onze oudste is inmiddels 8, de jongste is 10 maanden oud. Er zit zoveel leeftijd tussen omdat het niet lukte. Na onze jongste ben ik niet meer terug aan de anticonceptie gegaan, altijd veilig met condoom.. Afgelopen dagen dacht ik buikgriep te hebben, net een test gedaan en blijk zwanger een dikke streep, donkerder dan de controle streep. Ik weet mijn god niet wat ik er mee aan moet.. De jongste is pas 10 maanden oud. Afgelopen januari weer begonnen na m'n verlof op m'n werk, in mei een vast contract gekregen. Ik weet ook niet hoe ver ik überhaupt ben, ik heb zover ik weet een korte cyclus.. Maar wanneer de laatste keer was dat ik ongesteld werd? We hebben een oud huisje met 3 slaapkamers waarvan 1 grote. 2 kleinere slapen de kids nu.. Laatste zwangerschap ben ik tijdens de bevalling 4 ltr bloed verloren en moest ik spoed-ok vanwege vastzittende/gescheurde placenta. Voor dat laatste ben ik toch wel erg bang.. Ik blijf maar malen en huilen.. Ondanks dat we al gezegend zijn met 2 heerlijke kids weet ik niet of ik dit wil en kan.. Aan de andere kant hoe kan dit? Altijd veilig.. Hebben niks van een gescheurd condoom gemerkt.. Moest dit dan toch zo zijn? Allemaal vragen.. en ik weet niet wat ik er mee aan moet... M'n partner zegt ook, ik was zo bang toen ik je leeg zag bloeden ik wil dit niet nog een keer mee maken..
Oei.... Heftig. Zou snel contact zoeken met een verloskundige of je gyn voor een afspraak ook voor een echo om te kijken hoe ver je bent. Zo'n fluxus hoeft niet weer te gebeuren, maar kan natuurlijk wel. Lat je keuze niet puur beïnvloeden door angst, dat is meestal een slechte raadgever....... Hier ook onverwacht zwanger van de derde. Soms nog wel twijfels, maar dan denk ik weer, waar twee kinderen kunnen leven, kunnen er ook drie leven. Eigenlijk wel heel bijzonder dat je weer zwanger bent gezien je geschiedenis. Misschien heeft het zo moeten zijn. Denk dat er bij jullie op zich een redelijke basis is voor nog een kindje en dat de grootste angst die ik nu lees van de ellende bij de laatste bevalling niet jullie beslissing moet bepalen zonder daar met een arts over gesproken te hebben. Veel wijsheid!
Wat heftig ook bij jullie! Kwam je er vroeg achter? M'n oudste kreeg ik toen ik nét 20 was. Ik raakte zwanger op m'n 19e en ging toen pas een paar maanden met m'n partner. Inmiddels zijn we al bijna 10 jaar samen. Ik ben nu 28, nog steeds samen met m'n partner. Helaas is hij z'n vaste baan verloren door bezuinigingen. Hij heeft wel mogelijkheden ivm opleiding via UWV en werk vinden. Het zal minder zijn, maar hebben nu nog een hoop spullen van de jongste die uni zijn. Maar toch maak ik me zorgen, wat zullen de mensen er van vinden in onze omgeving. We hebben een klein huisje.. Zullen moeten verbouwen, er zal een andere. Auto moeten komen.. Redden we het straks qua oppas en geld.. Wil ik dit wel? Ik zie zoveel beren op de weg.. Wat zal m'n werk er van vinden? Bij de laatste ging ik vroeg de ziektewet in ivm m'n heupen bij de oudste had ik zwangerschapsvergiftiging en zat ik in een rolstoel vanwege bekkeninstabiliteit. Ik heb fibromyalgie, waardoor alles lijfelijk gezien al erg pittig is.. Heb veel pijnklachten. Maar als ik m'n kleine banjer zie, dan kan ik t niet over m'n hart verkrijgen het weg te laten halen. Zoveel twijfels bij de jongste jaren bezig geweest inclusief mmm.. En dan nu dwars door een condoom heen.. Ondanks 'onverklaarbaar verminderd vruchtbaar' én condoom alsnog zwanger.. Alsof het zo moet zijn.. Pff vind het allemaal nogal wat..
Oeh, dat zal behoorlijk schrikken zijn. Je zit denk ik nu nog in je schrikreactie. Laat het heel even bezinken. Maak een afspraak met je verloskundige en praat met haar over je angsten. Je bent bang vanwege o.a. je vorige bevalling, maar het hoeft natuurlijk niet weer zo te gaan. Ook voor de praktische dingen als huis, auto en opvang zijn vaak wel oplossingen te vinden als je er rustig over nadenkt. Soms helpt het om dingen op te schrijven, om zo alles overzichtelijker te krijgen. Ik wens je in elk geval heel veel wijsheid toe bij het maken van je keuze.
Je houdt met zoiets totaal geen rekening en het krijgen van een kindje is natuurlijk gewoon nogal iets. Voor veel praktische problemen zijn oplossingen, echt waar. Ook ik heb me zorgen gemaakt over wat de omgeving ervan zou vinden. Op mijn werk reageerden ze heel positief en leuk. Eigenlijk bijna iedereen wel. Mijn vader was minder enthousiast 'het had wel consequenties'. Maar goed, hij is vooral bezorgd, dat was hij al bij de eerste zwangerschap. Het gaat erom wat jij en je partner willen voor jullie samen en het gezin dat jullie hebben. Als jullie het beide niet over jullie hart kunnen verkrijgen het kindje weg te laten halen, dan moet je dat idee ook loslaten en bezig gaan met de toekomst met een derde kindje. Het is nu vooral ook de schrik. Geef jezelf even de tijd...... Hoe denkt je partner erover? Los van de angst voor medische problematiek.
bedankt voor jullie reactie. Ik ga vanmiddag maar even bellen. Nét weer een test gedaan in de hoop dat hij wit was, maar weer een donkere streep. Donkerder dan de controlle streep. Loop echt met m'n ziel onder m'n armen.. M'n partner weet het ook niet goed, eerste reactie was weg laten halen. Maar toen zei hij Ag waar er twee eten kunnen er ook 3 eten. en toen weer, we hebben slaapkamers te kort, niet veel geld op het moment, moeten een andere auto (hebben een Toyota aygo) etc etc. Ook hij weet het gewoon niet.. Het vreemde vinden we wel dat we echt niet weten wanneer het gebeurd zou moeten zijn, omdat we het altijd veilig doen. Dus ook niet in the heat of the moment of voor het zingen de kerk uit. Verder was ik onverklaarbaar verminderd vruchtbaar. Vind het zo bizar allemaal.. Als we nou dom waren geweest dan weet je dat het kan gebeuren.. Maar we deden het safe.
Jeetje wat zul je geschrokken zijn meid. Ik kan me je reactie heel goed voorstellen, ben zelf ook onverwacht zwanger geraakt van de derde en er komen zoveel vragen en problemen en twijfels bij je op, dat kan heel verwarrend zijn in eerste instantie. Maar in je bericht lees ik eigenlijk dat jullie een prima situatie hebben voor 3 kindjes; de oudste is al een stuk groter dus dat scheelt een hoop sjouwen. Je hebt een vast contract, dus over je werk en inkomsten hoef je je geen zorgen te maken. Je hebt een man waar je gelukkig mee bent en jullie hebben 3 slaapkamers, wat genoeg plek is om 3 kindjes in te passen. En qua zorgen lees ik vooral wat zullen mensen ervan denken.. Nouja als ik 1 ding geleerd heb afgelopen maanden is het wel om daar gewoon maling aan te hebben, mensen denken er toch altijd wel wat van, hoe je het ook doet! Het is zonde van je energie om je daar druk over te gaan maken hoor. Als jullie straks blij zijn met dit mooie kadootje, dan heeft de wereld dat maar te accepteren. Ik kan me voorstellen dat je heel bang bent medisch gezien na wat je hebt meegemaakt, maar het is natuurlijk niet gezegd dat zoiets weer gaat gebeuren. Ik denk juist dat je nu extra toezicht zult krijgen vanwege je geschiedenis en dat dus een hoop met je gemoedsrust kan doen. Om je even moed in de schoenen te schuiven; ik ben alleenstaande moeder van 2 dochters van 3 en 5. Ondanks pilgebruik zwanger geworden van iemand waar ik een lost-vast relatie mee had. In de ww en was bezig met een opleiding. Ik heb een 3 kamer appartement dus maar 2 slaapkamers, wat dus inhoudt dat straks alle kinderen op 1 kamer komen. Ik heb wel een ruime auto waardoor ik die niet hoef te wisselen, maar verder was het voor mij allemaal ook niet zo rooskleurig. De vader wilde er in eerste instantie niets van weten, dus zat ik daar met een kindje waar ik zelf meteen een hoop liefde voor voelde, maar die dan zonder vader en met beperkte middelen zou moeten opgroeien. Na veel wikken en wegen, veel financieel berekenen enz. wilde ik er toch voor gaan. Al die praktische zaken komt wel een oplossing voor. En wonder boven wonder is de papa inmiddels ook volledig bijgedraaid en nu dolgelukkig met de komst van dit kindje. Financieel zijn er inmiddels ook een aantal meevallers op mijn pad gekomen, dat soort dingen kun je niet voorzien. Als jullie beiden denken het niet aan te kunnen, ja dan blijft abortus natuurlijk een optie. Ik ben er persoonlijk niet voor of tegen, het hangt volledig van de situatie af. Maar ik denk wel dat, als je die beslissing maakt, je heel erg zeker moet zijn van je keus en dat als jij het nu al moeilijk hebt met het idee van abortus, dat je dan goed moet nadenken of je het daar later niet heel erg moeilijk mee gaat krijgen. Helaas heb ik het zelf 15 jaar geleden een keer mee moeten maken (was toen nog erg jong, en ondanks dat het de juiste beslissing was, heb ik heel erg met spijt te kampen gehad en nog steeds is dit iets wat ik altijd met me meedraag en voor een trauma heeft gezorgd dat nooit meer weggaat..). Qua hoe ver je bent, ja daarvoor zul je echt een dokter of vk moeten bellen inderdaad om met spoed een bloedafname of echo te krijgen. Maar als je streepje echt zo donker is, durf ik heel voorzichtig wel te zeggen dat je waarschijnlijk niet verder dan 6 weken bent. Omdat in veel gevallen door de grote hoeveelheid HCG na de 6 weken de streep weer stukken lichter wordt (test kan de hoeveelheid hcg niet meer aan, dit heeft een naam "hook effect" mocht je het willen opzoeken). Ik wens je veel sterkte bij het maken van een beslissing.. Dikke knuffel!
Bedankt voor je lieve reactie, dat geeft toch een fijn gevoel dat andere ln de moeite nemen om te reageren. We hebben 3 slaapkamers, maar deze zijn allemaal gevuld. We zouden eventueel een mini kamertje kunnen creëeren bij ons op de kamer. Door een muurtje te plaatsen. De jongste heeft al een mini kamer van 2,5 x 3. Maar ook daar past het in. Ik maak me toch zorgen m'n partner heeft geen vaste baan meer en krijgt ww en over een jaar of 6/7 moeten we het huis uit vanwege funderingsherstel. Waar we nog mee moeten beginnen met sparen. M'n werk die niet moeilijk kan doen, maar toch gaat doen. Ik werk namelijk met mensen met een beperking en agressie. Bij m'n vorige zwangerschap moest ik van die groep af. Maar ook dat is misschien wel te regelen met de buur groep (ruilen van werkplek tijdelijk) Zit er al de hele morgen tegen aan te hikken om de verloskundige te bellen heb dat nog steeds niet gedaan. Na m'n laatste bevallings is het wel gezegd dat ik vanaf dan medisch ben, dus sowieso moet bevallen in het ziekenhuis. Dit ivm de fluxus. Ik ga toch maar even bellen nu, met lood in m'n schoenen. Bang wat m'n schoonouders en m'n moeder er van vinden pff
blijkbaar moet het gewoon zo zijn. Wat de mensen om je heen denken moet je je geen zorgen om maken, ze zullen vast ook wel wat denken van het verschil tussen 1 en 2... Het is toch juist alleen maar mooi dat je niet weer zo lang moet wachten, ook al was het dan niet de bedoeling. Commentaar hebben ze toch wel. Of te vlug of te laat, of te weinig of te veel, of je moet nog het andere geslacht.... auto: geen ervaring met die maar een grotere auto hoeft niet heel duur te zijn, zeker niet als je deze nog leuk kan inruilen/verkopen slaapkamers: is het geen optie dat baby eerst bij jullie komt en later bij dreumes (om het even zo te zeggen). Zeker als al bekend is dat je er over paar jaar uit moet zou ik daar niet teveel kosten aan willen uitgeven. werk, tja, jij kiest er ook niet voor dat je lichaam zo reageerd op een zwangerschap dus als je eerder moet stoppen dan is dat maar zo. Hier onverwacht zwanger van nr4, was ook eerst in shock maar ik kan je nu wel zeggen dat ik hem/haar toch niet meer wil missen En van lieverlee zie ik ook steeds meer oplossingen dan problemen bij de practische dingen.
Hier ook ongepland zwanger, Beide vorige zwangerschappen waren een hel. Continue in het zkh ik mocht niks vanaf 20 weken plat, en uiteindelijk twee keer ingeleid te vroeg bevallen, ene zoontje heeft het heel moeilijk gehad en bij de andere had ik ook enorm placenta bloeding en moest ik ook direct door naar ok. Tussentijds twee miskramen en ook jaren bezig geweest zwanger te worden. Toen ik er achter kwam was ik ook totaal in paniek! Hoe kon dit nou gebeuren??? Bij de andere kids wilde het niet! En nu komt dit zo aanwaaien?? Abortus was voor ons direct geen optie. Maar ik heb heel wat keren totaal overstuur m'n moeder gebeld. Ik kon alleen maar huilen, ik kreeg het juist nu wat makkelijker wn hoe moest het als ik weer in het zkh kwam? Wie zou zorgen voor mijn twee ventjes? Mijn familie woont allemaal enorm ver weg...... Tevens ook hier maar drie slaapkamers, wij hebben de oudste twee omdat het jongens zijn beide bij elkaar gelegd, de kleine kamer word dus baby kamer. Was dit niet gelukt dan hadden we een bedje naast ons bed geplaatst en een commode achter het bed tegen de muur aan, dan zouden we precies een meter hebben om er tussen door te lopen. Ook hier moest een andere auto komen, dat is inmiddels gerealiseerd. Wij hadden tevens ons huis net twee dagen ervoor te koop gezet🙈 Dus we moesten dit intrekken met ook daarbij de financiële tegenslagen aangezien de makelaar het geld wilde hebben! Uiteindelijk ben ik nu 22 weken en gaat het heel goed, eerste weken wel erg misselijk en moe, maar nog niet in het zkh gelegen vanwege harde buiken beginnende weeën en ontsluiting! Geen zwangerschap is gelijk dat is iets wat ik altijd hoorde en nooit geloofde, maar dat kan ik nu wel degelijk bevestigen. Toen we erachter kwamen dat we een derde zoontje kregen heb ik zelfs het gevoel gehad even van waarom? Waarom dan niet een meisje? Om mee af te sluiten..... Maar nu ik m'n mannetje voel Bewegen en trappelen in m'n buik, kan ik niet anders zeggen als dat ik enorm dankbaar ben dat we er samen toch voor gegaan zijn. Ik hou nu al zoveel van hem en ik zou er niet aan moeten denken om Hem kwijt te raken! 19 maanden er tussen is pittig maar het is wel Te doen. Eerste jaar zal je een tropen jaar hebben maar daarna zullen ze heel veel aan elkaar hebben. Volg je gevoel. En zaken zoals slaapkamer en auto, werk. Zijn bijzaak. Als je dit kindje weg laat halen en ooit besluit bewust voor een derde te gaan en dat zou niet lukken? Zou je dan niet terug kijken met enorm veel spijt?! Sterkte lieverd ik weet hoe in paniek je kunt zijn en dat zal aankomende weken ook nog wel Even blijven, maar geloof me dat zakt weg en uiteindelijk ga je evht wel genieten!
Hier kwam ons tweede zoontje als verassing. Had net mijn trouwjurk gekocht en de bruiloftlocatie e.d. waren al geregeld. En plotseling zwanger, terwijl bij ons de eerste met hulp van het ziekenhuis is ontstaan. Ons zoontje zou 6 weken zijn als we zouden gaan trouwen en heb er toen bewust voor gekozen de bruiloft uit te stellen. 2 kinderen korte tijd op elkaar is inderdaad pittig, maar ze kunnen ook geweldig leuk met elkaar spelen. Ben erg blij dat we het niet hebben afgebroken, maar moet wel zeggen dat het lang duurde voor ik kon genieten. Veel sterkte met beslissen, maar vooral doen waar jullie je goed bij voelen. Niemand anders heeft hier wat mee te maken of iets over te zeggen.
Inmiddels al gebeld met de verloskundige? Je eerste reacties nu en die van je partner zijn echt de schrik en het overweldigende onverwacht nog een kindje te krijgen. Jullie hebben eigenlijk alles gedaan om een zwangerschap te voorkomen, soms zijn er van die eigenwijsjes die toch perse zich aan willen dienen. Echt lak hebben aan meningen van anderen. Dat zouden ze ook hebben als je openheid geeft in het geval dat jullie toch kiezen voor abortus. Ook daar hebben anderen een mening over. Ook ik ben niet voor of tegen, vind het situatie afhankelijk. Niemand anders dan jijzelf kan hier een beslissing in nemen. Je zou juist ook positieve reacties kunnen krijgen dat het toch wel bijzonder is dat jullie na eerder veel vruchtbaarheidsproblematiek nu spontaan een kindje verwachten. Voor alle praktische problemen zijn oplossingen, echt. Ga terug naar de vraag of jullie jezelf zien als een gezin met drie kinderen, of jullie nog ruimte hebben in jullie hart en leven voor een derde kindje. Plus de vraag of jullie ermee kunnen leven dit kindje weg te laten halen. Dat is waar het uiteindelijk om gaat. Zoals ik op afstand kan beoordelen zitten jullie echt niet in een schrijnende situatie waarvan ik denk dat het niet verstandig is om nog een kindje op deze wereld te zetten.
heb gebeld en kon gelijk terecht, goed gesprek gehad met de verloskundige. (Zij deed de nazorg bij mij thuis, ivm medische ziekenhuisbevalling). Goed gesprek gehad, ze zeiook gelijk je reactie is van schrik, denk er samen goed overna en dan kom je dinsdag terug voor de echo. We konden namelijk niet constateren hoe lang ik überhaupt zwanger ben. Laatste menstruatie totaal niet bij gehouden, voor mijn gevoel is dat wel al ongeveer 2 maanden terug. Baarmoeder kwam wel al boven m'n schaambot uit, maar dat zegt opzich niks. Heb meerdere zwangerschappen gehad. Tranen vloeide rijkelijk tijdens het gesprek, maar was wel fijn even een luisterend oor te hebben. Onze woning is een koopwoning dus over 6/7 jaar moeten we er voor 3 maanden uit en als de fundering gedaan is kunnen we er weer in terug. Dus de verbouwingen boven bv is prima. Oudste heeft een groot kamertje en de jongste een hele kleine die is maar 2,5 bij 3. Maar met een vergroot dakkapel wordt deze groter.. Dat kan tzt nog. Onze grote slaapkamer zouden we nog kunnen opsplitsen. Slaapkamertje wordt dan 3x3. M'n partner zei vandaag ik wilde heel graag een 3e over een paar jaar, niet nu. Maar misschien is het gewoon niet anders en wilde deze banjer nu al komen. Hij riep inderdaad na m'n tweede bevalling wanneer komt de 3e? Hij vind het allemaal maar spannend en eng tegelijk. Verloskundige zei wel dat we ook voor alle controles in het ziekenhuis mogen ivm de fluxus van 4ltr die ik had. Mochten we beslissen het te houden. We neigen nu beide naar houden.. Ik denk dat het de schrik reactie was. Dinsdag maar zien hoe ver ik ben en of het überhaupt goed zit. Verloskundige vond het wel bijzonder, altijd netjes mét condoom en stempel onverklaarbaar verminderd vruchtbaar. Dan moest het misschien maar zo zijn. Hoe reageerde jullie partner?
Jammer dat er nu geen echo is gemaakt, als je laatste menstruatie al zeker twee maanden geleden is en je baarmoeder boven het schaambot uit komt..... Heel benieuwd hoe ver je dan nu bent! Mijn partner schrok ook en neigde erg naar abortus. We hadden een derde nog nooit uit willen sluiten, maar eigenlijk deze zomer een definitieve keuze willen maken. Was ook een schrikreactie en hoi zag veel praktische problemen. Heeft ook echt tijd nodig gehad aan het idee te wennen. Ik zelf ook wel. Abortus was iets waar ik eigenlijk niks voor voelde en uiteindelijk stond mijn partner daar ook niet helemaal achter. Als ik wel een abortus had gewild had hij me overigens wel in de keuze gesteund. Zo het lijkt staat jou partner er nu positieve in dan die van mij destijds. Die had ik zijn hoofd nog echt niet het beeld van mogelijke een derde kindje. Die keuze zouden we ook eigenlijk nu pas maken. De eerste periode na de komst van de tweede neigde hij meer naar nee dan ja. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en zijn we klaar voor de komst van ons derde kindje. Babykamer is redelijk klaar. Een van onze twee auto's is groot genoeg. Ergens vind ik het nog steeds wat onwerkelijk, maar dat vond ik het ook bij beide andere kinderen. Ook nu af en toe gevoelens van ' hoe ga ik dat allemaal doen', maar eigenlijk is dat ook niet anders dan bij eerdere zwangerschappen...... Goed dat je de verloskundige hebt gebeld. Altijd fijn om hier even goed met iemand over te kunnen praten. Fijn ook dat je zo snel terecht kon!
Sterre, hier was de reactie "dat wist je toch al?". Hij zag het aan komen, ik totaal niet. Zo er van overtuigd dat het niet kon die ronde, eisprong in de week dat we niet bij elkaar waren (door werk ) maar waarschijnlijk weekend ervoor al eisprong gehad. (Vr/za en smaandags zag mijn vader en in die week mn moeder ook het al aan me die waren na bekendmaken stomverbaasd dat ik niet verder was). Erg blij was en is man er niet mee maar heeft het geaccepteerd en reageert net als vorige keren, zal wel goed komen, ik maak me er niet druk om. Hij heeft gewoon niks met baby's.