Hoe om te gaan met verlies

hey meid
echte tips heb ik niet voor je
ik wist me de eerste paar weken ook geen raad met mezelf.
op den duur lijkt het alsof iedereen doorleeft en jijzelf stilstaat..
ik ging 3 weken na de bevalling aan het werk, maar dat is me achteraf ook zwaar gevallen

meid probeer je hart te volgen.
het is niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt
dat heeft allemaal tijd nodig om een plaatsje te krijgen en je lichaam moet ook weer tot rust komen enzo

heeeel veel sterkte en een knuffel voor jou!

 

Hoe kom je die eerste tijd door... Ik lag in bed, met de dekens over mijn hoofd tot ik opeens gek van mezelf werd en de huiskamer op ging knappen (moest want we waren net verhuisd en het zag er niet uit). Daar dus twee weken mee bezig geweest en toen weer volledig ingestort. Overhaast niets, maar accepteer dat je nu even weinig kan. Het is nu 9 maanden geleden dat mijn dochtertje overleed, maar ik kan het nog steeds ' nee' zeggen. Ik wilde zsm weer zwanger zijn, dacht dat dit de ultieme remedie zou zijn. Een lichtje aan het einde van de tunnel. Ook dat is niet waar helaas. We moeten er doorheen, maar het doet echt gruwelijk veel zeer! Praat over Lotte*, schrijf over haar, vertel ons over haar. Maar verlang niets van jezelf.

 

Loel, ik heb geen oplossing maar jouw situatie komt me bekend voor. Mijn schoonvader heeft een ziekte waardoor hij in een rap tempo (in enkele jaren) steeds dementer aan het worden is, gecombineerd met nare fysieke klachten. Als Sterre niet was doodgegaan had hij het eerste kind van zijn zoon nog bewust mee kunnen maken, nu gaat dat helaas niet meer lukken, schatten we zo in. Nu is ook nog sinds maandag onze kat weg, die altijd zoveel troost en knuffels bood, en dat is echt de druppel die we niet meer aankunnen. De onzekerheid is moordend, wat is er gebeurd?

Neem je tijd, volg je hart, eis niet te veel van jezelf...

 

Loel,

allereerst gefeliciteerd en gecondoleerd met de geboorte van jullie Lotte*! Wat een verschrikkelijke emotioenel periode moeten jullie nu doorgaan, met het verlies van jullie Lotte* en de verwoestende ziekte van je schoonmoeder! Ik wil jullie heel veel sterkte wensen!

Echte tips kan ik je ook niet geven! Ik vind het sowiezo al erg knap dat je naar je werk toegaat! Ik ben pas na een week of 8 voor het eerst weer gegaan, alleen om er weer even geweest te zijn. Ik kon eigenlijk alleen maar binnen zijn, zelfs naar de supermarkt gaan lukt me niet. Langzaam heb ik het weer een beetje opgepakt, stukje bij beetje, maar wel met kleine stapjes. En nog steeds lukt het me niet om naar plaatsen te gaan waar veel blije mensen zijn, feestjes, bioscoop, 4daagse gfeesten dadelijk. Ik heb zoiets alles op zn tijd, en die tijd komt wel weer! Emotioneel is het natuurlijk ontzettend zwaar, maar je moet ook niet vergeten dat je lichaam ook bij moet komen van de zwangerschap en de bevalling! Ik wil je heel veel sterkte wensen!

Liefs Marjolein

 

Hoi, ik zit nog midden in dit proces. De eerste weken wordt je zo geleefd en moet je zelf nog zoveel dingen doen. Na de crematie van Nikkie* dacht ik dat het vanaf dat moment alleen maar beter zou worden maar het tegendeel is waar het wordt alleen maar zwaarder. Oke ik loop niet meer elke dag door het huis te huilen maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Nikkie* denk. Toen wij van de week de bedankkaartjes de deur uit hadden gedaan zei mijn schoonmoeder: zo nu kun je het afsluiten! Ze bedoelt het goed hoor daar gaat het niet om ... maar als ouders zijnde sluit je dit nooit af je zult het een plekje moeten geven maar hoe doe je dat? Daar ben ik nu na ruim 5 weken nog steeds niet achter. Wel vind ik het heel prettig om hier met andere moeders/vaders over te praten die het zelfde of bijna het zelfde hebben meegemaakt je weet dan waar je het over hebt en de ander begrijpt jouw gevoelens beter dan wie dan ook.

Ik heb heel veel moeite gehad om weer normaal mee te draaien in het normale leven, kind naar school brengen, boodschappen doen enz enz ik voelde me zo leeg en zo extreem moe dat ik echt niet wist hoe ik dit allemaal zou moeten doen. Ik doe het weer dat wel en dat is vaak voor de buitenwereld een teken van: Hey ze is er overheen .... maar dat is absoluut dus niet waar .... ik ben nog steeds niet over het verlies van Nikkie* heen maar ik moet door .... door voor mijn zoontje van 8 en door voor mijn man .... we moeten samen dit gezin draaiende houden en dat lukt niet als je in je verdriet vast blijft zitten.

Nikkie* is dag en nacht bij me, ik heb een tafeltje met al haar spulletjes beneden staan en elke dag brand ik een kaarsje voor haar, ik heb voor mijn verjaardag een gouden ketting met een babyhangertje gehad met Nikkie* der naam er in en die draag ik ook dag en nacht. Nee, Nikkie* zal ten alle tijden deel uit maken van mijn ( ons ) leven en een volgend kindje zal haar dan ook nooit kunnen vervangen maar het maakt wel weer een hoop goed.

Voor rouwen staat geen tijd, je moet er echt zelf de tijd voor nemen en de één is er met een maand doorheen en een ander met 2 jaar. Er staat geen tijd voor maar laat je niet dwingen .....

lfs. Nicole

 

Ja, ik ben ook erg bang dat mijn vriend iets overkomt. Dan heb ik helemaal niemand meer, ja familie en vrienden, maar niemand van mijn gezin meer. En hij is nog specialer geworden, omdat Pippy ook in hem voortleeft, want zijn bloed heeft immers ook door haar lichaampje gestroomt. Hmm gekke gedachtes eigenlijk, maar wel heel belangirjk voor mij.

Als je zo opziet tegen het verstrooien van Lotte haar as, kan je het dan niet later doen als je er meer aan toe bent? Of misschien helemaal niet? De meeste mama's hier hebben hun kindje thuis toch? Of je laat wat was in een sieraad verwerken dat je altijd om hebt? Pippy ligt in onze tuin begraven. Ik merk dat ik het fijn vind dat ze dicht bij me is...

 

Zo herkenbaar allemaal meiden. Ik ben 7 april bevallen. Ik zat in een burn out situatie voor ik zwanger werd. Ik ben sinds 4 weken aan het werk maar het lukt me gewoon niet. Door reorganisatie net voor mijn burn out en zwangerschap was ik overgeplaatst. Ik zit dus in een vreemde omgeving...vreemde mensen...werk waar ik niet ingewerkt in ben...ik weet niet hoe lang ik dit vol ga houden. Ik had tegen de arboarts al gezegd dat ik zo weer in een burn out ga lopen....hij vind dat ik over 3 weken fulltime 40 uur aan de slag kan met 3 reisuren per dag. Ik had me al voorgenomen desnoods al mijn vrije dag op te gaan nemen...mijn komende inseminaties gaan voor alles...:crÿ: soms zijn de dagen zwaar...

zo ik ook ff uitjanken...lucht ook weer beetje op. Ik heb remy altijd bij me ik ga zijn as niet uitstrooien. Mijn beide ouders hebben een assieraad gekregen van me...zelf ga ik nog nadenken wat ik precies wil....

 

arbo-artsen zijn soms vreselijk

als je hier wil uithuilen, ga gerust je gang hoor, we herkennen je verdriet, wanhoop, ellende, woede en wat er allemaal door je lijf giert.

als het met werken niet gaat, schijt aan de arbo-arts, en ziekmelden! jouw gezondheid gaat voor je werk. klinkt echt rot, maar dan bellen ze maar het uitzendbureau hoor! jij moet nog 50 jaar mee! en voel je niet schuldig, jouw baas denkt, als het puntje bij paaltje komt, ook eerst voor zichzelf en dan pas aan de rest.

hele dikke knuffel van loopy

 

Precies, mensen melden zich om veel minder ziek. Dus schroom niet om je ziek te melden. Je bent je kind verloren, dit is meer dan vreselijk. Pippy is al meer dan maanden geleden geboren en ik kan nog steeds weinig... Dus luister naar je lichaam en geest meis.

 

@Loel,

Wij waren ook van plan om Luna's* as uit te strooien. Totdat we bij het crematorium een super kettinkje vonden waar een beetje as van haar in kon. Dat hebben we toen gekocht en nu heb ik die hanger dag en nacht om. De rest van de as wilden we uitstrooien, maar we wilden niks overhaasten, dus hebben we haar eerst in een mooi potje thuis staan. En dat voelt nu eigenlijk zo goed, dat we haar heel graag bij ons willen houden! Ik zou in ieder geval niks overhaasten!

@Sens, ik sluit me helemaal aan bij de rest hoor! Je moet echt naar jezelf luisteren hoor! Het is niet niks, zwanger zijn, bevallen en dan ook nog het emotionele aspect van het verlies. Mensen onderschatten dat soms. Echt luister naar jezelf, want jij bent op dit moment het allerbelangrijkste!

 

Hoi Loel,

Ik weet precies hoe jij je voelt. Voor ons is het nu 5 weken geleden dat we Noor* verloren zijn. Ik heb van die dagen ertussen zitten dat ik het liefst in bed wil kruipen en hier voorlopig niet uit wil komen, maar ik heb ook dagen dat ik denk dat ik alles en iedereen aan kan. Maar daarna stort ik emotioneel weer in.

Het is erg moeilijk deze periode. Ik was altijd een persoon die van alles en nog wat deed. En nu heb ik gezegd dat ik de rust neem voor mezelf en voor mijn partner. Ook ik ben bang dat ik hem kwijt raak, ik tel de uren af op de klok wanneer hij weer thuis komt. En als hij er is dan wil ik het liefst de hele tijd achter hem aan lopen, omdat ik hem zo heb gemist. Ik heb het geluk dat ik een lieve bazin heb en die me voorlopig alle rust en tijd geeft totdat ik weer op krachten kom. Ik wilde graag weer aan het werk, maar dit wilde mijn bazin niet. Achteraf ben ik hier enorm blij mee, want denk dat ik hier ook nog niet klaar voor ben (ik werk met kinderen en één collega is nu zwanger).

Ook mijn schoonouders en ouders denken dat ik er al overheen ben. Heb ook besloten hun in deze waan te laten. Dit is een verwerkingsproces voor mij en mijn partner. De buitenwereld gaat door maar het lijkt alsof ik stil sta. Het is nu 5 weken geleden maar het lijkt de dag van gister.

Lichamelijk ben ik nu wel hersteld. Ik ben mijn menstuatieperiode aan het afwachten en hierna zijn we serieus bezig om het weer te gaan proberen. Deze drang is zo sterk en overheersend waar ik ook zo nu en dan mijn kracht en hoop vandaan haal om verder te gaan. Maar ook deze keuze is voor iedereen anders.

Hoelang heb je Lotte* bij je gehad? Hebben de artsen jullie ook verteld wat de mogelijke oorzaak was? Ik was zeven maanden zwanger van ons prinsessje, volgende maand zou ik uitgerekend zijn ..