Mijn dochter begon een tijdje geleden soms moeilijk te doen onder het drinken. Ze begon soms te huilen als ze twee slokken genomen had, wss verborgen reflux. Een paar weken later toen ze zich had verslikt en er twee golven terug gekomen waren, wilde ze de volgende fles niet drinken. Twee dagen later is ze in het ziekenhuis opgenomen en vervolgens was iedere fles een drama: krijsen, overstrekken etc Aversie?? Sinds vorige week vrijdag heeft ze een sonde en sinds afgelopen vrijdag is ze thuis met sonde. Er zal prelogopedie bij ons thuis gaan komen. Ik vind dit erg moeilijk en merk dat ik er erg verdrietig over ben. Wetende dat ik blij moet zijn dat ze nu voldoende binnen krijgt, maar verdrietig omdat ik weet dat ze drinken kan en ik het allemaal zo anders had voorgesteld en ook boos omdat ik het gevoel heb dat het nooit zover had hoeven komen. Thuis moeten we de voeding nu hevelen of met de pomp toedienen (waardeloos) Ik vind dit zo klinisch en zo niet leuk. Ik mis de flesmomenten. Ik haat die pleisters op haar gezichtje en die rotslang. Mijn moeder heeft totaal geen begrip voor mijn gevoel en zegt dat ik blij moet zijn dat ze gezond is. Dat ben ik ook, maar toch.....mensen die kijken in de wagen en verschrikt verder lopen omdat ze denken dat het een ernstig ziek kind is. Mijn andere twee kinderen die graag een flesje willen geven maar dat kan niet, samen babyzwemmen ho maar, alles is anders nu Nu zegt de verpleegkundige in het ziekenhuis ook nog dat er een grote kans zal zijn dat ze met het eten van de lepel of vast voedsel ook moeilijk zal doen. Ik word soms echt moedeloos en depri hiervan. Zou moeten genieten, maar kan het niet. Wie herkend dit?
Wat vervelend voor je. Kan me voorstellen dat je hier erg van ontdaan bent. Ik hoop toch wel dat ze je vanuit het ziekenhuis hierin wel begeleiden. Voor de hechting van je dochter is het belangrijk dat ze wel gekoesterd en geknuffeld wordt. Kun je tijdens het hevelen je dochter lekker op schoot nemen? Dan verbindt ze het krijgen van een lekkere volle maag toch met jou als moeder. Is echt belangrijk. Ik zou haar ook veel in een draagdoek bij je houden oid. Veel sterkte er mee. En laat je niet te veel ontmoedigen. Je dochter heeft jou nu dubbel en dwars nodig!