Helaas heb ik een postnatale depressie. Het ging al lang niet goed maar nu pas hulp gezocht. Ik zat daarvoor in de ontkenningsfase tewijl mijn man het al maanden riep. Zijn er mensen die dit ook hebben meegemaakt? Hoelang heeft het geduurd? En hebben jullie verder nog tips?
Wat rot voor je! Geen PDD, maar wel ptss. Paniekaanvallen, sombere gedachtes en alles wat er bij komt kijken. Ik heb het zonder anti-depressiva gedaan, maar wel met oxazepam. Ik heb heel veel moeten opbouwen. Een paar tips waar ik veel aan gehad heb, al vond ik het moeilijk om aan toe te geven, maar uiteindelijk werkte het wel: - vraag praktische hulp: denk aan hulp in het huishouden of even je kindje een nachtje ergens anders laten slapen. - ACCEPTEER hulp als het aangeboden wordt. Het is niet raar en je hoeft niet alles alleen te kunnen. - zoek activiteiten waar rust in vindt. Voor mij was dit wandelen in het bos en als ik fysiek te moe was, dan was dit voor mij tekenen of kleuren. Ik deed dit laatste eerst terwijl de kleine sliep en nu ook als hij in de box speelt. Met dit laatste had ik in eersteninstantie moeite mee. Denksport heeft nu een boekje 'logisch tekenen en kleuren'. Ik vond dat super! - de laatste is misschien een dooddoener: wees mild voor jezelf. Dus laat de boel de boel en richt je nu eerst op jezelf en je gezin. De rest komt later wel. De laatste vond ik het allermoeilijkste om te doen...maar beetje bij beetje gaat dit beter. Hoe lang het duurt? Geen idee...de kleine is nu een half jaar en nu pas ga ik naar de psycholoog om een traject op te starten. Eerst dacht ik het zelf te kunnen, maar het lukt me niet alleen. Hopelijk gaat het bij jou sneller als je wel besluit om hier hulp voor te zoeken. Sterkte en een digiknufel van mij!
Bij mij is het niet officieel bevestigd.. 6 weken voordat mijn dochter werd geboren (2013) overleed mijn oma. Dus de gevoelens die ik had waren volgens de huisarts, gynaecoloog en mijn moeder door de uitgestelde rouw van het overlijden van mijn oma. Ik liep op dat moment met niet de fijnste gedachtes rond wat betreft mijn kind, ook hielp het niet mee dat ze door het "kiss-syndroom" veel huilde/krijsde. Ik kon niks meer hebben en was, als mijn man de dag er op moest werken, ontzettend nerveus bij de gedachte dat ik dan alleen met haar moest zijn. Dit heeft een aantal maanden geduurd voordat ik ineens besefte dat die nerveusheid minder werd. In die tijd mijn moeder wel regelmatig bij me gehad, zodat ik on gaan slapen en rust kon nemen... zelfs de buurvrouw gevraagd.. gewoon doen het geeft je adempauze!!!
Sterkte, het is heftig. Bij mij heeft het 13 maanden geduurd. Ook pas een aantal maanden na de bevalling vastgesteld, hoewel het eigenlijk vanaf de kraamweek al gaande was. Ik heb vooral veel last gehad van angsten. In het begin heb ik veel gesprekken gehad met mijn huisarts. Die heeft mij doorverwezen naar een psycholoog, daar ben ik 2x heen geweest, en dit heeft veel inzichten gegeven om mee verder te werken. Verder is er bij mij echt een omslagpunt geweest toen ik een nieuwe uitlaatklep vond. Ik ben fanatiek gaan sporten. Eerst moest ik mezelf erheen schoppen en wilde ik niets liever dan in een hoekje van mijn slaapkamer kruipen, maar gaandeweg begon ik het leuk te vinden en ging ik er naar uit kijken. Ik denk echt dat dit uiteindelijk ook heeft bijgedragen aan het herstel! Al met al denk ik niet dat er 1 oplossing is om hier uit te komen. Maar doe vooral wat goed voelt! En onthou goed dat het met kleine stapjes gaat. Twee stappen vooruit en weer een stap achteruit...
Bedankt voor jullie reactie's! Het is zeker heftig. En na mijn ellendige zwangerschap en bevalling kan dit er ook nog wel bovenop. Volgens de huisarts had ik alleen het sympthoom van je kind iets aan willen doen niet. Ik beleef wel weinig plezier aan mijn dochter ( is wel met vlagen) en voel me vooral heel schuldig daardoor. Voel me heel schuldig als ik haar weg breng maar als ik haar thuis heb heb ik vaak de energie niet om de verzorging op te brengen. Dat doe ik natuurlijk wel maar voelt al snel als teveel. Heb nu oxazepam gekregen dat helpt iets voor een rustiger gevoel maar verder nike Volgende week ga ik naar de psycholoog en de dokter zei dat ik dan anti depressiva krijg. Ook krijg ik soort van paniekaanvallen als er bezoek komt! Vlucht meestal last minute in tranen de deur uit. Daarbij heb ik het gevoel dat niemand me snapt! Iedereen zegt natuurlijk wel vervelend maar echt snappen doen ze niet, ik snap het zelf amper.
Hoi, Je zit/zat bij mij in het praatgroepje. Het klinkt helaas heel herkenbaar. Ik dacht omdat het bij mij een PREnatale depressie was. Rottige zwangerschap. Het na de bevalling over zou zijn. helaas. Ik heb al hulp tijdens de zwangerschap. Maar rust pakken helpt volgens mij het best. Ik wens je veel sterkte met je herstel. En probeer toch te genieten van je mooie dochter. Maak veel foto's!
Ik maak ook heel veel foto's van haar! Ik werk zelf met kinderen en kan het op dit moment heel slecht aan. Pfff.. Zo lastig! Mijn man snapt het allemaal niet en zegt precies de verkeerde dingen op het verkeerde moment waardoor ik me nog rotter ga voelen. Hij bedoelt het niet verkeerd maar hij kan zich niet zo goed inleven in mijn situatie. Dank je wel. Jij ook heel veel sterkte! Helpt de hulp die jij krijgt wel?
Bij mij is helaas ook een postnatale depressie vastgesteld. Vooral in de kraamweek heb ik echt paniekaanvallen gehad, gedachten dat ik dr echt niet wou en waarom heb ik het ooit gewild, dat ik beter mezelf voor een auto kan gooien en dan hopelijk een been breek ofzo dat ik in het ziekenhuis kwam en ik even niets hoefde te doen... Weken daarna is het zo gebleven maar verdrong ik het een beetje.. ik zat regelmatig huilend en trok bijna de haren uit me hoofd als ze weer eens huilende en ik dr niet stil kreeg.. (als je zelf niet rustig bent wordt de kleine dat ook niet natuurlijk..) Als m'n vriend uit werk kwam wist ie nooit wat ie aan kon treffen.. of alles was prima of ik zat weer huilend en wanhopig op de bank en m'n dochtertje boven in bedje die het hele huis bij elkaar gilde omdat ik het even niet meer aankon.. Het gaat nu al stukken beter gelukkig, heb meer rust kunnen vinden en heel belangrijk ik krijg veel steun en hulp!! Als het even niet zo goed gaat dan weet iedereen wat er is en hoe ze kunnen helpen. Morgen ga ik voor het eerst naar de huisarts ggz hulpverleenster om te praten. Verder heb ik iemand die 2x per week een uurtje of langer bij ons thuis komt en mij helpt met hoe ik het beste dingen kan aanpakken met m'n dochtertje zoals een ritme vinden, bedritueel maken enz. zodat ik daar m'n houvast aan heb en daarnaast ook hoe ik kan zorgen dat mijn relatie goed blijft, hoe kan ik naast mama ook weer mezelf zijn. Met haar hebben we ook besloten dat m'n dochtertje elke week een nachtje gaat logeren bij m'n schoonmoeder. S'middags wordt ze opgehaald en haal dr de volgende dag rond middag uur weer op. En dan mis ik dr echt wel hoor maar ik vind het ook heeeeel fijn om even de muziek keihard aan te zetten bijvoorbeeld haha. En ze gaat 1 keer per maand een weekendje (2 nachtjes) logeren bij mijn ouders (die wonen wat verder weg dus dan is een weekend handiger). Ik ben er een stuk rustiger onder omdat ik kan uitkijken naar een momentje rust (en even voor mezelf en m'n vriend samen) als het even tegen zit. En ik kan veel meer genieten van m'n meisje nu. Kleine aanpassingen (logeren, praten, hulp aanvaarden) kunnen al zoveel doen!! Voor mij is het vooral dat ze elke week eventjes uit logeren gaat zodat ik kan bijtanken echt een grote hulp hoor! Toen ik dat nog niet had zat ik er op een dag weer zo doorheen dat ik niets meer kon.. (ze was toen 6 weken oud) m'n arm optillen was al te zwaar. Ik heb huilend gevraagd of iemand m'n dochtertje aub een nachtje kon overnemen (mijn vriend moest om 3 uur s'nachts op werk zijn dus die kon niets doen), ik voelde me zooooo schuldig en alsof ik gefaald had in alles! Ze is toen om 10 uur s'avonds nog naar m'n schoonmoeder gegaan.. Sindsdien hebben we besloten dat ze elke week gaat logeren, zodat logeren voor ons allemaal iets leuks is. Nu is ze overigens 8 weken oud..
Erg lastig! Mijn vriend kon ook slecht met de situatie omgaan. De vrouw die altijd alles draaiende hield, had nu zelf opeens hulp nodig. Heel oneerbiedig gezegd heb ik niet veel aan hem gehad in die periode. Je kunt iemand niet dwingen er voor je te zijn. Al probeerde hij dat op zijn manier wel, het werkte gewoon niet op dat moment en het kostte me vreselijk veel energie op die manier. De enige tip die ik je kan geven is: probeer energie te halen uit andere dingen. Je kunt het beter even 'laten', dan dat je het probeert te veranderen...
@rebelleflower fijn dat je een manier hebt waardoor jij je beter voelt. Ik vind het verschrikkelijk om mijn dochter weg te brengen en wordt hier juist meer verdrietig door. Voor mij zal dat dus juist geen oplossing zijn maar fijn dat het voor jou werkt. Moet ook zeggen dat mijn dochter weinig huilt en eigenlijk altijd vrolijk is. Dus dat helpt ook wel mee... Tot ik ging werken is mijn dochter ook nergens anders geweest en zal ook nu niet haar zomaar weg brengen. Zolang het goed voor jouw voelt en je er beter van wordt is dat natuurlijk het belangrijkste. @Dens heel moeilijk inderdaad! Maar zoals je zegt je kan er niks aan doen. Helaas zorgt het wel voor veel ruzie's en onbegrip. Mijn man doet ook zijn best op zijn manier... En eerlijk gezegd weet ik niet wat ik zou doen als de rollen omgedraaid zouden zijn. Soms vraag ik me uberhaupt af waarom hij nog bij me is.
Bij mij is ook een postnatale depressie vastgesteld. Na een moeilijke zwangerschap met premature weeën en meerdere ziekenhuisopnames was ik blij dat onze zoon met 38 weken geboren werd. Ik dacht mooi nu is het klaar en kan ik gaan genieten.... helaas ging het anders. Onze zoon was echt een huilbaby. Hij gilde wel 18 uur per dag. Werd er echt helemaal gestoord van. Hij is opgenomen geweest in het ziekenhuis maar de conclusie bleef huilbaby en verder was er niks. Ik schoof mijn sombere gevoelens ook daarop af. Uiteindelijk werd ik steeds somberder en kon ik de zorg voor onze zoon niet goed meer aan. Ik ben via de huisarts bij de psycholoog gekomen. Mijn klachten bleven toenemen en uit de testen bleek een zware depressie. Ik heb toen anti depressiva gekregen maar daar werd ik ziek van. Toen is het besluit genomen om door te verwijzen naar de psychiater. Daar stuit ik weer op wachtlijsten. Ik ben nu 29 november aan de beurt. Onze zoon is bijna 21 weken oud en we hebben al aan de bel getrokken met 3 weken. Ik heb mijn 6 sessies met de psycholoog gehad en omdat ik geen zelfmoord neigingen heb of mijn kind iets wil aan doen heb ik gewoon pech en moet ik wachten. Ik merkte wel dat sinds ik de pil weer slikte mijn klachten enorm toenamen. Daar ben ik nu mee gestopt en mijn humeur is wat verbeterd. De angsten en het schuldgevoel naar mijn zoon en man blijven. Wat ik ook ontzettend moeilijk vind is dat iedereen verwacht dat je op een roze wolk zit. Ik ken alleen maar de zwarte wolk. Gelukkig is mijn zoontje een stuk rustiger geworden en kan ik de zorg voor hem nu goed aan. Hij gaat wel gewoon 2 dagen naar de opvang zodat ik wat bij kan komen en dat geeft echt lucht bij mij.
Afgelopen maandag ben ik ingestort en is er een postnatale depressie vastgesteld door het ziekenhuis en het crisisteam. Ik krijg nu medicatie en hulp aan huis de komende tijd door middel van gesprekken. Het voelt heel onwerkelijk allemaal en ik zit echt in een diep dal momenteel. Dus nog geen ervaring met hoe het gaat verlopen.
Natascha wat heftig dat je ook nog een huilbaby hebt! Dat lijkt mij enorm zwaar. Ondanks dat mijn dochter mega makkelijk is wordt is soms al helemaal gek als ze even huilt als ze moet gaan slapen. Die wachtlijsten zijn echt bizar! Eigenlijk kan je op dit moment daar toch niet op gaan zitten wachten. Bij mij is ook een zware depressie vastgesteld en zit nu ook aan de medicijnen. Waarom ben jij nu doorgestuurd naar de psychiater? Ipv psycholoog @plamboompje heftig he!? Heel veel sterkte ... Heel veel kracht toegeqenst. Wat gebeurde er tijdens jou instort moment als ik vragen mag ?
@Draaikont Het is echt ongelooflijk moeilijk geweest met een huilbaby. Gillend gek werd ik van hem. Het is nu gelukkig stukken beter maar nog als hij naar bed moet word ik al nerveus. Wat als hij gaat huilen? Wat als ik dat niet aan kan? Enz.. Ik heb mijn 6 sessies bij de psycholoog gehad. GGZ hier stelt dat ze maar 6 sessies mogen bieden tenzij je suïcidaal bent dan krijg je er 11. Heeft te maken met de zorgverzekering. Vind de hulpverlening echt ruk om zo maar te zeggen. Het moet eerst zo slecht gaan met je en dan zijn er wel opties. Nu modder ik maar wat aan en is het elke dag de vraag hoe ik de dag door kom. Hoe reageer jij op de medicatie?.Ik werd echt gek. Ik heb nooit drugs gebruikt maar ik kan me voorstellen dat het zo voelt.
O was daar totaal niet van op de hoogte van die 6 behandelingen! Dat is toch helemaal niks maar 6!!! Pfff die medicatie.. Dit is dag 3 en voel me zo raar. Misselijk, maagpijn en de wereld om me heen lijkt een stuk langzamer te gaan. Ook slik in nog oxazepam erbij. Heb het gevoel alsof ik er ook paniekaanvallen bij ga krijgen nu. Maar moest even doorbijten met de bijwerkingen werd er gezegd. Dus dat doe ik maar.
Dank je wel. Jij ook heel veel kracht en sterkte toegewenst. Dit wens je echt niemand toe. Ik zag het gewoon niet meer zitten maandag en heb eindelijk toegegeven dat er direct hulp moest worden ingezet. Ik ben bij de crisisdienst terecht gekomen en er is een postnatale depressie vastgesteld. Ik slik nu antidepressiva en ook kalmeertabletten. De baby is nu bij mijn ouders omdat zij de trigger/druppel is. Ik ben de hele dag obsessief met haar bezig en maak me alleen maar druk over hoe ze slaapt, of ze huilt, of ze onrustig is etc. De dag begint al met zenuwen in mijn buik over hoe zij het die dag gaat doen en dan lopen er ook nog 2 andere kids rond. Het is te veel voor mij. Iedere dag komt er nu iemand langs om te praten met mij en mijn man.
Ik vind het heel erg dat je maar 6 sessies krijgt want daarna is het niet opgelost. Heb je nu dan geen hulp meer of eventueel extra betalen voor extra sessies? Wat jij voelt heb ik ook, bij het in bed stoppen wordt ik al nerveus over het feit of ze wel goed gaat slapen en of ze niet gaat huilen. Het is echt een rotgevoel en ik weet ook niet hoe hiermee om te gaan..