Hoi dames. Ik vraag me af hoe jullie met angst omgaan. Onze zoon is 13 maanden en kan al lang lopen, echter dit is waggelig begonnen en hij valt best vaak. Ik vind dat vroege lopen zelf ook vreselijk... Ik ben zo bang, ik heb ondertussen al 3x bij de dokter gezeten omdat hij steeds zo vreselijk hard valt. Net viel hij ook weer, tegen de muur met het hoofd. Tjonge jonge op die momenten ontneemt me dit de lucht. Ik heb meteen gekoeld, antibult-zalf erop en nu zit hij lekker op schoot. Maar jeetje, ik trek dit zo niet meer hoor. Ben elke keer bang dat hij zo hard valt dat het klaar is. Gelukkig huilt hij elke keer superharf meteen en is hij alert maar pff ik heb er zelf echt hoofdpijn van en ben er misselijk van omdat ik zo bang ben dat het misgaat. Het is sws een pittig mannetje want tot ongeveer vorige maand een huilbaby geweest en dat was dus 20 uur per dag huilen in het begin en op het laatst nog steeds een uur of 4/6 per dag. Pff best heftig. Maar poeh ik ben zo bang he dat het straks een keer misgaat, wat kan ik doen? Ik weet t niet meer
Wat je kan doen? Eigenlijk niets, dit hoort erbij. Vallen en opstaan. Terwijl ik dit typ valt mijn zoon en heeft een bloedneus, zo gaat het dagelijks. Zit steeds onder de blauwe plekken en pas ook een diep gat in zijn hoofd gevallen. Je schrikt je rot en houdt je hart vast maar dit hoort nou eenmaal bij kinderen.
Normale leeftijd hoor om te gaan lopen. Van vallen en op staan leren ze het meest. Scherpen hoeken randen weg zorgen dat ze niet overal op kunnen klimmen en voor de rest wil je een helm op doen? Neem je wel serieus hoor maar ja ze zullen er toch even door heen moeten en mama ook. Ander kant op sturen of even weg halen en ergens anders weer neer zetten. Je kunt er niet zo veel aan doen en meestal komt het allemaal echt wel goed. Troosten en hoppa weer van schoot. Niet angstig gaan worden dat slaat straks over naar je kindje. Het moet nu zich vrij gaan ontwikkelen en helaas zal het vallen even een onder deel hier van blijven.
Wat je moet doen? Accepteren dat miljarden hem zijn voorgegaan en zolang hij niet van grote hoogtes valt of tegen scherpe punten hij het wel aan zal kunnen.
Ons huis is kinderproof maar hij valt gewoon altijd nét verkeerd. Dat is het sneue. Ik weet veel kinderen zijn voorgegaan maar ik heb nu al 3x bij huisarts gezeten met hem en vind mezelf echt slechte moeder. Andere mensen komen nooit bij huisarts
M'n zoon heeft bijna geen voortanden meer van t vallen. Heb gehuild als een baby toen de eerste stukken ervanaf vlogen. Maar t hoort er idd helaas bij. Hij struikelde over een perfecte vloer ( goede grip, geen hobbels, geen obstakels) Tis gewoon een brokkenpiloot. Helaas.
Ik vind je angst eerlijk gezegd nogal overdreven. Probeer er iets aan te doen want dit is zeer slecht voor je zoontje
Nou nou, beetje medeleven kan geen kwaad hoor. Sommige moeders kunnen makkelijker loslaten en zijn wat relaxter, anderen niet. Heel veel moeders hebben angst dat er iets met hun kinderen gebeurt, maar het moet wel binnen de perken blijven. Het is goed om erover te praten en misschien wel hulp te zoeken om om te gaan met je angsten, want je zou hierdoor inderdaad je kind kunnen belemmeren en voor jezelf is het natuurlijk ook niet goed. Je vertelde dat je kindje veel huilde in het begin, misschien heeft dit ook wel invloed gehad op je angsten. Of ben je misschien oververmoeid en hierdoor wat labieler.
In ieder geval niet zo stressen. 9 van de 10x valt zo'n ukkie, en het heeft zelf niets. Maar omdat ma zo tegen het dak schiet, schrikt het alsnog en is het janken geblazen. Als het daadwerkelijk pijn doet, wacht niet met huilen maar gaat meteen dat strotje open. Gebeurt dat niet en gaat het kleintje gewoon meteen weer door, dan lekker laten gaan. Leren lopen gaat met vallen en opstaan. Net als leren fietsen, leren rolschaatsen, en wat al niet meer. Probeer wat meer te ontspannen en laat het een beetje los. Anders word genieten van die begin jaren behoorlijk lastig.
Het is akelig om je kind een flinke smak te zien maken, maar het hoort er helaas wel bij en het ene kind valt meer/makkelijker dan de andere. Ze moeten hun spieren, evenwicht, inschattingsvermogen etc oefenen, dat gaat niet anders dan door ervaringen op te doen. Vervelend dat het jou zo'n rotgevoel geeft. Ik kan me voorstellen dat je heftige ervaringen met huilbaby daar wellicht mee te maken hebben, dat het moeilijk is om ontspannen te zijn. Je beschrijft het vrij intens, als het zulke heftige emoties oproept bij je, zou ik zeggen misschien moet je daar zelf wat hulp voor zoeken om je angst wat meer in perspectief te kunnen zien.
De dokterbezoeken waren zeker nodig, een keer ook doorgestuurd naar ziekenhuis voor check. Vandaag ook weer in zh geweest, moest langskomen van hap omdat zoontje bleef huilen. Jammer dat ik als overbezorgde moeder wordt uitgemaakt. Mijn zoon heeft vanaf dag 1 20 uur per dag gehuild en pas vanaf een maand of 9 ging dit beter, dwz dat werd minimaal 4 uur per dag met uitschieters naar 6 uur per dag. Mijn zoon liep vanaf 10 maanden en viel dus toen constant, alleen nu de laatste weken valt hij echt hard. Tegen de muur aan, tand door lip, tanden afgebroken, hele gezicht onder de littekens en blauwe plekken en bulten. Van de val vanmiddag heeft hij zijn achterhoofdje open en daar moest dus weer hechtlijm op in ziekenhuis. We moeten hem nu wakker maken volgens een schema van ziekenhuis. Ik zit er gewoon mee, mede omdat mijn zoon gewoon echt een heel rottige start heeft en t maar niet beter wordt
TO helaas begrijp ik jou volledig, sterker nog wat je beschrijft had ik zelf kunnen schrijven. Dat heeft volgens mij ook idd te maken met het feit dat je een huilbaby hebt gehad, ook een stukje karakter uiteraard. Mijn kinderen waren beide huilbabies, dus ik ben ook oververmoeid en overprikkeld. En ja het is eng, er kunnen eenmaal erge dingen gebeuren en een ongeluk zit in een klein hoekje ( zie mijn topic Dit overkomt ons nooit) van dit pijler. Een paar dagen later en ik ben nog steeds niet bijgekomen van de schrik, zeker op zo'n leeftijd zijn ze zo kwetsbaar en je wil ze enkel maar beschermen...Niet iedereen is heerlijk relaxt, ik ervaar de eerste jaren als zeer zwaar en stressvol, maar ik vind mijzelf geen slechtere moeder daardoor, ook houd ik mijn kinderen niet in een 'kooi'. Iedereen is anders en het zou fijn zijn als we elkaar zouden kunnen respecteren zoals we zijn!
Weet je trouwens zeker dat hij niks mankeert dan dat hij zoveel huilt en zo keihard valt? Hier ook echt wel lompe kinderen en wat meegemaakt, maar als hij om de haverklap zoiets heeft, is er dan motorisch iets niet mis?
Volgens de dokter niet. Wel gaf hij aan dat kinderen die vroeg lopen niet goed dingen kunnen inschatten? Qua diepte ofzo.
Begrijpelijk hoor! Ik houd ook iedere x weer mijn hart vast, als dl rakelings langs een obstakel rent/klimt/stuitert. Het enige wat je kunt doen is indd zorgen voor een veilig huis en troosten wanneer het toch misgaat. Om zelf wat steviger in je schoenen te staan en wonden/builen beter in te kunnen schatten, zou je kunnen overwegen om een ehbo-cursus te volgen.