Mijn dochter is 18 maanden en is op dit moment behoorlijk uit haar doen. Het begon een maand geleden met huilen bij alles wat "moet". Luier verschonen? Gillen! Daarnaast is ze enorm gefrustreerd. Vormpje niet in de vormenstoof? Alles wordt door de kamer gesmeten. Op zich lukte het me redelijk om dit onder controle te houden door af te leiden. Maar nu heeft ze er iets nieuws bij. Als ik weg ga, bijvoorbeeld om te plassen, gaat ze compleet overstuur. Sinds deze week doet ze dat dus ook als ze naar bed moet. En wij weten eigenlijk niet zo goed hoe we hier nou het beste mee om kunnen gaan? We hebben best wel intensief aan het slapen gewerkt toen ze een baby was, dus we hebben een vast bedritueel. Normaal als ze huilt, krijgt ze een aai over de bol en als het heel erg is pakken we haar op (als ze ziek is of bij tandjes bijvoorbeeld) Normaal ging ze dan gelijk weer slapen. De eerste avond hebben we haar wel opgepakt en dan viel ze tegen je aan in slaap. Legden we haar terug, begon ze te huilen zodra we de kamer uit gingen. Uiteindelijk ben ik blijven zitten op de grond tot ze sliep. Wat ik lastig vind, is dat ze aan de ene kant echt dieverlatingsangst heeft. Dus om haar echt te laten huilen vind ik zielig. Maar aan de andere kang wil ik niet dat dit huilen (wat echt krijsen/gillen is) een soort machtsmiddel wordt waarmee ze haar zin krijgt. Dus wat is nou een goede aanpak?
Phoe... Geen ervaring (nog) mee, maar snap je dilemma. Kan je het niet toch uitproberen? Bijv Max een uurtje laten huilen, om het kwartier een aai over haar bolletje zodat ze weet dat je er nog bent en weer weg? Zo kan je misschien uitsluiten dat ze, zoals jij zegt, een machtsspelletje aan het spelen is. Dit "nieuwe ritueel" een week volhouden en hopelijk is ze er snel vanaf. Succes iig!!
We hebben het geprobeerd. Maar als je dan weer weg gaat, gaat ze eigenlijk alleen maar nog harder krijsen. Ze gaat zo overstuur, dat ze van het overstuur gaan op zich, al niet meer kan slapen.
ik zou ook even kijken in hoeverre het echt is of uitproberen.... zeker als je al zegt dat je er al veel moeite voor hebt gedaan in het verleden om haar ritme te krijgen. ik zou haar kwartiertje laten liggen, ook al huilt ze heel hard, is ze na een kwartier niet stil, maar naar kamertje toeg aan even knuffel en kus en weer terug in bed en zo weinig mogelijk zeggen en niet van haar kamer af... maar kan me voorstellen dat het ook frustrerend voor haar is als ze dingen heel graag wil en (nog) niet kan, zoals een vormenstoof...
Ze hikt ook tegen het lopen aan, dus dat zal vast ook meespelen. En volgens oma voelt ze dat er een broertje/zusje op komst is. Het stomme is dat het overdag geen probleem is om haar op bed te leggen. Dan huilt ze ook maar als ik de trap af ben is het over.
Van dat middagslaapje was een grapje.. Ze ligt nu een kwartier te krijsen, dus sinds vandaag is het ook overdag feest.
18 maanden is wel een bekende periode waarin verlatingsangst kan spelen/zich kan herhalen. Welke aanpak daarbij past, ligt erg aan de situatie, denk ik zelf. Bij sommige kids werkt gecontroleerd laten huilen dan goed, soms werkt het goed om ze dan door papa op bed te laten leggen, (bij onze oudste mocht ik nooit weg, was het krijsen, maar mijn man mocht wel gewoon naar beneden als ze ging slapen). Soms werkt het goed om de deur open te laten en boven bezig te zijn totdat ze slapen, en soms moet je er toch echt gewoon bij zijn. Uitproberen wat voor jullie werkt dus...
Oei een uur laten huilen? TS: het is een fase. Ik zou er in meegaan en jezelf en haar zo rust geven. Het is meestal ook ineens weer over. Even bikkelen!
Hier inderdaad ook veel 'gedoe' mee gehad rond 18 mnd. Van alles geprobeerd, maar ik denk dat het een kwestie van tijd was; op een dag ging ze gewoon weer slapen zonder huilen/krijsen/driftbui. Ik ben 's avonds vaak bij haar blijven zitten tot ze rustig lag en leek te slapen, wat ook werkte was als mijn man haar in bed ging leggen, hij hoefde er vaak niet bij ge blijven zitten. Maar soms lukte het hem ook juist niet trouwens, dan bleef ze 'mama' roepen. We hebben haar wel eens laten mopperen en snikken terwijl ik bv wat bleef rommelen op de kamer er naast, soms werkte dat, soms begon ze alsnog echt te huilen; dan ging ik weer kijken en troosten.
En als je ze wel laat huilen - zeg dat je over 5 minuutjes terug komt - en kom dan telkens even terug. Aai over de bol - kroel (of als ze echt overstuur zijn echt troosten even) en weer gaan. Moet je in het begin 6 x terugkomen, met een beetje geluk ben je al snel met 2 x terugkomen klaar. Ondertussen ging ik ook altijd boven wat rommelen. Was vouwen etc.
Herkenbaar, wij hadden dat met 15 maanden. Het enige dat ons allemaal rust gaf en het minste stress was erbij blijven. Bij het in slaap vallen zaten we naast haar bed in een luie stoel. ' s Nachts als ze wakker werd op een matras naast haar ledikant. Als we er niet bij bleven was het urenlang drama, steeds weer voor 2 minuten je eigen bed in en dan begon ze weer. Naast haar slapen was veel beter voor onze nachtrust. Hier duurde het zo'n vier weken en nu is er niks.meer aan de hand.
Als papa haar naar bed brengt, zonder mij, huilt ze dus al vanaf het pyjama aantrekken al. Dat hadden we al geprobeerd. En ik snap het niet, want zo leuk ben ik echt niet. Ik snap niet hoe andere moeders zo rustig kunnen blijven. Net er maar bij blijven zitten, gaat ze dus vrolijk liggen beppen. Toch maar boven wat gaan rommelen. Begint ze toch weer te huilen als ik naar beneden ga. Even laten gaan, is ze uiteindelijk toch even in slaap gevallen. Maar na een half uur weer wakker. Pfff.. Dat wordt weer een gezellige middag. Zucht.
Ik ben persoonlijk tegen laten huilen, ongeacht de leeftijd. Hier hebben we er net ook maanden opzitten van niet willen slapen. Dan ga ik met haar in mijn bed liggen, soms wel een uur lang, tot ze slaapt en dan kan ik haar overleggen. Vergt een hoop energie, maar beter dan laten huilen, vind ik. En blijkbaar probeerde e me zeker uit, maar ben ik geslaagd want inmiddels slaapt ze weer zonder morren. Op een enkele dag na, maar daar is dan wel altijd een verklaring voor te vinden.
Hier ook zo'n fase. Of 's nachts wakker worden en niet meer willen slapen, behalve als je erbij blijft of haar bij ons in bed legt. Laten huilen doen we eigenlijk niet, als baby ook niet gedaan. Wel eens geprobeerd hoor, maar het resultaat was dan een totaal overstuur kind wat helemaal niks meer wou. Hier werkt het het beste om haar gewoon op bed te leggen en de deur open te houden en wat in de buurt te blijven rommelen. Zodat ze weet dat je nog wel in de buurt bent. Dan valt ze vanzelf wel in slaap, zonder te huilen.
Hier ook 1 avond gedaan. Ben 2 keer teruggegaan en opgepakt maar als ik me alleen al naar het bedje draaide begon ze al harder te gillen. Heb haar de 2de keer toch terug gelegd, kus gegeven en uitleg dat ze moest gaan slapen. Heeft een kwartier gekrijst en toen was ze in slaap gevallen en geen drama weer gehad. Iederen zijn eigen manier (en ik vind dit ook heel moeilijk hoor maar mijn man is wat harder) en ik merk dat ze hier eigenlijk alleen maar van op is geknapt. Mijn dochter houdt van duidelijkheid en grenzen aangeven en no way dat zij zou gaan slapen als ik erbij blijf zitten of met haar op een groot bed ga liggen. Dat is veel te gezellig en ik moet eerlijk zeggen dat ik er zelf ook niet zo van hou. Zou ze direct gaan slapen heb ik dat wel voor haar over maar ik vind eigenlijk dat ze zonder poespas moet gaan slapen. Maar dat is ieder voor zich en geen goed of fout in. Anyway, ze is snel in slaap gevallen en volgende ochtend weer uitgerust wakker
Ieder kind is anders, iedere ouder is anders dus ieder aanpak zal ook anders zijn. Het was zo fijn zijn als de handleiding bij de geboorte wordt meegeleverd. telkens als ik denk dat ik haar ken, komt ze weer in een nieuwe fase en is het weer opnieuw zoeken. En het is gewoon een pittig ding. En ik moet eerlijk zeggen dat ik op dit moment stijf sta van de zwangerschapshormonen. Wat maakt dat ik minder geduld heb, minder goed kan tegen het huilen en veeeeel minder goed kan relativeren. Nog een paar weken dan ben ik door het eerste trimester en zij door deze fase.. Gelukkig heeft papa straks twee weken kerstvakantie.
Dat lijkt me ook behoorlijk pittig! Maar die uurtjes met haar op bed liggen vond ik dus stiekem best ifjn. Ik hield me slapende en vaak viel ik zelf ook wel eventjes in slaap. Om wakker te worden met een klein slapend meisje tegen me aan. Wellicht fijn voor je eigen lijf en heerlijk voor jullie samen? Tuurlijk is het niet zaligmakend, maar het kan ook best fijn zijn om zo'n situatie te omarmen?
Zo een paar dagen en slapeloze nachten verder.. Na jullie berichtjes heb ik geprobeerd om boven te rommelen als ze naar bed gaat. Dat werkt(e) als een trein; ze ging uit zichzelf slapen. Maar vervolgens wordt ze nu dus iedere nacht tussen 1 en 2 uur wakker en dan staat het huis op zijn kop. Echt niks helpt. Als ik er bij ga zitten, vind ze dat reuzegezellig en gaat kletsen. Als ik vervolgens weg ga en steeds na een tijdje terug kom. Gaat ze eigenlijk alleen steeds harder huilen. Zondagnacht, hebben we na drie uur om en om bij haar zitten, haar toch bij ons in bed gelegd. Ook daar was het feest maar uiteindelijk is ze wel in een diepe slaap gevallen. Vannacht was het weer feest en hebben we haar dus weer bij ons in bed gelegd. Maar zelfs daar wilde ze niet slapen! Wij zijn nu echt wel een beetje ten einde raad. Dus als iemand nog tips heeft, graag!
Ik heb hoe moeilijk ook, wel laten huilen. Ze viel na een paar min in slaap. Als het langer duurde ging ik wel troosten. Maar ik heb hier baat bij gehad. Ze slaapt eindelijk bijna alle nachten door.