Huilbaby, het blijft knagen...

Lieve mama, goed hoe jij kijkt naar eigen handelen, daar kun je veel van leren! maar wees niet te streng voor jezelf! wat geweest is is geweest, in het hier en nu doe je het beste wat je kunt met wat je nu weet! Je doet het nooit perfect, jij bent ook maar een mens!

het knagende gevoel herken ik wel, wij hadden ook een zware start, beide niet ongeschonden uit de bevalling gekomen, achteraf ben ik veelste streng voor mijzelf geweest, maar op dat moment wist ik ook niet beter... ik weet niet goed hoe ik het uit moet leggen.... terug kijkend had ik in ieder geval veel anders gedaan, meer tijd voor ons beider herstel... en dat knaagt inderdaad nog wel eens! (Via mobiel dus misschien wat meer fouten)

X

 

@ Noukie, ik herken je gevoel zeker. Mijn zoontje heeft ook 6 maanden enorm gehuild, en ook ik had achteraf dit gevoel. Had ik het niet anders moeten doen en had ik niet dit en dat maar daar schiet ik nu niks meer mee op. In zo'n periode ben je aan het overleven en doe je wat je op dat moment denkt te moeten doen. Ik heb gelukkig veel aan mijn man gehad en veel met hem gepraat over mijn gevoel, ik kan het nu gelukkig loslaten. Maar als jou dit niet lukt dan zou ik zeker met iemand gaan praten.

Succes!

 

Mijn advies: praat!!! Zoek moeders die hetzelfde hebben gemaakt en praat erover.

Je hebt alles gedaan wat je kon en je bent ook een mens. Ik heb in een andere situatie gezeten, maar heb mezelf 1,5 jaar schuldig gevoeld en haatte mijn lichaam. Dat het mijn kinderen niet kon voldragen, niet zelf baren, niet van voldoende voeding voorzien. Het zal heel diep en ik voelde me niet compleet als vrouw en moeder.
Mij heeft het 1,5jaar praten gekost om het te accepteren, en daarna werd de hechting met mijn kinderen ook veel sterker.

Heel veel sterkte meid!

 

Mijn zoontje huilde de eerste maanden ook erg veel, was het honger (mijn borstvoeding leek niet goed te lopen, hij kwam niet veel aan), of was het iets wat niet goed zat in zijn nekje ofzo, of was hij misschien overprikkeld, oververmoeid?
Ik zal het nooit weten en ik herken je gevoelens daaromtrend heel erg. Ik heb weleens gillend in de badkamer gestaan terwijl hij lag te krijsen in zijn bedje en ik heb hem ook weleens streng toegesproken maar dat haalt natuurlijk ook niks uit bij zo'n klein kindje. Wanhoop heet dat..

Ik ben het wel met je man eens dat het het beste is om het los te laten en vooruit te kijken. Je kunt er niks meer aan veranderen en je hebt alles gedaan wat in je macht lag om het dat kleine mensje zo makkelijk mogelijk te maken.
Jij bent ook maar een mens en je kunt niet altijd super liefdevol blijven als je zelf compleet afgebrand en uitgeput bent.

@Adi
Meen je dat nou meid, het zijn er DRIE hoor! Het is nogal een prestatie dat je ze uberhaupt tot 30 weken gedragen hebt en dat je ze zelf hebt proberen te voeden. Je hoort ze natuurlijk gezien één voor één te krijgen en dat had jouw lichaam ook gekund.

 

Ik herken het ook, dochter heeft ook paar maanden flink gehuild. Ik voelde me daar ook vaak schuldig over ( ook wegleggen, in bed laten huilen langere tijd, zelf even op t balkon gaan staan )

Nu heb ik er ook hulp voor, dat is fijn, maar ook heb ik nu het gevoel dat als ze huilt dat ik alles moet doen om haar rustig te krijgen. Ze huilt heel soms ' nachts en dan zegt m'n man: laat even gaan, als ze blijft huilen kan je altijd nog gaan, mar ik krijg er stress van en wil haar pakken en word dan echt chagrijnig en kortaf op man, en pak haar dan gelijk, knuffel dr, geef dr een flesje indien nodig.

 

Herkenbaar. Ik heb het eerste jaar na de geboorte van mijn jongste dochter naar beleefd. Een depressie/overspannenheid. Ik had zoveel schuldgevoelens naar haar toe. Uiteindelijk ben ik met een hulpverlener gaan praten. Dat heeft me geholpen. Het is heel belangrijk om over je gevoelens te praten. Misschien met je man/vriend of een goede vriendin?

 

Ik herken t ook. Heb meermaal uitgepunt en met wanhoop in de schommelstoel gezeten met een krijs-huilend kind (pijn?) en zelf de tranen over de wangen. MErk dat ik van alles nog steeds moet huilen, t hoeft niet eens over ons te gaan, maar gewoon bij alles huil ik snel. Volgens mij een nawee.

Ik kwam van de week een filmpje tegen van onze zoon (geboren zes weken te vroeg, vaccuumextratie en turbobevalling, beademing waarbij het geheel veel te strak heeft gezeten, hij heeft nog een litteken), vreselijk om te zien en weer te horen.

Wat bij mij nog meer heeft meegespeeld, is dat zowel de artsen als de verpl.kundigen (die het overnamen van de arten) mij nog meer een schuldgevoel hebben aangepraat. Wij konden onze zoon niet 'lezen'. (hij bleek later reflux te hebben). Daarnaast had hij overal blauwe plekken na de bevalling, waarvan zij zeiden dat dat kwam omdat ik mijn spieren aanspande tijdens de bevalling en ze tegenwerkte......... Ik heb zoveel gehuild in die periode. WAAROM zou ik in godsnaam de bevalling van mijn eigen kind BEWUST benadelen totdat mijn kind in nood kwam? Waarom heb ik geen ruggenprik gehad zoals ik had gevraagd, maar een pethidine prik waardoor mijn zoon in ademnood kwam (had een 'nee' gezegd tegen de prik) en is er geen reden waarom ik geen relaxatie tussen de weeen had (wel op de registratie maar niet qua gevoel), ik verging van de pijn en kon ook niet meer reageren of praten. Heb meermalen verzocht me te helpen maar niets, geen reactie. Alleen overal staat 'mevrouw werkte tegen, niet te instrueren, enz. Heel erg vind ik het. De verloskundige die langs is geweest, vond het vreselijk voor me en zei dat L. waarschijnlijk continu op een zenuw heeft gelegen. Er staat in mijn dossier van de gyn dat er bij een evt. volgend bevalling dat er gepraat moet worden, want dat mijn bevalling niet te doen was, zelfs niet voor een ervaren parteur. (ik schoof door het hele bed heen, met vacuumpomp: niemand die zich afvroeg waarom ik niet stil KON liggen, men ging er maar vanuit dat ik niet stil WOU liggen). ook had ik geen persweeen, alleen maar heel, heel veel continue pijn. Mijn bevalling leek dus eigenlijk niet eens op een bevalling. En onderaan het verslag staat dat het aan hen niet lag, alles was meteen ingedekt.
HEt doet nog steeds pijn, heel heel veel pijn.

En omdat L. hierna een huilbaby bleek, werd er gezegd dat ze ons in de gaten moesten houden, want met deze bevalling kon er hechtingsproblemen ontstaan. Er werd een enorme druk op me gelegd, en half scheef aangekeken. (een enkeling daargelaten).

HEt was vreselijk. We waren gek op onze zoon, maar we durfden daar op de ne.o onze kont niet meer te keren, L. niet op te pakken of juist neer te leggen,we hadden zo het gevoel dat we continu bekeken werden, dat we een test moesten afleggen voordat we onze zoon mee naar huis mochten nemen, puur vanwege mijn bevalling en gewoon omdat hij te vroeg geboren was.

Ook bij thuiskomst bleef hij huilen. Het was vreselijk. Werden we gebeld door het ziekenh. of we niet mee wilden doen aan de poli met videoopnamen voor de interactie tussen kind en ouder. ALLES werd daarop gegooid, niets medisch. Uiteindelijk bleek onze zoon een traag werkende schildklier, reflux en nog niet volgroeide darmen te hebben.....

De eerste vijf maanden waren het ergst. We hebben wisseldienst naast zijn bed gehad. Ik weet niet meer of ik hem weggelegd heb, ik geloof het niet, wel heb ik heel veel meegehuild, gekrijst (als niemand er was) en heel, heel veel schuldgevoel gehad, met name door het hele ziekenhuisgebeuren. Ook nu lopen de tranen weer. Ze weten niet hoeveel pijn ze mensen hiermee doen, te oordelen zonder de waarheid te kennen.

Mijn borstvoeding is nooit op gang gekomen, naast een paar druppels. Daar heb ik het ook nog steeds moeilijk mee. Waarschijnlijk door de stress en mijn hb, wat nog geen vier haalde. (heb geen bloedtransfusie gehad en barstende koppijn).

Pas na tien maanden, heb ik uitgehaald tegen de kinderarts (degene waar we naar waren overgestapt, omdat zij prettig in de omgang was) en het hele verhaal eruit geschreeuwd en dat wij heel, heel veel van onze zoon houden en ze er nou eens mee op moesten houden door overal 'datgene' mee te nemen. (L. had een soort epilep.tische aanval gehad, 2x, en werd opgenomen. Er werd ook maar even een oogarts ingeschakeld, of er geen sprake was van 'shaken baby syndroom'......... Toen kon ik het niet meer aan, L. was toen al zeven maanden en een vrolijk manneke geworden, mede door ONS.

Vanaf toen ging het beter en nu is hij ook ontslagen uit zorg vanwege zijn prematuriteit en reflux. Maar nog als ik in het ziekenhuis ben en daar in de buurt rondloop, word ik verdrietig. En boos. Ze weten niet wat ze ons aangedaan hebben.

Zoals je merkt, loop ik er ook nog mee rond. Sorry voor het extreem lange verhaal. Ook ik voel me nog schuldig over oa. de vraag 'had ik het toch nog anders kunnen doen, had ik hem toch beter kunnen helpen', die stomme borstvoeding, waarom is het niet gelukt.....

Een huilbaby is echt niet niets.

 

Jeej Loe wat een verhaal! Voor jou en ts heel veel sterkte. En de andere meiden natuurlijk ook. Ik zou zeggen praat erover. Mss met maatschappelijk werk?

 

Ik herken er ook veel van en mijn advies is praten praten praten!!!!!!!!

Jeetje Loe wat een verhaal!

Hier ook een huilbaby / reflux baby, drama, echt een vreselijke periode gehad.
Ben er nog verdrietig om

 

Ik zou erover gaan praten met iemand...

Hier nogal wat te verwerken gehad; voor en na de geboorte en nog steeds problemen met ziekte, ziekenhuizen, fysio, achterlopen in groei en ontwikkeling en eetproblemen...
Om nog niet te spreken over het onbegrip uit de omgeving .

Ik heb voor mijzelf hulp gezocht en ik kan het nu in een ander perspectief plaatsen.
Ik heb de zogenaamde RET methode gebruikt om het in een ander perspectief te zetten.
Was niet leuk, maar wel heel effectief.

Alleen of met "hulp" van vrienden of familie was dit nooit gelukt...

Nu kan ik nog wel verdrietig zijn, maar ik weet en vertrouw er nu zelf op dat ik er alles aan heb gedaan (net zoals alle mamma's in dit topic) voor mijn kleine.

Dus ja; zoek hulp is mijn advies.

LFS.