Mijn dochtertje wordt morgen 7 maanden. En van die 7 heeft ze er ongeveer 6 gehuild De eerste 4 maanden waren heel zwaar, ze huilde uren en uren per dag. Inbakeren, draagdoek, reflux-medicatie etc. Alles geprobeerd. Uiteindelijk, begin december, bij een osteopate terecht gekomen en na een paar behandelingen leek ze een heel ander kind. Ineens was ze overdag weer vrolijk en werd ze een lachbaby ipv een huilbaby. Het grote genieten kon beginnen. Dacht ik.. Sinds begin dit jaar is het weer omgeslagen. Sinds ze naar het kinderdagverblijf gaat pikt ze elk virusje op. Ze heeft al in het ziekenhuis gelegen met verdenking van hersenvliesontsteking (gelukkig vals alarm), had onlangs keelontsteking en oorontsteking en zit alles bij elkaar gewoon totaal niet lekker in haar vel. Overdag is ze nog wel goed te troosten, zolang ze maar dichtbij je is. Zodra je haar neer legt, schreeuwt ze moord en brand. Maar 's nachts is ze alleen te troosten aan de borst. Ze slaapt hooguit 1 a 2 uur aan een stuk en begint dan meteen te krijsen. Niet huilen, nee krijsen, brullen. En met knuffelen of een aai over haar bol is ze dan niet tevreden, alleen aan de borst kan ze troost vinden. En dat dus rustig 5 of 6 keer per nacht! Intussen ben ik volledig uitgeput, ben ziek gemeld op mn werk omdat ik totaal niet meer functioneer. Ik begin al te huilen als je maar naar me kijkt. De huisarts heeft al een paar keer gesuggereerd om haar op te laten nemen volgens het 'huilbabyprotocol', maar het gaat zo volledig tegen m'n moedergevoel in. Blijkbaar heeft mijn meisje het nodig om snachts veel bij mama aan de borst te liggen en dat moet ik haar dan ontzeggen? Maar ik kan niet meer, ik ben op. En heb ook nog een dochter van 8 die er last van begint te krijgen, die snachts ook wakker wordt van het gegil. En dan een huilende zus en een huilende mama aantreft. Er moet nu iets gebeuren dus en ik zou niet weten wat er nog mogelijk is. Nouja, lang verhaal, ik was eigenlijk vooral benieuwd naar ervaringen, wie heeft deze stap ook gezet? Hoe is dat verlopen, hoe waren de dagen/nachten tijdens de opname? Hoelang was je kindje opgenomen? En vooral..heeft het geholpen? Hoe was de terugkomt en werkt het nu nog?
Wij hebben de stap gezet toen onze baby 4 maanden was, ( de oudste dus al wel bijna 7 jaar geleden ) Verschillende onderzoeken gehad ( oa koemelk en reflux ) maar er kwam niets uit, 18 uur per dag huilde hij, opname was 3 nachten ph meting ging via een sonde 24 uur lang. Uit eindelijk moesten we het doen met laat maar huilen gaat vanzelf beter, Het enige dat hielp was overdag in de draagdoek en in de nacht bij ons nemen, Ik wou dat ik tips voor je had het is enorm vermoeiend ! Uit eindelijk overdag dus draagdoek en de nacht gekozen voor bij ons slapen zodat we zelf slaap kregen, met 11 maanden kon hij zelf slapen in zijn bed en een draagdoek was vanaf 9 maanden niet meer nodig, Vanaf 11 maanden moest ik hem helpen met in slaap komen in zijn ledikant uiteindelijk sliep hij om 22.00 uur tot 04.30/05.00 met tussendoor paar keer wakker voor de speen tot 15 maanden hij een groot bed kreeg toen sliep hij door van 20.30 tot 06.00 zonder wakker worden.
Ik wil je sterkte toewensen, heel herkenbaar verhaal. Onze dochter heeft een jaar veel gehuild en sliep vergelijkbaar als jouw dochter. Wij hebben een paar keer op het punt gestaan om haar op te laten nemen, maar nooit gedaan. De reden dat wij het niet gedaan hebben was het niet kijken naar een medische oorzaak door de kindersarts. Mijn gevoel zei dat ze ergens last van had en dat bleek ook zo te zijn. Ze zou "slaaptraining" krijgen, maar dat wilde ik niet. Ik wilde een oorzaak, maar dat was niet het doel van de opname. Sorry, eigenlijk heb je niks aan mijn post, maar ik weet nog zo goed hoe het was..sterkte. Op een dag is het over, echt! Uiteindelijk had mijn dochter oorproblemen. Na veel drammen van mijn kant achter gekomen. En het huilen stopte.
Onze jongste heeft een week in het zkh gelegen maar dat was "om zelf bij te tanken" en "om de reflux onder controle te krijgen". Ik kon het alleen accepteren als ze haar niet zouden laten huilen en dus hebben ze haar daar ook in een draagdoek gedaan en ondertussen op zoek naar de juiste medicatie. Ze had niet alleen reflux maar ook enorme darmproblemen (niet goed ontwikkeld, etc). Is er niets alternatiefs dat helpt? Osteopaat ben je al geweest begrijp ik.. mijn dochter had veel baat bij acupunctuur en we hebben nog een keer een babyfluisteraar laten komen die heel goed met haar kon communiceren. Zoiets? EMDR is trouwens ook fijn om het voor jezelf te verwerken. Ik geloof niet zo in huilen om het huilen of slaaptraining Sterkte, het is vreselijk als je kindje zo krijst
Wij hebben een beetje dezelfde ervaring als CindyJessie. Na ruim een jaar klungelen (en doodop zijn) bleken het ook haar oortjes te zijn. En dat na allerlei adviezen van kinderartsen en CB en HA later. Zijn er zelf achtergekomen, en tadaa, meteen de eerste nacht ruim 10 uur doorgeslapen, we wisten niet wat we meemaakten. Ik ben ervan overtuigd dat slaaptraining niet bedoeld is voor kleintjes die overduidelijk ergens last van hebben. Ze worden niet zomaar om de 1-2 uur huilend wakker. Dus mijn tip is om de huisarts te vragen om neusspray met xylometazoline, in de dosering die geschikt is voor babies. En anders is deze volgens mij ook vrij verkrijgbaar bij de apotheek, moet je vragen naar de neusspray voor onder de 2 jaar. Voor de avondfles (of borst) 1x sprayen per neusgat en dan flesje erachteraan geven. Probeer dat dan een week en dan weet je snel genoeg of dat het is. Wij vonden het erg vreemd dat niemand van de artsen dit ooit geopperd heeft terwijl het zo'n veel voorkomend probleem is.
Ik heb uiteindelijk alle hulp aangegrepen die er was. Het gaat tegen je moeder gevoel in, maar je moet ook een keer bijtanken. Jij bent de motor. Jij moet opgeladen zijn. Een kind heeft er niks aan wanneer je het niet meer aan kunt. Je komt in een cirkel en daar moet je uit. En misschien vinden ze toch iets. De eerste x kwamen ze een urineweginfectie tegen. De 2de x had hij al een week last van zijn oortjes. Ik stond er alleen voor en sliep 3 uurtjes per nacht. Ik moest bijtanken. Daarnaast kreeg ik via het cb een adres zodat ik een vrijwilliger aan huis kreeg om mij te ontzien en leuke dingen met mij en de kinderen te doen. Lost een opname de oorzaak op...nee. Wel laten ze je ook de mooie kant zien die je door alles soms even vergeet. En een x kunnen blijven liggen...heerlijk ik ging er eerst elke nacht uit om te kolven maar door de rust kolf de ik na een nacht slapen in de ochtend even veel al dan niet meer dan de nacht en ochtend samen. De oorzaak is hier nog niet gevonden. Ik mag er nog elke nacht uit nu hij 15 maanden is. Toch heb ik relatieve rust gevonden en de opnames hebben daarin zeker een positieve rol gespeelt.jij bent belangrijk. Jou heeft de kleine nodig. Jij moet overeind blijven en die accu moet helaas soms even opgeladen worden. Het is geen falen. Succes met je keuze. Want makkelijk is het niet.
Bedankt voor de reacties. Ik heb zelf niet het gevoel dat er iets medisch is, maar meer dat we in een soort vicueuze cirkel zitten. Die ik in mn eentje niet kan doorbreken. Xylo heeft ze al gehad, osteopaat zijn we vandaag ook weer geweest. Opname is niet alleen om haar cirkel te doorbreken maar ook de mijne . Om bij te tanken, om door te kunnen. Ik wil het niet maar heb het gevoel dat er geen alternatief is
Heb er geen ervaring mee, maar wil je veel sterkte wensen. Even bijtanken is noodzakelijk als ik het zo lees. Niet alleen voor jou maar ook voor je meisjes.
En valt de cirkel nog te doorbreken binnen je netwerk? Iemand die jij vertrouwt en je ukkie "kent"? Opname met alle wisselende verzorgers is ook heel heftig voor zo'n kleintje. Zeker omdat jij niet aan medisch gelijk denkt. Eens dat bijtanken soms onvermijdelijk is maar hoe kun je deze nare cirkel op een zo (hechtingstechnisch gezien) fijne manier doorbreken. Heb je nog andere ideeen voor doorbreken? Mogelijk ook keer flesvoeding proberen om te kijken wat honger en wat manahonger is? Heb niet echt goede tips voor je maar lees ergens door je verhaal heen dat je ziekenhuis ook niet zo fijn vind. Veel sterkte en hoop dat jij snel even kan opladen
Geen ervaring, maar ook van mij een dikke knuffel. Ik hoop dat je ooit zult inzien hoe ontzettend sterk je bent dat je het zo lang hebt volgehouden! Heel veel sterkte!
Eigenlijk lees ik tussen de regels door dat je hef wel wilt. En dat is je goed recht het enige wat jij wilt is dat je kindje gelukkig is en jij weer minder moe bent en bij kunt tanken dat is volledig begrijpbaar!!! Ik ben nu ook met mijn dochtertje alle wegen aan het bewandelen ze hebben ook voorgesteld haar een week op te nemen maar heb dit geweigerd idd ook omdat ze niet naar een medische redenen gingen zoeken.. Maar mijn kind is pas bijna 8 weken.. Ik denk dat ik tegen die tijd van jou ook totaal op zou zijn en een ander pad zou bewandelen. Voel je vooral niet schuldig! Je kan toch ook desnoods eerst de nacht bij haar blijven kijken hoe alles gaat verlopen.
Och meid je hebt niks aan mijn post want ik heb hiermee geen ervaring. Maar heel veel succes gewenst. Lijkt me moeilijk! Dikke knuffel en zoals anderen ook zeggen: je moet zelf echt een keer bijtanken. Hopelijk weten jullie snel meer en komt er verbetering. Liefs!
Mijn nicht heeft hetzelfde meegemaakt met haar 2e kindje. Met 8 maanden was ze helemaal op en moest er iets veranderen (en dan had zij wel een man om op terug te vallen, maar die draaide ook nachtdiensten). Naar de kinderarts geweest, alles was in orde, toen hebben ze haar thuis laten huilen, oordoppen in en gecontroleerd laten huilen. Het ging toen wel beter. Nu is het een meisje van 10 met Asperger, heel lastig maar het gaat redelijk goed. Maar er is bij haar altijd wel duidelijk geweest dat er 'iets' is, dat ze zoveel huilde heeft daar vast mee te maken gehad. Maar voor jou, dit gaat zo niet langer geef je al aan. Ik ben er helemaal niet zo voor maar ik zou toch voor een opname kiezen. Of dat ze bij iemand kan logeren in wie je vertrouwen hebt. Hopelijk om iets te doorbreken maar in ieder geval om jou nu even te ontlasten.
In mn eigen netwerk helaas geen opties. Fv geef ik al zo nu en dan bij, zelfs een papfles. Ook dan komt ze 2u later rustig weer. Mamahonger dus. Ze ligtnu weer bij me. Om 19.15 sliep ze, tot 20.30. En toen van 21 tot 22.20. Nog geen anderhalf uur. Ze lijkt nu te slapen aan mn borst, maar zodra ik haar loshaal wordt ze boos en gaat gillen. Ik lig tegenwoordig zelf ook al rond 20.30 op bed en probeer elk uurtje mee te pakken. Overigens sluit ik uiteraard niet uit dat er wel "iets is", ik ben tenslotte geen arts.
Ik word heen en weer geslingerd tussen gevoel en verstand. Verstand zegt, dit is de beste keuze, dit is nodig. Gevoel zegt, ben je mal, dat moppie heeft mama nodig dus die drop je niet in het zh maar hou je bij je.
Is het niet zo dat als ze wordt opgenomen dat je zelf als mama ook mee kan/ in dezelfde kamer ligt? Als je dat wilt... Ik heb makkelijk praten maar als ik je zo beluister dan heb je van alles al geprobeerd en overwogen en is nu de tijd misschien rijp om haar door experts te laten onderzoeken zodat er ook dingen uitgesloten kunnen worden? Lijkt me moeilijk als het tegen je gevoel in gaat maar dan heb je hopelijk wel snel een richting of een idee wat het kan zijn. En hoe het op te lossen is...
Nee bij een dergelijke opname mag je er zelf niet bij zijn, deels is het ook bedoeld om ouders tot rust te laten komen dus moet je thuis slapen. Hoe t verder gaat heb ik nog geen idee van.
Moppie heeft mama nodig !! Precies wat je zegt ze heeft mama nodig Mama kan geen mama zijn als mama op is ! Zorg voor jezelf probeer uit die vicieuze circel te komen ! Misschien is dit de oplossing en dan ben je het jezelf en moppie " verplicht " ( niet te letterlijk nemen alsof ik je verplicht ) deze kans te grijpen Het maakt je geen slechte mama echt niet !