AAAARGHH!! Ik kan ze geen eens mee in de tuin nemen, want ze breken de tent af, die kinderen van mij. Continu willen ze hebben wat de ander ook heeft, uiteraard grijp ik dan in als de ''rechtmatige eigenaar'' nog niet klaar was met spelen. Maar dan zetten ze zo'n keel op, dat ik me gewoon kapot schaam en dus maar weer naar binnen ga, ik kan dat de buren niet aan doen. Dag in dag uit dit geneuzel waarbij ik meer scheidsrechter ben dan moeder komt me de keel uit, echt. Ik merk dat de frustratie steeds hoger gaat zitten en dat ik momenteel liever werk dan thuis ben, ik zie zo op tegen de donderdag als ik mijn vrije dag heb. Wie heeft de gouden tip? Wat we al doen, is dat de tweeling dagelijks meerdere momenten met hun eigen speelgoed in de box zit, dit geeft ze wel rust. Ook laat ik op momenten dat de tweeling in de box zit de oudste vrij spelen en als zij vrij spelen, speelt zij aan de tafel. Tijdens koken kan ik ze ook echt niet met zijn drieeen laten zitten, dus dan moet de oudste in de keuken zijn (traphekje tussen keuken en woonkamer) of aan tafel filmpje kijken. Soms denk ik dat ik ze teveel gescheiden hou, zodat ze het ook niet kunnen leren. Is dit een fase waar we doorheen moeten totdat ze ouder zijn? Ik krijg van het kdv regelmatig te horen dat de oudste erg slecht is in delen en altijd wil hebben wat anderen ook hebben. De tweeling heeft daar ook regelmatig bonje met elkaar, het is dus niet alleen thuis. De oudste zit ook op een andere groep dan de jongste twee.
Ze zitten allemaal eigenlijk nog niet in de fase van samen spelen. Met een beetje geluk inderdaad naast elkaar, maar samen is eerder uitzondering dan regel op die leeftijd. Als het dan ook nog karakter technisch moeilijk gaat, heb je de poppen aan het dansen. Ik denk dat soms iets meer laten gaan wel eens kan helpen. Vooral gewoon wel eens laten huilen. En tot een bepaalde grens vind ik dat huilen en gillen buiten van boosheid moet kunnen. Ik vind dat buren dat ook moeten kunnen begrijpen. Nogmaals, binnen bepaalde grenzen, maar het hoort er ook een beetje bij.
Ze mogen van mij ook best even gillen en huilen en ik ga niet bij de eerste ruzie naar buiten, maar vanochtend bijvoorbeeld hebben we het uiteindelijk een kwartier volgehouden, binnen dat kwartier zo vaak akkefietjes dat het gewoon klaar is. Mijn oudste en één van de dreumessen zijn enorme driftkoppen, die krijgen gelijk een waas voor ogen als ze van mij niet krijgen wat ze willen, die kan je niet afleiden met wat anders. Gelukkig heb ik ook nog een dreumes waarbij dat wel lukt. Ik pieker me gewoon helemaal suf de laatste dagen wat ik toch verkeerd doe dat het hier in huis zo'n enorme strijd is, ik zie in andere gezinnen met kinderen in vergelijkbare leeftijden dat samen spelen idd nog een stap te ver is, maar wel de een een bak duplo en de ander een bak met treinen. Maar die van mij zijn alleen maar met elkaar bezig.
Mijn kinderen zijn al wat ouder maar willen ook altijd precies wat de ander heeft. Zodra iemand het maar 1 sec. Heeft losgelaten vindt de ander dat die er recht op heeft. Ze zijn inmiddels 6 en bijna 3 en ik laat het ze lekker uitzoeken. Als ik me ermee bemoei is er altijd eentje verdrietig en doe ik het nooit goed dus ze zoeken het maar uit. En er wordt wel gegild en gehuild en dingen afgepakt. Met regelmaat gemept (dat begrens ik wel maar dan dus echt alleen het gedrag waarmee ze de ander pijn doen). En soms gebeurd het dat ik vind dat het niet helemaal eerlijk gaat en dat de oudste of jongste de strijd 'wint' terwijl ik vind dat de ander er recht op heeft. Maar ik heb het losgelaten. Als ze beiden tevreden zijn uiteindelijk dan is het niet aan mij om te beslissen wat wel of niet eerlijk is. Dat mogen ze lekker zelf uitzoeken. Geeft mij een hoop rust
Als ze ruzie maken om spullen of niet normaal kunnen communiceren dan is het spelen met het betreffende voorwerp klaar. Maakt me niet uit wie het eerst had. We kunnen normaal praten. Verder vertel ik ze hoe ik het wel “normaal” vind al moet ik het 100000000x herhalen.
In die periode pakten wij ook het stuk speelgoed af waar ruzie over was. Dat legden we hoog weg en niemand kon er even mee spelen. Werkte voor ons prima. Ruzie/huilen om iets = ‘iets’ weghalen. Duidelijke regel voor de kinderen en niet moeilijk te handhaven.
Oh zo herkenbaar! Zijn ook even oud zo te zien alleen geen tweeling Ik heb het gegil, geschreeuw en getrek ook. Ik ga niet naar binnen door het geschreeuw of gegil dit moeten ze leren dat dat niet mag. Ik geef dus aan als ze dat doen dat ik dat niet wil hebben. Nog een x dan zeg ik het weer en met de waarschuwing dat we anders naar binnen gaan. Dit gebeurd dan meestal en dan gaan we naar binnen. Met nog meer gehuil en geschreeuw. Ik vind dit ook erg vermoeiend maar er komt een dag hopelijk dat ze het snappen. Met speelgoed weet ik vaak wel wie het afpakt en geef ik het terug met de woorden dat diegene er mee aan het spelen was. En dat als ze er graag mee wil spelen dit kunnen vragen. En inplaats van gillen om iets kunnen ze ook hun woorden gebruiken: mag ik er mee spelen? En ja dit moet je ook vaak herhalen. Samen spelen gaat hier 5 minuten goed daarom ben ik ook altijd in de buurt. Nu het allerminste leuke deel. Kinderen zijn een spiegel van jou. Jouw frustratie nemen zij over waardoor je elkaar alleen maar voedt in negatief gedrag. Ik merk zelf dat ik nu echt probeer rustig te reageren dat dat echt werkt. Mijn oudste was echt heel opstandig. Ik kon dan ook echt heel boos worden, dit werkte dus alleen maar averechts. Nu ik rustig reageer en haar emoties uitleg maar wel duidelijk aangeef dat bv boos worden en slaan niet mag. Maar wel aaien. Merk ik dat ze minder vaak en lang opstandig is. En ja ik weet hoe moeilijk dat soms kan zijn na een dag lang al jezelf 400x herhaald te hebben en politie te hebben gespeeld. Maar uiteindelijk wordt iedereen hier in dit huis er gelukkiger van (hoop ik).
Je hebt helemaal gelijk met je tweede gedeelte hoor! Absoluut. Ik probeer te denken: reageer zoals men in een casus in een of ander pedagogisch boek ook zou reageren. Dit is een soort mantra voor mij. Maar eerlijk, ik faal er gewoon vaak in. Ik vind het gewoon heel lastig om er mee om te gaan, een hele dag dat geruzie om me heen.
Hoe oud waren je kinderen toen? Ik heb één dreumes erbij zitten die vaak de sjaak is, ze is rustiger dan de andere twee meiden en doet minder mee aan de strijd om het speelgoed. Soms zet ze een keel op als haar iets afgepakt wordt, maar soms laat ze het zich ook afpakken. In dat laatste geval doe ik niets, in het eerste geval zou ik het sneu vinden als ik het betreffende stuk ook nog eens zou wegleggen ipv terug laten geven door de afpakker. Als mijn oudste een vriendinnetje of nichtje heeft om te spelen en ze blijven maar samen mekkeren met elkaar om een bepaald item, doe ik dat wel eens. Een tijdje later geef ik ze dan opnieuw een kans en kijk hoe het dan gaat.
Dit is precies mijn dreumes. Die pakt bijna nooit iets af, maar laat zich alles afpakken door haar oudere zus. Zij begint dan te huilen en als ik het van de oudste afpak en terug geef aan de Middelste, begint de oudste weer te gillen. Het is hier ook elke dag strijd en vooral de Middelste moet het continu ontgelden.
Ik doe het zo: 1x uitleggen dat het niet lief is om af te pakken en je moet vragen etc en speelgoed teruggeven, 1x herhalen en teruggeven inclusief waarschuwing. Daarna, dus de 3e keer gaat de afpakker ergens anders spelen (box of in de stoel aan tafel bijv). Er zijn dagen bij geweest dat ik 20x iemand moest verplaatsen en dagen dat het niet hoefde, maar inmiddels kunnen ze delen (zijn nu 4).
Lastig hè. Zie dat jouw oudste en mijn oudste ook ongeveer dezelfde leeftijd hebben. Ik hoop op een stuk rust als de oudste naar school gaat.
Pfoe...hoe oud ze precies waren weet ik niet meer, ze zijn nu 9-7-5 en het is allang over (gelukkig). En bij ons delfde er niet echt iemand het onderspit...ik snap dat dat lastiger is...
Precies dit. En huilen doen we niet buiten, dus degene die huilt vliegt naar binnen Als ze weer normaal doen mogen ze weer naar buiten. Zo hoeft dus niet iedereen naar binnen.