14 maanden en bijna niks eten

Je doet niks fout. Op die leeftijd leven ze vaak van lucht en liefde
Ze hebben ook minder nodig op die leeftijd..

Juist als je teveel forceert gaan ze meer weerstand krijgen. We gingen gewoon aan tafel met de kinderen, aten ze wel prima, aten ze niet ook prima.

Ook gaven we nauwelijks iets buiten het schema behalve water. Dus ontbijt-fruit-lunch-tussendoortje(krentenbol/rijstewafel)-avondeten-hapje voor het eten(restje fruit, klein koekje).

Probeer het maar een beetje los te laten en vaak gaan ze vanzelf wel weer iets eten..

 

Lieve meid, het is soms ook gewoon pittig. Mijn zoon heeft ook van die fases (want dat zijn het, fases, en ze gaan ook echt voorbij!) dat hij niet wil eten. Dat is frustrerend, maar als je dan bedenkt wat hij op een dag binnenkrijgt is dat echt wel genoeg. Hou het vooral gezellig aan tafel (anders hou je het niet vol) en geef het goede voorbeeld. Niet dwingen of boos worden, dat werkt averechts. Biedt eten aan: eet/proeft hij dan prijs je hem de hemel in, eet hij niet, maak er dan vooral geen toestand van. Wij geven wel altijd een toetje na.

 

Je hoeft je echt niet schuldig te voelen hoor meid! Je doet niets verkeerd! Je moet het alleen wel loslaten. Je kunt het er nu eenmaal niet inproppen en hoe meer je forceert hoe meer weerstand hij er tegen kan hebben. Vertrouw erop dat het een fase is die overgaat, juist omdat hij daarvoor wel goed at. Hier heb ik een zoon wat echt een grote eter is. Die kan bij wijze van de hele dag wel eten. Maar ook hij heeft fases dat hij bijna niks wil. Zo'n fase heeft hij al meerdere keren gehad en is ook telkens weer vanzelf over gegaan. We maken er geen punt van, maar krijgt hij in zo'n fase even tijdelijk geen koekjes of limonade. Tussendoor alleen groente, fruit en water. Blijf op vaste momenten eten en eet samen. Meer kun je niet doen. Eet hij dan wel, mooi! Eet hij niet, ook goed. Succes ermee.

 

Het eerste wat in mij op komt is; los laten! Kindertjes gaan echt iet meer eten omdat mama het wil. Gewoon blijven aanbieden, als hij tekort komt, gaat hij vanzelf wel eten. Blijkbaar heeft hij het nu niet zo nodig.

Onze dochter at tot een paar maanden geleden ook amper, en toen opeens ging ze weer d'r groente opeten. Je kan het nou eenmaal niet opdringen, dat wordt het een groot 'ding' en gaat het averechts werken.

Wel vertrouwen in jezelf hebben hoor! Het is hartstikke moeilijk, maar om een falende moeder te zijn, moet je echt flinke steken laten vallen. Een afgeplat hoofdje valt daar niet onder! Een fase slecht eten ook niet! Je doet het verschrikkelijk goed!! Echt super dat je zoveel doet voor je zoontje en ook nog veel alleen - ik klaag bijna elke dag tegen mijn man dat het zo zwaar is

 

Ik herken het wel een beetje. De eerste maanden waren hier ook heftig. begon al in het ziekenhuis na de geboorte dat mijn oudste weinig wilde drinken. Dus de eerst weken bovenop de hoeveelheid cc's voeding gezeten. Lijstjes heb ik nog liggen. Ik ondertussen zelf een PND. En ook een afgeplat hoofdje wat we goed in de gaten moesten houden. Ik had gelukkig mijn man mee, dat scheelde een hoop om er vlot uit te komen, maar toch spookte mijn hoofd flink. Bij mijn oudste doken we rond de 4 maanden opeens richting teveel eten. Maar dat hielden we binnen de perken en ik kon even ademhalen, toch bleef de focus op de voeding, alleen nu andersom..

Ik heb in die fase na zijn 1e verjaardag echt even een knop moeten omzetten. Hij is een jaar, hij kan zelf aangeven als hij honger heeft, hij eet prima ergens anders (mijn ouders, later ook kdv), na een poosje kon ik het laten rusten. Toen ik eenmaal zover was werd het meer ontspannen en at mijn zoontje eigenlijk ook beter. Nooit weer zoveel als in zijn eerste jaar (gelukkig). Maar wel normaal voor zijn leeftijd..

 

Als je een beetje in elkaar zit zoals ik (perfectionist helaas), dan denk je misschien bij iedere keuze die je maakt dat je daarmee dingen in gang kan zetten waar je voor eeuwig mee moet leven. Ik heb de neiging als ik iets achteraf niet goed heb gedaan, of als ik ergens in 'toegeef', dat ik daar dan nog heel lang de consequenties van moet dragen. Dat werkt natuurlijk helemaal niet zo. Je kindje heeft echt een eigen willetje en zo lang je uit liefde handelt en je je eigen tekortkomingen kent zal je je kindje echt niet zomaar verpesten.

Ons zoontje eet momenteel ook niet goed en ik sta natuurlijk wagenwijd open voor tips, maar ik ga er wel vanuit dat hij niets tekort komt en dat het uiteindelijk wel goed komt. Daar mag jij ook van uit gaan hoor!

 

Ik ken je gevoel hoor, het duurt heel lang voordat je vertrouwen in je kind zover is dat je erop kunt vertrouwen dat hij instinctief goed voor zijn lichaam kan zorgen.
Jouw taak is om eten aan te bieden, meer kun en moet je niet doen (zolang het in fases voorkomt en hij gewoon blijft groeien)

Ik weet niet hoe je hem eten geeft, maar een goede stap is om te stoppen met voeren (als je dat nog doet) en hem zijn gang laten gaan met het ontdekken en voelen/proeven.

 

ik snap wel dat je er niet zo'n prettig gevoel bij hebt...je bent snel bang dat je kind te weinig voedingsstoffen binnen krijgt.
Probeer daar overheen te stappen, een kind hongert zichzelf niet uit en ze kunnen gelukkig wat hebben.

Ik weet niet wat jullie eetgewoonten met hem zijn, hoe jullie dat aanpakken, maar ik zou iig de sfeer gezellig houden aan tafel. Gezellig met zn allen, stukken op zijn bordje neerleggen en verder geen aandacht aan het niet eten besteden. Als hij wel wat eet, kun je zeggen: goh lekker he worteltjes.

Mochten er groenten zijn die hij wel graag eet, die wat vaker koken, dan is er ws minder afwisseling dan je zou willen, maar als hij dan eet is dat ook wel fijn.
En s middags lekker een bordje rauwkost neerzetten?

Mocht hij wel graag pasta met saus eten, dan kun je al veel groenten door de saus pureren. Of soep, is dat wat?