Hier precies hetzelfde, 6 maanden bij ons op de slaapkamer en de kat taalde er niet naar om bij haar in bed te kruipen, hij vond en vindt nog steeds de baby een beetje eng. Wie weet reageren jouw katten straks wel net zo, hebben ze totaal geen behoefte om bij je baby te liggen. Hij heeft wel voor ze geboren was eens in haar bedje en de box gelegen, maar dat hebben we hem gelijk afgeleerd. Hij komt dus ook nooit meer in de box of in haar bedje. Ik vond het trouwens heerlijk om haar lekker dicht bij me op de kamer te hebben en sliep prima. Het had juist helemaal tegen mijn gevoel ingedruisd als ze na 9 maanden in mijn buik al gelijk in haar eigen kamertje zou hebben gelegen. Na 6 maanden waren we er ook allebei aan toe dat ze naar haar eigen kamertje ging en dat ging ook zonder problemen. Volg je gevoel, dat is voor iedereen weer anders!
wij hebben niet zo'n grote slaapkamer, dus eigenlijk geen plek voor de baby erbij. we slapen altijd met de deuren open (hond blijft beneden) en de babykamer is direct naast de onze. dus: zoals ik er NU over denk, gaat de kleine straks gelijk op zijn/haar eigen kamertje. we hebben centrale verwarming, dus een 'koud' kamertje krijgt hij/zij niet hoor. en ik geloof dta ik ook helemaal onrustig zou worden van het gepruttel en geen oog meer dicht doen. ook niet handig, lijkt me.
Ik zou het niet kunnen, de baby op een eigen kamertje de eerste paar maanden. Ik moest Isabella gevoelsmatig bij me hebben. Ze lag in haar wiegje tegen ons bed aan.
Ik moest en zou Jesper 6 maanden bij mij op de kamer hebben, nou niet dus. Heb het een week geprobeerd nadat we terug waren uit het ziekenhuis en een week niet geslapen dus. Toen is hij lekker naar zijn eigen kamertje gegaan en hij leek het er juist wel beter op te doen!
En daarom wil ze toch ook de baby op het eigen kamertje laten liggen. Ik ben er geen voorstander van om in een periode van nieuwe dingen dieren ineens van alles te gaan verbieden. En haren? Ja, die dwarrelen rond en gezien kinderen ook in de woonkamer komen komen ze er toch wel mee in aanraking, goed voor de weerstand. Hier 8 katten en 5 honden en beide kinderen zijn nog geen dag ziek geweest. Hier is de tweede ook direct op de eigen kamer gegaan, de eerste moest helaas wegens ruimtegebrek bij ons op de kamer, maar ik vond het vreselijk.
ons kindje was te vroeg en heeft een week op verschillende afdelingen in het ziekenhuis gelegen. Ik vond dat zo zielig dat ik eenmaal thuis haar de hele dag bij me wilde hebben. Ik moest er daarnaast wennen dat ikzelf mocht bepalen wat er met mijn kind gebeurt (de ene zuster vond dat huilen erbij hoorde en de ander zei: waarom pak je haar niet op, en ik maar braaf de tips van de dag volgen....). Dus toen we thuis waren hebben we eerst op de slaapkamer geprobeerd, maar vriend kon zo niet slapen. Ik heb toen twee weken met haar op de bank gebivakeerd 's nachts, ivm het lawaai van kolven. Ik was nl bang voor een ' onthecht' kind, ze huilde nooit en ze sliep de hele dag, ze huilde zelfs niet bij prikjes of het inbrengen van een infuus. Toen ging ze haar dag- nachtritme omgooien, 's nachts gezellig wakker en aandacht vragen, overdag lekker slapen. Uiteindelijk ga ik nu om half 9 met haar naar onze kamer, zij krijgt een fles dus gaat de voedingen met mij of mijn vriend naar beneden. Resultaat: een prinsesje dat weer moet wennen aan ' alleenzijn', dus gaat gillen als ze geen fles in haar mond heeft of niet op 1 van haar ouders ligt. Achteraf gezien had zij beter naar haar kamertje kunnen gaan, wij zijn haar nu langzaam aan het wennen aan alleenzijn en de bedoeling is dat zij over 2 weken op haar eigen kamertje ligt. Dit alles omdat wij eigenlijk te braaf de tips van de kraamzorg en ziekenhuis hebben opgevolgd, en daarnaast omdat wij te bang waren voor de gevolgen van een week ziekenhuis. Ik zou dus gewoon doen wat goed voelt, ik vind het geweldig om te lezen dat meer mensen gillend gek werden van alle geluidjes en daarom naar de eigen kamer zijn veranderd. Wij voelden dat als ' slechte ouders' en zijn achteraf gezien over onze eigen grenzen gegaan, maar achteraf gezien voelt het voor ons ook beter om eerder naar het eigen kamertje te gaan. Ik zou dan wel gewoon 's nachts doen, overdag ligt ze bij me in de wieg in de woonkamer omdat ze ook nog vaak voedingen moet.
Teun is ook gelijk naar zijn eigen kamertje en bedje gegaan, wij hadden geen ruimte op onze kamer dus het "moest"wel... overdag lekker de gordijnen open en savonds dicht. tijdens de kraamperiode lag hij ook veel bij ons op bed hoor onder zijn eigen dekentje op het dekbed. ook wij hebben een poes, deze mag ook niet op de babykamer komen als wij er niet bij zijn, we hebben dat opgelost door een klein haakje op de deur te maken zodat de deur wel op een kier kan staan maar de poes er niet bij kan.... ook sliep ze altijd bij ons op bed..al 5 jaar,.tot een paar maanden geleden toen hebben we nieuwe kastjes geplaatst en ging ze snachts donderjagen dus de deur uit...heeft 2x lopen krabben aan de deur en een paar keer miauw gezegd maar voor de rest kwam de boodschap snel aan...... suc6
mijn dochter heeft de wel altijd bij ons geslapen, mijn zoontje ging absoluut niet slapen op onze kamer, die heb ik van dag 1 op zijn eigen kamertje gelegd en hij was daar het rustigst en kwam zelf ook beter aan zijn rust, bij mijn dochter was dat een heel ander verhaal dus ik denk dat het ook wel aan het kind zelf ligt of het je in de buurt wil hebben of net zo lief alleen slaapt toen mijn dochter werd geboren in het ziekenhuis lag ze in een wiegje naast mijn bed op de uitrustkamer, en ik lag uit te rusten met 1 hand in de wieg en zij hield mijn vinger stevig vast, als ik m eruit haalde begin ze gelijk te huilen, ze was dus van dag 1 al heel aanhankelijk mijn zoontje is in datzelfde ziekenhuis geboren en lag in zo'n zelfde wiegje naast me, maar die had mijn hand niet nodig, pakte mijn vinger ook niet en was lekker tevreden en stil, een heel ander karakter!
Kelisha, heeft de eerst nachten in haar eigen bed geslapen. Na 5 dagen sliep ze ineens 's nachts door, ik was zo bang dacht dat er iets was gebeurd omdat ik haar niet had gehoord. Achteraf bleek dat ze lekker lag te slapen en niet van plan was om s nachts te komen voor een flesje. Van de schrik heb ik haar wel een paar dagen bij ons op de kamer gehouden. Nadat ik het gevoel had dat het wel goed zat, mocht ze weer in haar eigen bed slapen. Ik denk dat je moet doen wat je gevoel je ingeeft
ja moeilijk dilemma. heb hier zelf ook aan zitten denken. Wilde eerst een heel wiegje gaan opknappen en dan de eerste tijd op onze kamer. maar ik ben alweer terug gekrabbled omdat ik veel hoor dat je idd gaat focussen op geluidjes en piepjes en weet ik veel wat nog meer. en dat zou mij dus ook overkomen! dan zou ik dus een heel bedje hebben gemaakt voor een paar daagjes. Mocht het dan toch nodig zijn voor onze rust voor de kleine kan ik de kinderwagen pakken en daar die eerste week in laten slapen. Maar eerst op het eigen kamertje als het kan
Fae heeft ook vanaf het begin op haar eigen kamertje gelegen. Hoewel, 1 nacht hebben we het op onze kamer geprobeerd, in een periode dat ze s nachts niet wilde slapen (dan probeer je ALLES!) , maar dat hielp dus ook niets. Ging prima hoor. Ook met de borstvoeding. Ik gaf haar snachts de borstvoeding op haar kamertje (in een lekkere stoel), op die manier had mijn man ook zijn nachtrust.
Hugo heeft wel geteld 1 nachtje op onze slaapkamer gelegen, de volgende nacht vlug op z'n eigen kamertje (merken er toch nisk van als ze slapen...) ik kon niet tegen de geluidjes van hem en was bang om hem zelf wakker te maken als ik me omdraaide of een keer moest hoesten... Bij de volgende doen we meteen op 't eigen kamertje, denk ik...
wij deden de nachtvoeding samen, me man haalde Teun eruit gaf hem een schone luier en bracht hem bij mij op bed, hij ging weer lekker liggen, en nadat Teun had gedronken, eerst de borst daarna met de fles (manlief maakte deze ook) lag ik Teun weer in zijn eigen bedje op zijn kamertje.....
Wij hebben ook 4 katten die altijd op bed mochten slapen maar toen ik zwanger was zijn we begonnen met de deur dicht te doen. Af en toe was het schreeuwen dat ze naar binnen wilden maar na een tijdje snapten ze het wel. Louise heeft 4 weken naast mij (in een wiegje) geslapen maar ik werd ook gillend gek van ieder kreuntje, zuchtje etc. en bang om haar wakker te maken omdat ik moest hoesten of niezen. Ze is toen voor de nacht althans, naar haar eigen kamer gegaan en dat ging meteen prima. Die nacht sliep ze ook door! Ik denk dat je zelf moet kijken waar jullie je het prettigste bij voelen. Je kunt nu wel zeggen, ik ga het zo of zo doen maar misschien zal dat in de praktijk wel heel anders gaan. Zo zijn er ook genoeg mensen die zeiden, meteen op de eigen kamer laten slapen en als de baby er eenmaal is, hem of haar lekker op de ouderslaapkamer laten omdat het beter voelt.
Hoi, doe vooral waar je jezelf goed bij voelt... Het maakt echt niet uit of de kleine op jullie kamer ligt of op z'n eigen kamer. Als jullie er niet van slapen, lijkt de eigen kamer mij de beste oplossing, want het is wel belangrijk dat je zelf goed uitrust die eerste tijd. Zorg wel dat je katten niet op dezelfde kamer als de baby zijn: als ze bovenop je kind gaan liggen, dan kan je kindje gewoon stikken (en echt: dat doen ze, bovenop je kind liggen! Zelfs wel bovenop het hoofdje: heeft een van mijn katten ooit bij mij gedaan trouwens... maar als volwassene word je dan wakker en gooi je die kat van je af). Je kunt het je katten gewoon afleren om op de slaapkamers te komen, (die van ons mag uberhaupt niet boven komen: is het tenminste lekker haar-vrij). Daar zou ik dan wel alvast mee beginnen, zodat je straks niet met krabbende katten zit. Eventueel, als ze het erg bont maken 's nachts, kun je ze een tijdje 's nachts in de reiskoffer doen, zodat ze tenminste niet he hele huis door gaan dolen en overhoop halen... Succes met de beslissing!
Hier ligt ze nog steeds naast ons. Er is wel eens een periode geweest dat ik wakker werd van ieder zuchtje of kuchje, maar dat loste ik makkelijk op door watjes o.i.d. in mijn oren te doen. Nu slaap ik prima, als zij ook slaapt Ik moet er niet aan denken dat ze alleen in haar kamertje ligt.
Ons zoontje zal ook eerst bij ons op de kamer slapen in een wiegje. Dat leek me wel prettig die eerste paar weken. En als ik er last van blijk te hebben, kan hij altijd nog naar zijn eigen kamertje. Als we ooit een tweede krijgen, zal die wel bij ons MOETEN slapen aangezien we geen slaapkamer meer over hebben. En ik ben niet van plan om binnen een paar jaar te verhuizen... Daarbij vind ik het ook niet zo prettig om een pasgeboren baby bij zijn of haar broertje op de kamer te laten slapen.