Onze dochter is altijd erg vrolijk geweest, de hele dag kraaien, lachen als ze naar je keek.... Sinds gisteren enorm last van tandjes (ze is ook gevallen,maakte onhandige beweging en klapte op de vloer, geen hersenschudding of iets anders vervelends) Door dat gebeuren, en tandjes kreeg ze gisteravond een 60mg paracetamol zetpil en heeft ze geslapen van 19.15 t/m 05.30 (erg veel voor haar doen) Ze heeft overdag weinig slaap nodig. Slaapt her en der een uurtje of anderhalf. Ik vind de tandjesfase moeilijk! Ze hangt,niks is goed, huilerig, kan opeens spontaan gaan jengelen, eet slecht avondeten, slaapt meer dan anders. Er zitten onder wel 4 bultjes en bijna eentje door. Boven zitten er al een tijdje 2 te rommelen maar die lijken nu even stil te staan qua doorkomen. En dit zijn nog maar de tandjes.. ik mag echt niet klagen als ik sommige verhalen lees van huilbaby's maar... ze kan soms niet eens meer naar mij lachen maar wel naar iemand anders. Dan voel ik mij soms echt afgewezen (niet persoonlijk maar gevoelsmatig) Ik probeer altijd zo positief mogelijk te blijven, veel spelen, veel kietelspelletjes, kiekeboe spelen (ze heeft geen verlatingsangst). Herkent iemand deze fase?
Ik herken het niet zo sterk als jij omschrijft maar wel hebben we hier tegen de 7 maanden aan ook zo een lastige periode gehad. Dit ging zo een beetje door tot 8,5 maand maar hij is in die tijd ook ziek geweest (zesde ziekte) er kwamen tandjes door en volgens mij zit daar ergens een sprong. Hoe hij zich anders gedroeg dan normaal: minder lachen (tijdens ziek zijn helemaal niet enndat is echt niks voor hem), 5 weken lang geen brood willen eten, flessen gingen minder, jengeliger, meer slapen (daarvoor sliep hij 3 x een half uur). Denk dat het bij jou misschien ook een mengelmoesje is van vanalles. Ff doorzetten meid. Ik weet nog dat het hier over was en dat hij weer zooooo verschrikkelijk vrolijk was en de hele dag lachen. Ik genoot toen weer extra van hem. Het komt goed! Is gewoon een wat lastige fase denk ik.
Dank voor je reactie het was misschien hard uitgelegd maar dat kwam zo ineens in mij op (gevoelsmatig). Ben wel heen en weer naar de oppas aan het appen tijdens m'n werk, ben benieuwd of ze nog echt last heb van haar tandjes of dat er misschien iets anders in de weg zit. Ik hoop dan maar dat het snel over gaat, een vrolijk meisje is echt een goed begin van je dag, hoe vroeg het ook is
Ik snap je heel erg goed hoor. Harley hier heeft hetzelfde gehad. Er is nu een tandje door, ze wilde meer dan wat ze kon, regelmatig gehad dat ze een 'OHMYGOD,MISSCHIENISERWELIETSHEELERNSTIGSAANDEHAND' krijsbui had in haar bedje, rende ik naar boven, had mevrouw zich op haar buik omgerold in haar bedje en zat ze met haar armpje tussen de spijlen. Die kon dus met geen mogelijkheid meer terug. Dikke paniek van haar kant. Plus het feit dat we regelmatig bezoek hadden, en ze in die periode erg eenkennig was, wat weer uitmondde in huilen. En wie kon de klappen opvangen? Mamma! Gewoon haar hoofd wegdraaien als ik haar een kusje wilde geven, doodsblikken als ik haar aankeek en een hoop getrappel tijdens het verschonen. Nee, er was NIETS van mijn zonnestraaltje over hoor, die had zich achter een fikse donderwolk verscholen. Gelukkig begint ze nu weer een beetje aanhankelijker te worden naar mij en begin ik mijn meisje weer terug te krijgen.
Herkenbaar!! Ik probeer het altijd maar zo te zien; naar andere toe zit het in de aard van de mens om je beter voor te doen dan je je voelt. Bij de mensen waar je het meeste van houdt, daar laat je zien hoe je je echt voelt en daar krijg je steun. Hoop dat je het ook zo kan bekijken, dan is de lach des te mooier!!
Herkenbaar. Hier wel een aantal fases gehad, maar nu zitten we in de 14 maanden en wordt het echt leuk. Heb er al een topic voor geopend.