Hallo lezer, Al een langere tijd ben ik actief op dit forum. Maar heb er nooit aan gedacht om mezelf voor te stellen. En vond dat het tijd was om dit nu even te doen. Ik ben Angel, nouja, zo noemt iedereen mij omdat het een makkelijke afkorting is van mijn naam. Ik ben 20 jaar (bijna 21) en ben een mama van een prinses van een dochter, zij is 3 jaar. Ja, ik raakte op mijn 17e zwanger. Onverwachts. Maar spijt? Nee, geen seconde! Zij is mijn steun en toeverlaat. Mijn trots en mijn alles. Daarnaast heb ik ook een lieve man. Hij is 23 jaar. Hij schrok van de eerste zwangerschap. Maar nu is hij zo blij met dat meisje. Mijn leven heeft ook een minder leuke kant. Toen ons dochtertje geboren werd, woonde ik thuis. Mijn man woonde bij zijn ouders. Na een half jaar werd ik opnieuw zwanger. Dit keer ondanks gebruik van anticonceptie. Mijn ouders waren woest. 1 kindje, oke! Maar 2, dat "konden zij er niet bij hebben". Mijn ouders hebben mij (en mijn man) voor een onmogelijke keuze gezet. Ik het huis uit, zij ons dochtertje afpakken en het als hun eigen dochter opvoeden (alleen onder die voorwaarde mocht het tweede kindje komen). Of.... Abortus plegen, en mijn dochter bij mij houden. Mijn ouders bleven zo pushen en dreigen dat zij eigenlijk de keuze maakte om abortus te plegen. De "wijze" woorden van hen zal ik nooit vergeten: je bent het binnen 2 weken vergeten! Met pijn in mij hart en wetend dat ik het nooit zal vergeten heb ik het gedaan. Nu, 2 jaar later zit ik daarvoor nog steeds in therapie. Kan het niet accepteren van mezelf! Ik zou uitgerekend zijn op mijn trouwdag! (Augustus). 3 maanden voor de uitgerekende datum kregen we een huisje toegewezen! In maart 2013 hebben we besloten om de anticonceptie weg te gooien. Precies 1 jaar daarna hadden we een positieve test in handen. De week ervoor hadden mijn man en ik het erover om naar de huisarts te stappen, omdat er een angst was dat ik onvruchtbaar zou zijn. En nu ben ik 16 weekjes zwanger. Ons geluk kan niet meer stuk. Ondanks de scherven die over zijn gebleven na de abortus. We hebben een prachtige dochter, goed huwelijk (met ups en downs, zoals vele) maar zonder elkaar kunnen we niet hihi, we hebben een mooi huisje, en in november zijn we compleet! Sorry voor het lange verhaal. Maar nu heb ik mezelf wel goed voorgesteld.
Hoi jongemama, Wat een mooi maar ook zo verdrietig verhaal. Heel fijn dat je weer zwanger bent en dat je er nu wel van kunt genieten, ik vindt het echt heel naar om te lezen en wens je dan ook heel veel sterkte met het verwerken hiervan. Neem het jezelf niet kwalijk, geniet van de mooie dingen in je leven en laat de verdrietige dingen niet zwaarder wegen. Het klinkt heel makkelijk i know maar het kan je ook kapot maken en het is ook niet leuk voor je kleine meid om mama verdrietig te zien. Kijk naar wat je wel hebt en geniet van het leven en je gezinnetje! groetjes