Ik word echt langzamerhand gek... Zoon is nu net 1 jaar en sinds 9 maanden is hij alleen stil op schoot of in bed. Zodra zijn voeten of billen de grond raken is het huilen huilen huilen. Al 3 maanden ben ik vergroeid met een baby op mijn arm. Kinderstoel is voor even goed. Laten huilen werkt niet, is echt pas stil zodra je hem oppakt (direct ook echt stil). Eerst denk je aan sprong. Daarna tandjes, niet fit, frustratie etc. Maar 3 maanden lang?? Iemand tips voor deze ellende? (Dragen is wegens redenen geen optie)... Ps ook sneu voor de foto's want daar staat hij alleen maar huilend op
Ach gossie heel sneu ja. Voor jou, maar vooral voor hem. Ik neem aan dat medisch alles is uitgesloten? Wat zegt de arts ervan? Heb je een doorverwijzing naar de kinderarts gekregen? Osteopaat al geprobeerd?
Btw, ik snap je frustratie hoor. Maar ik vind de foto erbij toch wel een beetje zielig. We snappen het ook wel zonder zielig en huilend snoetje.
T is idd zo zielig 😕 Medisch in zoverre alles uitgesloten dat we 2 weken geleden bij ha zijn geweest ivm lange griep. Oortjes, longen, buik etc waren ok. We hebben bij kinderarts gelopen ivm reflux en vermoeden kma. Maar dat is 2 maanden geleden afgesloten. Reflux over en kma middels provocatie test uitgesloten. Manueel therapeut bij gelopen en ook dat is inmiddels afgesloten en alles ok. Fysio 1x geweest en ook daar groen licht gekregen. Omdat hij stil is zodra je hem vastpakt vraag ik me ook af of t iets medisch zou kunnen zijn... Zal foto straks wel weghalen 😬
Het klinkt als hevige verlatingsangst. Mijn dochter heeft ook wel van die periodes gehad; ik kon op een gegeven moment alles met 1 hand want zodra ik haar neerzette was het brullen. Wandelen werd zij toen ook wel rustig van, en baby tv, je moet wat. Het kan best een tijd duren maar het gaat een keer over, ik heb helaas niet echt tips behalve uitzitten.
Lijkt heel erg op verlatingsangst of mamahonger.. Kan je kleintje zich zelf wel een beetje vermaken of heeft hij jou echt overal bij nodig? ik bedoel als je hem speelgoed geeft speelt hij er dan mee of is hij dan ongeintreseerd? of er tevreden mee voor een paar min en dan is het weer huilen? Lijkt me heel erg vermoeiend, misschien het roer omgooien inplaats oppakken van de grond, ga je samen met hem op de grond zitten spelen en doen alsof het de leukste plek op aarde is, en steeds ga je een beetje verder van hem zitten totdat hij leert ooh ik kan ook even alleen zijn spelen met dit of mama is in de buurt etc
Dank voor de reacties. Tv werkt helaas niet... ben inmiddels ook held met alles met 1 hand doen maar ik groei scheef haha...sims kan hij zich wel even vermaken, maar langer dan 1 a 2 minuten niet. En zodra hij doorheeft dat ik bijv naar de keuken loop is t weer brullen. Samen spelen doen we wel (wel te weinig), maar heb nog niet geprobeerd om langzaam te verplaatsen. Dat ga ik in ieder geval proberen!
En probeer eens om continue met hem te blijven praten zodra je uit z'n beeld loopt. Zing bijv. liedjes of praat gewoon tegen hem. Zo hoort hij waar je bent en kan hij evt. naar je toe komen. Zou hem dan dus ook gewoon even laten, duidelijk zeggen waar je bent en dat hij naar je toe kan komen of anders zeggen dat je zo weer terug komt, als je bijv. even naar de wc gaat of naar boven bent.
Doe ik elke keer, helpt helaas geen fluit. Ik plas met de deur open terwijl een hysterisch jongetje op de drempel zit 😳
Je schrijft dat dragen geen optie is, maar als je baby steeds op je heup zit is dat toch nog veel minder prettig voor je lijf? Bovendien heb je zo wel 2 handen vrij voor klusjes in huis èn rust in je hoofd. Misschien niet voor de hele dag, maar juist wel voor momenten dat je het echt niet meer aan kan.
Ik zou het mezelf makkelijk maken en gaan rugdragen. Veel minder belastend, beide handen vrij en een gelukkig kind. Als je bijv. Was gaat opvouwen, neem hem mee. Zet hem op het bed of op de grond met ook een doekje om op te vouwen. Hoe is hij buiten? Anders wat meer gaan wandelen?
Dank voor de reacties! Ivm duizeligheid en angst in flauw te vallen ga ik echt niet dragen. Dat ik dan boven op mijn kind zou kunnen vallen (hoe onlogisch de gedachte ook) triggert de duizeligheidskkachten. Wandelen doe ik te weinig idd dus ga in oppakken! Ik werk 4 dagen in de week dus de oppas/crèche zien ze genoeg om ze daar nog meer heen te laten gaan Ondertussen blijf ik heel hard hopen als hij wat mobieler wordt dat het beter gaat 😬
Ik heb geschreven: de angst om flauw te vallen. Als ik merk dat ik me duizelig voel kan ik een kind dat ik til sneller op de grond zetten dan wanneer het vastgebonden is op mijn rug. T zal ongetwijfeld tussen de oren zitten, maar dragen is voor mij geen optie nu.
Vraagje wanneer hij bij de oppas/crèche is doet hij dit dan ook en lopen ze dan ook de hele dag met hem?
Tjonge wat heftig meid! Ik had gisteren een mannetje wat alleen maar zeurde en gedragen wilde worden. Dat vond ik al erg. En jij hebt dat dus al maanden Petje af hoor! Ik denk dat het inderdaad verlatingsangst is. Hij vind het bij de opvang wel leuk? Of is hij daar ook zo aan het huilen? Ik denk dat hij nog niet het ritme begrijpt: wanneer is mama er wel, wanneer is mama er niet. Misschien onbewust 'bang' zijn dat je weg gaat. Hij zal moeten leren dat jij er toch voor hem bent. Maar dat zal best wel eens een poos kunnen duren. Met kleine stapjes laten wennen. Ik heb helaas geen tips voor je, maar wil je wel sterkte wensen!
Kinderen hebben allemaal van die fases zoals verlatingsangst etc. Maar bij jullie is dit al 9 maanden zo....is het niet gewoon gewenning en weet hij dat je toch bij elke kik reageerd? Dat klinkt heel lullig, maar wellicht wel iets om over na te denken want hoelang wil je dit volhouden? Je kunt niet nog een jaar met een kind rondlopen dat alleen maar opgetild wil worden en bij jou stil is. Doet hij het bij oppas/opvang ook?
Zeker waar. Bedankt voor de verduidelijking. Hopelijk vinden jullie iets dat gaat werken, want kan me voorstellen dat het zwaar is.
Dat is pittig meid. Ik herken het! Ik vraag me af wat hierboven ook gesteld is: Doet hij dit bij de opvang ook? Ik heb het met mijn oudste ook gehad en dat was bij ons een kwestie van consequent handelen. Klinkt makkelijker gezegd dan gedaan en zal per kind of ouder verschillen maar ik zorgde voor genoeg qualitytime zodat ik wist dat t daar niet aan lag. Als ik dan echt mijn "eigen ding" moest doen legde ik dat uit en liet ik hem in zijn spel. Drama natuurlijk. Huilen en schreeuwen! Vastklampen! Ik zette hem dan rustig in zn eigen spel terug en beloond hem na 5 minuten als het 5 minuten stil was. Daarna bij elk klein succesje de tijd uitbreiden. Kost tijd en energie maar ik had op den duur mn handen weer vrij en een kind die begreep dat alleen spelen ook kan en dat mama in d buurt blijft. Succes!