Wij hebben twee kindjes met een verschil in leeftijd van 11 maand. 1ste is na lange tijd via ivf ontstaan en de tweede was zo plots onverwacht wel heel snel ontwikkeld 😃, maar we waren ontzettend blij. Mijn wens was/is nog altijd 3 kindjes, voor mijn man 2 maar hij liet 3 nog in het midden... Dus er was hoop. Vorige week kwam mijn man zo plots vertellen dat hij er goed over nagedacht heeft en beslist heeft dat er geen derde meer komt!!!!! Ik was enorm geschrokken, we hebben er al veel over gepraat en had zo het gevoel dat hij echt twijfelde en dat ik hem wel zou overtuigen,... Maar nu plots zo van: NEEN! Ik doe de laatste dagen nu wat afstandelijker omdat ik er echt niet mee overweg kan,.. Hoe ga je hier in godsnaam mee overweg? Moet ik blijven proberen? Het maakt me zo ongelukkig 😪 Iemand?
Tja moeilijk. Jij hebt die wens wel en zal het waarschijnlijk moeten gaan vergeten, maar dat lukt niet in een paar dagen. Geef je zelf ook de tijd, het zal met vallen en opstaan gaan. Probeer om niet je man te gaan negeren. Hij heeft het volste recht natuurlijk om er anders over te denken. Dat is het lastige met dit soort dingen; er is geen middenweg. Hij wil het niet, jij wel. Praat er veel met elkaar over. Dan kan hij nog eens uitleggen waarom hij er zo in staat. Ga niet gesprek aan met idee dat je hem nog kan overtuigen, maar wees wel open over je gevoelens hierover. Ondanks dat hij er anders over denkt kan hij je wel steunen, er voor je zijn. Maar dan moet jij hem die mogelijkheid geven. Verder wens ik je veel sterkte, want het is ook moeilijk om die wens achter je te moeten laten.
Ja lastig. Ik vind niet dat je je vriend het kwalijk kan nemen, en zou hem dus ook niet ontwijken/negeren. Ik snap dat je het er moeilijk mee hebt en het moet laten bezinken maar een kindje is ook niet zomaar iets. En daar moet je toch allebei achter staan. Zoals boven mij is gezegd, praat met elkaar en uit je gevoel. Bij ons zal het eerder andersom zijn. Mijn man zou in de toekomst nog wel een 3e willen. Ik absoluut niet. wie weet denk ik daar over een paar jaar anders over maar anders moet mijn man zich er maar bij neerleggen. We hebben 2 gezonde kinderen voor mij is dat genoeg.
Oh, ik zou het zéker niet opgeven. Blijven benadrukken hoe groot jouw verlangen is en wat het voor de rest van je leven betekent als dat niet vervuld wordt. Mijn overtuiging is dat een onvervulde kinderwens heftiger is en meer effect heeft op een gezin dan een extra kind waar een van beiden in eerste instantie niet enthousiast over is. Als het kindje er eenmaal is, komt dat meestal wel goed. Ik ben laatst aanwezig geweest bij een familieopstelling, toevallig ook van een vrouw die blijkbaar het verdriet van haar eigen moeder met zich meedroeg omdat zij zo graag nog een kindje had gekregen, maar haar man niet wilde. Het hele gezin heeft daar bewust en onbewust onder geleden.
Ik zou het even laten rusten. Mijn kinderen zijn nu 7,5 en 5,5 en mijn man wilde absoluut nooit geen derde en was daar zo stellig in. Tot we dachten dat ik zwanger was. Toen dit niet zo bleek te zijn zijn we voor de derde gaan proberen omdat het toch begon te kriebelen. En zie mijn banner. Ik zou het wel even laten rusten. Je hebt nu het gevoel dat je er niet op een normale manier mee om kan gaan geloof ik. En als het later wat rustiger is kun je het er nog eens over hebben. Probeer alleen nooit dwingend te zijn want dit werkt averechts. Mocht hij bij zijn besluit blijven dan moet je je er toch bij neerleggen (voorlopig) en blij zijn met de kinderen die je hebt.
Ik zou het even proberen te laten rusten. Hier hetzelfde gehad. Ik wilde ook altijd graag 3 kinderen. Bij mijn 1e wilde mijn vriend er geen. Toen gaf hij ineens aan een 2e te willen. Heel lang wilde hij echt geen 3e. En zie banner Sterker nog hij vind het echt geweldig en wilt graag een 4e!! Alleen ik weer niet Maar ik sta er wel voor open dus wie weet wat de toekomst brengt. Ik weet hoe je je voelt maar geef het de tijd als het kan. Het blijft moeilijk hoe dan ook als je zo'n sterke wens hebt.
Geef het de tijd. Hier ging het net zo. M'n man riep soms hard, echt geen 3e. Zeker als de kids even wat lastiger waren Maar ik had tegen m gezegd dat ik nu ook nog geen 3e hoefde maar het wel open wilde laten. Ik wilde ook graag dat de jongste naar school ging dus niet te snel. En nu... krijgen we er ook nog een 4e kindje bij... Geloof me, we zijn het er samen heel erg over eens dat dit de laatste zwangerschap is
Hier wilde ml t ook egt niet.. En met perioden begon ik er weer over omdat t gevoel bij mij steeds terug kwam.. De laatste keer dat dat gevoel terug kwam ging ie overstag Ik sprak er zoveel over dat ie t steeds meer voor zich zag en t bij m begon te leven maar niet bij iedereen zal dat ntl zo werken, soms werkt er veel over praten averechts Maar mensen kunnen egt van gedachten veranderen want ik heb ook egt meerdere keren gedacht en gevoeld van nee houden t bij twee En kijk nu verwachtten we in dec toch nog kindje
Ik vind juist dat je rekening moet houden met elkaars wensen, maar als de partner écht niet wil kan je toch niks opdringen? Dus dan zet je eigenlijk je eigen wens boven zijn wens om géén kinderen meer te krijgen. Nogal egoïstisch. En hoeveel invloed dat heeft op het verdere gezinsleven, heeft vooral te maken met hoe je daarmee omgaat. Je kan nou eenmaal niet altijd alles krijgen wat je wil (hier komt ook geen derde meer, even moeilijk maar geaccepteerd hoe het is nu). Ik vraag me af, of je dit ook zo stellig had gezegd wanneer het juist de vrouw was die geen derde meer wilde? En TS: Hij is nooit helemaal duidelijk geweest of hij nog wilde, en het lijkt mij dat de kans dan juist groot is dat je een 'nee' kan verwachten. Maar zoals gezegd, wie weet verandert hij nog wel.
Ik zou zeker niet blijven proberen, dat gaat averechts werken. Deel je verdriet met hem en sluit hem niet buiten omdat je boos bent. Blijf praten. Vraag hem waarom hij dit vindt, leg uit dat je deze keuze samen wil kunnen maken en leg uit wat het met je doet. Dat is de enige manier om nader tot elkaar te komen en een mogelijke basis te leggen voor een 3e poging. Maak geen verwijten. Hij is net zo goed een mens met gevoelens en gedachten en wil jou geen pijn doen. Hij zal er vast veel over nagedacht hebben. En vooral: wees dankbaar voor wat je hebt!! Twee (gezonde) kinderen, je relatie, je gezondheid, een gezonde man. Dat is heel veel waard. En er kan dus ook veel kapot. En heb geen valse hoop. Ik heb het tot twee keer toe zien gebeuren dat het koppel uit elkaar ging. Kapot gezin, kinderen in moeilijkheden op school en sociaal. Eentje kreeg in een tweede leg nog een derde kindje dat gehandicapt is, twee tienerzonen die ze al had zijn ontspoort en na jaren nog steeds geen diploma, vriendin of woonruimte. Heel triest voor hen dat mama hun niet genoeg vond, zo voelen ze dat. Heel erg. Denk goed na wat je op het spel zet als hij écht niet meer wil.
Dit vind ik echt heel vaag. Je kan niet je man iets opdringen en ook niet alles krijgen wat je maar wilt. Dat het gezin, wat je noemt, daar onder geleden heeft heeft echt alles te maken met de instelling van de moeder. Dat kan je de vader niet kwalijk nemen. Verbaas me echt over dat soort reacties. Je hoeft het nog niet helemaal uit je hoofd te zetten, zoals ik zei kost dat ook tijd. Praat over je gevoelens en wie weet veranderd er iets. Maar mogelijk veranderd het niet dan moet je zelf wel gaan kijken hoe je hiermee om gaat.
Ik zelf vond dat ook erg lastig want sja als t egoïstisch was van mij om m'n zin door te zetten wat ik enerzijds snap hoor vond ik t net zo egoïstisch van hem om van mij dan te verwachten dat ik t op zou geven omdat hij t Nie wil(de) Ik vind dus niet perse diegene die t wel wil n t Nie zomaar laat varen meer egoïstisch Tuurlijk moet j n kindje samen willen maar als de wens zo groot is snap ik dat iemand t Nie zomaar opgeeft en t gevoel steeds terug zL komen Wie z'n wens weegt dan zwaarder he.. Zo n rot situatie
Helemaal mee eens! Count your blessings met 2 gezonde (hoop ik) kinderen. En laat het rusten. Wie weet verandert hij ooit nog van gedachten, en anders accepteren. Het is niet zo dat hij je kinderloos laat.
Ik weetniet hoe oud je kinderen zijn. Maar ik zou zeker laten rusten.en er over een tijdje weer op terug komen.en je gevoel uiten.maar als hij echt niet wil.ga danngenieten van wat je wel hebt.
Ik ken het wel deels.. Mijn vriend wilde er vroeger maar 1. Ik heb toen gezegd dat mijn wens sws 3 was en dat ik een kind alleen "zielig" vind. De tweede kwam dan ook na ruim 2 jaar. Bij mij bleef t kriebelen. Hij wilde welmaar eerst groter wonen. Deze zwangerschap kondigde zich ook relatief snel aan en hij is er net zo gelukkig mee als de 1e en 2e al moest hij eerst heeeel erg wennen.
Hier wilde mijn man eerst eigenlijk maar 1 kind. Na de bevalling gaf hij aan wel een tweede te willen. Na meerdere herhaalde miskramen hoefde het van hem allemaal niet meer en wilde eigenlijk ook geen onderzoeken. Samen gesproken over hoe hij er in stond en hoe ik dat deed. Hierna samen afgesproken om toch onderzoek te doen en bepaald waar de grens voor ons lag. Vervolgens na de uitslagen besloten er toch nog een keer voor te gaan en inmiddels bijna 21 weken zwanger. Een derde komt er niet daar zijn we het samen over eens. Persoonlijk vind ik jullie beiden niet egoïstisch. Ieder heeft zijn gevoel en zijn mening en jullie zullen er samen uit moeten komen. Dit betekend dat je het soms een tijdje moet laten rusten en er uiteindelijk een van de twee een compromis zal moeten maken en een besluit zal moeten nemen die soms voor de een of ander verdrietig kan zijn. Ik wens je heel veel sterkte en de enige tips die ik kan geven is luister naar elkaar, sta voor elkaars mening open en geef de ruimte.
Heel hekenbaar. Hihi en kijk mijn banner 😇 Ik heb het laten rusten.. en op een gegeven moment hadden we het er niet meer over.. mijn schoonzusje kreeg hun 1e kindje dus vriendlief werd oom. En dat was denk ik stiekem de trigger dat hij er zelf mee kwam.. lief zullen we toch nog een mooi ukkie maken.. Ik heb eeesr moeten afbouwen met medicatie daarna vrij vlot zwanger.. Onze kids zijn nu 8 en 6 jaar. In sept komt ons 3e ukje
lastig he, als je zo lijnrecht tegenover elkaar staat. jij die nog graag een kindje wilt en hij die echt niet meer wilt . dit maakt het voor beide een lastige situatie , voor nu zou ik het even laten rusten ik denk namelijk als je er nu over door gaat je gaat forceren en dat kan hele vervelende gevolgen hebben . heb gezinnen om deze reden wel uit elkaar zien vallen ! over een tijdje als de ruimte er wat meer is , kijk dan of jullie er samen over kunnen praten ! en wie weet wat daar nog van kan komen , maar voor nu hoor wat hij zegt en geef hem even de ruimte .
Het is zo moeilijk als je het over zoiets als een kind niet eens kunt worden. Zo groot als je wens voor (nog) een kind kan zijn.....zo erg kan het iemand oom tegen staan om (nog) een kind te krijgen. Poeh echt heel lastig! In je OP staat het er nogal hard. Is dit echt zoals hij het gebracht heeft? En zo uit het niets of tijdens een gesprek over dit onderwerp? De manier waarop het gebracht wordt heeft natuurlijk ook effect. Ik denk dat het verstandig is om het even te laten rusten. En rustig (met een open mind) met je man in gesprek te gaan over deze kwestie. Wat voel jij, wat voelt hij en hoe nu verder..... Ga niet in dit gesprek met als doel 'hem overhalen', maar puur om elkaar te begrijpen en te weten te komen wat de ander voelt.