hier ook een apart verhaal. mijn kleine heeft het gelukkig wel overleefd. vanaf het begin aan liep de baby achter op het aantal weken. rond week 30 groeide hij amper nog. hij bewoog ook erg weinig. heb dit iedere keer aangegeven. elke keer (ik liep al bij de gyn) een echo. op een gegeven moment was de flow meting van de navelstreng niet goed meer. maar toch met rust naar huis gestuurd. week erop weer controle en toen was er reversed flow, dus om de dag ctg laten maken van een half uur. toen de normale controle aangegeven dat ik hem weinig voelde en doorgestuurd naar specialistische gyn met nieuwe apparatuur?? en toen bleek dat onze zoon aan het compenseren was, dus al het bloed naar de hersenen aan het sturen was en hij afgevallen zou zijn in gewicht. ze wilden me eigenlijk opnemen maar er was geen plaats. dus weer naar huis gestuurd want de ctg was goed en ze zagen nog bewegingen. 2 dagen later geen gevoel meer,,, gebeld en mocht komen voor ctg. die was goed maar de flow in de placenta was zo slecht dat ik acuut werd opgenomen. moest 2 uur aan de ctg en toen bleek dat ik veel harde buiken had en zijn hartslag dipte en paniek toen zijn hartje stopte en ineens weer naar 230 schoot om vervolgens weer op 150 door te gaan. ik zag het op het scherm samen met mijn man en zat echt even naar een 00 getal te kijken. pff wat er dan door je heen schiet. daarna meteen een spoedkeizersnede gehaald. slechte start gehad, hij wilde maar niet gaan ademen/ actief worden. was echt een slap poppetje. al met al is het allemaal goed gekomen maar eigenlijk is het slecht dat je een vrouw naar huis stuurt omdat de afdeling vol is en de flowmetingen slecht zijn. voor hetzelfde had hij het gewoon niet gehaald. en een ctg is maar een 30 minuten....
Ik was met bijna 43 weken geboren met een lengte van 49 cm en 2550 gewicht. Gewoon thuis en ben verder ook nooit in het ziekenhuis geweest. Ik weet nog een mede april moeder hier in 2006/2007...zij heeft haar kindje toen ongeveer met 27 weken verloren. Wij hadden het er weleens over hoe goed we wel of niet de baby voelden in de buik. Ik voelde mijn dochter niet heel goed omdat mijn placenta voor lag... zij had ook het gevoel dat ze de baby toen minder voelde en op een gegeven moment dus helemaal niet... Super heftig vond ik dat toen. Natuurlijk voor haar...maar ook omdat we dus ook zelf een eerste kindje kregen.
Hier ook hoor! Mij de minste twijfel naar het ziekenhuis voor een CTG en een echo. En ze bleven zeggen (vk en ziekenhuis): Altijd bellen als je je zorgen maakt!
Maar dat staan we niet! We zijn een soort derde wereldland qua sterftecijfer bij geboortes.... Schandalig!
Ik vond het onwijze mutsen die mij niets konden vertellen wat ik niet al wist... Ik was onwijs blij toen ik naar de tweede lijn mocht vanwege zwangerschapsdiabetes.
Veel echo's helpt ook niet altijd helaas, Ik had vanaf week 6 tot op de dag van bevalling ( 36 weken) elke 2 weken een echo, elke 3 dagen een bloed test ( bij mezelf) en elke 3 dagen een ctg scan, alles was perfect in orde met ons vierde kindje Tot hij geboren werd en niet ademde, bijna overleed omdat het ziekenhuis niet bevoegd was neonatale intubatie Toe te passen en hopen dat het radboud optijd aanwezig was om dit wel te doen, De volgende dag bleek na enig onderzoek dat hij een breuk in zijn midden rif had, zijn volledige dunne darm was hier ingegroeid zijn beide nieren ook, hierdoor heeft zijn linkerlong zich niet goed kunnen ontwikkelen en heeft zijn hart naar rechts moeten wijken, hierdoor heeft zijn rechterlong zich niet goed kunnen ontwikkelen, zijn lever en maag waren verschoven zijn blinde darm lag los en zijn dikke darm had een malrotatie, Maar ik ben het wel met je eens hoor, er zouden meer echo's aangeboden moeten worden en zeker als moeders onzeker zijn en het kind minder voelen zou het serieus genomen moeten worden.
Heb je daar cijfers van die ik kan bekijken? Ik voelde me bij mijn eerste destijds niet serieus genomen bij de vk. Ze had overal wel een reden voor om mijn klachten te beredeneren en uiteindelijk stuurde ze me wel door naar de gyn 'voor de zekerheid en mijn gemoedsrust' maar was het al te laat. Het was mijn eerste zwangerschap en ik dacht dat ze het wel zouden weten, tenslotte hun beroep toch?! en had zelf vaak genoeg contact opgenomen met mijn klachten.Toen mijn vliezen braken werd er ook gezegd dat het nog weken kon duren maar ik beviel 3 uur later al van een heel ziek meisje. De gyn in het wkz deed ook nog een tijd heel relaxt, waarschijnlijk ook omdat de vk had gezegd dat ik nog geen last had van kramp. Dat kwam ook heel snel opzetten. Toen hij uiteindelijk ging kijken had ik al volledige ontsluiting.. Maar ze heeft het gelukkig overleefd na 3 maanden ziekenhuis en veel complicaties. Bij de tweede mocht ik gelukkig naar de gyn en voelde me daar toch wel heel serieus genomen. Ik belde bij elk krampje maar mocht altijd langskomen. Alleen bij de bevalling geloofden ze weer niet dat ik al aan het bevallen was dus heb ik geen AB kunnen krijgen (draagster van GBS). Gelukkig is ze niet ziek geworden.. navelstreng zat heel strak om dr nek maar daar werd gelukkig adequaat op gereageerd met zuurstof etc. Hopelijk gaat het deze keer beter
Bij mijn oudste zijn grove fouten gemaakt door de vk. Ik zal ze nooit kunnen bewijzen maar als ze eerder hadden ingegrepen (ik heb ze daarvoor vanaf 24 weken zwangerschap meerdere malen de kans gegeven door te zeggen dat het niet goed voelde) Had mijn meisje misschien nog een kans gehad. Gehandicapt was ze waarschijnlijk toch wel geweest door meerdere afwijkingen in de aanleg van de hersenen. Maar het zuurstof tekort was haar waarschijnlijk wel bespaard gebleven. En wie weet hoe haar leven er dan had uitgezien.
Die cijfers worden ondermeer genoemd in het artikel in de OP. En verder levert 'babysterfte Nederland' een waslijst aan googlehits op.
Hier wel goede ervaring. Ik kreeg vanwege bmi extra groeiecho's en toen bleek dat ze echt achter liep over gedragen aan de gyn. Toen ik daar aan gaf minder leven te voelen gelijk elke dag aan de ctg gelegd. De eerste arts assistent gaf aan elke 3 dagen ctg maar werd toen in de middag gebeld dat ik was overlegd in het team en dat ze elke dag ctg wilden. Netjes dat ze zichzelf corrigeerden. Uiteindelijk gelukkig een weliswaar dysmatuur kindje maar wel het geschatte gewicht.
Als ik dat zo lees ligt het lang niet alleen maar aan de verloskundigen, gynaecologen en artsen in Nederland.
Ik heb het vol interesse gelezen. Ik vond het schokkend om te lezen dat er zoveel kindjes onopgemerkt een groeiachterstand hebben die onopgemerkt blijft. Deze kindjes hadden ze dus, begrijp ik uit het artikel, wél kunnen helpen als ze het op tijd hadden geweten. En dat zijn er veel! Ik herken me verder gelukkig niet in dit verhaal. Ik voelde op een ochtend geen leven meer. Ik wist me toen ook niet te herinneren wanneer ik haar voor het laatst wel gevoeld had maar aangezien het me die ochtend zo opviel ga ik ervan uit dat ze er de dag ervoor nog wel geweest is, want anders had ik me toen wel zorgen gemaakt denk ik. Maar eerlijk; ik weet het niet. 3 dagen van te voren ben ik nog op controle geweest bij de VK en toen was alles nog goed. Ik voelde dus geen leven meer en na het lange tijd te hebben opgezocht heb ik de VK gebeld. Ik kreeg ze niet te pakken en na enige twijfel heb ik toch het bereikbare (spoed)nummer gebeld (is dit wel spoed?). De VK heeft geen risico genomen maar me direct, via de telefoon, doorgestuurd naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis hadden ze alleen die trage hartslag die niet van mijn dochter kon zijn. Maar de verloskundige aldaar (in afwachting van gynaecoloog) deed haar best me gerust te stellen. Maar zij en ik wisten allebei dat het fout was. Maar volgens mij mag een verloskundige (van het ziekenhuis iig) die uitspraak ook helemaal niet doen. De dood moet vastgesteld worden door een arts. Ik als verzorgende mag het in mijn werk zeker weten, maar ik moet een arts bellen met "Ik dénk dat patiënt is overleden". Zodra de gyn er dan ook was was het in 1 minuut duidelijk. Ik vind dus ook dat mijn VK's niks te verwijten valt. Zij hebben direct gereageerd. Ze hebben naderhand met zijn 2en mijn hele dossier uitgespluist op zoek naar wat ze hadden gemist maar ze konden niks vinden. Alles was altijd goed geweest. Zwangerschap volgens het boekje. Lotte is geboren met een gewicht van 3170 gram en 52 cm. Dus met haar 37 weken was ze ook prima op gewicht. Er is dus ook geen oorzaak bekend. Maar van een groeiachterstand of een placentaprobleem was geen sprake. Ze was niet ziek, geen chromosoomafwijkingen, geen navelstrengprobleem...niks. Ze was prachtig, alles klopte, behalve haar hartje. (Dat herken ik ook weer, dat heb ik ook gezegd toen).
Aangrijpend verhaal! Gelukkig hier goede ervaringen. Bij de oudste met 28 weken doorverwezen naar gyn voor groei-echo's omdat de vk aan de hand van mijn buik het vermoeden had dat hij/zij (te) klein was. Kindje werd inderdaad klein geschat op de echo, maar in serie van echo's liet het wel een nette groeicurve zien. Weer terug naar vk, waar met 36 (ligging) en 38 (extra groei) weken ook echo's zijn gemaakt. Oudste was uiteindelijk 3630 bij 39.6 dus zeer gemiddeld. Bij de middelste en jongste heb ik groei-echo's bij de vk gehad. Deze waren standaard. Bij de jongste is tijdens de liggingsecho nog een keer gemeten omdat mijn buik (weer) achterbleef.. alles prima in orde. Bij jongste voelde ik ook minder leven toen ik net voorbij de uitgerekende datum was. Zelf twijfelde ik.. want de ene dag voelde ik minder leven, de volgende dag weer normaal. Zonder pardon werd ik naar ziekenhuis gestuurd voor ctg en echo. De baby maakte het goed, maar is niet opgemeten. Ik ben die dag gestript en onze jongste is die nacht geboren, 3720 gram bij 40.5. Maar hier dus gelukkig wel groei-echo's, waardoor je tussen 30 en 40 weken dus standaard 3 echo's hebt. En adequate doorverwijzing op minder-leven-twijfel, met de nadruk op dat ik de volgende keer niet moest twijfelen maar gewoon bellen.. beter een keer "voor niets" aan het ctg, dan eeuwig spijt hebben.
Ik heb het artikel niet gelezen. (expres) Wel een aantal reacties van hier. Ik vind de vk praktijk(en) in ieder geval die ik had erg tekort schieten. Wanneer je een gemiddelde zwangerschap hebt is het misschien niet zo erg, maar wanneer er ook maar iets gebeurd weten ze het niet meer. Ik was zo blij toen ik onder toezicht kwam van de gyn. De vk zei letterlijk tegen mij: "ja dan weet ik het ook niet meer, wat wil je dan?" Nou daar ben ik nooit meer terug gekomen. Ik ben voor de gyn. Natuurlijk wil ik niet zeggen dat alles dan opgespoord wordt enz. Maar in ieder geval vind ik dit een betere begeleiding van meer kundige mensen.
Toen ik op vakantie in Duitsland was had ik s'nachts met 28 last van krampen dus hup naar het ziekenhuis daar. De doktoren daar hebben mij vol ongeloof onderzocht; Waar is je dossier? ( uhjh die hebben we in Nederland niet.) In Duitsland heeft iedere zwanger een dossier in eigen beheer met daarin heel veel info over bloedwaarden, groei enz enz enz. Dit wordt maandelijks wel allemaal gemeten. Hoe groot was je kindje 4 weken geleden? Geen idee, In Nederland krijgen we maar 2\3 echo's. Hoe lang was baarmoeermond? Geen idee Slik je wel magnesium? Uhm Nee? Neeee?! Dan moet je daar heel snel mee beginnen.. Enz. Enz. Enz. Ik heb werkelijk waar nog nooit zulk stomverbaasde blikken gezien en ik was er behoorlijk van onder de indruk. Ik ben tevreden over mijn vk maar waarom niet standaard even in de buik kijken?
Ik had een kaart met afspraken erop. Geen bloedwaardes enz. Die zal de vk wel hebben maar niet in je eigen bezit.