Even een oprechte vraag, wat vinden jullie dan van mijn aanpak? Ik doe het al jaren zo en voor mijn gevoel gaat dat prima. 't Is niet om een verdere discussie uit te lokken hoor.
Omg :0 Wanneer heb jij je opleiding gevolgd?? Uit het jaar nul zeker. Je kleintje heeft negen maanden bij jou gezeten jou gehoort door jou in slaap gewiegt jou geur!! Het is niet meer dan logies dat ze huilt op deze leeftijd om de aandacht van mama! Zou jij het fijn vinden als je hulp en aandacht wil van bijv je man dat hij niet op je reageert dan zou je ook gefrustreerd raken!
Ik doe het ook zo Sannebc, maar ik laat ze bij 2,5 maand niet bewust een kwartier huilen om er vervolgens heen te gaan en weer de wekker op een kwartier te zeggen. Bovendien heeft het kindje van aapje kma, reflux en zeer waarschijnlijk nog in de krampjesperiode.. en dan (sorry) vind ik het gewoon zielig om zo'n methode toe te passen. Ik denk dus ook niet dat jouw aanpak te vergelijken is met die van aapje.
Hier ben ik het helemaal mee eens, ik doe het ook zo. Je bent in het begin, zeker met een eerste, zo super onzeker. Ik had van tevoren wel heel wat gelezen, maar dan is je kindje daar en twijfel je aan alles. Doe ik het wel goed? Waarom huilt ze? Drinkt ze wel genoeg? Waarom heeft ze zoveel krampjes, etc. Dankzij de goede adviezen van het CB (pro bv), een beetje gezond verstand en heel veel moedergevoel zijn we die eerste 3 maanden doorgekomen. En daarna leer je je kindje steeds beter kennen en weet je feilloos wat die nodig heeft. Maar als ik hier goede tips lees over hoe het beter kan, denk ik daar echt over na en pas ze ook toe. En helaas maken inderdaad niet alle ouders automatisch de beste keuzes. Als je je niet verdiept hebt in de natuurlijke ontwikkeling van een zuigeling kun je dingen heel anders interpreteren en dan is het dus niet het beste voor het kind.
Hoe doe je dat dan? Neem aan dat je weleens even bezig bent met 1 van je andere kinderen? (douchen bijv)
Ik vind dit heel anders, want de dochter van Aapje heeft bewezen medische klachten en dus pijn. Ook heeft een kindje van 2 maanden gewoon heel veel behoefte aan mama, zij moet zich hechten en haar moeder is de enige veilige haven. Er komt vanzelf een periode dat ze alleen in bed in slaap vallen. Zij pusht dit nu terwijl haar kindje er niet aan toe is, en als ik eraan denk hoe klein een baby'tje van twee maanden is, hoezeer de krampjes kunnen opspelen en het feit dat zij nog medische klachten heeft, vind ik dit echt enorm zielig. Ik hoop echt dat Aapje gaat inzien dat ze haar dochter hier niet goed mee doet, maar gezien haar reacties betwijfel ik dat. Arm meisje. Ik heb mijn dochter nooit laten huilen, maar zij huilt ook alleen als er echt iets is. Huilen in bed om zich af te reageren of om in te slapen heeft ze nooit gedaan. Vandaar dat ik haar niet laat huilen. Maar als jij weet dat je kind dit nodig heeft, is er inderdaad niets mis mee. Ik trek, als het nacht is, trouwens ook niet het hele register open van licht aan en actief worden. Ik praat zacht of niet, laat haar desnoods even drinken en wieg haar, maar licht aandoen en gaan spelen, nee.
Als ik met de andere kids bezig ben ligt hij er meestal naast op de aankleed kussen bijv. En ik draag hem veel in de draagzak. Zo deed ik het met de andere twee ook. En natuurlijk huilt hij wel is en is tenslotte een baby maar dan ben ik wel bij hem zodat ik hem kan trosten. Maar gelukkig huilen mijn kids niet veel
Ik ben het helemaal met je eens! Ook ik laat mijn wel eens huilen. wij hebben avonden met hem gelopen en pogingen tot troosten , werd hij alleen maar oververmoeid van..laten huilen en af en toe heen lopen; nu slaapt hij als de beste. Ook ik kreeg commentaar alsof ik meteen nog opgepakt moest worden !als je een heel makkelijk kind hebt dat alleen huilt als er echt iets i, snap ik dat je het nIet veel laat huilen..maar temperamentvolle kinderen huilen snel. Als je die niet laat huilen af en toe, kun je wel stoppen met alle andere dingen in je leven..ik denk dat een kind er niet leuker op wordt als het bij elk kikje aandacht krijgt..
Hm mijn dochter is nu 21 maanden. Valt vanaf dag 1 bij mij in slaap op ons bed. Als ze slaapt leggen wij haar in haar eigen bed op haar eigen kamer. Aapje ze is nog veel te jong om te beseffen dat ze zelf in slaap moet vallen. Pf durfde haar niet eens in haar eigen kamer te leggen tot de 11 maanden laat staan haar te laten huilen
+1 ...ieder z'n ding hoor en ik ben ook niet zo dat ik bij elke kik opspring maar kom op, bij een baby van 2 maanden ga je niet met een kookwekker zitten en zeker niet als er al een medische achtergrond is!!! En de manier van reageren maakt het er allemaal niet beter op...
Mijn kind is een ontzetten sociaal, vrolijk kind. Kan goed zelf spelen, slaapt over het algemeen heel goed. En nee daar heb ik hem echt niet voor hoeven laten huilen hoor Dus dat is echt een beetje onzin, wat je suggereert Je heb zelf gekozwn voor een kind, dusja je eigen leven staat even tijdelijk on hold.. Jij moet je aanpassen aan je kind de eerste tijd en niet andersom
Een baby moet bij elk kikje aandacht krijgen, want elk kikje dient ergens voor! Je leert vanzelf onderscheid te maken tussen: 'ik moet nu direct heen' en 'het kan even wachten'. Maar met 2 maanden is dat helemaal nog niet aan de orde. Je kan ze niet verwennen met aandacht, tot een jaar of zelfs nog langer niet! Jengelen of een beetje mopperen om in slaap te komen is iets heel anders. En als een baby snel overprikkeld is, kan het zijn dat hij huilt om zich af te reageren. Maar een baby van 2 maanden met krampjes, een medische achtergrond (reflux en KMA) en die nog zoveel mamahonger heeft laten huilen met een kookwekker, daar gaan mijn haren van overeind staan. Eerlijk.
Wow, dat is nogal een uitspraak! Ik heb een zeer temperamentvol kind, maar ook geboren met reflux, kma en een gebroken sleutelbeen, een echte huilbaby dus... Of ik hem liet huilen, geen moment of jawel, maar dan lag hij in mn armen / draagdoek, niet alleen in zn bedje! Mijn kind had pijn, mama-honger, verdriet, en ach, ook temperament, maar je 'breekt' dat temperament echt niet als je maar laat huilen, zo creeër je alleen maar een onveilige omgeving voor je kind, in die zin dat hij / zij op een gegeven moment doorkrijgt, ik heb pijn / verdriet maar ik hoef niet te huilen want mama komt toch niet, niet zo best voor de hechting... En ja, mijn leven heeft een hele lange tijd stil gestaan, ik was blij als ik mezelf kon aankleden op een dag en af en toe een boterham weg kon stouwen, maar dat komt echt vanzelf wel goed, ik heb er voor mijn gevoel iig alles aan gedaan om er voor hem te zijn...
Ik durf zelfs teouwens nog te beweren dat ik zoon lekker vrolijk en blij kind heb omdat hij makkelijk is EN ik hem ALTIJD heb laten weten dat ik er voor hem ben als hij me nodig heeft.. Al met al heb ik hemdus het vertrouwen gegeven dat mama er altijd is als hij me nodig heeft!
Het kan gewoon een periode zijn, had mijn zoontje ook rond de 7 maanden. Een paar weken moeilijk slapen, veel jammeren en vaak wakker. Wij hebben hem nooit laten huilen, al is het alleen al omdat je dan zelf ook geen oog dicht doet en hij alleen maar overstuurder wordt. Houd vol, het gaat een keer over. Volg je gevoel en niet het advies van het CB, die zeggen altijd "laat maar huilen". Wij hebben hem altijd getroost, met hem gelopen en na een paar weken was t weer over en hij gaat braaf slapen elke avond. Ik denk nog steeds dat het een sprongetje was in combi met tandjes. Hij kon erna (8 maanden) ineens zichzelf optrekken tot staan, zelf gaan zitten en niet veel later kruipen (tijgeren deed hij al wel). En er kwamen 2 tandjes door.
daar geloof ik ook in. het zit in de natuur van een baby om te vragen om zijn ouders als hij niet lekker in zijn vel zit. Of dat nou is uit behoefte aan aandacht na een lange dag op het kdv, vermoeidheid, verkouden of ziek zijn, honger hebben, doorkomende tandjes, krampjes of wat dan ook. Een baby kan niet praten.