Hallo, Mijn zoontje is nu 10 maanden en is op het moment echt niet gezellig. Hij kan sinds een goede maand zelfstandig zitten, ook van zit naar z'n buik gaat nu prima....alleen dan....hij komt niet vooruit. Hij doet nu een week of 2 z'n knieën optrekken, zodat hij in kruipstand zit, maar vervolgens weet hij niet hoe en ploft al krijsend weer op z'n buik. Ik heb al verschillende keren "geholpen" met kruipen en ook hem ergens naartoe proberen te lokken, maar dan wordt ie dus eigenlijk nóg pissiger omdat het hem niet lukt. Ook ben ik bezig om hem te stimuleren zelf z'n flesje vast te houden, maar als ik z'n handen vasthou om de fles heen wordt ie me toch boos!!! Ik weet niet zo goed waarom ik dit topic open, sowieso om ff m'n verhaal te doen en misschien mensen die dit herkennen?
Herkenbaar! Mijn zoontje is verrassend vlot (de andere twee waren best traag met kruipen etc) en zit ook op handen en knieën heen en weer te wippen. Om vervolgens heel chagrijnig weer op zijn buik te ploffen. Het 'zelf spelen' resulteert steeds in een boze huilbui, niet echt gezellig. Maar ach, frustratie kan een goede motivatie zijn om wat nieuws te leren, ik laat hem dus af en toe een paar minuutjes boos aanmodderen. En hou in mijn achterhoofd dat het een fase is. Als het kwartje eenmaal gevallen is wordt ie vast weer mijn lieve blije baby!
Hier nog zo'n chagrijnige smurf... Hij is nu 9 mnd en kan heen en weer rollen en dat is het wel zo'n beetje. Zelfstandig zitten doet hij nog niet, laat staan gaan zitten. En nu verveelt hij zich al een maand helemaal te pletter volgens mij. Alles is jengelen, tenzij zijn zussen gek met hem doen. Hij heeft gewoon behoefte aan 'meer', maar lijkt niet te begrijpen dat hij dat zelf moet gaan doen...
hier nog zo een, ze wil heel veel maar ze kan het allemaal nog net niet zelf. en ja, dan word ze boos. al haar kinderartsen ( we hebben er nogal wat) zeggen allemaal hetzelfde: ohh een lage frustratiedrempel
Oh ja niet anders hier hoor! Heel herkenbaar! En ook als Iers niet gaat of snel genoeg gaat zoals hij wil!
Mijne had het met 9 maanden een paar weekjes nu die kruipt makkelijk kan zitten dus overal bij kan iz hij weer super relaxt en vrolijk. Is nu bezig met optrekken maa rlukt nog niet helemaal dan moppert die wel weer even. Zijn echt frustratie mopperbuien.
Heel herkenbaar, de fase tussen willen kruipen en kunnen kruipen is ontzettend frustrerend! Mijn dochter deed precies hetzelfde als jouw zoon, steeds op handen en knieën gaan zitten en dan woest dat ze niet vooruit kwam. Bij haar had ik overigens veel succes met een babybouncer, dat vond ze zo geweldig dat ze niet meer dacht aan kruipen. Of anders veel wandelen met de buggy, dat geeft ook afleiding. Troost je; over een maand of zo kan hij waarschijnlijk wel kruipen en dan is het ergste voorbij!
Bedankt voor jullie reacties! Het zal inderdaad een gevalletje "ik-ben-gefrustreerd" zijn Het is alleen zo lastig om aan te zien dat hij zo graag vooruit wil komen en het lukt dan niet Deden jullie kleintjes trouwens ook zo "spartelen" met armen en benen? Hier ligt hij dus op z'n buik en dan maakt hij z'n rug hol en gaat als een vis op het droge onwijs lopen spartelen, net alsof hij aan het opstarten is om zichzelf op te drukken ( wat hij dus vaak na zo'n spartelbeurt ook doet) Ben benieuwd of jullie dit herkennen! Ps. Vandaag heeft hij trouwens ook onwijs veel geslapen! Vanochtend 2,5 uur: en vanmiddag nog eens 1,5 uur.
Hier ook herkenbaar en ineens kon ze op haar manier kruipen haha. Op haar kontje een beentje naar voor een beentje gebogen naar achter en dan dmv haar armpjes en haar beentje naar voor schuift ze zich naar voren. En ze wordt steeds sneller!
Ja, dan ligt hij in een soort banaan-houding onwijs te spartelen...als hij een zeediertje zou zijn zou het misschien nut hebben, maar op onze vloer doet dat helaas niets...
Mijn zoon heeft de afgelopen 2 weken een mega sprong in zn ontwikkeling gedaan. Soms lijken ze even stil te staan, om vervolgens daarna een enorme sprong te maken
Hier nog 1, mijn zoontje zit nu sinds dat ie 9/9,5 maand is op handen en knieën, maar hij doet beide knieën tegelijk in plaats van 1 voor 1. Wel loopt ie dan op zijn voeten, maar dan vergeet ie zijn handen mee te nemen. Ook hem frustreert het. Zelfstandig drinken doen ze hier sinds ze 6.5 maand zijn..
Hahaha, hier niet hoor. Hij staat niet echt stil, hij gaat gewoon zoooooooo langzaam in zijn ontwikkeling dat dat zo lijkt. Maar springen: ho maar. Ik ben uiteraard hoe dan ook super trots op hem, maar soms...frustreert het mij bijna net zo veel als hem.
Ja lastig is het he? In ieder geval: ik herken dat gespartel (als een vis op het droge) wel. Mijn zoon deed dat ook steeds en jengelen erbij. Nu is dat dus over, sinds ie ineens zoveel kan. Dus: hou vol, het komt goed
Het is gelukkig mijn 3e, de oudste twee zijn 7 en 8, dus ik wéét dat het goed komt. En nu ik weet hoe snel het gaat, geniet ik er ook enorm van dat hij nog zo schattig klein is. Maar sóms kan ik de tijd ook wel vooruit kijken. Al tijgerde mijn middelste zodra ze het kon de hele dag achter me aan om aan mijn broekspijp te gaan hangen...ook niet echt iets om naar uit te kijken...
Hmmm, misschien is het wel een 10-maanden dingetje ofzo. Mijn dochter van 10 mnd is de laatste twee weken ook zo mega gefrustreerd over alles, terwijl ze normaal juist heel relaxed is. Als een speeltje even niet doet wat zij wil smijt ze het boos weg en gaat ze krijsen. Ze krijst sowieso over het minste of geringste op een manier dat de hele omgeving kan meegnieten . We zitten nu in een hotel en ik heb flink medelijden met onze buren... Ze kan overigens al wel kruipen en zelfs al lopen, dus het hoeft niets met het zich voort willen bewegen te maken te hebben. Mijn theorie is dat ze op deze leetijd gewoon sowieso meer willen dan wat ze kunnen, onafhankelijk van wat ze al wel kunnen. Ik zie mijn dochter gewoon kijken naar haar grote zus en haar vriendinnen met zo'n blik van dat wil ik ook. Lukt het haar dan niet (of mag het niet van mij) dan is het brullen. Vermoeiend...