Ja echt super emotioneel hè! Probeer er ook zo min mogelijk aan te denken,maar het lukt me niet! Vooral omdat ik nu ook gezichten erbij heb, dat maakt het eigenlijk allemaal nog erger. Zit er nog regelmatig om te brullen en nu bijna weer! Door het verhaal van opa heb ik er ook beelden bij in mijn hoofd,dat maakt het er niet makkelijker op! Het lijkt me echt zo verschrikkelijk,kindje gecremeerd en je huis nog volop kaarten kadootjes enz... Ik hoop echt dat ze ooit nog gelukkig kunnen worden met een broertje of zusje voor Milan, Al zullen ze getekend zijn voor het leven...
Blijf ook de hele tijd naar haar Facebook pagina gaan om te kijken naar de mooie foto's van Milan. Niet om nieuwsgierig te zijn maar omdat je gewoon niet kunt geloven dat het manneke er echt niet meer is..... Weet dat ik dat niet moet doen want dan blijf ik er mee bezig maar kan het gewoon niet laten. Tis gewoon ongelofelijk , zo staan er mooie foto's op van een gelukkig gezin en nu is hij er niet meer. Dit had gewoon nooit mogen gebeuren,zo oneerlijk!
Pfff ik vond nog een hartverscheurend stuk van de opa van Milan, hij was op Hart van Nederland https://www.facebook.com/hartvannederland/posts/897443090277220 Echt verschrikkelijk. Wat een intens verdriet.
Dat filmpje bedoel,ik dus ook! Erg hè ook dat hij inderdaad zegt dat zijn dochter naar buiten rent omdat ze schrikt van de klap en dan ze als eerste Milan op zijn dekentje ziet liggen. Hoop dat die kleine Milan niet al te veel geleden heeft...
Zo erg dit, het laat mij niet meer los sinds ik het filmpje van opa heb gezien en de foto van Milan. Zo'n lief onschuldig mannetje die er gewoon niet meer is. Zo oneerlijk!! Als ik eraan denk springen de tranen in mn ogen!
Pff, dat heb ik dus ook steeds.. Moet er echt steeds aan denken. Aan hoe groot het verdriet wel niet moet zijn. Hoe ze hier in godsnaam boven moeten komen.. Kan heel slecht tegen dit soort nieuws. ik weet nog dat er een paar jaar geleden een vrouw in het nieuws was die haar dochtertjewas omgekomen omdat er in het zwembad iets van het plafond naar beneden was gekomen en dat kwam boven op haar dochtertje ( baby) terecht. Ik vraag me nog regelmatig af hoe het met haar zal zijn ( al kan ik dat wel raden natuurlijk..)
Faye dat was bij mij vlak om de hoek, dat vond ik ook zo verschrikkelijk,er stond toen ook een tafel met een boek erbij ,heb toen ook wat in het boek geschreven en een knuffeltje neergezet... Heeft toen ook veel indruk gemaakt met een traumahelicopter hier in de wijk. Dat was ook een ongeluk wat niet had hoeven gebeuren. Ga daar zelf ook regelmatig zwemmen met mijn kindjes en elke keer als ik er ben moet ik toch even weet aan denken. Het verhaal van Milan grijpt me zo aan omdat het een vreselijke manier is om zo je kindje te moeten verliezen... Zo'n mooi gezond jongetje af moeten geven...Daarom kan ik het denk ook niet loslaten...de heftigste gevoelens zullen straks wel weg ebben maar ik zal dit ook nooit vergeten! Heb eigenlijk verdriet om mijn eigen angst en verdriet voor het gezinnetje. Wat zullen hun verdriet hebben zeg!het doet mij gewoon pijn als ik daaraan denk! Heb ook de hele tijd de foto's in mijn gedachte.tranen om mensen die ik niet eens ken.... Kijk wel een aantal keer per dag op haar Facebook, echt heel erg maar kan het gewoon niet laten....en elke keer als ik kijk schiet ik weer vol...en bij de gelukkige foto's denk ik : zo was het mooi voor jullie maar dat is het nu niet meer...zo'n gelukkig gezinnetje zo trots op hun pasgeboren zoontje. Denk ook de hele tijd : als ik er zoveel verdriet om heb en het niet los kan laten, wat moeten hun wel niet voelen? Wat een pijn, wat zullen ze nu doen? Geen kindje om voor te zorgen , een stil huis..ik zou compleet instorten denk,alles zou niet meer belangrijk zijn.
miramare heb ook al een aantal keer op haar Facebook gekeken, die mooie foto's'.. dan breekt je hart gewoon! En zo'n supermooi babykamertje.. die nu leeg is. Verschrikkelijk.
Ik vind het ook een enorm verlies. Het is ook zo enorm onwerkelijk dat zoiets kan gebeuren. Ik denk dat de vader heel vaak zal denken van was ik toch maar met de auto gegaan want dan hadden we daar niet gelopen en was het nooit gebeurt. Gatver.... Ik moet zeggen dat ik er soms ook weleens aan denk wanneer we langs een drukke weg lopen. Iemand kijkt op zijn telefoon,let niet op want de cd valt net onder de stoel en dan 1 verkeerde beweging en alles ligt overhoop. Bizar natuurlijk... Van het baby'tje in het zwembad kan ik me ook nog herinneren. Ook zo vreselijk en niet te bevatten. Ik hoop dat Milans ouders straks weer hun leven kunnen oppakken en de mooie herinneren zullen koesteren en dat er voor hun nog een klein wondertje zal komen. Ze zijn nog jong en sterk en nog een hele toekomst voor zich. Ik wens ze heel veel kracht en wijsheid om dit unfaire verlies te dragen.
Vind het wel fijn om te lezen dat er meer mensen het niet los kunnen laten,er verdrietig om zijn.om hier toch je gevoelens kwijt te kunnen. Ik voel me echt verdrietig... Dacht dat ik de enigste was, als ik het er met anderen over praat zeggen ze: Ooh wat erg maar dat was het dan. Terwijl ik me echt klote voel.zou , bij wijze van spreken, het liefst naar ze toe gaan om ze een dikke knuffel te geven en om een lekker potje samen te brullen. Las trouwens nog een stukje van de fotografe die een mooie fotoreportage had gemaakt van de kleine Milan: normaal is het zo leuk om foto's te bewerken en de ouders blij te maken,maar bij de foto's van Milan moest ik bij elke foto huilen,foto's bewerken van een kindje wat er niet meer is... Ik heb ze persoonlijk afgegeven, en de mama van Milan was dankbaar maar ook super verdrietig,ze vroeg of ik Milan nog wilde zien: daar lag hij dan,roerloos in zijn mooie bedje,met zijn stoere kleertjes aan.... Slik houd het weer niet droog hoor dames.....
Dat hoop ik ook echt voor hun! Dat ze straks heel voorzichtig weer een beetje gelukkig kunnen worden .al kun je dat je nu nog nog echt niet voorstellen....
Dacht idd ook dat ik de enige zou zijn.. als ik het er met mijn man over heb krijg ik ook het gevoel dat hij me totaal niet begrijpt. Hij vindt het ook erg wat er is gebeurd maar denkt er daarna niet meer aan. Misschien komt het ook omdat ik vorig jaar zelf mama ben geworden van een zoontje, dat het me op de een of andere manier meer raakt! Heb nu ook dat stukje van de fotograaf gelezen, dan stromen de tranen weer over mijn wangen! Hoop dat ooit de zon weer gaat schijnen voor de ouders van Milan.
Ik vind het zo erg he. Ik leef zo mee met de ouders. Als ik dan weer hier lees, tranen in mijn ogen. Man begrijpt me hier gelukkig wel. Hij zei ook oh oh oh wat zou je toch graag iets voor die mensen doen. Want dit is toch de levende hel?? Dan eerst 9 maanden onzekerheid, ja toch want ja hlgaat alles goed, en dan gaat geboorte goed en roze wolk en dan dit. Dan draai je toch door. Oh vind zo knap hoe moeder ermee omgaat. Respect.
Weet ook als ik het wil laten rusten dat ik ook niet meer naar de foto's moet gaan kijken,maar ik kan het gewoon niet laten..krijg er een rotgevoel van als ik het niet zou doen,net of het mij niets kan schelen, maar dat is niet. Staat nu weer een nieuwe foto op, zit ik toch gewoon weer te brullen en ook door de tekst erbij.het doet mijn echt ontzettend pijn... Weet niet waarom het mij zo ontzettend raakt, ben sowieso erg snel emotioneel, ook omdat ik ook zelf 2 kindjes heb.het lijkt me ook echt vreselijk als dit mij zou overkomen, denk vooral toch ook het verhaal eromheen, gezond kindje,volop genieten en dan vliegt je baby door de lucht, om zo te sterven. Vind het echt voor iedere ouder die zijn kind verliest echt vreselijk, en vind het ook ontzettend knap dat men toch door gaat, ook al draag je een ontzettend verdriet met je mee,
Probeer me al te dwingen om in ieder geval niet meer te kijken voordat ik ga slapen, anders kan ik gewoon niet slapen....
Echt zo erg. Al lees ik t hier , krijg ik weer tranen in me ogen. Me hart zit dan in me keel en denk aan me jongens... ow wat verschrikkelijk. .. Hoop ook dat ze in de toekomst weer een zonnetje zien schijnen.
Heb eigenlijk ook de neiging om haar een berichtje te sturen om mij medelevens te tonen voor haar en familie.zou zo graag iets willen zeggen.... Weet niet zo goed of ik dat eigenlijk wel moet doen...
Dat dacht ik zelf ook idd.. maar misschien zit ze daar ook niet op te wachten. Of ze vindt het wel fijn om te lezen dat kan ook.