iris. sterkte, Miranda
Ik begrijp je volkomen. Ik kan niet alleen meeleven maar ook meevoelen. Ons derde kindje is na 4 weken overleden aan een gruwelijke huidaandoening. Nu nog, het is 1.5 jaar geleden heb ik er vreselijk veel last van, ookal hebben we ondertussen een gezonde dochter erbij. Ik jank me suf bij geboortes, maar ook bijvoorbeeld bij de doop van het kindje van vriendin, 5 dagen ouder als ons overleden meisje. Het hoort erbij, het geeft niets. Anderen vinden dat ook niet erg denk ik. Ze vinden het vaak fijn dat er een bepaalde openheid is. Dus uit je verdriet, ze kunnen er dan vor je zijn. Niemand kan je pijn wegnemen en weinigen hebben echt ervaren hoe het is. Maar toch...van goed vrieneden kan ik het goed hebben als ze me willen troosten. Liefs, zus, die best eventueel via een pb-tje met je over je hoogstwaarschijnlijk prachtige vlinderkindje wil praten....
Vriendin kreeg een tijdje na het overlijden van beeb een lief jongetje en ik kwam al jankend binnen. Ze pakte de baby en zei, hier istie, knuffel hem maar. Ik heb het beebje kompleet ondergesnotterd, kon er niet meer omheen, hij was er! Gezond en wel! zelfs een soort jaloezie passeerde de revue, dat had ik ook gewild, een gezonde beeb en fijne kraamtijd. het was nog maar de vraag of ons dat ging lukken. Zwanger raken ging moeilijk en ziekte bleek erfelijk. Maar door haar resulute handelen engeen geneuzel met haar kindje kon ik er doorheen....Vraag of je kindje mag vasthouden en knuffelen, zeker als je die vrienden vaak gaat zien. Dan zie je kindje groot worden en ben jij daar onderdeel van als vriendin. Liefs, zus, die het zooooo goed begrijpt!