Hallo, Ik wil even mijn verhaal kwijt. Ik heb een dochtertje van 6 maanden. Ik ben hartstikke blij met haar. Ook mijn vriend is stapel dol op haar. We dachten even geen kinderen te kunnen krijgen. Dus zij is ons wondertje. Nu valt mij op dat ze nu al meer naar haar papa trekt dan naar mij. Ik heb daar moeite mee. Tuurlijk is het hartstikke fijn dat ze een goede band met haar papa opbouwt en ben ik blij dat mijn vriend ook echt betrokken is. Maar het doet me ook wel pijn. Als mijn dochter en ik samen zijn is het leuk. Maar zodra ze papa ziet of hoort dan is heel haar aandacht op hem gericht. Mama bestaat dan helemaal niet meer. Als ze hem al denkt te horen zie ik haar al naar de deur kijken. Als ik de luier verschoon en papa komt erbij staan dan gaat alle aandacht naar papa. Nu dacht ik dat komt omdat hij er bij staat en niet met iets bezig is. Maar als het andersom gebeurt dus hij is aan het verschonen en ik ga erbij staan en tegen haar praten dan blijft de aandacht bij papa. Ik krijg af en toe een blik maar dat is het dan. Hetzelfde als het papa dag geweest is. Als ik terug kom van mijn werk dan gaat alle aandacht nog steeds naar papa. Logisch misschien omdat hij de hele dag voor haar gezorgd heeft. Maar andersom werkt het weer niet zo. Als papa thuis komt begroet ze hem gelijk met een lieve lach. Als ik thuis kom, word ik eerst serieus bekeken en moet iets doen om een lach te krijgen. Ook al neem ik haar over, ze blijft mijn vriend volgen. Ik moet voor mijn gevoel meer moeite doen om haar aandacht te krijgen dan haar papa. Haar papa krijgt de liefste lachen. Als papa met haar gaat winkelen en ze zit in de kinderwagen dan lacht ze heel vaak. Als ik met haar weg ga en ze zit in de wagen dan kijkt ze heel serieus. Soms aan het einde komt ze los en dan lacht ze wel. Als we met z'n drietjes zijn, gaat meestal de aandacht van haar naar papa. Omdat ze zich maar op 1 persoon tegelijk kan richten voel ik me vaak geen eenheid als we met z'n drietjes zijn. Ik weet dat het geen strijd zou moeten zijn. Maar in mij woelen allerlei gedachten en gevoelens: "Ik heb borstvoeding gegeven dus dan zou onze band toch heel erg sterk moeten zijn. papa's komen toch meestal later in beeld? De moeder heeft in het begin toch altijd een sterkere band? papa is leuker, creatiever; mama is saaier. Ze is liever bij papa, ze vindt papa leuker." Ik ben boos op mezelf omdat ik deze gevoelens heb en ik voel me er ongelukkig door. Het gaat goed als we met z'n tweetjes zijn maar met z'n drietjes werkt niet. Ik geniet dus wel van mijn dochter maar ik geniet op dit moment nog niet helemaal van ons gezin. Daar baal ik van!
Hier hetzelfde verhaal, en mijn vriend is niet eens de biologische vader, wel bij mij geweest vanaf dat ik 3 maanden zwanger was dus hij heeft een echte band met haar. Ik gun het hun wel, ik geniet van de tijd samen als hij naar zn werk is en als hij terug is ben ik blij dat hij het over kan nemen. Ze zijn stapelgek op elkaar. Als ze huilt en ik krijg haar niet stil dan krijgt mn vriend haar wel stil en als ik heel veel moeite moet doen om haar te doen lachen hoeft mn vriend alleen maar "hooi!" te zeggen en ze schaterd het uit. Snap wel dat het heel lastig is voor jou maarja beter dit dan dat ze hem helemaal niet moet. Romy lacht trouwens naar alle mannen... en mamma is maar een bijzaak als er geen interesante mensen meer zijn hahaha! Ach ze is en blijft mn oogappel en heb de hele dag de tijd met haar tot de interessante papa weer terug komt! hihi Meid, mijn advies. Even doorbijten, zometeen heeft ze door dat jij mamma bent en dan ben je ineeens belangrijk en dan komt er ineens weer een "pappa-periode" en dan vergeet ze alle woorden en roept ze alleen nog maar pappa hahaha de heeele dag door. even doorbijten meid! Jij blijft de belangrijkste factor in haar leven en dat leert ze snel genoeg, geniet van dit want sommige kinderen willen niets met pappa, alleen maar mamma. Zo neemt "pappa" ook weer wat uit de handen van mamma haha!
Hier ook wel een beetje. Hij roept de hele dag papa, en als ik binnenkom in zijn slaapkamer, kijkt hij altijd over me heen om te kijken of papa er aan komt. Ach ik vind het eigenlijk wel prima. Iedere ouder heeft, denk ik, zijn eigen dingetjes met zijn/haar kindje. Over een tijdje, roept ze alleen nog maar mama, en dan denk je met weemoed terug aan deze tijd.
Ons zoontje is ook een absoluut papa's-kindje. Soms niet leuk idd als jij er voor je gevoel een beetje bij hangt. Maar ach toen ie ziek was (buikgriep) toen kwam ie toch echt alleen naar mama toe.... Komt wel goed denk ik, zullen wel fases zijn denk ik.
Ik dacht eerst even, dat is die typische vader-dochter relatie, maar ik zie, dat er ook al iemand heeft gereageerd met een zoontje. Mijn eerste gedachte was echter het is een meisje, dus trekt ze veel naar haar Papa toe. Dochters hangen nogal aan vaders over het algemeen. Ik herken het vooral van mijn oudste dochter Anouk, die nu 8 jaar is. Zij trok ook vanaf jongs af aan meer naar haar Papa toe. Met Noëlle merk ik momenteel nog niet zoveel verschil daarin, maar ze is nu ook nog wel vrij jong natuurlijk. Bij Anouk is het eigenlijk nog altijd wel zo, dat ze meer naar haar Papa toetrekt, maar ik denk, dat het ook komt, doordat ze mij eigenlijk altijd ziet (ik werk namelijk niet buiten de deur, omdat ik vanwege mijn reuma in de WAO zit) en ik daardoor ook degene ben, die haar ook meer corrigeert als ze iets doet wat niet mag ofzo. Doordat ik degene ben die altijd thuis is, neem ik in de praktijk ook het grootste deel van de opvoeding voor mijn rekening natuurlijk en is Papa toch degene die vaker de leuke dingen met haar doet. En daarnaast hebben vaders en dochters toch vaak wel een speciale band over het algemeen. Nu ze ouder wordt, merk ik echter wel, dat ze met problemen op het emotionele vlak juist bij mij komt, omdat vrouwen toch makkelijker over hun gevoelens praten. Om ergens over uit te huilen en getroost te worden, heeft ze toch echt Mama nodig en dat doet me dan ook wel weer goed. Frieda
Dominique heeft ook van die fases gehad ( en heeft ze nog steeds) ik heb ook wel eens huilend op het werk gezeten omdat ze echt niks meer van me moest hebben. Een collega kon het even relativeren voor me en zei dat het juist heel gezond is dat kinderen in bepaalde fases van hun leven meer naar een ouder trekken. Dit zegt tevens wat over de veiligheid waarin een kind wordt opgegroeid. Zij voelt zich "veilig" binnen jullie gezin om een keuze te maken tussen jullie, en dat is eigenlijk heel positief! En let maar op, straks zal ze echt weer naar jou toe trekken. Samen echte "meiden" dingen doen, dat komt helemaal goed!
Woooooow, dat lijkt me superheftig zeg. Mijn kids hebben dat alledrie niet gehad, maar ik zou ook heel erg jaloers zijn, dat weet ik zeker!
haha ik denk dat als Romy zo de "pappa-fase" krijgt dat pappa ook alle luiers mag verschonen en haar in bad mag doen, flesje geven, wandelen, voorlezen, spelen en al het andere dat ik normaal doe, net zolang tot ze "ineens!" weer mamma kan zeggen hahahahaha dus ja ik geef toe (ben ook jaloers ) maar vind het tot nu toe gelukkig niet erg...
Dominique heeft dit ook best wel, als ze s'morgens uit haar kamertje komt roept ze boppa (is pappa) en kijkt ze naar het bed. Als mijn man thuis komt van zijn werk is ze zo blij, speelt non stop met hem, giert het uit van het lachen, bij mij is ze ook wel vrolijk hoor en speelt ook met me maar het is anders als pappa er is, ach ik vindt het prachtig voor hem ik gun hem een zeer goede band met onze dochter. Toch in de kleine dingetjes merk ik dat ze ook heel veel van mij houdt, als ze zich zeer heeft gedaan strekt ze de armpjes naar mij uit dat doet me dan ook weer goed! Henriette
Jaloers ben ik nooit.. tis zijn vader dus kan alleen maar trots zijn en glunderen als hij helemaal hyper over zijn vader heen rolt op de bank. Hij is heeeel lang alleen met mij bezig geweest. mamamamamamamamamam en als papa binnen kwam kon er nog net een flauw lachje vanaf.. Sinds een week of 2 is het papapapapapa als ik hem uit bed haal smorgens.. gelijk papa? papaaaapaaaaaaaa Als zijn vader binnen komt is het feest. Geweldig toch? je kindje is 6 maanden.. ze vind jou echt niet minder leuk als papa hoor.. dat begrip heeft ze niet. Straks is het weer mamaaaaaaaaaaaaa
He meiden, dat is hardstikke normaal hoor, meeste baby's lachen sneller/vaker naar papa dan naar mama. Dat heeft helemaal NIETS te maken met dat ze papa leuker vinden, sterker nog: vaak heeft het te maken met het feit dat de band met mama veel sterker is, doordat ze in je buik hebben gezeten en eventueel nog borstvoeding hebben gehad. Jij bent als moeder vanzelfsprekender en dat is eigenlijk heel fijn: voor de band met jou hoeft je kindje niet te 'werken', het weet ergens diep van binnen dat die OK is. Voor de band met papa moet nog wel gewerkt worden: vanuit de buik kent je kindje alleen zijn stem en dus moet er nog 'gewerkt' worden aan het bouwen van de band met papa. Wees dus maar blij dat je kindje juist minder naar jou lacht: dat is een teken dat het juist helemaal goed zit, Overigens: je jaloerse gevoelens kunnen wel zeker een kink in de kabel gaan vormen: je kindje voelt aan wat jij voelt, (wetenschappelijk onderzoek heeft in ieder geval al aan kunnen tonen dat je kindje dat kan vanaf een maand oud), en dat heeft geen positief effect op de hoeveelheid lachjes die je krijgt... Je kindje voelt dan gewoon dat het eigenlijk moet lachen van jou, om jouw gevoelens tot rust te brengen, en gaat dat door de spanning die dat met zich meebrengt dus juist niet doen! Laat je kind lekker je kind zijn zonder iets te moeten, en dan zul je zien dat, ondanks het feit dat papa meer lachjes krijgt, jij ook weer meer toegelachen zult gaan worden,
Dean trekt wel wat meer naar zijn vader toe maar dat komt omdat het bij papa altijd lol is (en die er heel vaak niet is) en mama is van de regels e.d. (en is al heel de dag thuis) dus vind ik logisch eigenlijk. Mijn man heeft ook meer rust in zijn lijf als er iets is en dat voelt hij ook goed aan. MAAR TOCH als er ECHT iets is bv met ziekzijn komt ie naar mij toe en kan papa geen goed doen Wat Rozemarijke zegt kan ik het alleen maar heel erg mee eens zijn JUIST omdat ze met jou een betere band heeft hoeft ze er minder voor te doen (mama is er toch wel)
Hier wordt het netjes afgewisseld met periodes dat pappa de held is en periodes dat ie alleen maar bij mamma wil zijn! Dus vaak net op tijd als ik lichtelijk 'jaloers' begin te worden, dan is het gelukkig al weer omgedraaid! Sowieso bij pijn en groot verdriet is het altijd mamma voor de rest van de dingen verdeelt hij het netjes! Ik vind het eigenlijk ook wel schattig als hij even een paar dagen alleen maar bij pappa wil zijn; en mijn vriend vindt het ook heerlijk en daar geniet ik weer van!
Heel herkenbaar! Mijn twee meiden zijn absoluut idolaat van hun vader. Ik ben er niet jaloers op, ik ben alleen maar blij dat ze zo'n goede band hebben. Je hoort ook zo vaak andere verhalen.. Nee hoor, ik vind het prima!
Leuk al die reacties, al stellen ze me niet helemaal gerust. Als ik het zo lees is het 'normaal' dat kinderen meer naar papa trekken, vooral dochters. Goed voor de moeders die het niet erg vinden. Ik heb er helaas wel moeite mee. Ik wil niet dat ze geen goede band hebben. Ik vind het juist wel heel belangrijk dat ze een goede band hebben. Alleen voel ik me gekwetst als dat ik opzij geschoven wordt als papa er is. Ik zou het ook fijn vinden dat als ze een dag met papa is geweest, helemaal door het dolle is als mama weer thuis komt. Als het zo is dat onze band al goed zou zijn, dan zou je toch zeggen dat ze juist heel erg naar mij zou lachen. Lachen is voor een baby toch geen werken? Of zie ik dat verkeerd? Ik heb dat zelf niet gehad, volgens mij, dat ik meer naar mijn vader trok. Ik wist ook altijd als mijn ouders uit elkaar gaan dan blijf ik bij mijn moeder wonen, hoewel ik echt wel van mijn vader hou. Ik probeer alles te blijven relativeren maar mijn gevoel werkt niet altijd mee. Ik weet dat ik niet hetzelfde kan zijn als haar papa en dat dat juist goed voor haar is. Maar toch heb ik er wel moeite mee. De ene dag meer dan de ander. Maar buitengesloten voelen, voelt niet fijn.
Nathalie6, hoe vindt je man/vriend het zelf? Is hij zich er bewust van dat je kindje meer naar hem trekt? Zo niet, dan moet je het er misschien eens over hebben met hem. Als hij zich er bewust van is kan hij misschien ook proberen om jou dan weer bij hem en je dochter te betrekken.
onze zoon trekt altijd meer naar zijn vader (heit) is vanaf het beging af aan zo geweest zeg maar, ik ben er blij om en niet jaloers ik vind het mooi voor mijn man
@Nathalie: dat gelach hoeft niet altijd 'werken' te zijn, maar is het vaak wel. Ik vind het echt wel zorgelijk dat je er dit soort conclusies aan verbindt en er zo van slag van bent... Je drijft je kindje dan in een positie dat het er is om aan jouw behoeften te voldoen, (nl. het moet naar mama lachen, in ieder geval net zo vaak als naar papa). Je kindje kan dan niet gewoon meer zichzelf zijn en daardoor ga je nou juist bereiken dat het op den duur WEL meer naar papa trekt. Jij zegt dat je kind nu meer naar papa trekt, maar dat lijkt echt zo als je het maar oppervlakkig, (nl op basis van de lachjes) bekijkt. Je moet er echt even wat dieper naar kijken en beseffen dat je kindje zo vertrouwd met jou is, dat het niet voortdurend hoeft te lachen, maar lekker even kan rusten bij jou, om zich heen kan kijken, enz... Gaat het niet over, die gevoelens, dan is het misschien wel eens handig om na te denken over de vraag waarom je het zo nodig hebt dat je kindje heel overduidelijk kenbaar moet maken dat het gek is op jou... Heb je vroeger iets gemist aan liefde? Ben je onzeker over jezelf? Los dat dan op, want nu leg je die last bij je kindje en dat is erg ongezond! (Waarmee ik overigens niet bedoel dat je dan ineens een inslechte moeder zou zijn, want je bent vast een goede moeder, alleen als je dit zou veranderen, ben je een nog betere moeder, ).
Mn man hoeft nog maar BOE te zeggen en ons kleine meisje schaterlacht. Ik krijg haar niet zomaar aan het lachen hoor, moet echt op mn kop staan en 3 salto's doen, en 5 liedjes zingen.... een glimlachje. Ik vind het prima hoor, ben juist trots dat ze lekker mama's kleine meisje is, dol op dr pappie. Ik heb met haar de warme momenten met bv, in mn armen slapen etc. Dat moet dan wel weer bij mama he...