Hallo allemaal, Wij hadden ons voorgenomen om het pas na de eerste echo aan ouders te vertellen dat we zwanger zijn. Maar nu ben ik zo misselijk en moet zo overgeven dat ik ziek thuis zit van mijn werk. Op mijn werk moet ik het volgende week ook gaan aangeven. De huisarts heeft mij dringend geadviseerd om het even heel rustig aan te doen en ik word goed in de gaten gehouden wat betreft uitdrogingsgevaar. De ouders weten dat ik me helemaal niet lekker voel en halen zich van alles in het hoofd met de Mexicaanse griep. We zitten nu erg te twijfelen, want we weten de de kans op een miskraam natuurlijk ook aanwezig is. Daar wijst nu niets op, maar toch. Ik ben momenteel 7.3 weken zwanger. Voor mij voelt het wel vreemd dat ik het wel op mijn werk aan mijn leidinggevende moet vertellen, maar dat we dat nog niet aan ouders hebben gedaan. Wat zouden jullie doen? Hebben jullie het al in een vroeg stadium aan ouders verteld? Groetjes van een twijfelende droombeeb.
Allereerst van harte gefeliciteerd!! En wat vervelend dat je zo beroerd bent! Ik zal het je ouders gewoon vertellen, ik snap best dat jullie willen wachten in deze spannende prille tijd, maar mocht het onverhoopt mis gaan, is het ook fijn dat ze het weten om je te kunnen steunen. Toen ik zwanger was, heb ik het meteen verteld aan mijn ouders, maar meer omdat we het niet voor ons konden houden. Maar ook dat ik wist dat ik ze nodig zou hebben, als het fout zou gaan. Succes met je beslissing!
Gefeliciteerd. Ik sluit me helemaal aan bij Sanne T. Je hoeft geen smoesjes meer te verzinnen en als t misgaat, ga je niet vanuit, dan is er iemand om je op te vangen. Suc6. Wij hebben t ook eerder verteld omdat ik hondsberoerd was. Liefs hippemams
Gewoon vertellen.... Wij hebben het 5 minuten na de test al verteld. En ze kunnen je inderdaad opvangen als het mis mocht gaan.
Hier om dezelfde reden 't met 7 weken verteld. En 'k was er wel blij om want toen hoefde ik er niet meer om heen te draaien en m'n moeder en zusje kwamen hier af en toe even wat in huis doen en de boodschappen als ik te beroerd was. Gelukkig ging het met 12 weken over....
Ik vertel het gewoon wanneer ik dat wil. En als ik een miskraam krijg dan vertel ik dat ook aan mijn ouders. Is toch geen staatsgeheim!
Wij hebben het 1 week na de positieve test al verteld. Ik werd daarna pas beroerd en moest het toen met 10 weken ook op mijn werk vertellen. Maar mijn ouders zagen er zo naar uit en als het mis zou gaan zou ik het zo lullig hebben gevonden als ik dan had moeten zeggen""by the way..ik was zwanger". Ik vond het heel fijn dat ze zo hebben meegeleefd.
Mijn ouders wisten het dezelfde dag van mijn positieve test gelijk al.. Ik kon het voor mijn ouders echt niet geheim houden, en vooral met mijn moeder kan ik heeel goed praten dus vind ik dat gewoon fijn om een hoop met haar te bespreken. En ook ik ben heel erg misselijk en beroerd sommige dagen, en dan is het heerlijk om er met mijn moeder over te praten.
Ik heb het m'n ouders en schoonmoeder bijna meteen verteld. Als het mis zou gaan dan zou ik het ook tegen hun vertellen. Toen ik m'n eerste echo heb gehad heb ik het ook op m'n werk verteld. Dus iedereen weet het nu inmiddels wel.
Wij hebben het ook direct aan de ouders verteld... Na 7 wkn aan het werk en iedereen die het wilde weten.. Achteraf gezien was ik er blij om dat we het vroeg verteld hadden, want met 8 wkn kwam ik in het ziekenhuis te liggen ivm uitdroging...
ja ook wij hebben het vrij wel direct na de test vertelt. ons idee was wat meer meiden hier zeggen als het misgaat heb je de steun ook hard nodig. en nu kunnen mensen met je mee leven over het blije nieuws dat er een baby komt.
Ten eerste gefeliciteerd! Wij hebben het bij alle 3 de zwangerschappen ook meteen na de positieve test verteld. Bij de eerste twee waren mijn ouders ook de eerste die ik belde toen het fout ging. Het is natuurlijk een hele persoonlijke beslissing en iedereen denkt er anders over.... Maar ik vond het fijn dat ik mijn ouders meteen kon bellen toen het wel fout was. Succes met de beslissing en geniet van de zwangerschap!
Schoonvader wist het vrijwel meteen, die zien we ook vrijwel dagelijks.. Schoonmoeder hebben we met een smoesje samen met haar vriend uit eten genomen en hebben we het toen verteld (geloof met 6 weken) En mijn ouders wisten het toen ik 7 weken was, duurde iets langer omdat ik het graag persoonlijk wou vertellen en ze niet eerder heb gezien. Eigenlijk allemaal dus zodra we het persoonlijk konden zeggen, dat is wel zo leuk als je de reacties ook kan zien Het kan de hele zwangerschap in princiepe nog fout gaan, ik zou het wel fijn vinden als ik zelfs in dat geval mijn verdriet niet zo hoef te verbergen.. Op mijn werk had ik 2 collegas die het al bijna direct wisten, vond het gewoon heerlijk om er toch over te kunnen praten De baas en de rest van de collega's kregen het te horen na de eerste echo, in mijn geval bij 9 weken en 6 dagen
Bij mijn beide zwangerschappen heb ik het vrijwel direct aan mijn ouders verteld. Ik vond het gewoon fijn om het met ze te kunnen delen. Daarbij zou ik het ze ook willen kunnen vertellen, mocht het mis zijn gegaan. Ook de rest van onze naaste familie en vrienden wisten het in beide gevallen al vrij snel. Ik ben gewoon niet zo goed in geheimpjes bewaren. Daarbij was ik ook beide keren erg beroerd en moe, en de tweede keer zag je het ook al vrij snel... Maar gewoon doen wat je zelf wilt! Als je het ze wilt vertellen, lekker doen. Wil je het nog even voor je houden, ook lekker doen! Geniet in ieder geval van je zwangerschap en ik hoop dat je je snel wat beter gaat voelen.
Hier wilden we het tot 12 weken geheim houden. Nou dat was niet mogelijk. Bij de eerste lag ik met 5 weken in het ziekenhuis ivm uitdroging en extreem spugen (hyperemesis). En bij de tweede keer hoefde ik al niet meer te testen want ik was direct erg beroerd. Daarbij had ik toen nog een kindje thuis rondlopen wat opgevangen en verzorgd moest worden want ik kon alleen maar op bed liggen en spugen. Ik ben dan ook direct weer opgenomen en heb sonde voeding gehad. Daarmee heb ik tot 20 weken op bed gelegen met een teiltje. Ook moest ik me direct op het werk ziek melden en daarbij melden dat ik opgenomen ging worden. Ik vond dat mijn familie moest weten hoe alles ging en daarna pas mijn werk. En trouwens bij een ziekenhuisopname en sondevoeding heb je je familie heel hard nodig.
Allereerst gefeliciteerd. Aan de ene kant kan ik me voorstellen dat je de zekerheid wil hebben dat alles goed zit. Aan de andere kant, als je ouders het weten, en stel dat het fout zou gaan, kunnen ze je wel helpen met het verlies hiervan. Mijn zus heeft laatst een miskraam gehad. Ze had het niemand verteld, behalve ik wist dat ze zwanger was en last had van wat bloedverlies. Uiteindelijk heeft ze mijn ouders ook op de hoogte gebracht. Dit heeft ze gedaan toen de miskraam al op gang was gekomen. Juist dan is het niet makkelijk om zoiets te vertellen. Het heeft ook absoluut zijn voordelen om het je ouders vroeg te vertellen.
Bedankt voor al jullie reacties. Wij zijn vandaag bij mijn ouders en mijn schoonouders langsgeweest. Ze waren helemaal blij met ons nieuws. We hadden een Eerste Hulp Bij Oppassen doos gemaakt met een gedicht daarbij. Achteraf gezien hadden ze het al wel door gehad. Mijn ouders afgelopen dinsdag al toen ik daar helemaal misselijk wegging en mijn schoonouders gewoon uit het niets eigenlijk. We zijn erg blij dat we het hebben verteld, er is ook wel iets van mijn schouders afgevallen. Eindelijk kunnen we het met hen delen en lekker samen fantaseren. En nu kan ik ze ook bellen om overdag even wat afleiding te zoeken als ik me erg beroerd voel. En mocht ik wel het ziekenhuis in raken met uitdroging, dan weten ze er in ieder geval vanaf! En mocht het wel fout gaan, dan weten we ook dat we steun van ze kunnen krijgen. Ze zijn allemaal helemaal happy en wij ook! Broers en zussen gaan we het na de eerste echo (over twee weken) vertellen. Mijn leidinggevende zal ik morgen in gaan lichten, want ik voel me nog steeds heel erg beroerd en houd bijna niets binnen.
Ik snap goed dat je het niet prettig vind om het zo vroeg al aan je werk te vertellen. Dat had ik ook in het begin van mijn zwangerschap. Maar was toch blij dat ik het gedaan heb, want als je ziek bent wegens zwangerschap krijgt je baas van het UWV jou salaris en kost het hun niets. Voor mij betekende dat dat er niet gepushed werd om zo snel mogelijk weer terug op de werkvloer te komen en ik goed kon uitrusten wat mijn extreme misselijkheid wel ten goede kwam !