Angelina, ik snap jouw standpunt goed, maar ik denk niet dat dit allemaal moeders zijn die vinden dat hun baby na de geboorte maar meteen zelfstandig moet kunnen slapen en desnoods met veel gebrul, die zaken liggen denk ik iets genuanceerder. Mijn dochter lag in een wiegje naast ons bed en vaak de laatste 2 uurtjes van de nacht wilde ze daar niet meer in en dan mocht ze altijd bij 1 van ons heerlijk op de buik slapen.(moet eerlijk bekennen dat mijn vriend en ik dat soms nog weleens missen, maar ze wil het gewoon echt niet) Maar na een aantal weken viel ze hier niet meer van in slaap en leek het haar juist wakker te houden, ze lag dan lekkerder in haar eigen wiegje naast ons. Overdag was het slapen een drama en wij hebben heel wat met haar rondgelopen en gewiegd enz. Zeker omdat je je kindje ook nog niet zo goed kent en dus niet altijd de reden weet van het huilen. En de methode nooit laten huilen altijd rondlopen of in slaap wiegen wanneer het huilt kan natuurlijk werken, maar hangt ook af van het kindje wat je hebt. Als het normaal aardig slaapt is dit ook goed te doen, maar als het gewoon nooit wil slapen is het niet altijd te doen. Ik heb ook rondgelopen met een draagdoek, maar dan deed ze hazeslaapjes waar ze niet echt uitgerust van werd, daarnaast stond ik er na de eerste week van 07.00 tot 19.00 alleen voor en had nog heel veel lichamelijke klachten, kon amper de trap op. Dus na een tijdje ben je uitgeput zeker omdat je dus ook nooit even kan bijtanken. Toen ik een keer op het toilet zat (wat een hele bevalling is na de bevalling nog steeds soms) begon ze te huilen en ik besloot toen voor het eerst dat ik nu even voor ging. Toen ik klaar was en naar boven wilde gaan sliep ze ineens! Ik kwam er achter dat steeds weer boven die wieg hangen of optillen haar juist nog onrustiger maakte, in slaap wiegen hielp bijna niet. Het was een neerwaartse spiraal en de regelmaat was ver te zoeken er moest echt iets doorbroken worden. Ik heb me dus voorgenomen 1 dag de Ria Blom methode toe te passen en te kijken wat het deed met haar en met mij. En voor ons meisje werkte het dus goed. (mede in combi met de osteopaat) En het mooie is dat ze nu dus bijna niet hoeft te huilen meer. wanneer ze naar bed gaat hoor ik heel goed of ze wat jengeld omdat ze dat nodig heeft om in slaap te komen (een soort hummen) en dan laat ik haart even, maar ik hoor ook heel goed nu wanneer het een huiltje is omdat ze nog even wat wil drinken, of mij gewoon nog even wil zien en een knuffel nodig heeft. Dan ben ik er dus ook als de kippen bij en kan haar meteen geven wat ze nodig heeft. En hoe fijn is dat voor een kindje dat wanneer ze huilt om iets aan te geven dat daar adequaat op wordt gereageerd en er niet drinken wordt aangeboden of een luier verschoont wanneer ze alleen in slaap probeert te komen. Nu is ze 1 brokje gezondheid en tevredenheid en ik kan me dan heel schuldig voelen dat ik mijn kind rond de 6 weken een dag meer heb laten huilen, maar het heeft ons heel wat opgeleverd dat het, regelmaat en dat gewoon duidelijk is geworden voor haar en mij wat er nodig is en wat de bedoeling is. Allebei zijn nu uitgerust. Dit bedoel ik dus nu niet als aanval, maar ik wilde het wel even nuanceren, soms heb je voor je gevoel alles geprobeerd en weet je het niet meer en moet je iets doorbreken op een bepaalde (verantwoorde) manier. Iedereen heeft een ander kindje en iedereen is anders en wat voor de 1 werkt werkt voor een ander niet.
Leonizzy, Ik zie je post zeker niet als aanval hoor, waarom zou ik Misschien was ik niet duidelijk: Wanneer een baby huilt, wordt al snel geroepen: Laat maar huilen, het hoort erbij, niet oppakken anders verwen je een kind, bladiebladiebla. Dat zonder naar het kindje te kijken! Ik lees hier best vaak dat men een kleine baby rustig 20 minuten laat huilen in bed omdat dat zo hoort . Ik vind dat gewoon niet goed. Vaak wordt gedacht dat wanneer een baby gegeten heeft, een schone luier heeft, het klaar moet zijn, ik denk dat er te weinig gekeken wordt naar de emotionele ontwikkeling van een baby. Tuurlijk snap ik dat jullie methode werkt voor jullie. Laten huilen werkt ook. Waarom? Omdat je een baby leert dat je niet komt als hij huilt, en daarom zal hij uiteindelijk het huilen staken. Doel van de ouders is bereikt, maar de baby huilt zich in slaap, dus in mijn ogen ga je aan een bepaalde behoefte van je baby voorbij. Ik geloof namelijk niet dat een baby zomaar huilt, of huilt omdat hij dat nodig heeft om in slaap te komen. Ik vind dat excuses voor de ouders om de baby met een gerust hart te kunnen laten huilen, en wat de redenen daarvoor dan ook zijn. ik geloof gewoon NIET in laten huilen. Sorry, daar gaat mijn nuancering weer.
Ik post met mijn android, best lastig bij een lap tekst, dus ik ga in een volgende post even verder: Ik durf best de stelling te droppen, dat het in slaap laten huilen van een baby alleen het belang van de ouders dient en in geen enkele manier in het belang van de baby voorziet. Geef mij een argument waarom een baby zichzelf in slaap moet huilen, dat in het belang is van de baby. Ik wil best nuanceren, ik sta daar voor open, maar ik wil nu wel ook echt goede argumenten lezen waarom het dan in het belang van een baby is dat hij in bed huilt. Echt niet om iemand aan te vallen, ik ben gewoon benieuwd naar de overwegingen.
Geeft niet hoor dat je nuancering weer gaat. Het is ook gewoon jouw overtuiging. Ik wil daar wel tegenin brengen dat die methode niet bij ons werkt omdat zij heeft geleerd dat huilen niet werkt omdat er toch niemand komt, want dat is pertinent niet waar. Dan zou ze ook op andere momenten niet meer huilen toch? Het is ook niet dat ze nooit meer huilt in bed. Dat vertelde ik dus soms valt ze meteen in slaap en soms ligt ze te hummen en ja dit heeft zij wel nodig is mijn ervaring, na ontelbare keren wel gaan kijken en oppakken, ze werd er juist huilerig door en niet in slaap te krijgen. Terwijl na 3 minuten hummen valt ze weg (dus dit is niet heel hard huilen). Soms leg ik haar weg en begint ze wel te huilen ik hoor nu alleen vaak aan het huiltje wat er is. Ik hoor het meteen wanneeer het een huiltje is omdat ze nog wat wil drinken. Ik reageer dan meteen op dat signaal. Soms begint ze te huilen en hoor ik dat het geen honger is. Ik ga dan wel naar haar toe en pak haar op en loop even met haar rond terwijl ik haar stevig vasthou en leg haar dan weer terug en dan valt ze in slaap. Want het is niet zo dat een kind alleen mag huilen en dat het dan gaat om honger, schone luier enz. Natuurlijk hebben ze soms ook egwoon behoefte aan nog een knuffel of dat je er bent. Ze heeft dus echt niet geleerd dat huilen toch geen zin heeft, maar dat er adequaat wordt gereageerd en dat ik er wel degelijk voor haar ben. Dus ik vind die stelling wat ver gaan. En ook 's nachts ga ik altijd naar haar toe, maar toen ze ineens een paar dagen steeds eerder wakker werd en ik uiteraard de eerste nachten wel naar haar toeging (dat gaat automatisch meteen erheen) heb ik op de zoveelste nacht besloten even een paar minuten te wachten om te kijken wat er zou gebeuren, wordt ze rustig of gaat ze harder huilen? Het bleek dat ze na 3 minuten weer in slaap was. Heb ik dan echt mijn kind in de steek gelaten? Ik vind zelf van niet.
Leonizzy: We hebben duidelijk een verschil van mening en visie. Ik vind gewoon echt, dat het negeren van een huiltje om aandacht, warmte, samen zijn niet goed te praten is, hoe je het ook verteld, sorry, staat er nu vast botter dan bedoeld. Het feit dat je met 6 weken hebt gekozen om je baby een dag te laten huilen omdat zij moet slapen, is in mijn ogen gewoon niet goed. Dát huiltje wordt genegeerd, als ze in bed ligt, dus echt huilen zal ze niet meer doen inderdaad. Ik heb een totaal andere opvoedvisie dan jij, ik kan nog wel uren doorgaan maar feit is, dat ik mijn dochter 20 uur per dag bij mij heb, in doek of in ons bed. Ik heb ervoor gekozen om haar, en geen van mijn kinderen, apart, verplicht in een bedje, op vaste tijden, alleen te laten slapen. Ze slaapt in de avond alleen in bed, zonder huilen, en zonder mij, maar bij iedere kik ben ik er om haar weer in slaap te sussen. In slaap laten huilen is hier dus nooit aan de orde. Waarom wél? Jij, en veel anderen, vindt dat een baby best alleen in een bedje, op een kamertje kan slapen, dat hoort immers zo. Snap je wat ik bedoel? Jullie uitgangspunt is anders. Wel prettig om even van gedachten te wisselen zo hoor, heerlijk! Helaas moet ik gaan, maar ik zal over je posts nadenken, thanx.
Leonizzy, dit is wel een interessante link, en veel genuanceerder dan mijn woorden . Klik Zo zie ik het ongeveer!
Ben het eens met Leonizzie. Verder wil ik er nog aan toevoegen dat ik mijn baby pas beter heb leren kennen toen ik niet meer bij elke piep boven haar wiegje stond. Zo leerde ik wat al haar verschillende huiltjes en kreetjes betekenen. Ook zie ik hier vaak reacties van moeders die de gevoelens van baby's interpreteren vanuit hun eigen belevingswereld als volwassene. Het lijkt mij praktisch onmogelijk om jezelf compleet te verplaatsen in de belevingswereld van een baby, aangezien de kans zeer klein is dat een volwassene zijn eigen babytijd bewust kan herinneren. We kunnen reageren op de signalen die een baby ons geeft, als je het de kans geeft om te kunnen communiceren, wat doorgaans ook huilen is. Echter, ons inleven in hoe een baby denkt of wat een baby voelt? Nee. Als laatste, er wordt ook vaak als advies gegeven om je baby dan de hele dag in de draagdoek te houden als het moeilijk in slaap komt, omdat dat bij hun goed werkt. Zitten hier ook moeders tussen die werken en hun kindje naar een kinderopvangadres brengen? Zijn er daar verzorgers die bereid zijn om de hele dag hun kindje in een draagdoek bij zich te houden, of bij elk geluidje hun kindje op te pakken? Die anti-huilen-theorieen en pro-draagdoek-theorieen zijn leuk en aardig, maar in mijn ogen alleen te doen voor thuisblijfouders. Er zijn koppels waarbij allebei de ouders werken, of dat nou pure noodzaak is, of een vrijwillige keuze. Om dan nog niet te spreken over de eenouder-gezinnen waarvan de ouder dus geen keus heeft en wel moet werken.
Daar heb ik ook over nagedacht, dat is goede toevoeging Bammetje. Ik heb ervoor gekozen inderdaad om het zo te doen, dus ook bewust thuis blijven inderdaad. Toch, weet ik dat er veel werkende ouders zijn die het op dezelfde manier doen als ik. NP is geen strak omlijnde opvoedvisie, ouders proberen het te schikken naar hun eigen situatie. Ook de keuze van G.O. of KDV hoort daarbij. Er zijn echt wel KDV of G.O. blijkbaar die je kindje willen dragen en bij iedere kik naast het bedje staan ( Al is het alleen maar omdat het huilende kindje anders de rest wakker maakt! ) Veplaatsen in een baby hoeft toch ook niet? Als je kindje huilt in bed, en het is stil als je haar pakt, is dat toch signaal genoeg? Even als voorbeeld hoor.
en dan nu ff ONtopic Misschien proberen op de buik? en hoe word er 's nachts geslapen? Jelmar sliep 's nachts prima en met 7 weken sliep hij al door, maar overdag was het een drama... we zijn toen begonnen met op de buik leggen en dat verbeterede het iets overdag, eindjebesluit: hij heeft overdag niet veel slaap nodig?! Jelmar is nu 7 maanden, maar slaapt al een maand of 2, 3 maar 2 uurtjes overdag.... 's ochtends 45min tot een uur en 's middags een uur tot 5 kwartier..... het is niet anders !
Haha vind ik ook wel lekker hoor even discusieren over een ander visie. En een andere visie hebben mag wat mij betreft ook. Ik ben het ook voor een groot deel met je eens en vind het ook wel knap dat jij je kind 20 uur met je mee draagt. Voor mij was dat de eerste weken uberhaupt geen optie lichamelijk gezien. Ik vond het vreselijk, maar in het begin moest mijn vriend s nachts mijn dochter aangeven zodat ik haar kon voeden en deed hij haar daarna verschonen, want ik kon gewoon niet uit bed komen met een baby in mijn armen, vreselijk vond ik dat, dat ik niet kon doen en zelf zorgen zoals ik wilde. En zoals jij schrijft dat een kindje op vaste tijden moet slapen op een eigen kamertje is niet wat ik heb beschreven. Haar wiegje stond direct naast mijn bed en ze moest ook niet op kloktijden naar bed. Overdag stond haar wiegmandje trouwens in de huiskamer, maar na een tijdje kwamen we er achter dat dat gewoon niet werkte. Mijn dochter was zwaar overprikkeld. Daarom ervoor kiezen om je kind altijd bij je te dragen vind ik prima dat moet ieder voor zich weten, maar het hoeft niet voor iedereen of ieder kindje te werken. Mijn kindje kwam daar gewoon niet tot rust van. Daar kwamen we ook achter doordat ik vanaf 19.00 uur haar wel altijd boven in haar wiegje in een verduisterde kamer te slapen legde en dat gaf bijna nooit problemen. Ze heeft eigenlijk altijd wel vanaf 19.00 tot 22.30 kunnen slapen, dus kreeg al snel een nachtritme. En heb je een kindje waar je geen moeilijke start mee hebt gehad en die best goed slaapt en misschien alleen af en toe een huiluurtje heeft en je bent er lichamelijk toe in staat, ja dan kan dat best werken om op elke kik te reageren. Toen ik zwanger was riep ik altijd; mijn kindje hoeft niet te huilen en dat is nog steeds mijn uitgangspunt, want in principe vind ik huilen uberhaupt een "laat" signaal en had je al eerder iets kunnen doen, want ze geven vaak al eerder signalen af. Maar soms is de realiteit met een kindje ineens toch anders. Wij zaten in een neerwaarste spiraal waarbij we echt niet meer wisten of ze huilde van de vermoeidheid, honger of iets anders, dit liep door het slaapgebrek door elkaar. En zeker met BV is dat moeilijk, want wanneer ze dronk viel ze in slaap en wegleggen lukte dan niet want dat werd ze wakker en had natuurlijk nog meer honger enzenz. Dat maakt ook onzeker. Nadat ik haar toen heb laten huilen sliep ze eindelijk 2 uur achter elkaar. Ik ben wel 10 keer gaan kijken of ze nog ademde. En toen ze wakker werd was dat rustig ipv het huilen wat ze deed na een hazeslaapje. Toen had ze ook genoeg energie om goed te drinken aan de borst. Voor die leeftijd kon ze ongeveer een uur op blijven, maar ik heb haar goed in de gaten gehouden en zag dat ze na 45 min. alweer moe was, vanwege het slaaptekort wat ze had. Dus toen heb ik meteen haar opgepakt een rondje gelopen, vast ritueeltje gedaan en naar bed gebracht en toen hoefde ze helemaal al niet meer lang te huilen. Dit heeft bij ons iets doorbroken waardoor de signalen weer duidelijk zijn en ik beter aan haar behoefde kon voldoen. En zoals ik schreef het is helemaal niet zo dat onze dochter nooit meer huilt in bed, dus het is niet zo dat ze heeft afgeleerd te huilen. Wel heeft ze geleerd dat ze zelfstandig in slaap kan vallen. en hoe fijn moet dat voor een kindje zijn, dat ze zich veilig genoeg voelt om zelf in slaap te vallen en daar niet van alles bij nodig heeft. Wanneer ze nu huilt ga ik er ook meteen naar toe omdat ik weet dat ze nu zelfstandig zonder echt te huilen in slaap kan vallen, dus als ze huilt heeft ze natuurlijk recht op aandacht. Huilen is niet alleen maar schone luier en honger een baby heeft ook mama- en huidhonger en daar moet je ook ruimschoots aan voldoen vind ik. Nu gaat het slapen lekker maar soms af en toe in de middag niet dan is ze wel al een tijd wakker en moe, maar lukt het niet en is het te lang om te overbruggen naar 19.00 uur. Dan ga ik met haar op ons bed liggen en voed ik haar liggend en valt ze zo in slaap. Ik kan mezelf dan "loskoppelen" en alvast het eten voorbereiden of ik blijf lekker bij haar liggen en een tijdschriftje lezen. Dus mijn dochter huilt wel degelijk wanneer ze iets wil of niet wilt en daar wordt ook op gereageerd. Ik ben ook geen voorstander om je kind een half uur hard te laten huilen, als het dan al in slaap valt zal dat echt niet met een lekker gevoel zijn. Maar ook dat wil ik niet meteen veroordelen, want je weet niet hoe het thuis bij iemand is en wat er allemaal al geprobeerd is. En soms is het dan toch beter om even die deur achter je dicht te trekken en even in de tuin te gaan staan zodat je niet op een punt komt waarbij je je kind van machteloosheid in bed gooit. Sorry ik werk bij Bureau jeugdzorg dus ik ga wat ver in mijn gedachten, omdat ik een gezin heb waarbij de baby van 5 maanden daaraan is overleden (zijn daarna pas bij BJZ gekomen omdat er nog andere kinderen waren). Maar dat is een heel ander verhaal en niet de discussie. Dus nee ik ben geen grote voorstander van het laten huilen, ik ben ook geen grote voorstander van je kind maanden lang 20 uur per dag bij je te dragen. Maar kijk naar je kind en voldoe in zijn lichamelijke, emotionele en cognitieve behoeften en tja soms zit je in een neerwaarste spiraal ondanks al, het knuffelen, troosten en aandacht geven moet je iets doorbreken. En dat is aan de ouder om te kijken op welke manier en wat passend is en niet aan een ander omdat meteen te veroordelen. Fijne dag
Bestaan er wel strak omlijnde opvoedvisies? Elk gezin is anders natuurlijk en pakt hier en daar wat tips vandaan die voor hun uitvoerbaar zijn en werken bij hun kindje(s). Kijk maar naar jou en mij, we hebben 2 verschillende gezinssituaties, waarbij de een bewust thuisblijft en de ander moet werken (hoewel ik ook zou willen werken als het financieel gezien niet nodig was) Over verplaatsen in een baby, dit zei ik omdat ik heel vaak dingen lees in de trant van "Hoe zou jij het vinden als, ...". Dat komt bij mij over alsof er wordt gekeken naar de signalen van de baby vanuit het gevoelsleven van een volwassene, en dat is niet per se hetzelfde als het gevoelsleven van een baby. Als ik m'n dochtertje te slapen leg in haar wiegje, ze vervolgens gaat jengelen, en ze heeft net al BV gehad en een schone luier om, en heb nog lekker met haar geknuffeld, dan laat ik haar toch echt haar gang gaan. Ik weet immers dat er verder niets met haar aan de hand is, en ze na een aantal minuten vanzelf in slaap valt. Haar oppakken heeft in die situatie ook geen zin. Ze is dan even stil inderdaad, maar gaat dan verder, ze valt niet in slaap in mijn armen, ze wordt onrustig. Dan denk ik ook niet dat ze huilde, omdat ze bij me wilde zijn en geknuffeld wilde worden, maar dat het juist echt een slaaphuiltje is, en dan werken extra prikkels (zoals haar oppakken, tegen haar praten) juist averechts.
Haha omdat ik zo'n lap tekst tik, de andere reactie gemist. Angelina ik ken al die artikelen wel. Ja ook al koos ik voor het huilen ik heb me natuurlijk wel verdiept in van alles. Maar er zijn veel artikelen die voor of tegen zijn en wel of niet wetenschappelijk onderbouwt. Er is denk ik niet 1 echte waarheid. Uiteindelijk moet je doen wat jou en jouw gezin ten goede komt en waar iedereen gelukkiger van wordt. Voor de 1 is dat dit voor de ander dat. Ik ben het dan ook met Bammetjebam eens dat doordat ik heb gedaan wat ik heb gedaan ik haar huiltjes en kreetjes beter ben gaan begrijpen, waardoor ik nu een hele tevreden vrolijke dochter heb, die echt niets tekort komt. volgens mij leest de ts niet meer mee? Iig is er geen reactie meer gekomen de afgelopen dagen.
AMEN Ik laat mijn kinderen ook nooit alleen huilen, maar bekijk de wereld ook vanuit de hoek zoals jij het hier beschrijft. En ik heb afgelopen maanden veel verschillende visies en theorieën gelezen, en er is geen absolute waarheid. Ik ben totaal eens met de visie dat een kleine baby die gelaten worden om huilend in slaap te vallen uiteindelijk opgeeft, en de boodschaap mee krijgt dat ze toch niet gehoord wordt. MAAR, van andere kant, een baby die constant gesuust wordt bij elke kik, leert ook iets negatiefs naar mijn mening. Huilen is naast communicatiemiddel ook de manier om emoties te uiten. Als het huilen van een baby constant en altijd maar gesuusd wordt met het doel dat de baby vooral niet mag huilen (wat je in veel culturen ziet), kan er toe leiden dat het kind leert dat ie zijn emoties niet mag tonen. Wat mijn moeder bijv doet bij mijn kinderen: - als eentje hard valt of gebeten wordt door broer/zus gaat ie hard huilen. Ik pak het kind dan op schoot, houdt hem/haar stevig vast en benoem dat het inderdaad pijn doet en dat mama snapt dat zij/hij verdrietig is. Ik snap dat het huilen op dat moment uiten van een emotie is, en ik geef mijn zoon/dochter geborgenheid EN de kans om die emotie kwijt te raken. - mijn moeder pakt het kind meteen op en roept: ssssttt, niks aan de hand, kijk, hier heb je een speeltje, la-la-la-la... Naar mijn idee geef je het kind zo de boodschap dat zijn pijn en boosheid niet van belang is, en dat ie maar moet kappen met huilen. Heel veel ouders doen dit vanaf het eerste dag bij de baby. Als de baby huilt, wordt meteen gesuusd, met het DOEL huilen te stoppen. In veel gevallen stopt het huilen meteen als de behoefte van de baby vervuld is, maar bij kindjes ouder dan 6 maanden kan er ook iets anders aan de hand zijn. Bijv. verwerking van de prikkels van die dag, vermoeidheid, sprongetje enz. Dan heeft het kind de veiligheid en geborgenheid van de ouder nodig + de kans om die emoties te uiten.
Nee TS is geschrokken van de reacties denk ik. Sorry TS, was niet mijn bedoeling om je topic te kapen en een discussie topic van te maken. Ik ga weer voor de stelling in de handtekening van Bammetje: Let's agree to disagree En anders moeten we een apart topic openen en daar verder discussieren over het in slaap laten huilen van een baby.
Nog een kleine toevoeging op Adi: Ik vind het laten huilen in bed, om te laten slapen wel wat anders het huilen na een val of prikkels, ik dacht dat het daar over ging, en vanuit dat oogpunt heb ik gereageerd. Nu krijg ik de indruk dat de discussie de andere kant opslaat, van het niet laten huilen in bed, naar het niet mogen huilen van een kind. Het moge duidelijk zijn dat ik dat niet zo bedoeld heb. Ik voorzie mijn kindje in haar behioefte om bij mij te willen zijn, en laat haar daarin niet huilen. Wanneer er iets anders aan de hand is, mag ze uiteraard huilen, en ben ik er voor haar.
huilen in bed is toch wel een verschil tussen 'huilen' en 'HUILEN' Jelmar " jengelt" soms nog 2 minuutjes, (ik leg hem wakker op bed) als ik dan weer boven kom en geef zijn speen terug, dan slaaptie gelijk!! die 2 minuutjes jengelen, of vechten tegen de slaap is dus toch voor vele kindjes wel van toepassing... En tja, de meeste moeders dragen hun kind niet 20uren per dag op/aan/tegen zich.... je zegt dat ze niet voor niks huilen (bedoel je ook jengelen?) dat klopt, maar goed, hij jengelt dus omdat hij eigenlijk WEL moe is, maar liever beneden blijft, of liever speelt... maar goed, als hij niet slaapt dan wordie oververmoeid en dat is ook weer niet goed, dus natuurlijk jengeltie dattie op bedje ligt, maar dat is na 2 minuutjes klaar een slaaptie lekker! je maakt niet wijs dat hier ook maar iets niet ten goede is voor het kindje?! en agree to disagree is een zeer goed punt aangezien mijn persoonlijk emening is dat je kindje 20uren per dag dragen ongezond is voor de persoonlijke ontwikkeling maar goed, dat is een keus per mama
Ik draag haar niet 20 uur per dag op mij, maar zo lang ben ik in haar aanwezigheid, omdat ze ook bijvoorbeeld bij mij slaapt, in dezelfde woonkamer speelt als ik er ben etc. Misschien was dat niet duidelijk voor sommigen. Jammer dat het dan uiteindelijk weer zo uitgespeeld wordt. Je weet verder niets over de ontwikkeling van mijn kinderen, dus waar heb je het over? Als je daar benieuwd naar bent mag je een pm sturen. Anyway, bedankt voor sommige nuttige posts, het geeft weer stof tot denken
Weet je wat het is? Ik vind het prettig om een goede discussie te voeren en lezen. Ik vind het minder prettig wanneer mijn woorden niet goed gelezen worden en dat er dan een beetje belachelijk mee omgegaan wordt, alsof ik een freak ben die perse haar kind bij zich wil houden. Niet alleen hier, maar ik heb dat toch wel vaker ervaren in dergelijke topics. Leonizzie heeft een paar mooie posts gedaan, maar door mijn post over het 20 uur per dag in de nabijheid van mijn dochter zijn, ook fout te interpreteren, en te vermelden dat ze bij BJZ werkzaam is, heeft ze onbewust, de discussie naar haar hand gezet, en valt ineens iedereen over mijn post en het feit dat ik mijn dochter 20 uur per dag bij mij zou dragen. Daarom heeft het geen zin om verder te discussieren, wat dus niet wegneeemt, dat ik volledig achter mijn visie blijf staan, al ben ik het er mee eens dat er wel verschil zit in laten huilen bij het slapen gaan. Ik las jouw 1 na laatste post echt net pas Leonizzy, overheen gelezen, sorry
tja, dat ga je toch houden denk ik.... de manier waarop jij opvoed e.d. is voor 'deze tijd' nou eenmaal heel anders dan wat op dit moment maatschappelijk gezien 'normaal' is.... dat wat jij doet is niet verkeerd, maar zou ik niet voor kiezen, en lijkt mij persoonlijk ook niet de beste manier. Maar goed, volgens jou persoonlijk is het wel de beste manier, en zolang we beide van onze kindjes houden en deze naar ons beste weten opvoeden zonder enige vorm van mishandeling/verwaarlozing moeten we elkaar gewoon lekker respecteren Waar het mij het meeste om ging is dat ik niet vind dat kindjes die af en toe een beetje huilen/jengelen (wederom HUILEN gebeurt hier ook niet) gelijk iets mis mee is, of dat je daar elke keer gelijk bovenop moet zitten elke seconde van de dag. maar dat blijven dus persoonlijke aanpakken