Heerlijk die hormonen! Blijkbaar gierden ze vanavond door m'n lijf. Ik was aan het koken en opeens moest ik uit het niets huilen. Heb me nog ingehouden bij het maken van de pindasaus. Maar daarna zei ik tegen m'n man dat hij maar samen met ons dochtertje moest gaan eten zodat ik ff naar boven kon om te brullen ( wilde gewoon alleen hard huilen zonder dat m'n dochtertje het zou zien) Zodoende 10 minuten gehuild en tussendoor nog om mezelf gelachen, omdat ik niet wist waarom ik nou zo hard aan het huilen was. Echt zóóó gek. Weet dat het erbij kan horen, maar echt niets voor mij (natuurlijk huil ik om elk zielig dingetje op tv, maar nooit zonder reden) Nu ben ik ook weer helemaal oké en ook echt niet depri gelukkig. Hebben jullie dit ook al gehad???
haha, ja ik heb ook dat soort buien. Ik ben dan niet altijd persé verdrietig of boos of gefrustreerd maar ik moet gewoon huilen. En soms dan ben ik wel opeens heel verdrietig hoor, of heel erg gelukkig en dan moet ik ook huilen. Zo schopte de baby mij gisteren dus ik zeg: "Hey, de baby is wakker." Mijn vriend reageerde met een glimlach en ik moest daarom huilen... echt serieus
Mhuh ben jij mij? Ik heb het vandaar voor het eerst erg! Hele tijd het idee dat ik moet huilen, nergens zin in, geen geduld. Toevallig stond ik ook pindasaus te maken vanavond toen ik zei dat m'n man maar verder moest koken. Overigens had ik ditna mijn vorige bevalling heel erg. Tijdens m'n zwangerschap toen bij vlagen. Nu voor het eerst weer (17 weken)