Wie o wie heeft tips Voel me even héél boos, ge-irriteerd, teleurgesteld en dom als mama zijnde. Was net erg boos omdat zoontje niet luistert maar hij lacht er gewoon om, daarna weer erg boos geworden en weggelopen van hem maar nu speelt hij gewoon met broertje (3) alsof er niks gebeurd is. Het raakt me heel erg Ik heb met woorden gesmeten wat ik misschien niet had moeten doen (ja ga jij nu ook maar janken, ik ga jou nu ook uitlachen) dat soort dingen, geen schelden ofzo hoor Wat moet ik hiermee Heel verdrietige mama
Gewoon even uitleggen waarom je zo boos was, en dat je het niet leuk vind zo boos te zijn... En verder..? Niks.. Laten gaan nu En morgen met frisse moed er weer tegenaan. Kies 1 aanpak voor niet luisteren en blijf daar bij en zet dat door
thnx we hebben het goed gemaakt maar het voelde even heel raar en naar dat ze je zo in het gezicht uitlachen al weet ik dat het een houding is..
Ik herken het, mijn dochter van 3 kan dat ook. En maar lachen en giebelen.. Waarom doe je dat nou?(broertje omduwen bijv) "omdat ik dat leuk vind hahaha". Echt, bozer kan ze me niet krijgen. Maar goed, het is écht een houding. Og eigenlijk juist géén houding weten te geven. En waarom ze dan zoiets doet, weet ze zelf niet goed. Gevoel van onmacht of vlaag van jaloezie, domweg afreageren op een zwakkere... En dat hou ik steeds in mijn achterhoofd. Rustig blijven, rustig blijven. Meestal is het ook een teken van vermoeidheid. En het komt wel aan hoor, al lijk je tegen een muur te praten. Met bovenstaande in achterhoofd probeer ik haar rustig toe te spreken, benoem wel dat ik het niet leuk vind dat ze lacht omdat ze iets gedaan heeft wat niet mag of niet lief is. Vervolgens waarschuw ik duidelijk dat ze bij de volgende keer naar haar kamer gaat of op de gang.
En.. het nooooooooit persoonlijk opvatten. Zeker niet als ze nog zo jong zijn. Het heeft te maken met hoe ze zich op dat moment zelf voelen, hoe jij je voelt snappen ze dan nog helemaal niet.
Geen ervaring met deze leeftijd, maar wat ik je wel wil zeggen is dat jou emotie er ook mag zijn. Ook als je uit je slof schiet. Ik denk juist dat kinderen er van leren dat je als de gemoederen bedaard zijn je sorry zegt en uitlegt waarom je boos was.
Een gevoel mag er zijn, op deze manier reageren naar een 3-jarige niet. Dat is het mooie aan volwassen zijn, je kunt je beheersen, althans dat is de bedoeling.
Je bent volwassen, verantwoordelijk, voorbeeld, etc etc, maar vooral ook een mens. Kind moet ook leren dat zijn/haar gedrag emoties op kan roepen bij een ander. Altijd maar stoicijns kalm en correct blijven lijkt me a. Niet haalbaar voor de meeste mensen en b. Niet wenselijk. Een kind wat niet leert wat zijn gedrag voor gevolgen kan hebben bij een ander groeit op tot een raar soort mens denk ik.. Experimenteren met gedrag en emoties uitlokken hoort volgens mij bij de ontwikkeling. Doen kinderen onderling en ook naar jou als ouder. Het is denk alleen maar goed dat ze zien dat er boosheid of verdriet ontstaat als gevolg op bepaald gedrag. Emoties moeten wel onder controle blijven, natuurlijk, je moet ook voordoen hoe je om moet gaan met emoties. Maar een keer uit je slof schieten hoort er bij. En uitleggen ook.
Ik vind de reactie van TS te ver gaan en absoluut niet iets wat erbij hoort. Het is beangstigend voor een 3-jarige en dat vind ik niet ok. Als ouder kun je geïrriteerd of boos zijn maar ik vind het echt je verantwoordelijkheid als ouder omdat op een normale manier te uiten.
Ik denk dat ts dat ook vind. Vandaar haar post. Maar he, soms heb je het even niet meer onder controle (geen excuus) en maak je een miskleun. Hoort er helaas ook bij.
Heb ik ook wel eens met me oudste , hij is ook 5 en zn broer is 3. Soms dan kan ik zo boos worden, dat hij me negeert, of mij stom vind, etc... dan zeg ik maar even niks, maar vaak naar een kwartier komt tie zelf ''sorry mama'' hej, we zijn ook maar mensen he, ik begrijp je wel. Komt heus wel goed.
Iedereen maakt fouten toch? Je kunt een kind best uitleggen dat je erg boos was en je hebt laten gaan en dat je daar spijt van hebt maar dat het ook wel erg vervelend was wat je zoontje deed. Dat je verdrietig bent dat hij lachte. Daar is hij misschien meer van onder de indruk dan van schelden oid. Daarnaast leert hij ook dat je tot op zekere hoogte fouten mag maken maar dat je daarna wel je excuses aan moet bieden en proberen het de volgende keer beter te doen.
Vervelend joh! Ik zou 't gewoon even uitleggen. Dat je het heel naar vond dat hij lachte, en dat jij daardoor te boos werd en dus dingen hebt gezegd, die je niet wilde zeggen. Het is al gebeurd, maar misschien helpt het, als je je de volgende keer bedenkt dat inlevensvermogen bij kindjes van die leeftijd echt nog ontwikkeld moeten worden. (dus vergelijk 't maar met verwachten dat je kindje losloopt, terwijl hij nog maar zes maand is)