Ik ben benieuwd of er dames zijn die ook te maken hebben gehad met een pre of post natale depressie.. Ik zou graag met hun in contact komen.. Ik wil liever niet alles op internet zetten maar kort komt het erop neer dat het echt niet meer gaat.. Ik heb al maanden het gevoel dat ik dieper wegzak in de grond en ik herken mezelf (oa in gedrag) niet meer.. Gisteravond kwam het absolute dieptepunt en heb ik het gevoel dat de echte ik gevallen is in een diepe put terwijl ik bovenaan stond te kijken.. Sorry voor de warrige uitleg..
Hai meis, ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je je heel snel weer gelukkiger gaat voelen! Nog even en jullie kunnen de kleine in je armen houden! Ik heb er gelukkig geen ervaring mee dus kan niet met je mee praten. Maar misschien is het wel slim om direct even je huisarts te bellen om mee te praten als je voelt dat je het niet meer aan kan! Sterkte! Groetjes Debby
dankjewel... het erge is is dat ik niet weet of ik die kleine wel wil.. Ja, sorry het klinkt hard maar of ik daar straks gelukkiger van ga worden vraag ik me steeds af.. De huisarts is gebeld.. die belt me vandaag terug... eerste stap richting erkenning
Ik vind het flink van je dat je je problemen erkent en de huisarts hebt gebeld! Ik kan me er niks bij voorstellen, maar vind het wel erg rot voor je. Mag ik vragen waarom je je afvraagt of je wel gelukkig zal worden van de kleine? Waar zie je tegenop? Veel sterkte hoor!
Dank je... Het zijn eigenlijk meerdere dingen.. ten eerste of ik het wel kan.. zo'n kleintje verzorgen.. of ik het wel aankan.. maar nog belangrijker ik ben nu iedere dag teleurgesteld als ie er weer niet is.. ik hoop elke dag maar weer dat ie komt.. waar ik heel bang voor ben is dat ik mijn kind "in gedachte" gebruik als afleiding.. Soort van ; het ongelukkige gevoel dat ik nu al maanden heb opvullen met "iets" (nu weet ik natuurlijk dat een kind niet iets is hoor).... ik ben zo bang dat het weer een manier is om de leegte op te vangen en dat ik over 3 maanden weer terug ben bij af
Ach jeetje zeg dat is ook niet niks Goed van jezelf dat je de dokter hebt gebeld, dat is al een stapje in de goede richting. Je bent echt niet de enige hoor, iedereen vraagt zich af of ze het goed zullen doen, dat is ook heel normaal, want je hele leven verandert toch en je krijgt ineens de verantwoordelijkheid voor zo'n klein hummeltje. Ik dacht ook toen de kleine er net was, was er maar een cursus, hoe kan ik nu alles leren in een kraamweek. Maar het gaat allemaal vanzelf en je leert het ook allemaal vanzelf En geloof mij maar, wanneer jij je baby in je armen hebt is het het mooiste wat je ooit is overkomen. Maar het is wel verstandig het er met je huisarts over te hebben, maar daarvoor heb je al gebeld . En je moet ook overal de tijd voor nemen, leer je kindje kennen en het kindje moet jou ook leren kennen. Heel veel succes en sterkte met de bevalling!
Dat is raar, als je mij een PB stuurt kan ik de mail nog een keer naar je beantwoorden, dan gaat het misschien wel goed.
Ik ken het gevoel helemaal. Ik ben naar een psycholoog gegaan en heb hier enorm veel baat bij. Je kunt ook extra vitamine B en visolie slikken. Bij mij begon het rond de 24 weken en nu sinds een week of 3/4 begin ik weer wat meer mezelf te worden. De dalen worden minder diep. Acceptatie is het halve medicijn, en het allermooiste is: Uiteindelijk gaat het over! Is misschien nu nog moeilijk voor te stellen maar het is echt zo. En richt je zover dat kan alleen op vandaag en pieker niet teveel over de toekomst. Die komt vanzelf en het komt goed!
Dank je voor je reactie.. Helaas zit ik al zover in de zwangerschap dat ik denk dat dat niet meer gaat helpen... Ik hoop dat de arts me kan verder helpen.. ze heeft nog niet gebeld
Je kan trots zijn op jezelf dat je de huisarts hebt gebeld. Zit momenteel ook overspannen thuis en het heeft bij mij ook lang geduurd voordat ik hulp durfde te vragen. Ben alleen niet zover zwanger als jij. Ik hoop voor je dat de huisarts iets voor je kan betekenen. Heel veel sterkte.
Nou ja, in principe is extra vitamine b en visolie net na je bevalling ook niet verkeerd hoor. Ik blijf het ook gewoon slikken en een psycholoog kan nooit te laat zijn. Maar voor hetzelfde geld is bij jou alles als sneeuw voor de zon verdwenen zodra je kindje geboren is. Dat kan ook zomaar. In ieder geval is erover praten en toegeven dat het even niet zo lekker met je gaat al een enorme stap in de juiste richting. Ben benieuwd wat je huisarts zegt. Mijn ha wilde dat ik gelijk maar met anti-depressiva begon. Dat wilde ik beslist niet en ik ben blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd en het eerst zo heb geprobeerd zoals ik nu bezig ben. Succes in ieder geval, je komt er echt wel!
Zorg dat je huisarts zich ook even verdiept in de hormonale kant van de zaak: vaak worden automatisch anti-depressiva voorgeschreven, maar als jij te maken hebt met een -zoals ze dat zeggen- zuivere prenatale depressie, zijn je hormonen van slag en zul je daar even op geprikt moeten worden: meestal werkt een hormonale behandeling dan namelijk heel snel. Als het geen hormoonkwestie is, moet je je niet laten afschepen met enkel anti-depressiva: je hebt dan ook gesprekken bij een psycholoog nodig, want de anti-depressiva nemen alleen de symptomen weg en niet de oorzaken... Sterkte!
hoi ik heb geen prenatale depressie maar ik merk wel dat wanneer de dingen anders lopen dan gepland ik daar echt slecht tegen kan. Bovendien loopt het bij mij qua werk helemaal niet lekker verder ben ik wel heel blij met de baby, gelukkig. trouwens een vriendin van mij heeft wel een pre en postnatale depressie gehad nadat ze ongepland zwanger was geraakt. ze wilde het kindje niet en na de geboorte ook niet. ik wens je veel sterkte