Ik zit nu met een dochtertje die aan haar papa hangt. Mijn dochtertje is 16 maanden. Natuurlijk is dat niet erg en is het leuk voor papa en goed voor de vader-dochter band maar mijn gevoel komt daarmee niet overeen. Ik heb geprobeerd er met een vriendin over te praten maar zij heeft een tweeling (van dezelfde leeftijd als mijn dochtertje) en ervaart dit niet zo als ik dat ervaar, wat logisch is. Rationeel weet ik dat het erbij hoort. Sowieso schijnen meisjes meer aan hun vader te hangen. En ik ben nou eenmaal meer thuis dan haar papa. Ik werk parttime. Maar gevoelsmatig voel ik me 2e keuze. Ik ben prima totdat papa er is. Ik ben degene die 's ochtends vroeg op staat als ze wakker is (is overigens eigen keuze, haar papa wil dat ook wel doen maar hij maakt lange werkdagen en ik vind het leuk om te doen). Ik hoor haar 's nachts als er wat is en troost haar. Als we met z'n tweetjes zijn gaat het prima (hoewel ze regelmatig naar papa vraagt). Maar als papa thuis is dan lijkt het wel alsof ik niet meer besta. Ook al zit ik bij haar op de grond om te spelen dan nog gaat ze naar haar vader toe die dan net met iets bezig is om aandacht te vragen. Die fases zijn er natuurlijk ook wel andersom. Dat ze meer bij mij wil dan bij papa. Maar dat is opeens weer weg. Ik vind het moeilijk om die knop dan om te draaien. Ik weet dat deze fases nog vaak zullen komen en dat ik er mee moet leren omgaan maar op dit moment vind ik dat even moeilijk. Hoe gaan jullie daarmee om (met je eigen gevoel maar ook naar je kindje toe)?
Onze dochter heeft nu dezelfde fase als jij beschrijft. Ik heb er eigenlijk helemaal geen moeite mee. Vind het juist heel fijn dat ze wat meer naar papa vraagt. Haar vorige fase was juist dat ze aan mij hing. Overdag vraagt ze ook vaak naar papa. Gelukkig heeft zij de mazzel dat mijn man in een winkel werkt, us vaak gaan we dan even naar hem toe om een kusje te brengen. Ben er juist helemaal blij om, maar ik begrijp jouw gevoel ook heel goed. Ik had het juist meer andersom toen ze meer een mama-kindje was. Toen voelde ik me soms best heel lullig tegen over mijn man.
Mijn dochter heeft ook een duidelijke voorkeur voor papa Eerst vond ik dat wel relaxed, maar nu vind ik het soms ook wel jammer. Maar ach, ik denk dat het wel weer is omdraait, en dan verlang ik waarschijnlijk weer naar een papafase Ik doe wel mijn best om niet steeds heel erg haar aandacht te trekken, maar haar gewoon haar gang te laten gaan.
Nou, ik zou bijna willen zeggen........."ik hoop dat de papa-fase hier snel aanbreekt". Het is momenteel de mama-fase en als ik maar even weg ben, dan zit ze al te miepen.
Hier hebben wij ook echt een papa's kindje. Mijn vriend vind het natuurlijk helemaal geweldig, ik niet altijd haha. Ik vind het wel heel mooi om die 2 samen te zien/horen, dan krijg ik echt een big smile op mijn gezicht, maar het is niet altijd leuk als ik haar probeer te troosten of als ze lekker bij mij zit dat ze meteen haar armen naar papa uitstrekt.
Mijn zoontje heeft die fase net gehad. Ik heb er zelf totaal geen moeite mee. Ik ben alleen maar trots dat hij zo gek op zijn papa is. Ik weet dat mijn zoontje ook gek op mij is, maar papa is speciaal. Papa ziet hij minder en papa doet gekker dan mama. Ik vind alleen maar logisch dat hij meteen naar pap trekt als hij thuis komt. Vergeet niet dat niks zo speciaal is als moeder-kind relatie. Je dochtertje is natuurlijk helemaal weg van je, maar jij bent er altijd dus jouw aanwezigheid is heel normaal. Papa is er minder.
Hier ook de papa-fase of papa-is-het helemaal-tijdperk. Het duurt hier al heel erg lang. Maakt me niet uit ook, ze vindt mij ook erg lief gelukkig. Als ik `s nachts eens een keer kom (dochter is zeer zelden wakker dan) vraagt ze naar papa als ik zeg dat hij slaapt vindt ze het prima. Dit gebeurt `s morgens ook, maar dan vult ze zelf al in dat papa werken is. Tja papa werkt overdag dus ze ziet hem alleen `s avonds en in het weekend. Mij ziet ze al de hele dag. Maar als ik weg ben vraagt ze ook aan papa wanneer ik weer terug kom. Maar als we naast elkaar gaan staan en aan dochter roepen loopt ze naar papa en heb ik het nakijken. Dat weer wel.
Zelfs hier hebben we nog wel eens zo'n fase te pakken. Al is het nu bij bijna 2,5 wel wat milder. We gingen hier gewoon door met ons ding doen. Dus niet teveel toegeven. Dus allebei verschonen, eten maken, kusje voor het slapen etc. Maar natuurlijk ook gewoon af en toe lekker aan toe geven, en de ander "mag" dan even genieten van eigen tijd
Hier nog zo'n papa kindje. Als ik met haar de oprit op rij, dan zegt ze als eerste huisje papa. Als we dan binnenkomen loopt ze eerst door het huis en roept papa. NAdat eindelijk is doorgedrongen dat papa er niet is gaat ze toch wat anders doen. Elk geluidje wat ze daarna hoort is het teken om blij PAPA te roepen! Ach ik vind het heerlijk om ze zo samen te zien. Mijn mannetje is heel gek met Danique en ik geniet van het leuke spelen en het samen pret hebben. En als ze naar bed moet, of heel moe is, is toch mama degene die het werk moet doen en haar lekker in bed stopt.
Hier juist een meisje dat erg aan mama hangt..papa is ook wel leuk, maar vaak toch liever mama... Hoop voor mijn vriend dat t een beetje gaat verschuiven.
Dat is hier ook het geval hoor. Toen Lena een paar maandjes was, was ze al echt een papa's kindje. Ze kon de hele dag sjacho zijn en als papa thuis kwam zat ze hem maar 'verliefd' aan te kijken. Toen ik steeds donderdag en vrijdag vrij was met Lena, was het ook papa voor en papa na. Nu was het de laatste tijd zo dat ze drie dagen in de week door d'r papa uit bed werd gehaald werd en aangekleed en naar het kdv gebracht. Op donderdag en vrijdag was mijn man ook steeds vrij. En toen opeens was mama weer helemaal 'het'. Zeker als ze thuis kwam van het kdv. Het is van zo'n kind geen waarde oordeel natuurlijk. Ze vinden het denk ik gewoon leuk om bij de ouder te zijn die ze in hun beleving dan soms moeten 'missen'. En dat is alleen maar mooi. Vind het geweldig als ze papa loopt te roepen en onder het bed gaat kijken of ie daar soms ligt. En als mama op sommige tijden minder leuk is dan papa, lekker boeiend. Het is omgekeerd evenredig geweldig voor papa dat ie zo veel aandacht krijgt van zijn kleine meid! (Maar vind het wel leuk om nu een babietje te hebben dat echt een mama's kindje is hoor, dat dan weer wel )
Hier een zoon die echt een tijdje een papa fase had. Eigenlijk vanaf een jaar. Het was alleen maar papa. Terwijl ik het meest voor hem zorgde. Ik voelde me af en toe echt genegeerd door hem als papa in de buurt was. Me zoon zei/riep ook alleen maar "papa". Het woordje "mama" kwam niet in het woordenboekje voor. Het kwam zelfs voor dat ik best jaloers werd, omdat papa de volle aandacht kreeg en ik niet Ik werd zelfs weleens weggeduwd voor het slapen gaan, want hij wilde alleen door papa naar bed gebracht worden. Maar sinds een maandje is het andersom Zodra me zoon me ziet, roept hij liefdevol mama en wil hij het liefst bij mij zijn. Papa is nu uit de picture en heel stiekem voel ik een beetje euforie Maar goed, het kan zo weer anders zijn...maar ik weet nu dat hij het woordje "mama" heel goed kan zeggen en dat hij ook hartstikke gek op me is. Groetjes, Kim
fijn om te lezen dat Jill niet de enigste is! sinds een maand of 2 is het alleen maar papa die haar kan troosten etc. daarbij komt erbij dat papa thuis is zonder werk (al bijna een jaar...) en ik parttime werk dus papa ziet ze ook het meeste dan mama. Zolang papa niet in beeld is is het prima en wilt ze mama maar zodra papa in beeld is is het niets anders dan papa. soms zeg ik wel eens 'mama gaat maar weg' voor de gein dus.. maar ondertussen denk ik dat zo af en toe wel eens. ik hoorde op het cb dat ze echt een fase hebben dat ze helemaal verliefd op papa zijn, dus dat houdt ik me maar voor en die keren dat we met z'n tweetjes zijn is het ook heerlijk.
Gelukkig ik ben niet de enige die dat heeft. Mijn zoontje heeft dat ook.Papa is het hlemaal.Met kerst had mijn man 2 weken vrij,en ons mannatje was helemaal gelukkig en liep de hele dag achter mijn man aan.Mijn man vind dat wel leuk maar hij kreeg niks gedaan,hij wilde overal bij helpen en dat gaat niet altijd.In het begin had ik er wel wat moeite mee maar het zal vast wel weer minder worden.Eigenlijk is het ook wel euk voor mijn man hij ziet hem tenslotte minder als ik.