Ik gaf enkel MIJN mening, net als de rest hier! Ik heb nooit gezegd dat wat zij er van vond niet goed was! Jij geeft nu toch ook jouw mening?!
Dank je! Dat jij het wat genuanceerder ziet van wat ik geschreven had. Ik gaf ook enkel mijn eigen mening en dat was blijkbaar ook niet juist. Ik had ook aangegeven dat ik bij die persoon echt wel begreep wat zij bedoelde. Maar zo zie je maar weer, als je het zelf hebt meegemaakt begrijp je elkaar daar ook beter in. Waarschijnlijk breng ik nu weer een discussie op gang, maar dat is dan maar zo.
Nou ik vond dat ik het aardig had verwoord omdat ik OOK had geschreven dat ik jou daarin begreep! Jammer dat je dat er dan niet uit gepikt heb! En zo iets vreselijk wens je niemand toe ook niet je vijand! Dus wees juist blij dat je dat niet heb meegemaakt! Hier laat ik het bij.
Nou idd....lekkere discussie zeg! Ik vond dat van die eiceldonatie maar een vreemd verhaal hoor. Eerst naar het buitenland en daarna in NL zoeken? Of misschien waren ze al op zoek, maar konden ze niks vinden in NL? Ik vind het trouwens wel "jammer" dat je geen anonieme donor mag zijn voor eicellen. Als ik niet zou weten waar het terecht komt, zou ik er minder tot geen moeite mee hebben, dan dat ik wel weet waar het terecht komt. Ben bang dat ik het dan toch ga zien als "mijn" kind.
Ik kan me wel voorstellen dat ze niet wilden gaan lopen 'bedelen' of iemand misschien een eicel wilde doneren, maar dat ze het liever dan in Tsjechië probeerden, waar ze niet het risico liepen om afgewezen te worden...
Je doet weer precies hetzelfde wat ik niet snap. Ik heb het helemaal niet persé over jou, ik heb het over de algemene tendens op het forum, dat mensen alles heel persoonlijk nemen, op zichzelf betrekken en het niet kunnen accepteren dat andere mensen óók (recht hebben op) hun eigen ervaringen, eigen pijn, eigen verdriet en eigen stukje aandacht. Ik ga hier nu verder niet meer op in, heb het gehad met de discussie hierover.
Hoeft niet persé hoor. Je kunt in het Geertgen ook terecht. Daar doen ze aan ruildonatie, dus als jouw partner goed zaad heeft kun je dat 'ruilen' voor eicellen. Maar goed, dan is er dus ook een kans dat over 18 jaar er een genetisch kind(eren) van je partner voor de deur staat en dat moet je ook maar willen.... En als je niet in die positie zit kun je erop een wachtlijst komen. Nadeel is alleen dat de Nederlandse eicellen over hetvalgemeen ouder zijn, aangezien je als donor een vervulde kinderwens moet hebben. En in het buitenland zijn de donoren anoniem en geldt deze regel niet, dus de eicellen zijn een stuk jonger en de kans van slagen is hoger dan hier in Nederland.
Maar weetje, (en dat is absoluut niet persoonlijk naar iemand bedoeld!) de algemene tendens is ook dat je als moeder van een overleden/doorgeboren kindje steeds moet opkomen voor jouw situatie. In het geval van babyboom ging het daadwerkelijk over een geboorte van, en de geboorte na een niet levensvatbaar kindje. Natuurlijk maakt dat het persoonlijk. Daarom werd het -denk ik- zo ook opgevat.
Trouwens nooit geweten dat de mama van die 2 ling ( die eerst in Zuid Afrika paar maanden gewoond hebben ) Hier ook lid is...
Maar dat hoeft dus niet. Ervaringen kunnen toch ook naast elkaar bestaan? Om maar een heel stom en irrelevant iets als voorbeeld te nemen: ik heb me jarenlang geërgerd aan vrouwen van rond de 1.80 die zichzelf zó lang vinden en zóveel moeite hebben met kleding kopen en écht geen hakken durven te dragen... Dan had ik echt zoiets van: pffh, denk jij dat je lang bent? Ik ben pas lang Ik heb echt moeten leren dat niet meer persoonlijk aan te trekken, om te accepteren dat andere mensen anders tegen dingen aankijken. En dat dit niks zegt over mijn eigen ervaringen en gevoelens. En óók dat die verschillende gevoelens van verschillende mensen naast elkaar mogen bestaan. (Nu gaan mensen waarschijnlijk zeggen wat een prutvergelijking, maar ik heb helaas geen beter voorbeeld) Hier op het forum is het altijd van: zo, jij maakt je druk omdat je al 1 jaar bezig bent en nog niet zwanger? Nou, ik ben al 5 jaar bezig, dus jij mag niet zeuren. Of: je bent verdrietig omdat je denkt dat je een miskraam hebt gehad? Nou, als je daar niet zeker van bent, dan moet je niet zeuren. Ik heb écht een miskraam gehad, dus hoe durf jij te denken dat je er een had, als je nog geen zwangerschapstest hebt gedaan? Of, in dit geval: jij hebt ook gezegd dat je verbaast was dat jij je kindje mee naar huis mocht nemen? Nou, je begrijpt er niks van, want jij hebt geen kindje verloren! (Haast met ondertoon: hoe durf je dat te zeggen?!) Nee, ik kan me niet voorstellen hoe het is om een miskraam te hebben of om een doodgeboren kindje te krijgen. Dat lijkt me afgrijselijk. Maar ik kan niet al mijn woorden op een gouden weegschaaltje leggen, omdat die dingen gebeurt zijn. Ik wil ook gewoon mijn eigen ervaringen hier kwijt kunnen, al zijn die misschien heel anders. En die zet ik echt niet zo neer omdat ik andere vrouwen wil kwetsen, maar omdat dingen mij ook raken, al is dat misschien op een andere manier dan bij iemand anders. De ene ervaring hoeft de andere toch niet uit te sluiten en dan hoef ik toch niet op mijn kop te krijgen omdat ik er een andere associatie bij krijg?! We zitten hier nu eenmaal met een heel diverse groep vrouwen die vanalles meemaken; van een ongewenste zwangerschap tot ongewenste kinderloosheid, van extreem vruchtbare vrouwen tot onvruchtbaarheid en van thuisblijfmoeders tot fulltime werkende moeders. In mijn ogen zijn alle ervaringen van iedere vrouw welkom, maar waarom moeten mensen elkaar zo aanvallen, zoals in voorbeelden van bovenstaande stukjes?
http://www.zwangerschapspagina.nl/de-bevalling/321059-jullie-eerste-foto-samen-kunnen-verdrietige-fotos-zijn-vlinderkindjes-161.html Daar staat een foto van haar tussen Jijdaar heet ze..