Ja ze merken gewoon of je er bent of niet, je kindje wil graag je aandacht. Helemaal logisch natuurlijk! Ik heb daar in het begin ook steeds aan toegegeven, hij was nog zo mini! Maar toen het helemaal niet meer ergens alleen willen liggen bij ons begon, heb ik hem toch af en toe weg gelegd. Nooit langer dan 5/10 min laten huilen en elke keer weer laten weten dat ik er ben: er naar toe en een aai over de bol. Steeds weer. Na 1,5 dag sliep hij goed! Ik moet zeggen dat hij snachts altijd goed geslapen heeft. Nu is het een geweldige slaper! (alleen in bed/reiswieg/logeerbed op een rustige plek) Oja, en ons zoontje slaapt sinds hij 1 a 2 weken oud is op zijn buik. Op zijn rug slaapt hij bijna nooit. Ik kan me indenken dat je het niet durft, maar je zou het kunnen proberen in de box af en toe, of een keertje om het hoekje gaan zitten en elke keer gaan kijken tot hij/zij slaapt. Ik denk dat het meestal wel gewoon kan hoor!
Vanaf 3 weken oud laat ik m'n dochtertje ook op haar buik slapen (beentjes opgetrokken, kontje in de lucht, inderdaad te schattig voor woorden), op haar rug of haar zij wilde ze niet meer. Het was inderdaad even eng, maar ze draaide haar hoofdje al goed sinds de geboorte, vandaar dat ik het probeerde. Ik denk dat zo op de buik slapen ook een manier van geborgenheid kan zijn voor een babytje, omdat het maaien met de armpjes en beentjes niet meer gaat en het daardoor niet wakker kan worden. In de baarmoeder had een baby nog een barrière als het met de armpjes en beentjes strekte. Inbakeren, buikslapen, een draagdoek kunnen dat gevoel buiten de baarmoeder nabootsen. Maar goed, ik heb makkelijk praten, want m'n dochtertje is een makkelijke slaapster, in haar eigen bedje en op de kinderopvang. Of dat compleet komt doordat ik haar vanaf 3 weken oud op haar buik laat slapen en haar toen zelf liet inslapen, durf ik niet te beweren.