Ik las hier net over in een ander topic. Heb gezocht verder op het forum maar kon alleen iets uit 2009 vinden. Kan iemand me hier meer over uitleggen? Vooral het opvoedingsdeel ben ik benieuwd naar. Alvast bedankt!
Wij hebben een aantal punten meegepakt en verder gekeken naar ons zoontje. Wij hebben de luxe dat ik thuiswerk, dus het eerste jaar is er maar 1 (max twee) hoofdverzorger geweest. Hij hoefde niet naar het kdv en kon zich daardoor veilig hechten. Ook hebben wij hem bewust het eerste jaar niet laten logeren. Wij laten hem niet huilen en tot hij zelf niet meer wilde heb ik hem zoveel mogelijk gedragen. Wat wij niet hebben gedaan: borstvoeding, voeden op verzoek en bij ons op de kamer/bij ons in bed. Dat laatste omdat mijn zoontje meer tot rust komt in zijn eigen kamer. Al heel vroeg was dat zo.
Oké we hebben een deel onbewust gedaan: borstvoeding (korter dan gepland), bij ons op de kamer slapen tot 10 maanden, niet laten huilen, zo veel mogelijk zelf thuis zijn voor haar en dragen (vond ze vooral in het begin fijn). Maar hoe zit het verder met opvoeden? Op www.kiind.nl vind ik geen forum trouwens of kijk ik niet goed? (Op mobiel)
attachment parenting is voornamelijk het kijken naar de behoeftes van je kind en van daaruit opvoeden. Het is daardoor heel breed. Vaak wordt het gelijkgesteld met onvoorwaardelijk opvoeden, maar dat is het niet. Een kind heeft bijvoorbeeld de behoefte om bij de ouders te zijn, waar ook het samen slapen vandaan komt. De site van Kiind is een blog en verwijzing naar hun tijdschrift. De Nederlandse term voor Attachment Parenting is Natuurlijk Ouderschap.
How2talk2kids geeft je een leuke uitleg over onvoorwaardelijk ouderschap en het erkennen van emoties ipv het bestraffen.
Dragen en voeden is een apart forum was los staat van kiind. Maar wat ook gaat over natuurlijk ouderschap https://www.dragen-en-voeden.nl/ maar dat gaat toch vooral over babies verzorgen. Kiind gaat meer over opvoeden. Wij gebruiken elementen uit natuurlijk ouderschap. Maar sommige dingen kun je alleen maar doen als je heel weinig werkt of maar 1 kind hebt ofzo. Daarnaast denk ik dat je in sommige dingen maar beter duidelijk kunt zijn, omdat ze het toch een keer moeten leren. Zoals zelf in slaap vallen bijvoorbeeld. Mijn ouders zijn tot ik 9 was bij mij in bed gekropen om samen in slaap te vallen, dat ga ik bij mijn kinderen echt niet doen. Het is fijn als je ouders hebt die zich in je inleven, maar het moet je ontwikkeling en zelfontplooing niet in de weg zitten vind ik.
Wat zijn dan dingen die je volgens jou niet meer kunt doen als je meer kinderen hebt en werkt? Ik kan mij niet zo snel iets voor de geest halen namelijk?
Nou, bij mij temiste wilde mijn dochter altijd op mijn slapen en samen slapen overdag. Dat kon makkelijk omdat ik geen andere kinderen had rondlopen. Mijn zoontje had die behoefte ook. Als newborn was er niks aan de hand, hij sliep gewoon overal. Maar toen hij wat ouder werd had hij echt rust nodig, maar ik kon niet bij hem liggen met een peuter die beneden nog rondliep.
Maar het blijkt juist dat kinderen die veel lichaamscontact hebben gehad later zelfstandiger en zelfverzekerder zijn. Daar valt samen slapen ook onder. Volwassenen slapen toch ook samen? Waarom? Warmte en geborgenheid, én je slaapt beter als je naast iemand ligt waar je van houdt. Kinderen hebben deze behoeften toch ook?
Oh zo. Daarvoor gebruikte ik de draagdoek en mijn kinderen sliepen om die reden eigenlijk heel vaak beneden overdag.
Wij doen dit voor een deel. Ik heb borstvoeding gegeven (minder lang dan gehoopt maar zo lang het ging). Gedragen met de draagdoek (jongste nog steeds). Samen slapen (oudste is met ruim 5,5 jaar naar zijn eigen kamer gegaan). De oudste ging pas naar de opvang met 11 maanden, de jongste pas met bijna 15 maanden. Ik ben minder gaan werken om meer thuis te zijn met de jongens. Wij gaan veel naar natuurspeeltuinen, het bos etc. Ik probeer vooral een balans te vinden tussen wat de jongens nodig hebben en het moderne leven.
Ik denk dat het vooral belangrijk is om te doen wat goed voelt voor jullie, wat past bij jullie en je kindje. En niet omdat het bij een bepaalde stijl hoort of omdat anderen het zo doen (of omdat het de regels zijn). Ik geef bv, zoon nu al 25 maand, en dochter nu ook. Zoon in het begin niet gedragen, vanaf een maand of 4 leerde ik het kennen en gebruikte ik de draagzak vooral met het wandelen. Dochter heeft vanaf dat ik de trap af kon tot vorige week overdag alleen maar in de doek geslapen, heeft buiten ng nooit in de kinderwagen gelegen. Sinds vorige week opeens geleerd zelf in slaap te vallen. Maar slaapt dan wel beneden. Snachts slaapt dochter in het wiegje naast mij, ze slaapt redelijk door, na de voeding vallen we meestal samen in bed in slaap. Zoon heeft 10 maand bij ons op de kamer gelegen. Ik heb het geluk dat ik niet werk en daarom m’n kindjes lekker bij mij kunnen blijven. Wil wel weer gaan werken, maar pas zodra dochter een jaar is, zodat ze niet eerder naar de opvang hoeft. Dit doe ik allemaal gewoon vanuit gevoel. Dit voelt voor ons goed, we hebben hier dan ook niet bewust voor gekozen. Het is niet zo dat we dachten, we gaan opvoeden volgens natuurlijk ouderschap, het gebeurde gewoon zo.
Ja zo liep het bij ons ook. Het past gewoon het beste bij ons. Borstvoeding wilde ik geven, bij de oudste niet gelukt, maar de jongste 2 wel 2,5 jaar. Niet omdat het moet, maar zo liep het. En dragen zag ik eerst niet zitten, maar met kindjes die krijzen in een kinderwagen, moet je wat en zo groeide het ook.
Hmmn lijkt me heel bijzonder om te mogen ervaren en denk voor veel kindjes heel goed. Wij hebben echter een dwarsligger dus veel dingen konden wij al schrappen maar ze geeft top aan wat ze wil en als ze jou ergens bij wil hebben met bijv spelen of juist niet (zelluf doen!), dus elke playdate met mn dochter neem ik aan en dat vindt ze prachtig.
Nou, mijn ouders deden dat omdat ik het eng vond om alleen te gaan slapen. Ik vind dat je door bij je (grote) kind te gaan liggen je het signaal af geeft dat alleen gaan slapen echt verschrikkelijk eng is en je er papa of mama bij nodig hebt. Daarmee maak je je kind onnodig bang en onzeker in mijn ogen. Ik knuffel de hele dag door uitgebreid met mijn kinderen, maar ik ben blij dat ze zelf in slaap kunnen vallen, omdat ze weten dat hun kamer een veilige omgeving is ook als mama niet bij hen in bed ligt.
Mijn oudste vond alleen slapen ook een fase alleen. Wij hebben toen niet door gedrukt met alleen moeten slapen. Hij mocht bij ons slapen maar moest zelf in slaap vallen in ons bed. Dit ging heel goed. Uiteindelijk met 5,5 jaar over gegaan naar zijn eigen slaapkamer. De eerste nacht kwam hij om 2 uur bij ons liggen, de tweede nacht rond 4 of 5 uur en de derde nacht sliep hij door op zijn eigen kamer zonder het eng te vinden. Nu slaapt hij alleen nog bij ons als hij ziek is. Nooit meer verhalen gehoord over eng vinden oid terwijl we toentertijd er wel aan hebben toe gegeven.
Vanaf hoe oud vind jij een kind groot dan? Want mijn dochter van 4.5 sliep altijd prima in haar eigen kamer, maar is de laatste tijd bang 's nachts. Dan komt ze bij ons liggen. Ik heb juist het gevoel dat als ik haar terug zou leggen haar gevoel niet serieus te nemen. (Uitleggen dat er echt geen monster zijn werkt niet, ze blijft bang)