Mijn zoontje is de laatste weken een beetje veranderd in z'n gedrag en ik vraag me af of dit de eerste verschijnselen zijn van peuterpubertijd. Enkele voorbeelden: - ineens gaat slapen moeilijker. Nu is hij ook (doordat z'n zusje op komst is) verhuisd naar een andere kamer, dus misschien dat het daarmee te maken heeft. Maar met het naar bed brengen gaat hij ons nu steeds uitproberen. Hij gaat dan liggen in bed en dan zegt ie: Deken over. Dus wij leggen de deken over, dan zegt ie: Deken af. Ok, deken gaat af. En hij weer: Deken over. Dus we maken hem duidelijk dat dit de laatste keer is en dat als hij de deken af wil, hij hem zelf maar af moet doen. Dan is het net als altijd kusje en tot morgen etc. en lopen we de kamer af. Dan begint meneer te krijsen dat ie de deken over of af wil en hij stopt niet met krijsen tot ie in slaap valt. In het begin ging ik nog weleens terug omdat ik het zielig vond, maar hij zit gewoon met ons te spelen en tijd te rekken. Dan maar eventjes krijsen (vaak 5 a 10 minuten). Maar voorheen ging hij altijd zo lekker slapen. - Dat uitproberen doet hij ook met andere dingen. Bijvoorbeeld: hij is op weg om zindelijk te worden. Niet helemaal handig nu zijn zusje er bijna aankomt, maar hij geeft het zelf aan en ik wil het niet remmen. Hij zegt dan: Jee! Passen! (Wc, plassen). Dus ik ren met hem naar de wc en als ik hem erop zet, dan zegt ie: Pot passen. Dus ok, ik ga met hem naar het potje (die in de kamer staat). Zeg dat ie op de pot mag zitten, en dan roept ie weer 'Jee, passen!'. En ga zo maar door... Zijn dit de beginselen van de peuterpubertijd? Zoja, hoe hiermee om te gaan? Moet ik hem bij elke verandering in mening maar z'n zin geven? Nee toch? Of merkt hij dat er wat aan de hand is (zusje onderweg) en zou dit zijn verandering in gedrag veroorzaken? Of zit hij in een soort van identiteitscrisis? Z'n beer is hem namelijk ook ineens heilig en moet overal mee naartoe terwijl dit eerder ook niet zo was. Iemand ervaring, tips?
Mijn middelste zoontje begon met 18 maanden ongeveer en het heeft zeker een vol jaar geduurd... Mijn dochtertje van 13 maanden lijkt nu al te gaan puberen. Als ze haar zin niet krijgt gaat ze hoofdbonken, gillen, echte driftbuien. Zij is vele malen feller dan haar broertjes. Onze oudste heeft nooit gepeuter pubert, maar die heeft een andere geschiedenis dat kan er mee te maken hebben. Wat werkt is consequent zijn. Ik persoonlijk ben daar de mist mee ingegaan bij onze middelste. Ik gaf wel eens toe en daar heeft hij gebruik van gemaakt. Daardoor ben ik voor mijn dochtertje een stuk duidelijker. Het keukenkastje is van mama, gisteren, vandaag en ook morgen, jij hebt je eigen speelkasten. Daar breng ik haar consequent heen. Soms moet ik haar 10 keer weghalen, maar uiteindelijk weet ze waar ze aan toe is. Ik zou bv bij je zoontje zeggen: wat wil jij, de deken over heen of niet? Mama doet het 1 keer en dan niet meer. En dan ook gewoon consequent niets meer doen en niet meer terug gaan. Ik weet hoe vreselijk moeilijk dat is, want bij de middelste sluipt het er nog wel eens in omdat hij weet dat ik voorheen niet consequent was en hij probeert uit, hij is net 3. Ben nu dus bij de 3e echt zeer strikt consequent, zij is ook heel pienter, heeft alles door en moet ik zeker grenzen bieden voor haar eigen veiligheid en geborgenheid. Bij de andere 2 natuurlijk ook. De oudste kan ik alles aan uitleggen, dat werkt weer anders.
Ok, bedankt voor je uitleg. We zijn nu ook consequent en laten hem maar huilen of klagen als hij het er niet mee eens is, maar ik wist niet zeker of ik er goed aan deed. Wat als er heel iets anders aan zijn gedrag ten grondslag ligt, dan zou ik mss iets milder zijn. Maar een vol jaar aanhouden?! Fuuu... Dat wordt dan nog en jaar
Zoontje is nu 20 maanden en hij begint nu ook al een beetje. Nee is bij vlagen zijn favoriete woord. En geloof me als hij nee zegt dat bedoelt hij ook nee Verder is hij snel gepikeerd - slaat dan zijn handen voor zijn gezicht en begint te huilen. Het gaat vaak helemaal nergens om - nee, de beker moet op de tafel niet op de grond. Hij wil het liefst zijn zin doordrijven natuurlijk. Helaas voor hem is hij de koning, maar IK de koningin!
Hahaha, hoe herkenbaar! Alleen het dramatische gedeelte (handen voor gezicht en huilen) uit zich hier in driftig gedrag. Dus als ik zeg dat ie z'n broodje op moet eten, zet ie z'n bordje weg. Dus ik schuif het bordje weer naar hem toe dn dat gaat zo 3x heen en weer tot hij er klaar mee is en dan gooit ie het bordje toch gewoon van zich af. Ik wordt dan wel heel erg boos, maar hij lijkt er geen f*ck om te geven. Dus dan maar stevig armpje vastpakken en aankijken en boos zeggen dat ik dat niet accepteer. Meestal werkt dat dan wel. Maar soms denk ik ook weleens: moet ik hem straffen voor dingen op deze leeftijd? En hoe? Op de gang? Waarom komen die kids niet met gebruiksaanwijzing en al op de rug geplakt ter wereld?