Bevallen en Trauma's... Volgens mij hebben veel vrouwen moeite met hun bevalling of de periode kort erna. Goed dat je het hebt kunnen ontdekken en er nu misschien wat beter mee uit de voeten kunt. Hier zit ook nog wel een trauma'tje hoor, dus begrijp je gevoel heel goed! Wie weet, mag je het nog eens doen maar dan een bevalling die soepel verloopt (en de tijd erna!). Elmo
Nou Elmo, het gekke is dat ik er bijna niemand over hoor, ook hier niet, maar als ik met vriendinnen, mijn zusje en bekenden over praat, dan blijken toch wel heel erg veel vrouwen een trauma te hebben. Mijn zusje overweegt ook om een keer naar een psychologe te gaan. Al ging bij haar de 2e bevalling wel heel soepel, ze heeft nog altijd moeite met de eerste bevalling.
Ik probeer het een plekje te geven (net zoals al het gedokter voor we zwanger waren). Misschien is het bij ons wel alles bij elkaar. Ik mis het ook wel eens hoor, dat iemand zeg: he, dat heb ik nou precies zo. Je moet er (zeker na zo'n 10 maanden) maar overheen zijn, de buurvrouw had dat ook en heeft er ook geen last van, het is toch goedgekomen en je hebt toch een gezond jochie. Het lijkt een beetje op in de MMM zitten..maar dan met een kindje (gelukkig, uiteraard!).
De een ervaart het anders dan een ander. Waar de ene makkelijk over heen stapt houd de ander er een trauma aan over. Dat ligt helemaal aan hoe je er zelf in staat en of je nog trauma's uit het verleden met je mee neemt (zoals ik) en idd, we hebben geen makkelijke zwangerschappen gehad en dan komt er ook nog eens zo'n bevaling bij, dan mag je best even van je stuk zijn. Ik krijg nu een EMDR-behandeling en dat gaat echt heel snel. Het is heel erg heftig, maar na een paar dagen merk je gewoon dat er iets van je af valt. Het trauma krijgt een plekje, een ander label in je hoofd (Psychologie Magazine sept 2008) en het beeld dat bij jou de heftigste emoties losmaakt wordt gewoon een van de vele plaatjes in je herinnering en voelt niet anders dan andere momenten. Ik moest het meest heftige moment van mijn zwangerschap en bevalling in mijn hoofd nemen. Dat was zonder enige twijfel het moment dat ik Annika af moest staan en met de ambulance weg moest, zonder dat mij verteld werd waar en wanneer ik haar weer zou zien. Nu nog springen de tranen in mijn ogen als ik daar aan moet denken. Maar als alles goed gaat ben ik daar over een paar weken van af en kan ik met droge ogen over mijn bevalling praten. Nog even volhouden, maar dat is deze last ook van mijn schouders en kan ik hopelijk met nog meer plezier van mijn meisje genieten en wie weet weer na gaan denken over een 2e zwangerschap.
Hee Loeki, ik kan me wel voorstellen dat je een naar gevoel aan zoiets over houdt en dat dat je kan beperken in je wens voor een tweede zwangerschap. Goed dat je er aan werkt! Bij mij is 't veel minder erg dan bij jou, maar kan me 't daardoor wel een klein beetje voorstellen. Ik wilde graag thuis bevallen, moest toch naar 't ziekenhuis (wegvallen van de persweeën en kruinligging) en moest daar toen een nachtje blijven. Ik dacht altijd dat ik 't naar 't ziekenhuis gaan heel erg zou vinden, maar dat is me heel erg meegevallen. Mocht dan ook gewoon bij de VK in de auto, ging allemaal heel relaxed. Kreeg in het ziekenhuis een infuus, katheter, knip en ze werd gehaald met een vacuümpomp en dat zijn ook allemaal dingen waar ik mee kan leven. Toch was er iets aan de bevalling wat me steeds weer tot huilen aanzette. Op advies van de verloskundige heb ik mijn bevallingsverhaal op papier gezet en al snel was duidelijk waar ik bleef steken en waar 't huilen begon. Dat was namelijk niet bij de bevalling, maar bij de nacht erna! Ik heb altijd heel erg last van heimwee als ik zonder m'n familie weg ben. Naja, dan ben je in 't ziekenhuis niet op een goede plek. Ik was pas aan 't einde van de middag bevallen, rond 20.00 kwam er even wat visite en om 22.00 moest m'n man weer weg. Vervolgens begon de ellende. Het was druk in het ziekenhuis en de verpleegkundige liet dat ook heel duidelijk merken (ze zei dat namelijk letterlijk. Heel aardig, not!). Er was amper tijd om met me naar de wc te gaan, om te helpen met de borstvoeding (ja, ik had me wel ingelezen, maar 't echt doen is een ander verhaal), met verschonen van de baby... en ik had geen idee wat er van me verwacht werd, hoe dat allemaal moest, kon amper lopen en kon dus ook slecht m'n dochter uit d'r bed halen. Ik heb twee uurtjes geslapen en toen werd ik wakker en m'n dochter ook. Ze bleef maar huilen, ik voelde me opgelaten tegenover m'n zaalgenoten, durfde geen licht te maken, heb 'r met moeite uit d'r bedje gehaald, geprobeerd aan te leggen wat heel slecht ging en ze bleef maar huilen. Ik wist niet waar daar de luiers enzo waren, voelde me echt verschrikkelijk en een hele slechte moeder. Gelukkig was er in de nacht een verpleegkundige die wel tijd had om te helpen, haar verschoonde, me even rustig naar de wc liet gaan en m'n dochter vervolgens meenam omdat ze heel erg aan het spugen was. Misschien slecht, maar op dat moment was 't voor iedereen even het beste. Ik was verschrikkelijk moe, dus ik kon proberen te slapen en bij m'n dochter hebben ze d'r maagje gespoeld omdat ze vruchtwater en bloed had ingeslikt. Achteraf gezien voel ik me over die twee uurtjes die ik aan 't klooien geweest ben, zo rot, terwijl ze er waarschijnlijk niks aan over houdt. Maar gewoon 't idee dat ik absoluut niet wist wat ik met 'r moest, voelt als falen. Maar ja, ik moest echt in m'n moederrol groeien. Heel anders dan bij jou en ik heb 't ook al aardig een plekje gegeven, maar misschien vind je het fijn om te weten dat er meer mensen zijn die niet één, twee, drie over hun bevalling/de uren daarna heen zijn.
Heej loeki... hier dan niet afgevoerd met de ambulance. Maar wel een trauma. Moet hiervoor binnenkort ook naar een psycholoog. Inderdaad je hoort het niet veel. Ik begon met een thuisbevalling, hartslag viel weg, moest met persweeen naar het ziekenhuis, daar konden ze helemaal geen hartslag vinden. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en Sasha doet het supergoed. Weet dat het geen antwoord op je vraag was.
Wat fijn dat alles goed gekomen is wendy. Helaas is mijn ervaring dat de meeste mensen zoiets hebben van "Het is toch allemaal goed gekomen. wat zeur je nou." Wat voor therapie krijg je? Ik krijg nu een EMDR behandeling en dat werkt voor mij heel erg goed. Het is wel zwaar, maar geeft snel resultaat.
Ik voel me al een tijdje niet zo goed (zal het netjes houden) ben eigenlijk pas afgelopen donderdag naar de h.a geweest. Die zegt dat ik een trauma heb en dat ik verschijnselen heb van een postnatale depressie. Ik moet nog bellen naar de psycholoog, voor een afspraak. Heb ook geen idee wat een EMDR behandeling is.
EMDR is een hele goede therapie voor het verwerken van trauma's. In de lounge staat een topic over EMDR. Goed dat je naar he HA gegaan bent. Jammer dat je op deze manier niet kunt genieten van het mooie van het moederschap. Probeer zo snel mogelijk een afspraak te maken. Ik zag er ook tegen op, maar het is zo fijn als alles een plekje krijgt. Ik ben zelf naar de psych gestapt. Ik voel me prima, maar heb een enorme angst voor alles dat met zwangerschappen te maken heeft.
Nou dat is het (blijkbaar) rare ervan. Ik geniet echt onwijs van Sasha. Alleen ik ben erachter gekomen, dat ik bang ben dat ze van me weg word genomen. Door de bevalling zeg maar. Denk ik. Heb door dit alles nu ook lichamelijke klachten gekregen. En dat ertegenop zien, ja ik snap wat je bedoeld, voel me echt zo'n gekko.
Je bent geen gekko hoor. Ik heb gelukkig geen moeite met Annika los te laten en aan anderen toe te vertrouwen. Zo zie je dat iedereen anders reageert. Ik denk dat er echt te makkelijk gedacht wordt over dit soort zaken. En je moet er dan vervolgens zelf achter aan als je hulp nodig hebt. Ik heb van mijn VK niet het advies gekregen "ga eens met iemand praten." Nee dat moest ik zelf allemaal maar uitvogelen. De nazorg is echt allerbelabberdst. Bovendien is een psycholoog ook niet goedkoop, 150 euro eigen risico + 10 euro eigen bijdrage per sessie.
Nee, dat heeft mijn vk ook niet gezegd. Die 150 euro bijdrage heb ik allang verspild. Maar moet je 10 euro per sessie betalen dan? Ik dacht eigenlijk (misschien een beetje naief) dat ik maar 1 keer moest. Maar waarschijnlijk wel vaker dus.
Je hebt het AWBZ ook nog he! Wij hebben niks hoeven betalen (juist voor het zwanger zijn dan) het AWBZ vulde het aan.