Hier kom ik weer met m'n zoveelste zeur en klaag onderwerp. Sorry Inmiddels de 12 weken bereikt en had gehoopt dat de angst minder zou worden maar niets is minder waar. Afgelopen zaterdag weer en voorlopig ook laatste echo gehad, en uk lag te slapen, heeft niks bewogen. We hebben wel het hartje gehoord en het zag er wederom goed uit volgens de echoscopiste. Die week ervoor ook een echo gehad en toen was uk ook lui. Stak even z'n hand in z'n mond en sloeg de benen over elkaar maar verder niet zien bewegen. En jawel hoor, ondanks ik weet dat het een moment opname was en uk geeoon lag te slapen zijn m'n gevoel en verstand weer aan het vechten met elkaar. Wat als het niet goed was. Vandaag veel rugpijn en steken in mijn buik. En dan weet ik dat het er bij hoort, dat er veel gaande is in mijn buik. Maar weer verstand vs gevoel. En zo zijn er veel meer dingen en weet gewoon niet meer wat ik ermee moet doen. De hele dag denk ik eraan. Volgende week controle bij de vk dus dan ga ik ook m'n angst aankaarten maar vraag me af of er dames zijn die net als mij ook niet zo goed weten (wisten) om te gaan met hun angst en misschien hiervoor hulp hebben gezocht? Want ik wil niet dat de angst m'n hele zwangeschap overschaduwt.
Ik heb ook erge last van angst, het verlamd me en durf bijna niks te ondernemen. Ik heb nog geen hulp gezocht, maar twijfel er soms wel over. Ik ben 8 weken en bij de intake van de vk heb ik t wel aangekaart, maar ze zei dat iedereen er last van heeft. Ik weet ook niet zo goed waar de grens ligt tussen acceptabel en wanneer je aan de bel moet trekken.. Ik lees dus ff mee..
Ik heb dit ook gehad en daarbij ook een slechte ervaring bij de vk. Vanaf de eerste echo tot de 20 weken echo heb ik in volle angst geleefd. Iedere keer als ik wegging na de echo bij de verloskundige zei ze" ik kan niet garanderen dat je nu nog geen miskraam krijgt" dus ik leefde echt van echo tot echo " oh als ze het maar red tot week 12 als ze het maar red tot week 16" enzovoort. En tot slot nog eens een keer (gedacht) dat ik bloed verloor en naar de vk. Die controleren en naar binnen gekeken. Ja je baarmoedermond is aan het open gaan en er komt vocht uit, je placenta hangt ook nog eens over je baarmoeder heen maar echt duidelijkheid kan ik je niet geven. Ik heb die zelfde avond me longen uitgekotst en gejankt. Toen we weggingen zei ze ik kan je nu niet garanderen dat dit geen miskraam word. De volgende dag ik naar de gyn. .... wat denken je dat hij zegt ? " er is niks aan de hand en je placenta die zit helemaal boven in je bm en groeit netjes mee" nou ik ben me boos geweest. Vanaf toen naar een andere vk gegaan en nog een keer extra naar de gyn en vanaf week 22 a 24 heb ik eindelijk rust in me koppie gehad. Ik liep toen ook bij een psycholoog die ook enorm geholpen heeft en nu geniet ik eindelijk van de zwangerschap! Mijn raad; kijk of je zenuwen heb na de echo's zo ja dan i het misschien niet de vk praktijk voor jou en kijk of je langs een psycholoog kan gaan. Door je hormonen schijn je ook wat anders te denken dan normaal en die angst zit volgens mij altijd wel een beetje in het begin van de zwangerschap. Je wilt zo snel mogelijk over die "magische" grens heen natuurlijk! Hoop dat het je wat helpt, je hoeft je iig niet te schamen dat je angsten heb wat betreft je zwangerschap. Xxx
Dank voor je reactie LitlleMeStpnie En wat een vk zeg, begrijpelijk dst je naar een ander bent gegaan. Zij hoort je toch gerust te stellen. Ik denk dat de angst komt door de miskramen en daardoor nog steeds de angst heb, dat het, ondanks ik nu de 12 weken grens gehaald heb, nog mis kan gaan. Er is natuurlijk altijd een kans maar die ik zo klein. Ik hoop dat de vk kan helpen en anders bel ik de psycholoog waar ik al liep voor m'n zwangerschap.
Hallo, ik heb ook al vanaf het begin af aan extreme angst dat het mis zal gaan, ondanks dat ik nog nooit een miskraam heb gehad. Ik ben doorverwezen door mijn huisarts naar de pop poli. Ik heb een echo gehad vier dagen gelede en alles zag eŕ goed uit zei de verloskundige. nu ben ik alweer superongerust omdat ik verminderde symptomen heb. Ik heb naar de pop poli gebeld en de dienstdoende verloskundige zei dat de kans op een miskraam klein is, maar dat ze natuurlijk niks kan garanderen. Als ik me erg ongerust blijf voelen wil ze wel een extra echo voor me inplannen. Ik kijk het nog even aan deze week maar anders wil ik hraag voor een echo. Ik ben ook altijd extreem zenuwacjtig voor de echo. Lig daar echt trillend op de stoel, er vanuitgaande dat het slecht nieuws is. Ik vind het ook nog helemaal niet leuk om zwanger te zijn. Ook krijg ik pas over 2 weken een gesprek met maatschappelijk werk van de pop poli. Dan kan ik mn angst bespreken, maar denk niet dat ze er verder iets mee kunnen. Je moet het toch zelf doen. Ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken, maar de angst kan me dan ook echt weer aanvliegen. Ik wil ook zo weinig mogelijk praten/ nadenken over de mogelijk toekomstige baby, zo bang ben ik dat het mis gaat. Ik hoop echt dat het na die 12 weken betergaat, maar denk dat het dan net als bij jou shally, gewoon weer verdergaat ik weet ook verder niet goed wat je er nog meer aan zou kunnen doen
In mijn vorige zwangerschap was ik ook zo bang. Ik durfde bijna niets te eten en we hebben een vakantie voor niets betaald omdat ik gewoon niet uit eten durfde te gaan (we zouden in een hotel gaan zitten). Ik heb met een haptonoom gesproken en mijn verloskundige op de hoogte gehouden en dankzij mijn vk ben ik eerder een week eerder ingeleid. Ik trok het gewoon echt niet meer op het einde en was helemaal in paniek. Ik ben nu weer zwanger en ben wel bang, maar niet zo erg als toen. Wat heeft geholpen? Eerlijk gezegd niets. Ik had een doppler thuis, dat hielp een beetje, maar toen zoonlief was geboren, toen pas was ik van de angst af. Ik werd gelukkig niet depressief (kan gebeuren als je een nare zwangerschap hebt gehad, dus let op) en was niet obsessief bezig met mijn manneke. Ik vond het gewoon vreselijk eng dat ik niet kon zien wat er gebeurde in mijn buik en had de ergste scenario's in mijn hoofd. Ik vind zwanger zijn nog steeds geen pretje en dat hele 'genieten van zwangerschap' geeft ook extra druk, alsof je op een roze wolk moet leven omdat je misselijk bent, naar voelt, slecht slaapt, dik wordt, etc. Het enige wat erg leuk is, is de kleine voelen bewegen, voor de rest zie ik de lol er niet van in. En dat hoeft volgens mij ook echt niet, je hoeft het niet leuk te vinden. Het gaat er om dat we kinderen willen en daarom wil ik nog een keer een 9 maanden slecht voelen en bang zijn. Het enige wat je kan doen volgens mij is er over praten en accepteren hoe je je voelt. Probeer er niet tegen te vechten. Dan voel je in ieder geval niet nog erger dan dat je al deed. En PS. Wat een *** vk had jij zeg Little. Kan je haar/hem niet ergens melden, want zo iets kan gewoon echt niet! Om zo met zwangere om te gaan, ik word daar echt pissig om!
Hier ook doorverwijzing van de huisarts naar de POP Poli vanwege angsten. Wel angsten van verschillende aard, niet alleen wat jij beschrijft. Als je inhoudelijk meer wil weten dan mag je me pb sturen..
Tijdens de fertiliteitsbehandelingen liep ik bij een maatschappelijk werkster in het zkh. Toen ik zwanger bleek te zijn heb ik nog wel wat sessies bij haar gehad. Om angst, maar ook om te "leren" blij te zijn en te mogen zijn. Het heeft mij enorm geholpen
Ja hier ook miskraam gehad en alles werkt daardoor extra tegen. 6 weken erna gelukkig zwanger geraakt van een gezond meisje nu Komt vast goed en duurt even maar ik weet zeker dat je over een paar weken je veel beter voelt x
Hoort bij de zwangerschap, je hormonen slaan op hol waardoor je emotioneel niet te houden bent. Heel normaal. Probeer van je zwangerschap te genieten, je bent de eerste trimester al voorbij... Voor je het weet is je kind gezond en wel bij je. Op deze manier hou je geen fijne gevoelens over aan je zwangerschap en daar kun je spijt van krijgen, de weken vliegen voorbij en vooral nu je de eerste trimester zonder vallen en stoten door bent gekomen. Maak het je zelf niet te moeilijk en houd je bezig met hobby's en geniet van je zwangerschap !
Ik heb door mijn reis naar het buitenland en daarop volgend 2 miskramen een angst en paniekstoornis ontwikkeld. Ben vanaf december in behandeling bij psycholoog en in januari had ik een mooie positieve test waar ik tot nu toe nog steeds iedere dag van mag genieten Wel moet ik eerlijk zeggen dat ik tot week 17/18 amper heb genoten. Ik heb ook gekozen voor een andere vk want de eerste gaf aan dat ik mk zou krijgen want de vruchtzak was leeg. Dag later in ziekenhuis blijkt het een "foutje" te zijn geweest... al met al geen leuke start en dit heeft voor veel onrust gezorgd. Vanaf 17/18 weken begon ik dagelijks leven te voelen en dat maakte het voor mij al een stuk prettiger. Echter ben ik wel van mening dat hulp zoeken bij je angst juist heel goed is, zonder die hulp zou ik nu waarschijnlijk nog steeds iedere dag para zijn. En daarbij is het echt zonde van de gemiste geniet tijd...je moet juist happy zijn en niet continu angst hebben door zo'n domme opmerkingen en klote ervaringen uit het verleden. Mijn tip; ga langs de huisarts, gooi alles eruit en vraag om hulp!! Weet zeker dat het je goed zal doen Veel succes en owww voordat ik het vergeet... gefeliciteeeeeeerd!!!!
Dankjewel dames. Gelukkig ben ik niet die enige.. Ik geloof niet dat ik naar de huisarts moet, ik kan zo de psycholoog weer bellen. Ik zal eens kijken of er morgen een mogelijkheid is om te bellen en dan vraag ik of ik een afspraak kan maken. Misschien is 1 gesprek wel voldoende. En veder, niet iedereen is ervoor, heb ik een angelsound op de kop weten te tikken. Misschien stelt dat me gerust als ik het hartje kan horen, misschien ook niet.
Heel off-topic, maar ik kwam voorbij en kan het echt niet laten om te reageren; meis, wat fantastisch dat je weer zwanger bent! En wat fijn dat je al 'zo ver' bent! ♥ Gaat het nu wat beter, nu je de angelsounds kunt gebruiken?