Ik heb een dochtertje van 8 maanden oud. Sinds mijn zwangerschap van haar loopt mijn relatie steeds slechter en slechter. Ik voelde me steeds ongelukkiger en bitterder worden, vond mezelf geen leuk persoon meer. Ik worstelde hier echt mee. We zijn beiden goede mensen, maar niet meer voor elkaar, lijkt het wel.....om de haverklap ruzie om niks! Sinds twee weken heb ik voor mezelf besloten zonder hem verder te willen. Ik heb dit nog niet heel expliciet uitgesproken naar hem toe, maar hij weet het wel. We praten nu al een week niet meer met elkaar (en toch in één huis zitten met elkaar, kun je het geloven?). Ik had op 26 maart ongesteld moeten worden, maar werd het niet. Ik had het niet eens door. Tot mijn biologische klok me op de 31ste ineens waarschuwde.. He, had ik nog niet ongesteld moeten worden?? Ja dus! Ik heb gisteren (1 april) een test gedaan van Clearblue. Er staat: ZWANGER 1-2 weken..... Ik voelde helemaal geen vreugde.... alleen maar angst! Ik kreeg direct het gevoel: Dit wil ik niet!! Hoe kon dit gebeuren ondanks de condoom???!!!!? Ik heb direct de huisarts gebeld voor een afspraak. Straks om 10.55 uur heb ik dat gesprek. Hoe dat verder in zijn werk gaat, weet ik niet. Wel ben ik op de hoogte van de verplichte 5 dagen bedenktijd. Mijn vriend weet nog niet dat ik zwanger ben.. Iets in mij kan het maar niet vertellen. Ook het gevoel van 'ik ben klaar met je', speelt natuurlijk mee. En toch weer het gevoel het te willen delen want hier alleen doorheen gaan is ook geen pret. Zelfs mijn vriendinnen weten er niks van. Behalve mijn moeder en zus. Die zijn géén voorstander van abortus. Ik eigenlijk ook niet, maar ik moet nu mijn verstand laten spreken.... Nou, makkelijk voor mij is het ook niet. ik probeer absoluut geen beeld te creeeren van dit kindje of erover te fantaseren... Dan maak ik het mezelf erg moeilijk en ik ben bang dat ik straks ga twijfelen. Maar een tweede is nu echt té zwaar voor mij.. ik heb bij mijn dochtertje een kraamdepressie gehad doordat het mij zo zwaar viel.. maar ook door dingen die in de zwangerschap zijn gebeurd: werk kwijtraken door zwangerschap, financieel dal, inwonend bij mijn broertje en geen privacy. Nu heb ik net alles op een rijtje voor mezelf.. Een nieuwbouwappartement waar ik eindelijk gelukkig ben en dat op MIJN naam staat.. Maar wel 2 slaapkamers en niet 3! Ik heb sinds februari eindelijk werk en leuk werk ook!!! (mijn manager is al op de hoogte van mijn ongeplande zwangerschap en voorgenomen abortus)... Ik zit steeds weer beter en beter in mijn vel, wel vaak stemmingswisselingen, maar lang niet zo depri als eerst.. Ik ben zooo bang dat ik dit alles weer kwijtraak als ik voor een 2de ga nu. Ik kan dat niet psychisch echt niet meer aan!!!! Ik zou dan géén goede moeder zijn... Tuurlijk heb ik ook gedacht: Ok, wat als ik dit kindje wél laat komen? Mijn contract is voor een jaar, tot eind december 2010.. De kans dat het project waar ik nu voor ben aangenomen niet verlengd wordt is groot (er zijn zoveel van dat soort projecten) dus zit ik dan sowieso zonder baan. Begin december ben ik uigerekend. Dat betekent datcik na mijn bevalling nog 3 maanden WAZO zou krijgen en vervolgens er achteraan 3 maanden WW. Dan heb ik 6 maanden thuis kunnen ziiten.. Precies zoals bij mijn eerste... en ik had me nog zo voorgenomem; mocht ik ooit een 2de krijgen (jaaaaren later) dan pak ik het goed aan en zorg ik voor optimale omstandigheden zodat ik ook kan genieten. Als de relatie nog goed was geweest had het misschien nog een kans gehad... maar nu! De koek is hier echt wel op... Ik besef nog niet eens helemaal dat ik echt zwanger ben. De klap valt vast nog wel, maar nadat alles achter de rug is, ben ik bang.. Had nooit gedacht in deze situatie te belanden.. Ik veroordeelde altijd vrouwen die 'zo makkelijk' een abortus lieten doen.. maar nu weet ik wel beter. Ik zit nu zelf in zo een situatie. Ik moet er straks mee leren leven... en makkelijk zal dat zeker niet worden Die angst is er wel... Maar de angst voor wat komen zal als ik er wel voor zou gaan is wellicht veel groter Vraag me af of er meiden zijn die deze situatie herkennen en hoe jullie ermee zijn omgegaan? Adviezen en tips zijn ook welkom... ik heb over een klein uurtje het gesprek bij mijn huisarts. Ik weet niet wat ik daarvan moet verwachten, zal wel snel snel zijn... Ik laat jullie straks weten wat daaruit is gekomen. Ik plaats mijn verhaal omdat ik toch de behoefte heb om mijn verhaal te delen. Even mijn gevoelens kwijt...
Pff wat een verhaal...gewoon doen wat je hart je in geeft, ik kan me na alles wat je mee gemaakt hebt en nu mee maakt heel goed voorstellen dat je zoiets hebt van nee dit wil ik niet. Het is zo moeilijk vooruit kijken he, je weet niet of je spijt gaat krijgen en msischien daardoor in een depressie raakt, of dat je achteraf blij bent met je beslissing omdat het zo "beter" is. Ik hoop dat je meer hebt aan je huisarts, succes.
Ik kan allleen maar zeggen "doe wat je hart je in geeft". En heel veel succes zometeen. Dikke knuffel.
Hey meis, Wat een *** situatie zeg, ik snap je gevoel helemaal. Ik zit een beetje in hetzelfde schuitje, maar ik heb de keus gemaakt om de baby wel te houden. Idd mijn verstand zei hetzelfde als dat van jou, veel mensen hebben mij geprobeert te beinvloeden in de zin van; denk aan jezelf, ga nu lekker opstap, haal de baby weg, maar mijn gevoel was en is sterker dan mijn verstand en ik heb het gehouden en ik voel me er heel goed bij. Als ik het met 1 kleine red, dan komt de ander ook groot! Kinderen groeien op liefde en niet op geld. Natuurlijk heb je geld nodig, maar de overheid heeft overal potjes voor, bijstand, toeslagen,kortingen, kwijtschelding noem maar op. Begrijp me niet verkeerd ik wil je niet ompraten ofzo, t is jou gevoel/verstand en alleen jij kunt die keuze maken. Ik ben nu ongeveer een maandje alleen en ik voel me redelijk. Ik mis mijn ex soms wel en soms niet, ik denk dat ik meer het gezinsleventje mis, het huisje boompje beestje gevoel. Hij heeft mij 4 wk geleden verlaten voor een ander en ik was toen 12 wk zwanger. Ik heb nu al veel toeslagen aangevraagd en ik krijg hopelijk snel een ander huisje toegewezen. Ik zit nog in mijn afstudeerjaar dus dat is balen, want nu krijg ik nog geen bijstand. Maar mijn ex heeft het kindje erkend en wil alle verantwoordelijkheid ook nemen, dus alimentatie en co-ouderschap. Ik vind het prima, met co-ouderschap kan ik ook straks weer gaan werken en heb ik ook nog tijd over voor mezelf. De kindjes hebben dan een mama en een papa en dat vind ik heel belangrijk. Ik woon nu alleen met mijn kleine ventje van 11 maanden en ik ben nu 15wk zwanger. Ik red me prima, ik voel me happy maar tuurlijk zijn er momenten van verdriet. Ik heb gelukkig lieve vrienden en familie om me heen, hoe is dat bij jou? Word je gesteund na de breuk denk je? Veel succes bij de huisarts, denk heeel goed na, niet alleen met je verstand.. knuffel, fontana
Dank jullie wel voor de reacties. Inmiddels ben ik net thuis gekomen.. het gesprek duurde misschien 20 minuten. Mijn huisarts is een vrouw, gelukkig. (wist ik niet want ik was er vandaag voor het eerst). Ze vroeg door over mijn motieven om het weg te halen. Mijn antwoorden: het is zwaar met 2 kleine kinderen..., mijn relatie loopt niet goed meer, heel bang dat alles straks weer tegen zit... Ze vroeg me of de baby wel had gehouden als het 1 jaar later was gebeurd, als mijn dochtertje rond de 2 á 2,5 jaar zou zijn.. Ik zei: misschien wel, ja. Waarop zei zij: Ja, maar ook een kind van 2,5 jaar oud is ook druk i.c.m. een baby. Daar had ze gelijk in natuurlijk..! Maar nu zal mijn dochtertje bijna 1,5 jaar zijn als de 2de geboren zou worden. Ze vroeg ook wat de nadelen voor mij zouden zijn indien ik het toch weg laat halen. Ik antwoorde: er elke keer aan herinnerd worden...elke keer denken: 'nu zou ik zover zwanger zijn, nu zou ik uitgerekend zijn, nu zou mijn kindje zou oud zijn'. En de angst dat mijn situatie over een paar maanden wel geschikt bleek te zijn... Ze wilde me voor vandaag al inplannen bij de kliniek voor overtijdbehandeling, maar dat vond ik té snel. Eigenlijk vond ze dat zelf ook te snel want ze hoorde nog wat aarzeling in mijn verhaal, zei ze. Ik heb dus nu 3 dagen bedenktijd en verander ik niet van gedachten dan heb ik a.s. dinsdag mijn overtijdbehandeling. Dat zijn dus pillen die ik krijg i.p.v. curretage. Klinkt gek, maar dat scheelt wel in mijn ogen.. Een curretage zou ik veel moeilijker aankunnen..... Raar he! Als ik ermee doorga denk ik dat ik dinsdag en donderdag vrij neem. Woensdag is sowieso mijn vrije dag. Volgens mij is het namelijk best heftig zo een bloeding..en psychisch niet te vergeten natuurlijk. Ik kan dan echt niet ff leuk gaan doen op het werk, doen of mijn neus bloedt tegen collega's.. Mocht ik niet meer gaan voor een abortus dan moet ik haar dinsdag voor 9 uur bellen. Dan zegt ze de afspraak af. Ik ben blij met de 3 dagen bedenktijd. Zo een gesprek met de huisarts lucht wel op, maar ik twijfel nu wel MEER dan eerst..... Pfff. Ik ga vanavond maar even praten met mijn vriend. Weet niet wat dat oplevert. Misschien staat hij nu juist achter een abortus omdat het tussen ons niet lekker meer gaat. Ik moet heel sterk denken aan mijn eigen moeder... Ze was pas 3 maanden van mijn zus bevallen en raakte toen al in verwachting van mij.... een buitenlandse vrouw in NL die op 1 kamer woonde en de taal toen nauwelijks sprak...met een waardeloze agressieve man die er vaker NIET was dan wel (was liever bij zijn vriendinnetjes en pakte gewoon zijn spullen en vertrok wekenlang wanneer hij er zin in had!)...ook financieel gezien stond ze er alleen voor..... en toch zijn we niks tekort gekomen. Ik heb zo een respect en liefde voor haar...echt een superwoman. Ik voel me zo een ZWAK persoon!
je moet jezelf niet naar beneden halen, dat is nergens voor nodig. Je zit nu in een lastig pakket en het maken van moeilijke keuzes is dan nog vervelender. Ik heb hetzelfde gesprek met mijn huisarts gehad, 2 wk geleden en zij hoorde ook de twijfel in mijn stem. Ze heeft wel gelijk.. mijn zoontje is ook 1.5 als nr 2 geboren wordt. Tja t wordt pittig maar wij vrouwen hebben verborgen krachten en wij zijn het sterke geslacht. Kan wel zeggen t komt allemaal goed, maar je moet het zelf ook willen geloven. Jij hebt idd nog de keuze voor pillen, als ik het eerder had geweten dat mijn vriend weg wilde, dan had ik waarschijnlijk ook die pillen genomen.. praat goed met je vriend/man vanavond en ook hoe het nu verder moet, zal een zwaar gesprek worden, maar t kan alle kanten nog uit. Voor hetzelfde gaan jullie ervoor vechten, voor jullie relatie en de kleine en dan is dit nieuwe wondertje misschien ook wel welkom, tja je weet t nooit. T is altijd zwaar voor nieuwe ouders als de baby geboren is, blijf praten en anders relatietherapie. veel succes
meid goed dat je een eigen topic hebt geopend maar misschien is t wel ff zo netjes als je in t nod topic ff je excuses komt aanbieden.. je hebt veel meiden verdrietig gemaakt met je verhaal daar, omdat iedereen zoveel moeite moet doen om zwanger te raken... Dat gezegd wens ik je heel veel sterkte de aankomende tijd, t is allemaal niet makkelijk...
(Ik werd in het nod topic meteen uitgemaakt voor egiostisch vanwege mijn besluit dus een wederzijds excuses misschien...? Natuurlijk probeerde ik mensen daar niet te kwetsen..ik zal mijn excuses dan ook maken, geen probleem)
Ik heb je persoonlijk niet voor egoistisch uitgemaakt, maar je schreef t daar alsof t een luchtig besluit was.. ik lees nu dat er meer aan t verhaal vastzit en dat je er zeker niet zo luchtig over denkt, sorry daarvoor.. Nogmaals heel veel sterkte de aankomende tijd.. denk dat je arts je goed kan begeleiden.
Ook ik heb je niet voor egoïstisch uitgemaakt, dus wat mij betreft is een wederzijds excuus niet nodig.. vind het ook wel jammer dat je dat nu hier weer zo neergeschreven hebt.. maakt dat ik denk "had toch niet moeten gaan kijken naar haar verhaal". Maar goed, juist het feit dat jouw moeder het heeft gered en dat jij nu zo liefdevol over haar denkt.. zou voor mij een reden zijn om toch nog eens heel goed over je beslissing na te denken. Sterkte!
**Jessie, sorry dat je alsnog zo denkt. Ik heb mijn excuses aangeboden. Heb nu te veel aan mijn hoofd om hierover door te gaan. Ik heb mijn excuses gemaakt en het is zeker weten welgemeend.... ik had het daar niet zo moeten plaatsen** Ik heb net het nieuws verteld tegen mijn vriend en ik kreeg totaal GEEN reactie. Helemaal niks...... NIKS! Ik had net zo goed tegen een muur kunnen praten. Echt weer iets voor hem natuurlijk...zo laks als ik weet niet wat... Maarja...wat had ik anders verwacht van hem! Sta er emotioneel gewoon helemaal alleen voor. Zelfs een goede vriendin van mij zegt dat ik maar een abortus moet laten doen..en dat ik er zo weer bovenop ben. Tuurlijk ligt het besluit uiteindelijk bij mij, maar het zou toch fijn zijn als je in je omgeving wat steun kreeg...
Lees nu net je hele verhaal.. wat verschrikkelijk moeilijk meis. Mijn zoontje is ongeveer even oud als jou dochtertje. Ik ben alleenstaand, zou er niet aan moeten denken nu erachter te komen dat er een 2e aan zat te komen. Maar daar tegen over ben ik altijd tegen abortus geweest, denk dan ook niet dat ik t zelf zou kunnen. Maar denk dat wat je ook doet, je er 100% achter moet staan! Denk dus goed na, wat jij wil en wat jij aandenkt te kunnen! Jij zal het hoe dan ook moeten doen, of een 2e erbij, of dit verwerken. Je zal het sowieso niet makkelijk krijgen, aangezien je dus ook nog je relatie gaat beindigen, en je zo te lezen van je vriend geen steun krijgt... Ik wil je veel sterkte en wijsheid wensen.. *knuf*
Hi Assi, Ik weet niet of je het nog weet, maar we waren ongeveer even ver destijds met onze zwangerschap dus we waren vaak actief in dezelfde topics. Vanmorgen las ik je verhaal en jemig, ik schrok er echt van! Wat een rotsituatie! Vreselijk moeilijk heb je het nu! Maar meis, het komt nu op jou aan! En als je ook maar iets twijfelt over een abortus, doe het dan alsjeblieft niet! Je gaat echt spijt krijgen. Je bent sterker dan je denkt, wij vrouwen zijn niet voor niets het sterke geslacht! Laat je (ex)vriend, het gaat om jou nu! Je wordt heen en weer geslingerd tussen gevoel en verstand, dat maakt het zo moeilijk. Maar je omgeving en wij kunnen je alleen maar adviseren maar geen beslissing voor je nemen. Ik zal heel erg graag weer zwanger willen worden, ik wou dat ik de zwangerschap van je over kon nemen! Ik hoop dat je snel tot een goede keuze komt voor jou, Yasmine en misschien die kleine in je buik. Sterkte meis! Ik denk aan je! Lisszy
weet eerlijk gezegd niet of ik dat nu wel zo'n goede vriendin vind eigenlijk...sorry dat ik het zeg maar "dat je er zo bovenop bent" is wel heel makkelijk gezegd..:x een goede vriendin zou zeggen... Volg je hart, en wat je keuze ook is.. ik steun je daarbij maargoed.. hoop dat je de juiste beslissing neemt meid! succes
Nou inderdaad! Dat bedoel ik ook met dat je zelf de keuze moet maken en goed naar je eigen moet luisteren... Het is een beetje een rare uitspraak van je vriendin, vind ik persoonlijk.
ik ben zelf altijd tegen abortus geweest. snap op zich wel dat er situaties zijn waarin het "beter" is, maar ikzelf zou het nooit doen. ik ben ook meer het type van: het moet dan zo zijn.....anders gebeurd het niet bij mij. het leven nemen zoals het komt. en nu zie je het heel zwaar in omdat je een slechte ervaring na je bevalling gehad hebt en nu in een klote situatie zit, maar denk ook eens aan al het mooie dat dat kleine kindje je weer gaat geven. hoe gelukkig je kunt zijn met 2 kinderen! ook dat kan natuurlijk. ik denk dat je het heel zwaar inziet nu je in een rot periode zit, maar mocht je een abortus doorzetten.....ik heb eigenlijk nog nooit iemand gehoord die er geen spijt van had. kun je met day gevoel leven?? dat moet je je goed afvragen. echt even goed nadenken en dan kijken wat je hart echt zegt en even niet kijken of je eigenlijk nog wel een kind van "hem" wil of dat je niet weet hoe het met je werk gaat enzo. dat is dan van latere zorg. dit gaat echt om een kindje, als je eenmaal de stap gemaakt hebt is het echt weg. ik persoonlijk denk dat dat je zwaarder zal gaan vallen. maar nogmaals, jou keus, maar denk heel goed na!! heel veel sterkte!!
Is al goed, excuses aanvaard. Wat enorm kl*te voor je dat je (ex)vriend zo reageert. En ook die (zogenaamde) vriendin, misschien is dat haar manier op je te helpen maar ik vind 'm vreemd. Misschien nog eens een gesprek met je huisarts of een andere buitenstaander? Dat die je kan helpen om alles op een rijtje te krijgen? Uit je reacties krijg ik het gevoel dat je heel erg twijfelt, en deze beslissing is zo alles bepalend daar mag je niet over twijfelen.. nogmaals heel veel sterkte!
Meid, Jeetje, het blijft moeilijk natuurlijk, maar één ding wil ik je meegeven: ALS JE TWIJFELT, DOE HET DAN NIET! Je zult er echt 100% achter moeten staan, anders krijg je echt spijt en zul je altijd met verdriet aan dit kindje terug denken.... En wat je zegt over je moeder, meid, geeft je dat niet juist kracht? Ik las hier de wijze woorden van iemand, als reactie op jou verhaal: Je kindjes worden niet groot door het geld, maar door liefde. En zo is het maar net, echt waar.... Meid, ga met je moeder en je zus praten, zij trekken je er wel doorheen. Zo te lezen zijn dat hele lieve mensen. En ik wil je natuurlijk niet ompraten, of tot een besluit dwingen, dat kan ik ook helemaal niet, maar een abortus.... meid, je laat je kindje weghalen! Kijk naar je dochter... En die vent van je, hoe moeilijk ook, als hij zijn bek niet eens opentrekt als je zo'n nieuws vertelt, dan laat m maar mooi vertrekken, liever vandaag dan morgen. In ieder geval, sterkte met alles!
Heeeyy Assi! Ik heb meerdere topics en verhalen gelezen van jou mbt dit ''probleem'' (met je vriend) en nu komt er ook nog een zwangerschap bij. Het zit je allemaal niet mee zeg, jeetje, ik heb met je te doen. Maar goed daar kom je er niet mee. Even mbt je relatie. Ik meerdere posts gelezen vn je mbt je vriend. En hoe het gaat, en hoe lui en laks hij is, hoe weinig/niet hij interesse in je toont. Maar (en zie dit NIET als een beschuldiging) je geeft zelf ook toe dat je je irritatie jegens hem voornamelijk opkropt, en denk van laat maar en veelal hoopt dat hij het zelf snapt of inziet dat hij iets moet doen, of moet stoppen met gamen of je moet helpen. Het is mannen-eigen dat ze dit niet zo goed inzien en al helemaal jou vriend niet. Die heeft een bord voor zijn hoofd zo dik als een plaat staal. Dus misschien heeft het zin om wel te zeggen wat je vind, wel eisen dat hij NU helpt, wel die stekker van die pc eruit trekt. En nogmaals het zijn tips en geen beschuldigingen. Over je zwangerschap. Je moet je afvragen of jij dit kindje niet wilt vanwege de kloterige situatie (depressie,werk/woning/vriend) of dat je het kindje zelf gewoon echt niet wilt. Want als je het kindje niet wilt door de situaties zou ik het niet weg laten halen. Wil je het kindje zelf simpelweg niet zou ik abortus plegen. Het klinkt misschien allemaal wat zwart-wit ,aar in de situatie waarin jij nu verkeerd denk ik dat het even het enige is wat je kan doen wat duidelijkheid schept omdat de rest al zo een chaos is. Meid heeeel veel sterkte het is allemaal zwaar klote momenteel. Maar je bent een sterke vrouw, en hoe moeilijk ook, geloof in jezelf in je eigen kunnen. Em ma al die narigheid, zal uiteindelijk ook voor jou de zon weer gaan schijnen. De weg die je gaat bewandelen (welke keuzes je ook gaat maken) is niet makkelijk en zeker niet zonder hindernissen maar het einde van de weg zal komen. Liefs PS. Je mag me altijd pb-en voor steun of voor het lozen van je verhaal.
Assi.. Ik heb je misschien wel egoistisch genoemd in het NOD topic... maar je berichtje daar kwam toch heel anders over dan je hele verhaal hier.. Mijn excuus voor mijn heftige reactie... Wat moet jij het moeilijk hebben op dit moment.. Nog steeds vind ik persoonlijk Abortus GEEN optie, maar die mening zal ik je niet opdringen al zou ik dat graag doen.. Wat je schreef over je moeder toen ze zwanger raakte van jou.. hoe sterk ze was/is.. bedenk wel.. jij bent haar dochter.. haar kracht zit ook in jou.. Ik lees zooooveel twijfel in je woorden.. en t lijkt alsof je juist bijval zoekt om NIET overtegaan op abortus.. bijv: toen je vriendin zei: gewoon doen, ben je zo weer overheen.. had jij het gevoel dat je graag wat meer steun wilde.. alsof je haar woorden dus niet wilde horen.. (kan ik natuurlijk helemaal mis hebben hoor...) Volgens mij heb je een moeder en een zus die voor je klaar staan en net als iemand hier al schreef.. het leven gaat niet voor niets zoals t gaat.. Er zijnook instanties, verenigingen e.d. die je kunnen helpen met praktische zaken, maar ook emotioneel.. denk bijv. aan VBOK Misschien heb je er wat aan.. een website is snel bezocht.. Ik (wij) kunnen je geen garanties geven voor de toekomst.. dat kan niemand... Ik kan alleen maar hopen dat je de kracht en de moed zult vinden om in de toekomst te vertrouwen samen met je dochter en t kleine kindje dat in je groeit... Ik heb er alle vertrouwen in dat je het kan... Heel veel sterkte.. en nogmaals.. sorry als ik je gekwetst heb met mijn woorden...