Mijn 1-jarige heeft soms wat frustraties en aangezien ze nog niet kan praten, uit ze dit op een andere manier. Alleen de manier waarop vind ik niet goed en wil ik afleren: ze slaat. Als dr loopkarretje niet meewerkt met een bocht dan gaat ze jammeren en slaat op de duwstang, blokken die niet gestapeld willen blijven krijgen een mep door de kamer en soms als ze gefrustreerd is met zichzelf dan slaat ze haar knieën. Ik pak dan haar handje en zeg: niet slaan. Doe dit nu al een paar weken, maar lijkt tegen dovemansoren. Is dit iets wat vanzelf over gaat als ze gaat praten of moet ik dit volhouden of heb je een andere oplossing voor me?
Bo heeft dit ook gehad, toen ze net 1 was. Als haar trek-krokodil ergens achter bleef haken, of er iets vast zat wat ze niet los kreeg of als de blokken niet bleven liggen. Dat ze boos werd op de blokken of de krokodil vond ik niet erg. Ik zit op mijn werk ook wel eens op de computer te foeteren als die weer eens heeeel langzaam is. Maar ze deed ook iets gevaarlijks als ze echt heel boos was, haar hoofd tegen de muur bonken. En echt niet zachtjes. Soms nam ze zelfs een aanloop richting de muur. Zeggen dat ze het niet mocht doen had hier ook totaal geen zin. Dus als ze perse met haar hoofd wilde bonken ging ik voor de muur staan en dan kon ze het tegen mijn benen doen. Heeft een paar weken geduurd en toen werd het veel minder en nu doet ze het nooit meer. Inmiddels kan ze redelijk wat praten dus ben ik ook druk bezig om haar te leren dat ze niet meteen moet gillen en huilen als iets niet werkt, maar mama help moet zeggen. Nu hoor ik regelmatig “mama elpe” met nog steeds wat dikke tranen van verdriet omdat haar loopfiets klem zit....
Hier heb ik dat altijd laten gaan... want het gaat idd vanzelf over. Heb er alleen wat van gezegd als ze anderen sloegen. Of je je speelgoed slaat of niet, dat moet je maar lekker zelf weten
Ik zeg er eigenlijk alleen wat van als mijn zoontje bijv. mij slaat. Dan zeg ik: "Niet slaan, aaien mag wel."
Herkenbaar hoor. Hier in boze buien werd geslagen, kopstoten gegeven en gegooid (gooien gebeurd nog steeds). Hier was het een kwestie van blijven herhalen. En zeggen dat het pijn doet. Ik kreeg een keer een serieuze kopstoot tegen mijn neus, pfff, dat doet echt veel pijn. Uiteindelijk werd het slaan en kopstoten wel vanzelf minder. Gooien uit boosheid en frustratie doet hij nog steeds, nu ook uit peutergedrag. Dus hij weet dat het niet mag, maar doet het dan toch met uitdagende blik. Nu zet ik hem na 1 waarschuwing dan even in zijn kinderstoel. En daarna moet hij het gegooide oprapen/rechtzetten. Maar dat snapt hij nu ook wel, eerder had dat geen zin.
Dat gebeurd hier ook, maar laat ik wel gewoon gaan. Ik sla mijn vuist ook wel eens op tafel als iets niet lukt op het werk. Vind het juist goed dat hij zijn frustratie uit. Zolang hij maar geen mensen en dieren pijn doet of dingen stuk maakt (maar dat doe hij niet). Soms bied ik wel een alternatief aan als hij zichzelf pijn doet. (zoals, gooi maar met iets zachts, of sla maar op een kussen). En ik zeg altijd, joh, wat rot zeg dat het niet lukt, zullen we het samen proberen (of iets in die trant). Ik zou wel zorgen dat je dochter haar frustratie kan uiten. Want eigenlijk zeg je nu tegen haar dat ze haar frustratie niet mag uiten. (voor haar is slaan tegen de blokken de enige manier die ze nu kan en dan reageer jij met he meid, niet doen?) Misschien kan je een alternatief bieden en i.p.v. zeggen dat het niet mag? (bv stomp maar tegen het kussen ofzo?) als ze niet kan praten is dit toch de manier om het kwijt te komen en dat ze het kwijt komt is wel belangrijk.
Oké dus hoort er gewoon bij haha. Ook hier een beetje choose your battles lees ik zo. Ik vind t niet zo oké als ze dingen gooit/slaat. Ga dus maar gewoon door zo. Blokken gooien heb ik er al uit (vast tijdelijk) door te zeggen: niet gooien, zet maar neer. Als ze zichzelf slaat zeg ik ook: niet slaan, aaien en dat doe ik dan ook voor. Werkt soms...dan aait ze dr arm of been. Heel schattig Ben benieuwd hoe de peuterpubertijd wordt...
Theateropleiding gehad. Die kleine van ons is best gevoelig op emoties. Dus toen ze mij een keer sloeg barstte ik in tranen uit (handig dat je dat op commando kan, al deed die mep vol op mn neusschotje ook best helpen). En ging dr daarna leren aaien en was weer blij met haar aaien. Kan toeval zijn maar sindsdien niet meer gehad, maar "aaaaai" is t nu helemaal. Als er iets vastzit gaat ze er om heen cirkelen als een arend met dr neus dr bovenop en prut ze net zo lang tot ze dr zin heeft, daar gaat ze dan ook echt voor zitten maar dat vindt ze nou eenmaal mateloos boeiend. Dingen waar ze echt niet bij kan maar wel wil hebben of iets waar ze dr zinnen op heeft gezet maar het niet lukt (koppie is wel zo ver maar t lijf werkt nog niet mee) daar wordt ze wel knap nijdig om en gaat dan van dat dramaqueen gedrag opzetten. Dus wij hebben daar een schepje bovenop gedaan en dr aangeleerd om met hand tegen dr voorhoofd lekker theatraal ooooooooh te roepen en opa's en oma's doen daar ook aan mee. Hey periode moeten ze door, dan graag met leuk uitzicht. Werkt een stuk beter op je humeur ook
Mensen en ook dieren (maar die hebben wij zelf niet) worden niet geslagen, daar zeg ik wat van en dat blijf ik ook volhouden en herhalen. Inderdaad handje wegpakken en zeggen dat slaan niet mag, aaien wel enz. Slaan tegen een kast, speelgoed of wat anders maakt me niet zoveel uit, daar doen ze uiteindelijk alleen zichzelf pijn mee, zo'n voorwerp voelt niks. Bij gooien laat ik ook zien waar het speelgoed voor bedoeld is en als dat na 2-3x niet werkt dan pak ik het gewoon even af. Doe ik bij m'n zoon van bijna 4 nog steeds. Hij kan er of gewoon mee spelen of het gaat even weg. Bij een dreumes niet als straf, maar meer om even de prikkel weg te halen. Blijkbaar is dat voorwerp dan heel leuk om mee te gooien. Meestal als je ze dan wat anders geeft zijn ze het alweer vergeten. Blijft het gooien doorgaan, dan ging de oudste hier even zonder speelgoed in de kinderstoel of box zitten voor een paar minuutjes.
Maar wat mag ze dan wel doen als ze boos wordt? Hier hadden we ook een dreumes die net als die van @Betsy zo haar hoofd tegen de muur wierp of op de vloer begon te bonken als ze een woede-aanval had (gaat inmiddels beter nu ze wat meer kan praten), en toen ze laatst tijdens een woede-aanval naar haar rubberen lettertegels liep om daar eens welgemikt tegen aan te slaan beschouwde ik dat eigenlijk juist als iets positiefs. Levende wezens slaan mag niet, maar wat ze met haar speelgoed doet, mag ze lekker zelf weten.
Ja dat weet ik nu dus niet. Stampvoeten ofzo? Ik heb geen idee, maar vind slaan gewoon niet goed. Ik hoop dat het beter wordt als ze kan praten. Als ik boos ben dan sla ik mn telefoon ook niet. Snap heus wel dat er veel zit tussen 1 en 32 jaar, maar ik heb een ex die wel muren sloeg als hij boos was, maar heb nooit gedacht: nou daar voelt de muur niks van en dan doet hij alleen zichzelf pijn. Wil gewoon niet dat mijn dochter dalijk 20 is en zo reageert. Daarom ook de vraag of dit vanzelf overgaat (dus leeftijdsdingetje is) of dat ik er wel iets mee moet en wat dan.
Ik snap wel wat je bedoelt. Ik heb een bijtertje en dat doet hij ook als hij vrolijk is, dus gewoon een soort emotie regulatie, maar ik ben ook altijd bang dat hij straks ook andere kindjes bijt. Helaas heb ik ook nog niet de truc gevonden om het bijten om te buigen naar een gepaste manier van reageren, maar daar is nog alle tijd voor
Dat is zeker een hele grote vooruitgang! Zeker als je van die kopstoten gewend bent. Bo had dat blijkbaar ook gewoon even nodig. Dus ik heb haar dat ook altijd gewoon laten doen, dan maar tegen mijn benen. Dan was ze ook zo weer rustig. Nu gooit ze nog steeds wel eens met Duplo als het niet past. Dan vraag ik of ik haar kan helpen en doen we het samen. Ik ga er vanuit dat ze steeds meer zelf kan en dat ze dus ook steeds minder boos zal worden op haar speelgoed. Ik kan me nog zo goed herinneren dat je wel eens spelletjes deed en het steeds maar niet lukte. Dat is toch ook mateloos irritant! Als iets na 100 keer proberen nog niet lukt roep ik ook wel eens iets naars. En als iemand dan tegen mij zegt dat ik niet boos mag zijn dan zou ik dat echt niet waarderen. En ik ben 31. Laat staan dat je nog geen twee bent....
Oké weet niet of je het zo bedoelt, maar voel me hierdoor aangesproken. Ik zeg niet dat ze niet boos mag zijn, maar dat ze niet mag slaan.
Nou nee. Ik had het tegen Vulpen, en ik had het over mijn dochter. En waarom ik haar laat gooien met haar speelgoed als ze Boos is. Hoe jij het doet met jouw dochter is natuurlijk helemaal aan jou.
Ik word zelf al driftig als iets na 2x proberen niet lukt dus kan er wel begrip voor opbrengen. De kunst is iets te vinden waardoor je op een gepaste manier je frustratie kwijt kan. Als het niet door te slaan is, misschien oude kranten verscheuren of even lekker gillen of een rondje rennen of zo Als volwassene heb je wat beschaafdere mogelijkheden maar ja, dat kunnen die kleintjes nog niet.
Zo zie je maar weer dat iedereen er anders tegen aankijkt. Ligt vast ook weer aan je kind wat wel/niet werkt. Ik zie het zelf dus niet zo dat ik mijn zoon leer dat hij niet boos mag zijn als hij niet met zijn speelgoed mag gooien of er tegen mag rammen. Ik leer hem dat dat geen handige uiting is van die boosheid. En het hele ‘zijn speelgoed en dat moet hij zelf weten’ gaat hier niet op. Want hij gooit net zo goed met mijn spullen als hij boos is. Salontafel gaat om, kinderstoel vliegt door de kamer, en mijn telefoon heeft ook een barst in het scherm . Dus ik leer hem liever dat gooien helemaal niet mag, met welke spullen dan ook. Boos zijn mag wel. Zo gaat hij regelmatig op de grond liggen gillen. Dat vind ik dus prima, en dan benoem ik ook dat hij boos is. Het lijkt mij dus te ingewikkeld voor mijn dreumes/peuter om te veel onderscheid te maken wanneer iets wel/niet mag.
O maar gooien mag hier ook niet hoor! En ben het met je eens dat eenduidige regels het handigst zijn en dat het kind-afhankelijk is. Het ene kind wil gooien, het andere kind slaat anderen, het andere kind doet zichzelf pijn en de vierde gaat op de grond gillen. Wij hadden er dus 1 die zichzelf zeer deed en dan ga je op zoek naar alternatieven die wel (voor zowel ons als voor haar) acceptabel zijn. Op de grond gillen is nu wel zo'n beetje de norm maar toen ze laatst dus haar speelgoed sloeg was ik dus allang blij dat ze niet met haar hoofd tegen de muur aan het slaan was