Maar het babyboomstel was anders, die zouden voor embryo-selectie gaan en waren toen naar eigen zeggen per ongeluk zwanger geraakt. Vind dat toch een beetje vreemd, hoe je in zo'n situatie nog 'per ongeluk' zwanger kan raken? Lijkt me toch dat je dan heeeeel erg voorzichtig bent. Dat was het aparte van de situatie vond ik. natuurlijk moet iedereen voor zichzelf weten hoe en wat, zo'n medisch traject lijkt me ook erg zwaar. Mijn vriend is drager van een translocatie en wij hebben ook meer kans op een ernstig gehandicapt/niet levensvatbaar kind (hoewel de kans een stuk lager is als bij het babyboom stel), en ook gekozen om zelf te proberen zwanger te raken, geen vruchtwaterpunctie/vlokkentest te laten doen en het met de 20-weken echo pas te weten. We kwamen trouwens ook helemaal niet in aanmerking voor een medisch traject, moesten het eerst zelf proberen. En godzijdank lijkt ons tweede kindje ook gezond.
Die keuze ligt ook helemaal bij jullie maar wat ik als buitenstaander heel moeilijk kan begrijpen waarom ga je elke keer het traject in met de wetenschap dat het weer helemaal fout kan gaan en heel veel verdriet kan hebben om het verlies van je kindje. Dan denk ik waar is de grens?! Dat wil je toch niet elke keer meemaken. Het verlies en verdriet van je (on)geboren kindje. Dan denk ik stop gewoon ook al is je kinderwens niet volledig vervuld maar waarom zou je het blijven proberen. Komt op mij een beetje egoistisch over eigenlijk. Misschien oordeel ik nu keihard omdat ik het gelukkig niet hoef mee te maken maar ik kan het gewoon niet zo goed begrijpen. Dit bericht is niet bedoelt om iemand persoonlijk aan te vallen maar omdat ik er gewoon ???? bij heb.
Nou ja, is toch ook een beetje tegenstijdig wat je nu zegt? Jij neemt nu zelf ook het "risico" op een ernstig gehandicapt/niet levensvatbaar kind door die testen niet uit te voeren? Dat vind ik persoonlijker nog vreemder? Waarom die hele lijdensweg ondergaan om pas met 20 weken zwangerschap er achter te komen dat je kind niet levensvatbaar is? Dat snap ik dan weer niet! Ik heb -gelukkig- nooit in deze situatie gezeten en omdat wij geen erfelijke ziektes, afwijkingen oid hebben, hebben wij geen een test laten doen. Wel de 20-weken echo. Verder is het natuurlijk een beetje zinloze discussie!
Tja, dat deden wij in het begin ook hoor, je probeert er alles aan te doen toch? Ook na IUI moest ik minimaal een kwartier met de benen omhoog blijven liggen.. Dus ja wat is stom praten? Voor die mensen gaf het waarschijnlijk een goed gevoel. Soms zal het werken en soms (vaak) ook niet... Maar ik begrijp wel hoe je het bedoelt hoor
Ik ben na al jullie verhalen/meningen wel erg nieuwsgierig naar de eerste aflevering maar ik ga pas donderdag kijken. Lekker met een kop thee languit op de bank.
Angela2009 Ik denk dat jij heel dankbaar moet zijn dat je er niks van snapt . De kans dat je zwanger raakt via pgd is minimaal , ik ( 35 jaar) zou dus ik een traject moeten stappen waarin onze ziekte word uitgesloten en de kans op heel veel andere aangeboren afwijkingen ( die evt samenhangen met leeftijd ) dus drastisch toenemen ? Of mag je als 35 plusser dan ook geen kinderen meer krijgen , omdat de kans op down , trisomie etc toeneemt , dat is toch ook egoïstisch ? Is een kind krijgen überhaupt niet egoïstisch , dat doe je toch allemaal voor je eigen geluk ?? Schei toch uit ....
Hier moet je ook geen discussie over willen voeren. Denk dat het al moeilijk genoeg is allemaal. Ben "blij" dat ik niet in jullie schoenen sta, want ik zou niet weten wat te doen. Toch heel veel succes met deze zwangerschap! Hoop voor jullie dat het kindje gezond is!
Ehh, nou omdat de kans op een ernstig gehandicapt kind bij ons maar 0,3 tot 3% hoger is dan bij een 'normaal' stel omdat het miskraampercentage heel erg hoog ligt (kindje wordt dan dus al zelf vroeg afgestoten als het niet 'goed' is) en omdat we dus eens niet in aanmerking komen voor IVF met PGD. Dus wat je er tegenstrijdig aan vind snap ik niet?? Er is ook nog niet zo heel veel bekend over de translocatie van mijn vriend en precies welke aandoeningen daarbij voor kunnen komen. Een ouder stel (30+) heeft evenveel risico's als dat wij hebben (ik ben 22). En vlokkentest/vruchtwaterpunctie heeft ook risico's die wij niet wilden nemen. Vruchtwaterpunctie wordt trouwens ook pas later in de zwangerschap gedaan, wij kregen nu een GUO eerder dan normaal. Een gehandicapt kind is bij ons trouwens welkom (indien levensvatbaar en geen kasplantje). Verder kan het mij niet zoveel schelen wat jullie van mijn keuzes vinden, ik weet zelf dat ik het juiste doe/heb gedaan. Ik zie geen tegenstrijdigheden in mijn bericht, het ging erom dat die mensen zelf zeiden dat ze embryoselectie wouden laten doen en dan later zeggen dat het een 'ongelukje' was dat ze zelf zwanger raakten. Dat stuk vind ik raar. En dat heb ik duidelijk gezegd.
Ik verlies liever een kindje dan dat ik met een onvervulde kinderwens loop. Niet omdat het makkelijker is, absoluut niet. Ik heb nog dagelijks verdriet en mis mijn zoontje iedere dag. Maar ik heb wel mogen ervaren hoe het is om hem te voelen schoppen, ik heb een bevalling mogen meemaken en hem op mijn buik gehad daarna terwijl hij nog leefde. Ik zou dat voor niks willen inruilen. Nou zou ik het absoluut niet nog een keer willen meemaken, dat lijkt me het moeilijkste wat er is. Maar als nu iemand tegen mij zei dat ik maar moest stoppen want het zat er niet in, dan neem ik met alle liefde nog een keer dat risico. Ik zit hier met lege handen, vol met moedergevoelens. Ik mis niet alleen mijn zoontje, maar ook een kindje om voor te zorgen. En is dat eigenlijk niet wat alle moeders van te vroeg geboren en overleden kindjes doen, een risico nemen. Bij 9 van de 10 gevallen word de oorzaak niet gevonden, en is het maar hopen dat het niet nog een keertje gebeurd of dat ze er op tijd bij zijn deze keer. Mijn situatie is gelukkig anders, ons zoontje was gezond. Maar ik moet ook maar hopen dat het deze keer goed gaat. En dat het werkelijk door een virus kwam in plaats van dat er iets mis met mij was.
Ik heb tot nu toe alleen mee gelezen in deze discussie, maar wil toch even reageren op dit bericht. Dit stel heeft namelijk wel IVF+PGD gedaan waarbij er bij de tweede IVF poging tweemaal een zwangerschap was maar helaas beide keren een miskraam ontstond. Ze zijn door een heel traject gegaan met enorme verliezen. Helaas heeft de ncrv er voor gekozen om dit gedeelte van het interview weg te laten. Zodra ze een blog pagina krijgt op de nieuwe site van de ncrv zal ze dit gedeelte nader toelichten.
Hele heftige aflevering! Verder wil ik tegen MJS zeggen; Diep respect voor jou! En een hele dikke knuffel!
Dat is inderdaad jammer, dat ze dat eruit geknipt hebben! Dat werpt dan weer een heel ander licht vind ik. In het interview met Caroline leek het net alsof ze per ongeluk zwanger werd vlak voordat ze ivf met pgd zou gaan doen
Idd, zo kwam er over Lekker lullig dan om er dit uit te knippen! Zou ik niet blij mee zijn als ik hen was
Zijn ze inderdaad ook niet blij mee!! Daarom gaat ze het in hun blog nog wel toelichten, maar ja, dat leest natuurlijk niet elke kijker...
Dat je vraagtekens zet bij het wel blijven proberen...dat zou ik me nog kunnen voorstellen, maar dat je het "egoistisch" vindt dat vind ik zo ontzettend pijnlijk om te lezen. Je weet niet waar je over praat... gelukkig maar denk ik dan.... knijp maar in je handjes..... Mijn eerste kind is 1,5 uur na de geboorte overleden na 22 weken zwangerschap. Maar ik was moeder geworden alleen kon ik niet moederen... Hoe erg is dat!!!!! Kans op herhaling was zeer groot en ik heb bij de derde zwangerschap dan ook maanden in het ziekenhuis gelegen. ( de tweede zwangerschap werd een miskraam) hele zwangerschap plat in bed maar hij is uiteindelijk met 32 weken geboren gelukkig en heeft het gehaald.