Mijn man en ik hebben een dochtertje van bijna 2. Ze is supermakkelijk, heel erg lief en ontzettend sociaal. De laatste tijd zijn we aan het nadenken over een tweede... Ik heb altijd gezegd dat ik geen tweede meer wilde, maar mijn man wel. Overigens zou hij er ook prima mee kunnen leven als het bij een kindje blijft, zegt 'ie. Maar als ik kijk naar hoe leuk ons dochtertje het vindt om met andere kinderen te spelen zet me dat toch aan het twijfelen. Want een broertje/zusje zou voor haar natuurlijk heel erg leuk zijn... En ik zou het geweldig vinden om nog een keer zwanger te mogen zijn. Alleen... het kriebelt niet, ik heb niet dat verlangen wat ik wel had toen ik mijn dochtertje nog niet had. En ik weet niet of ik het zie zitten om nog een keer van voor af aan te beginnen met de gebroken nachten, het gezoek naar ritmes, etc, etc,... En daar komen dan de financiën nog eens bij.Telkens denk ik ja, we gaan het doen, maar dan slaat telkens toch weer de twijfel toe... zucht, mijn man wordt er gek van, wel, niet, wel, niet... De een zegt ook dat de overgang van 0 naar 1 veel groter is, dan van 1 naar 2 kindjes, maar de ander zegt weer precies het tegenovergestelde... Kortom, als we nu voor een tweede zouden gaan zou het vooral zijn, omdat het voor ons dochtertje heel erg leuk zou zijn en omdat ik heel graag nog een keer zwanger zou willen zijn... Moet ik het dan wel of niet doen??? Voelt het hetzelfde als het verlangen naar de eerste of is het inderdaad meer een verstandelijke keuze? Sorry lang verhaal...
Ik denk dat stap nemen om voor een tweede kindje te gaan net zo groot is als wanneer je 1 kindje neemt/krijgt. Het is weer een totaal ander leven dan met 1 kindje. Als je de drang (nog) niet hebt, zou ik het niet doen. Een baby nemen om je dochter een plezier te doen? Lijkt mij geen goede reden..
Voor mij was het 2de kindje meer een verstandelijke keuze. Je weet namelijk wat je te wachten staat. Een zwangerschap, bevalling, baby, luiers, voeden om de 2 a 3uur en slapeloze nachten. Aan de andere kant een prachtig kindje met veel liefde. Dus logisch dat je het nu anders ziet dan bij de eerste. Ook is het in het begin wat zwaarder dan bij de eerste. Maar na een tijdje vind je het ritme wel en is het net alsof je nooit anders bent gewend. Ook vroeg ik me af of het mogelijk was om net zoveel te houden van mijn volgende kindje dan van mijn eerste kindje. En ja dat bleek mogelijk. Het is echt ongelovelijk dat je zoveel kan houden van je kids. En voor mij is dat van alle 5 mijn kindjes.
Twee kindjes vind ik net zo mooi als 1. Het is nu ook heel mooi om te zien hoe zorgzaam de oudste is en hoe de jongste op kijkt naar haar zus en van elkaar leren. Je gevoel moet goed zijn anders moet je er (nog) niet aan beginnen.