Ik kan dit stukje niet lezen zonder dat mijn ogen helemaal vollopen... Bij het lezen van dit stukje durfde ik eindelijk toe te geven aan mezelf dat ik inderdaad op 'iemand/iets' wacht die tegen me zegt: NIET DOEN!! HET KOMT GOED! Ik ben zo bang dat ik een slechte depressieve moeder zal worden als ik dit kindje laat komen. En ik weet dat liefde zoveel belangrijker is dan geld en andere zaken. Maar uit ervaring kan ik helaas zeggen dat ik de eerste maanden niet altijd een leuke mama was in verband met al die dingen die tegenzaten (werkloos, weinig geld, uitkering die maar moeilijk rondkwam, kraamdepressie...).. Daar zat ik dan met een pasgeboren baby die alle aandacht en liefde nodig had en ik was alleen maar bezig met andere zaken die geregeld moesten worden. Ik was helemaal geen liefdevolle mama... soms nam ik het haar zelfs kwalijk dat ik in zo een situatie beland was ... Ik heb daar ZO een ongelooflijke angst aan overgehouden..aan dat gevoel dat ik toen had...dat ik het helemaal voor me zie dat ik straks nog depressiever wordt en dat alles weer tegen gaat zitten...en dat ik naar mijn kind kijk en denk: waar ben ik aan begonnen? En dan mijn relatie... Eerlijk gezegd praten we nu ruim een week al niet meer tegen elkaar. Ja echt! Ik had al besloten dat ik niet meer ongelukkig wilde zijn en dus uit de relatie wilde stappen. Misschien valt er nog een en ander te redden, maar na zijn reactie (nou ja..geen reactie eigenlijk..) vandaag op mijn zwangerschap word ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt...en verlies ik weer elke kracht om voor dit kindje te gaan.. En dan is er die andere kant van het verhaal.....: Ik weet dat ik spijt ga krijgen wanneer ik die overtijdbehandeling a.s. dinsdag toch onderga. Ik weet dat ik me heel zwak zal voelen... Ik zei vandaag tegen mijn huisarts, nadat ze me vroeg wat de nadelen van de behandeling voor mij zouden kunnen zijn: ik zou de weken aftellen en denken; nu was ik zoveel weken zwanger geweest... nu zou ik de 20 weken echo hebben, nu zou ik weten wat het zou worden... nu zou ik uitgerekend zijn....nu zou ik mijn kraamtijd zitten... nu zou hij/zij een half jaar zijn. die vriendin die mij een abortus adviseerde heeft zelf 2x een abortus ondergaan... en ze heeft het er niet moeilijk mee gehad. Dus voor haar is het makkelijk praten.... Ik ben anders. Ik heb maandenlang nog tranen gelaten om haar abortus!!!! Hoe zal ik dan reageren op de mijne... Ik hoop echt dat de komende dagen mij meer helderheid bieden....want zoals jullie al kunnen lezen zit ik echt in een tweestrijd.. Ik vind het trouwens enorm lief dat jullie zo meedenken....het geeft me toch extra steun en kracht.
P.s. ik ga die websites van Fiom en VBOK zeker bezoeken.. Dacht zelf al aan deze instanties!! Ik heb vanochtend een gesprek met mijn huisarts gehad en dat was al fijn... maar bij het fiom en vbok werken toch echt mensen die je beter kunnen ondersteunen, denk ik.
Meid ten eerste vind ik je geen slechte moeder, oke snap dat je aardig depressief hiervan word, Niet iedereen denkt zoals jij en er zyn er veel die meteen overgaan tot actie van abortus... met het motto "lekker simpel" om maar even plat te zeggen, dat jij er nu zo mee bezig bent, maakt je absoluut al geen slechte moeder, je denkt ieder geval wel verder en je overweegt het 1 tegen het ander, je wilt tenslotte het beste voor je ongeboren kindje! ik denk persoonlijk dat je ook spijt gaat krijgen als je de stap dinsdag gaat zetten, het is en blijft jouw beslissing natuurlijk, maar je hebt al een kleine en je weet dus hoe het is, en hoeveel liefde je er ook van krijgt.. ik heb zelf ook een rot eerste zwangerschap gehad, de vader ging er met 7 mnd vandoor, nooit meer gezien of gehoord, ik moest dus bij myn ouders gaan wonen, want stond dus hoogzwanger op straat... verhuisde terug naar een andere stad, ontving dus geen uitkering die kreeg ik pas na een aantal maanden, en alles wat zo uitzichtloos... geen man, geen eigen woning, geen baan, geen inkomen, maar wel hoogzwanger..dan sta je daar.. eenmaal bevallen, was er voor mij ook weinig roze wolk, dacht vaak Pff oke ben nu moeder.. maar wat voor 1.. en ik weet zeker dat ondanks alle tegenslagen je hebt, zodra je kleine naar je lacht, je heel even alles vergeet... klopt dat? en dat was bij mij dus ook... ik dacht hoe grappig is dit? ben me hele leven al aan het stuntelen, niets gaat zoals het moet,en een klein minimensje van nog geen maand oud, krijgt het gewoon voor elkaar dat ik myn zorgen vergeet, al was het maar een paar x op een dag! en dat hield me altijd op de been! ik weet dat het heel moeilijk is en dat je in tweestrijd zit.. zou ik ook zijn, of beter gezegd heb er ook in gezeten... ik hoop alleen zo dat je de juiste beslissing neemt waar je vrede mee hebt en waar je vooral GEEN twijfels bij hebt op het moment dat je het laat doen.. een tattoo waar je spijt van hebt kun je laten verwijderen... een abortus zoals je weet is onomkeerbaar.. wou dat ik je hiermee kon helpen, helaas ben je met dit soort dingen op jezelf aangewezen en kun je alleen maar luisteren naar (goedbedoelde) adviezen van andere die je vaak nog meer twijfels geven! Ben heel benieuwd hoe je hier uit gaat komen! wil je er wel heel veel succes mee wensen!
Weet je wat ik niet begrijp. Het gaat al een tijdje niet meer zo goed tussen jullie. Hoe kan je dan in hemelsnaam zwanger raken van hem............ Nu praten jullie niet meer met elkaar sinds een week....... Maar ging het daarvoor dan wel of niet slecht. Je vriend (ex) reageerde niet op je verhaal dat je zwanger bent. Nee dat zal wel rauw op zijn dak vallen. Misschien moet hij het even laten bezinken en komt hij daar later dit weekend nog op terug. Heb je ook tegen hem gezegd dat je het dinsdag laat weghalen. t is toch ook zijn kind. Dan het verhaal abortus. Ik vindt het knap als je dat kan. Ik heb er zelf 2 jaar over gedaan om zwanger te worden. En ik snap dat er mensen zijn die dit niet vinden kunnen, maar goed het is jouw leven en jouw beslissing. Dat je vriendin zegt ik zou het doen (of iets in die trant) snap ik niet. Het is misschien nog erg pril en klein maar het is wel van jullie vlees en bloed. Ik vindt dat je het een deze dagen nog een keer moet bespreken met hem en nogmaals aangeven wat je wilt gaan doen. Hij heeft er dan ook over na kunnen denken. Ik wens je succes bij het nemen van je beslissingen
ik vind bovenstaande reactie een beetje raar en onvriendelijk, als je relatie slecht gaat kan er toch nog wel sprake zijn van seks, misschien juist om alle ruzies weer goed te maken Ik vind het vreselijk verdrietig dat sommige mensen lang moet wachten op een zwangerschap of misschien helemaal niet zwanger kunnen worden maar dat mag en kun je niet op iedereen betrekken. ts is in een hele vervelende situatie geraakt en ik hoop echt dat je de kracht hebt om hieruit te komen, wat je keus ook zal zijn! Kan niet helemaal uit je verhaal opmaken of je moeder het nu weet? misschien kun je het haar anders vertellen dan kan ze je steunen en misschien wil ze (als je het kindje houdt) na de bevalling je komen helpen zodat je niet het gevoel hebt dat je er helemaal alleen voor staat!
Lieve Assi.. NIET DOEN.. T KOMT GOED.. echt.. Ik begrijp je angst heel goed.. het gevoel dat je aan de eerste periode hebt overgehouden van je eerste meisje zal heel heftig zijn geweest.. en ja.. liefde en zorg heeft een baby nodig.. maar materiele en financiele middelen zijn zeker ook belangrijk.. rijk hoef je niet te zijn, maar de boel op orde is toch wel handig..dat ben ik helemaal met je eens.. wat de depressies betreft.. er zijn medicijnen die je tijdens je zwangerschap of direct na de bevalling kunt krijgen.. (moet je ff aan ha of vk vragen) die dit verhelpen/onderdrukken.. zo kun je helder blijven nadenken.. vriendin van mij bekend met postnatale depressie van de eerste heeft bij de tweede dit voorgeschreven gekregen en t ging super... Buiten t feit wat ik van abortus vind denk ik dat je vreselijk veel spijt gaat krijgen... je hebt immers al een kindje.. iedere keer als je haar ziet zul je er (denk ik) aan herrinnerd worden.. Ik kan er niet over meepraten, maar dat lijkt me vreselijk.. Een Mk vond ik al verschrikkelijk, laat staan wanneer je er zelf "voor kiest" ... dat schuldgevoel zou ik niet aankunnen denk ik.. Toch begrijp ik dat er voor jou ook een andere kant aan zit.. De angst om een depressieve moeder te worden is duidelijk heel groot.. ik lees angst voor het onbekende, voor wat komen gaat...De controle is zoek...juist nu je die net weer had gevonden... Dat voelt zooooo verschrikkelijk... Toch..is dit jouw kindje..(en ik zeg bewust jouw en niet jullie).. het kindje kan niets veranderen aan jouw situatie en heeft hier net als jij niet om gevraagd.. een overtijd behandeling klinkt idd makkelijker dan een abortus en tis misschien gemeen wat ik nu ga zeggen, maar in wk 5/6 gaat het hartje kloppen... je zult er niet ver vanaf zitten...zo klein en al zo puur... Het feit dat je zo ontzettend twijfelt en hier zoveel moeite mee hebt, geeft de onvoorwaardelijke liefde weer die in je zit om voor dit kindje in te staan... Nogmaals.. JE KUNT T!!!!.. You GO GIRL!!!!!... Pb staat altijd open.. LIEFS
Lieve meid! Denk er heel goed over na! En bij enige twijfel zou ik zeggen.. niet doen! Je moet er wel 100% achterstaan. Ik snap heel goed dat de situatie er natuurlijk niet om vraagt, maar als je er niet achterstaat, blijft de abortus je je hele leven achtervolgen! Als je zelf al aangeeft, dat je de weken en tijd van echo´s allemaal af gaat tellen, geef je er dus mee aan dat je er niet achter staat! Tuurlijk, mocht je voor kiezen om het kindje te houden, word er erg pittig voor je, met je dochtertje, als alleenstaande moeder. Maar ik weet zeker dat je het red, met hulp van je familie en vrienden! Geloof in je zelf! Maak de goeie keuze en denk er goed over na! Dikke knuf!
Meis, ik begrijp je twijfel wel hoor, ivm de eerste zwangerschap en hoe je je daarna voelde.. maar juist omdat je nu wat meer ervaring als moederzijnde hebt is t misschien makkelijker tijdens en na deze zwangerschap? Als je trouwens alleen er voor zou gaan dan zijn er een heleboel instanties die je kunnen helpen he, financieel en emotioneel.. en ik ga ervan uit dat je moeder en zus ook een steun kunnen zijn buiten je vrienden om? Maar idd wat anderen ook zeggen, t is jouw keuze, jij weet het beste wat wel en niet kan in jouw situatie.. al denk ik dat een abortus emotioneel nog moeilijker voor je gaat zijn dan ervoor gaan.. Dikke knuf en heel veel sterkte..
Assi Jij zit in een heel moeilijk pakket,denk goed na voordat je te snel een beslissing neemt.Mocht je voor abortus kiezen dan moet je je wel voorhouden dat die beslissing niet terug gedraaid kan worden.Tegen een postnatale depressie zijn medicijnen,ik weet niet hoelang je in die depressie hebt gezeten maar een paar maanden op een leven lang is dat een abortus waard.Ik wilde het je even schrijven want ook ik heb het idee dat je diep in je hart je kindje wilt houden.Je schrijft dat je maar twee kamers hebt,je kunt de baby eerst toch bij jou op de kamer doen en later kunnen je kindjes toch een kamer delen? W.b.t je partner,als je niet met hem verder wilt dan kun je beter nu je relatie beeïndigen en jezelf rust gunnen i.p.v. stress met je partner en stress om welke beslissing je gaat nemen. Succes met je beslissing en de beslssingdie je neemt moet wel een zijn waarvan je zeker weet dat je er mee kunt leven,het moet jou beslissing zijn. Liefs Vlinder moeder
meid, je moet het kindje houden!! dit geeft al zo goed aan dat je er zelf niet achter staat! ga informeren bij verschillende instantiesen je komt er echt wel met je kindjes. ik denk dat iedereen die dit topic het ook duidelijk ziet: jij gaat gruwelijke spijt krijgen als je het weg laat halen. DUS DOE HET NIET! je zou het jezelf denk ik nooit vergeven.
mijn vriendinnen hebben allemaal hun mening gegeven toen ik zo in tweestrijd stond vanwege mijn situatie en zwangerschap. De meesten zeiden meid haal het weg, je heb je leven dan terug, ook jij kunt lekker gaan stappen, je hebt dan maar 1 kindje dus minder financiele zorgen, mannen zullen je eerder leuk vinden als je maar 1 kindje hebt ipv 2, want dat schrikt af. Ik heb alle argumenten die naar voren kwamen zelf al 100.000 keren door mijn hoofd laten spoken, maar toch is het gevoel voor mijn ongeboren kindje vele malen groter. Ik voelde me eerst een soort van draagmoeder voor mij ex, maar het is ook mijn vlees en bloed, ik voel de schopjes, ik voel de bewegingen, het is mijn kleine kindje! Oke, ik zal het straks moeten delen met de papa, maar de hechting die ik nu al met deze kleine heb, zal hij niet krijgen, misschien wel nooit. Natuurlijk gun ik mijn kindjes hun papa, dat is heel belangrijk en ik bof dat mijn ex de verantwoordelijkheid ook neemt. Maar ook al was ik helemaal alleen dan red ik het ook. Ik wil ook tegen je zeggen, meis, ik zit in hetzelfde schuitje, ik voel me goed, ik voel me sterk en ik kan het. En als ik het kan kan jij het ook! echt t komt goed!! Stel je wordt idd depri, dan nog zijn er mensen om je heen die je steunen, vooral je moeder, die heeft het meegemaakt. De huisarts zal je helpen en voor je t weet ben je weer met beide benen op de grond, voor je kindjes. Want ik ben het eens met de anderen, als zij naar je lachen, vergeet je al je zorgen en weet je dat jij de belangrijkste persoon in hun leven bent en dat maakt je zo sterk als mama zijnde. kop op meis, je kunt het. ik denk dat je ontzettend veel spijt gaat krijgen als je het doorzet, ik lees tussen de regels door dat je dat eigenlijk zelf ook wel weet. liefs
als eerste wil ik je veel sterkte wensen. en ik zeg ook: NIET DOEN!!! ik lees zoveel twijfel in je verhaal. om het op mezelf terug te laten komen: ik heb ook altijd gezegd dat ik geen abortus laat doen (heb gelukkig nog nooit in de situatie gezeten) maar ik heb vorig jaar een MA gehad. ik ben voor een echo geweest met 6.3weken en het hartje klopte. 3weken later bij 9.3weken ging ik weer en toen bleek het kindje vlak na de vorige echo gestopt te zijn met leven. (iets van een dag later, want het was ook niet meer gegroeid) ik heb niks aan mijn lichaam gemerkt. (was niet misselijk, maar dat kan) ik wilde toen ook geen curretage, dus eerst gewacht, na bijna 2weken kreeg ik pilletjes, maar het kindje wilde er niet uit. ben de volgende dag alsnog gecurreteerd. en dit kindje leefde al 5weken niet meer. ik heb de afgelopen maanden vaak gedacht: nu zou ik zover zwanger zijn. nu zou ik weten wat het is. en zou gister uitgerekend zijn. ik ben inmiddels weer zwanger maar toch blijf ik denken: anders dit, anders dat. je weet nu zelf al dat je dat gaat denken, dus met een abortus lijkt me dat nog veel moeilijker. en je zegt dat je na je bevalling een moeilijke periode gehad hebt, ik dacht gelijk: het kan misschien ook zo zijn dat je het na je abortus ook krijgt? dat je ineens een groot schuldgevoel krijgt en daardoor in een depressie komt. je moet doen wat je hart je ingeeft, ik hoop dat je er uit kan komen en nog voor dinsdag met iemand kan praten? heel veel succes en sterkte
Bedankt voor jullie reacties.. Het valt me op dat de reacties op dit forum veel optimistischer zijn dan de reacties op een andere babypagina waar ik actief ben. Daar drukken moeders me op het hart dat het echt zwaar zal worden met 2 kleine kinderen, ook nog eens als alleenstaande mama. Eigenlijk raden ze het me heel voorzichtig af, maar dat komt gewoon omdat ze weten hoe zwaar het in werkelijkheid is. Toen ik zwanger was van mijn dochtertje besefte ik natuurlijk ook niet hoe pittig het zou worden. Je kunt het alleen maar onderschatten zolang je niet zelf in die situatie zit. Nu ik mama ben, heb ik vaak gezegd: poehhh heftig hoor een kindje..! Laat staan meerdere..voor mij nog lang niet!!! En daar sta ik dan: weer in verwachting. En met de handen in het haar! Bang dat ik spijt ga krijgen van die overtijdbehandeling...het is dinsdag al. En maandag is alles dicht..dus ik heb niet eens de tijd om in gesprek te gaan met instanties of personen. Dan zou ik de afspraak moeten verplaatsen... maar wat als ik er dan nog steeds niet uit kom..of wel ga voor een overtijdbehandeling en we zijn al daaaaagen verder. Dat kan ik niet maken!!! Ik probeer mijn hoofd zoveel mogelijk te legen... net ben ik de stad ingeweest met mijn kleintje. En dan denk ik: Hoe doen moeders dit met een baby en een dreumes samen??? Dat vraag ik me dan echt af... En vandaag ben ik echt voor het EERST de grote stad in geweest met mijn dochtertje..voor het eerst zij en ik alleen, met de bus. En natuurlijk begint ze dan na een tijd te jengelen... en dat is nog maar 1 kindje. Ik kan straks niet altijd verwachten dat andere mensen oppassen... daar kan ik gewoon niet van aan...ook al heb ik familie in de buurt. Je kan namelijk nooit in de toekomst kijken. Ik ben dus nog steeds huiverig als ik kijk naar de vooruitzichten met nog een baby erbij. Ik ben zó ongeduldig aangelegd.. Eigenlijk zou ik gewoon contact willen met mama's die een baby hebben en een dreumes..en ook alleenstaand zijn. Gewoon de praktische kanten eens horen... De realiteit.. En verder..sja, niemand kan het voor mij bepalen. Ik moet de knoop doorhakken. En snel ook Als de calculator klopt ben ik vandaag 5 weken & 1 dag. Toen ik er bij mijn dochter achterkwam met 4 weken en 4 dagen...
assi wat heftig moet dit voor je zijn meiss.. maar ik weet zeker dat je het kan echt,het word ook een gewoonte weer dan om een 2de kindje erbij te hebben.. echt meiss je kan het!!! waar er 1tje is kan ook een 2de mooi opgroeien,en natuurlijk kijk je ook naar het negatieve ervan, maar je moet eerlijk zijn meiss er is meer positief dan negatief.. en ik merk aan je typen dat je het eigenlijk ook helemaal niet wil,en als je twijfelt meiss moet je het echt niet doen... en dinsdag is ook veel te vroeg je kan toch niet zomaar zoiets gaan beslissen toch in een paar dagen tijd.. meiss denk er echt goed over na.. maar onthou 1 ding JE KAN HET AAN!!! ZEKER WETEN dikke knuffel en heel veel sterkte en succes...
ik denk ook dat het zwaar is met een baby en een dreumes, dat het af en toe lastig is en niet makkelijk. maar bij ons was de planning dat ze vlug achter elkaar zouden komen (nou ja, planning, voor ons was het welkom) mijn dochter is nog geen anderhalf (de 19de pas) en loopt nog maar een goeie maand echt zelf. dus het was zwaar geweest. mijn oudste zus en de middelste schelen 3jaar. ik en de middelste schelen maar 14maanden. dus mijn moeder had het ook moeilijk. ik denk dat het te doen is (ik heb wel een auto, dus moet niet met de bus, wat hier ook niet te doen is, want er rijden niet zoveel bussen) nogmaals veel succes
Toevallig lees ik je verhaal. Wat een verschrikkelijke keuze. Maak deze keuze met je hart en niet met je verstand. Je gevoel blijft je achtervolgen en niet de redenatie. Je twijfelt heel erg. Bij twijfel niet doen! Ja het wordt moeilijk (kan ik me voorstellen), maar dat is vooral de babyfase waarin je veel moet zorgen. Mijn schoonzus heeft een dreumes en een baby en dat is heftig, maar wel te doen. Tegen de tijd dat de baby een paar maanden is, is jouw dreumes een peuter en kan ze al best wat zelf. Sterkte voor de komende tijd en weet dat de kracht die jouw moeder toonde ook in jou zit! Ook jij bent goed terecht gekomen zonder veel te hebben. Kinderen hebben vooral liefde nodig. Zoek op tijd hulp in je omgeving. Je hebt werk en volgens mij ook een goede baan toch? Jij vindt wel weer een baan als deze eindigt! Dat is je nu ook gelukt in een toch moeilijke tijd. Nogmaals, volg je hart en je intuitie.
mijn zus haar zoontjes schelen 15maanden (was niet echt de planning) het eerste jaar was af en toe heel lastig (maar de oudste was niet jaloers op de tweede en had het besef nog niet echt dat er eentje bijgekomen was, dat scheelde wel) maar ze zijn nu ouder en ze kunnen heel veel zelf (heeft mijn zus ze vlug geleerd) als je ook ziet hoeveel ze aan elkaar hebben en wat ze van elkaar leren. ik zit al steeds over je verhaal te denken en ik merk zoveel twijfel in je verhaal en je reacties. ik zou het zeker nog niet dinsdag laten doen. praat eerst nog met andere mensen (wat je zelf ook al eerder aangaf) als het zo vlug kan zou het het eind van de week ook nog kunnen, maar dan heb je langer kunnen denken en dat lijkt me voor je gevoel er misschien beter? ik leef met je mee en het is niet zo dat ik zeg dat je het absoluut niet mag doen, ik wil je eigenlijk ook niet ompraten ofzo, maar volgens mij twijfel je heel erg? en naar mijn idee ga je er toch spijt van krijgen (al is het maar het gevoel: anders dit of anders dat) succes
hey meid! ik heb niet alle reacties van anderen gelezen dus misschien is het al gezegd: denk niet te licht over een overtijd behandeling!! en hoe voel je je diep van binnen wanneer je reacties leest: dussuh bijvoorbeeld, als je leest dat je dit kindje moet houden? denk je dan bijv: die heeft makkelijk praten of juist andersom. asl iemand schrijft: kies voor abortus: denk je dan, NO WAY? luister goed naar wat je gevoel zegt...waar een wil is is een weg! en als je besluit het kindje te houden weet ik zeker dat je het kunt! het zal moeilijk zijn maar je kan ook zo denken: over 5 jaar heb je 2 schoolgaande kleuters en geen jengelde baby's en die klaplul van een vent moet je niet eens aan denken, daar heb je niets aan....ik ben altijd een beetje tegen scheidingen...ik heb dan zoiets van je kunt het toch proberen na een moeilijke tijd komt wel weer een betere tijd (en ja ik kan het weten)...maar als je zo reageert wanneer je vriendin/vrouw zegt: ik ben zwanger...dan ben je gewoon een lompe boer!!! kom op meid, wat je doet je kunt het en je zult er sterker uitkomen!!!
Mijn relatie is vandaag beeindigd...nadat we gewoon goed hebben gepraat met elkaar. Het ging niet langer meer, ik heb het steeds geprobeerd, maar we maken elkaar op de een of andere manier niet meer gelukkig... ondanks dat we ons steeds hebben aangepast aan elkaar. Hij voelt alsof hij zichzelf niet meer is en niks goed kan doen..en ik heb het gevoel dat alles op mijn schouders neerkwam in deze relatie ook al gaf ik vaak aan hulp te willen. Het zal nog even duren tot hij vertrekt. Hij moet op zoek naar een eigen huis.. We waren beiden aangeslagen..nu is het ineens echt voorbij. Hij is net vertrokken en komt waarschijnlijk morgen pas terug. Is even goed zo. Snap dat hij nu ook steun nodig heeft van zijn familie. Ik ben nu wel in 1x keihard in de realiteit beland... Ik sta er straks alleen voor met mijn kindje.. Ik heb vandaag heel lang gepraat met o.a. mijn moeder en broertje.. Ik heb heel goed met hen gepraat en dat had ik echt even nodig! Op dit moment wint mijn verstand het van mijn gevoel.. Ik vind een overtijdbehandeling nog steeds een zwaar idee, maar het idee (wat nu ineens heel echt is geworden na vandaag) om alleenstaande moeder te worden van 2 piepjonge kinderen vind ik ook heel zwaar. Mijn ex zal niet vaak in beeld zijn, die gaat terug naar zijn eigen woonplaats. Ook al sta ik volledig achter de relatiebreuk..het doet me toch meer pijn dan ik had gedacht. Je vraagt je af; hoe nu verder? waar is het misgegaan? wat hadden we beter kunnen doen? wat had ik beter kunnen doen?? En dan dat gevoel dat ik mijn meisje haar vader 'ontneem'. Maar ik was niet gelukkig meer in deze relatie..toch probeerde ik het steeds weer omwille van ons kindje. Ben blij dat ik het huis voor vandaag voor mezelf heb, geeft me de gelegenheid alles te laten bezinken.