Ik vroeg me af.. hebben jullie ook wel eens de vraag waarom je dit eigenlijk doet? Ik heb zeker 2x per maand dat ik gewoon besluit om er mee te stoppen.. de MMM.. na een paar dagen is dat meestal weer over maar het begint steeds meer te worden.. Toen we begonnen met "proberen voor een baby" was ik er helemaal klaar voor, ik had er zin in en verwachtte ook echt snel zwanger te worden.. nou dat was dus niet en nu zitten we sinds november in de MMM. En nu begint de twijfel toe te slaan.. ik vind de MMM emotioneel heel zwaar, ga echt met lood in mijn schoenen naar het ziekenhuis.. En bedenk dan weer dat ik ook gelukkig kan zijn zonder baby/kind. Later bedenk ik dan weer dat ik daar later spijt van ga krijgen.. maar misschien ook niet.. Het blijft maar zweven tussen die gedachten.. Ik kan me niet eens meer voorstellen ooit zwanger te worden.. De gedachte om nu te stoppen met de MMM om later misschien weer te proberen vind ik toch ook vresenlijk, ik wilde altijd jong moeder worden en ik heb nu al het idee dat dat gewoon niet gaat lukken.. naja sorry voor al de depri gedachten.. maar ik zie hier allemaal meiden met zoveel moed en wilskracht.. ik vroeg me af of ik de enigste was..
He Blackbird. Dat moet een vreselijk naar gevoel zijn waar je mee worstelt! Ikzelf ken het niet zo moet ik eerlijk zeggen. Wel heb ik dat ik me soms zo druk maak dat het omslaat in een soort van 'verdoving': Nou ja, dan mislukt deze ronde of krijg ik een miskraam, boeit me toch niet... Tuurlijk boeit het me wel, maar ik kan op zo'n moment even niets meer met mn gevoel. Ik denk dat je moet proberen je niet te schuldig te voelen over je gedachten en gevoelens. Ik zal je verklappen: iedereen heeft dat soms hier! En als er iemand zegt dat het niet zo is, dan liegt die (sorry mensen). Maar de 1 kan het opbrengen om ondanks moeite en twijfel toch een vrolijke noot op papier te zetten en de ander dealt met zijn gevoel in stilte. Iedereen gaat anders om met teleurstelling. Ik denk zelfs dat het goed is jezelf af te vragen waarom je doorgaat met waar je mee bezig bent (ik bedoel niet specifiek jou, maar in het algemeen). Je kunt jezelf zo vastbijten in de MMM dat je vergeet te leven en vergeet jezelf af te vragen wat je nu echt gelukkig maakt in het leven. Is een leven zonder kind ondenkbaar? Voor ons is dat in ieder geval nooit geweest. Hoe groot ons verlangen ook is, wij weten dat ook als er geen kind komt, ons leven de moeite waard is om op en top te leven. Misschien helpt het eens wat dingen op papier te zetten. Wat maakt het leven zonder kinderen mooi, welke mogelijkheden heb je juist omdat je geen kinderen hebt? Maar ook: op welke manieren kan een kind je leven verrijken? Als je lijst pro-kind langer is dan het andere lijstje, dan is het misschien toch een goed idee om niet op te geven. En als je dan weer in de twijfel schiet kan het lijstje je misschien helpen om voor jezelf weer helder voor ogen te zien dat het allemaal de moeite waard maakt. Heel veel sterkte meid!
dank je wel. ik durf eigenlijk zo'n lijstje niet te maken aangezien ik eigenlijk al denk te weten dat het "geen-kind-lijstje" langer wordt.. Ik ben en weet ook dat ik zonder kind erg gelukkig zal zijn. Ik weet niet hoe het is om een kindje te hebben, en dat wordt er nog regelmatig ingevreven We hebben namenlijk een pup genomen toen we net bezig waren en dat is nu echt ons kindje, maar als ik dat zeg bij mensen met kinderen is steevast het antwoord: nou dat is toch echt iets heel anders hoor! Niet echt leuk, zeker als je weet dat een hond misschien wel het dichtste bij een kind is wat ik ooit mee ga maken. We hadden pas een idee om nog een pup te nemen maar met oog op een eventuele zwangerschap die zou kunnen komen en de MMM hebben we het niet gedaan.. En daar heb ik nu iedere dag nog spijt van. Je kan niet je hele leven blijven wachten (en daarvoor dingen laten of juist doen) op iets wat misschien nooit gaat komen toch? Ik vind het zo moeilijk..
He Blackbird... Jeetje wat moeten deze gedachtens moeilijk voor je zijn! Ik moet zeggen dat ik soms ook wel die vraag aan mezelf stel maar een antwoord geef ik uiteindelijk nooit.Want ik kan juist geen leven zonder een kindje voorstellen,Maar ik ken dus wel dat gevoel dat je je niet meer kan voorstellen dat je ooit zwanger zal zijn dat je een kindje in buik hebt...Dat verlangen is zo groot en doordat je zo bang word van al dat wachten durf je bijna niet meer te hopen. "Hopend op mooie dingen,Hopen mooie dingen zich op" (zie mijn handschrift) Logisch hoor dat je soms de moed laat vallen dat is toch niet zo gek! Maar hoe moeilijk het ook is als jou/jullie gevoel zegt misschien even stoppen luister daar dan naar doe wat goed voor jou/jullie is...En alleen jullie kunnen dat beslissen en daar een antwoord op geven heel veel succes!!!!! Liefs Char
Dag Blackbird. Je gevoelens zijn voor mij heel herkenbaar. Ik sta er wel een beetje van te kijken dat je sinds november bezig bent en het nu al zwaar vindt. Ik heb na 3 jaar intensief bezig blijven met vruchtbaarheidsbehandelingen een tweeling gekregen na een ICSI behandeling. we zijn nu bezig voor een derde kindje, ik heb 2 ICSI pogingen gedaan nu, allebei niet gelukt. Ook ik ben nu zover dat ik wil stoppen. Maar ik wil ook heel graag nog een kindje. Ik weet nog niet wat ik ga doen. Voor mij is de teleurstelling het moeilijkste om mee om te gaan. Natuurlijk kun je gelukkig zijn zonder kinderen. Ik benijd mijn collega zonder kinderen wel eens om haar vrijheid om te gaan en staan waar ze willen, zoveel weekendjes weg en nergens rekening mee hoeven te houden. Maar ik ben nu eenmaal een "moeder" in hart en ziel. Mijn kinderen zijn het allerbelangrijkste in mijn leven. Geen enkel weekendje weg kan mij hetzelfde geluksgevoel geven als mijn lieve bengels die smorgens in bed heerlijk tegen me aankruipen. Of wanneer ze hun kleine armpjes spontaan om me heen slaan en me knuffelen. Dan ben ik de rijkste mens op de hele wereld. Maar versta me niet verkeerd, het is zwaar als de natuur je in de steek laat. De behandelingen kunnen echt slopend zijn. En het is extra zwaar en unfair als je door de stad loopt en je ziet al dat prille babygeluk en overal dikke buiken. Er is heel veel kracht voor nodig om door te zetten. Maar weet je wat ik nog moeilijker vind? de kracht vinden om definitief te stoppen. Wellicht moet je even een pauze inlassen en je lichaam wat rust geven. Mocht ik geen kinderen hebben gehad dan had ik niet geweten wat ik miste, en had ik mijn geluk op een andere manier tot uiting laten komen. Maar dan had ik voor mezelf wel geweten dat ik alles er aan had gedaan en tot het aller uiterste was gegaan om het te proberen. Sterkte met de beslissing.
Ik lees nu dat stukje over je pup... Nou daar kan je net zoveel van houden als van een kind hoor! Ik heb ook een hond en ben echt dol op hem...en hij geeft me ook echt behoorlijk veel troost om het feit dat we nog geen kindje hebben..... Dus wou ik nog even op reageren...
Dat de MMM je snel kan opbreken vind ik niet zo raar. wist je dat bijna 25% van de stellen na hun eerste IVF het voor gezien houden omdat ze het te zwaar vinden? Ik wist ook niet wat ik hoorde. Wat ik idd ook nog even mee wilde geven dat wij zeer zeker hebben geleerd gene dingen uit te stellen of niet te doen 'omdat'... Mijn man moest een nieuwe (lease) auto. Wilde eigenlijk een sportief ding, maar ja, daar kan geen buggy in. We hebben toen gezegd: neem jij lekker de auto die je wilt! voor hetzelfde geld komt er geen kind en dan rij je al die tijd in een auto waar je niets mee hebt. Geniet van de mogelijkheden! We hadden een kamertje, dat 'de kinderkamer' zou worden. We deden er niets mee. De kat lag er soms in zn mandje, verder niets. We hebben er een hobby-kamer van gemaakt. Voor hetzelfde geld komt er geen kindje en heb je al die tijd tegen zo'n kale kamer aan zitten kijken. Het zijn misschien een paar kleine onzinnige voorbeelden, mar wat ik wil zeggen: vergeet tussendoor niet te leven!!!
Dank voor jullie lieve reacties.. Het lijkt vast suf dat ik nu de MMM al zwaar vind na een paar maanden maar door complicaties heeft mijn man op de hartbewaking gelegen, en met loeiende sirenes van ziekenhuis naar ziekenhuis gereden, en zit nu nog aan de medicatie.. het is best heftig begonnen dus.. zeker sinds toen wist ik niet of dit het wel waard is.. Ik vind het ook niet alleen mijn beslissing, maar ook die van mijn man naruurlijk.. Het is ook niet dat ik zou stoppen met proberen, alleen mss niet met de MMM. Jullie reacties doen me wel goed
Hoi Blackbird Ik kan me voorstellen dat de situatie met je man de MMM zwaarder maakt dan hoe het voor de meesten van ons begint. Bij mij is de echt nare spanning opgebouwd over meerdere jaren. Steeds een beetje verder de put in (niet continu hoor, maar wel vaak down). Een maand of twee geleden was ik echt op een dieptepunt. Maar toen ineens begon het besef door te dringen dat ik zonder kind misschien ook wel gelukkig kan zijn. Dat was een eye-opener, want ik heb me mijn leven altijd met kinderen voorgesteld. Sinds dit 'inzicht' kan ik juist makkelijker door de MMM, omdat ik 'weet' dat niet dat niet mijn hele levensgeluk afhangt van het krijgen van een kind. De MMM levert wat ongemakken op, maar ik heb besloten deze te accepteren en ik hoop dat het wat oplevert maar de druk is minder groot en het beheerst mijn leven een stuk minder. Eigenlijk ben jij al dichtbij ditzelfde gevoel, want je weet dat je ook zonder kind gelukkig kunt zijn. Kun je, met de wetenschap en het gevoel dat niet je hele leven ervan afhangt, voor jezelf proberen je grenzen te bepalen? Bijvoorbeeld: IUI willen we wel, maar IVF gaat voor ons te ver? Natuurlijk kun je aan het einde van IUI weer heroverwegen of je toch voor IVF gaat. (Mijn grens ligt (nu) op wel IVF maar daarna niet meer zelf betalen of naar het buitenland.) Dan deel je de MMM op in behapbare brokken. Succes met deze keuze!
Dank je Kanshebber, dat is idd een mooie gedachte om gewoon vast te houden dat je ook zonder kind gelukkig kan worden en daarmee de MMM door te lopen.. Waar onze grens ligt weten we nog niet zo goed, eigenlijk lag die eerst al bij het ziekenhuis sowiso maar ik was toch te nieuwschierig waarom het niet ging.. We zijn zelf bezig om de druk wat van het "moeten" klussen af te halen aangezien dat echt niet bevordelijk werkte, zelfs tot tegenzin bij beide.. Maar zoals de gyn. al zei: ook zonder seks kan je een kindje maken.. vandaag sta ik er weer een stuk zonniger tegenover mede dankzij alle lieve reacties hier. Bedankt!
Hier eigenlijk nooit twijfels gehad toen we met de behandelingen bezig waren. Ik vond het wel erg zwaar. We zijn vijf jaar bezig geweest. Elke keer weer die teleurstellingen, de confrontatie met andere zwangeren en babietjes, het spuiten van hormonen, inseminaties en puncties. Maar voor ons is het de enige manier om zwanger te kunnen worden. Ik heb PCOS, mijn man een verminderde zaadkwaliteit. En als je het bijelkaar doet, treedt er ook nog eens geen bevruchting op. Dus ICSI is de enige optie voor ons. Wij wisten voor 100% zeker dat we kinderen wilden. Als het met behandelingen niet zou lukken, zouden we graag kinderen willen adopteren of iets met pleegzorg willen doen. We zaten al in het adoptietraject. Omdat de wens zo groot was, hadden we er alles voor over. Ik kan daar heel erg koppig in zijn en me echt ergens in vastbijten. En dan heb ik dus ook geen twijfels met betrekking tot de behandelingen. We hebben nooit overwogen om te stoppen. Maar voor iedereen is het weer anders. Iedereen gaat er op een andere manier mee om. Sommige mensen gaan niet de medische molen in of stoppen ermee, sommigen gaan juist door tot het bittere eind en kunnen het niet loslaten. Je moet doen wat voor jou goed voelt. Ik moet zeggen dat als je eenmaal zwanger bent of een kindje gekregen hebt na zo'n lange weg, dat het dan alle moeite meer dan waard is geweest. Maar ja, je weet van tevoren helaas niet zeker of het ooit gaat lukken. Sterkte en veel succes!