Hallo Het is een heel verhaal dus ik hoop dat jullie het begrijpen en mij/ons kunnen helpen. Jorrit is nu 2,8 jaar oud en is altijd een makkelijke jongen geweest wat slapen betreft. We legden hem op bed en hij ging altijd vrijwel direct slapen. s Middags ging hij nog wel eens spelen op zijn kamer, maar als we een uurtje erna hem op bed legden dan ging hij gelijk slapen. Sinds vorige week is dit ineens veranderd. Hij werd s nachts wakker en gilde het uit. Hij was vreselijk bang. Zijn ogen stonden wijd open en hij klampte zich aan mij vast. Hij wees naar de deur dat hij uit zijn kamer wilde. Het was half 5 in de morgen dus hij moest nog even gaan slapen. Ik kreeg hem met geen mogelijkheid meer van mij af en als ik hem op bed legde dan leek hij erg angstig en kneep mij zelfs in zijn angst om niet van mij af te gaan. Ik heb een half uur geprobeerd om hem gerust te stellen, maar het is mij niet gelukt. Toen meegenomen naar onze kamer, maar hij ging niet slapen en is hij met mijn man naar beneden gegaan. Die middag zijn Jorrit en ik naar mijn moeder gegaan voor een paar dagen. Het slapen was geen probleem. s Middags slapen en s avonds slapen ging gewoon zoals altijd. Toen ik zondags weer thuis kwam met hem en hij s avonds weer op bed moest was het weer een drama. Hij ging netjes in zijn bed liggen en we zongen een liedje (zoals altijd), maar op het moment dat ik zijn kamer wil verlaten begint hij te gillen en angstig te kijken. Ik heb gezegd dat het bedtijd is en hij moet gaan slapen. Jorrit ging niet slapen en kwam zelfs steeds zijn kamer uit. Dit is uitzonderlijk want dat heeft hij daarvoor nooit gedaan. Ik heb hem eerst gerustgesteld, maar ik kreeg hem met geen mogelijkheid in bed. Hij klampte zich weer stevig aan mij vast. Toen ben ik de strengere aanpak gaan doen, door hem steeds op bed te zetten en zelf uit de kamer te lopen. Zoals je ook bij jo frost etc wel ziet. Dit heb ik een 15 min volgehouden maar er zat geen stap verbetering in. Ik ben in zijn kamer gaan zitten en heb oogcontact vermeden en benoemd dat ik graag wilde dat hij op zijn bed ging liggen. Ik had ondertussen een matras op zijn kamer gelegd, zodat ik eventueel nabijheid kon bieden in de nacht. Na 45 min en vaak alleen die zin benoemen is hij beetje raar op de logeerbed gaan liggen. Ik ben daarna weggeslopen. Maar na een paar uur werd hij weer gillend wakker en lukte het niet meer om hem te gaan laten slapen en ben ik bij hem gaan liggen slapen. De avond er na ging het weer precies zo, maar ik wilde nu dat hij op zijn eigen bed ging slapen. Dit duurde nog geen 30 min dat hij in zijn eigen bed ging liggen om te gaan slapen. Hij deed daarvoor wel pogingen om op mij te gaan slapen of zittende voor mij te gaan slapen, maar ik had gewonnen en hij is in zijn bed gaan slapen. Om wel het vertrouwen te houden dat mama niet ineens weg is, ben ik die nacht gewoon bij hem gaan slapen. Die nacht is hij ook ziek geworden en heb ik uiteindelijk 6 keer zijn bed moeten verschonen door het spugen. Wonderbaarlijk ging hij daarna wel op zijn eigen bed liggen en verder slapen. De volgende avond net voor het slapen gaan spuugde hij al zijn eten (het kleine beetje wat hij had gehad) over mij heen. Een uur erna was het bedtijd, maar al bij het begin van ons ritueel begon hij al dat hij niet wilde. De paniek sloeg nu al eerder toen dan op zijn kamer. Hij is beneden in slaap gevallen en toen we hem naar boven tilden werd hij wakker en sloeg gelijk weer om in paniek. Terwijl ik nog op de trap met hem liep. Ik heb benoemd dat ik weer bij hem zou slapen op de kamer. Hij in zijn bed en mama dichtbij. Maar hij weigerde nu volledig om in zijn bed te gaan slapen. Ik ben op het logeerbed gaan liggen en benoemt dat hij op zijn eigen bed moest slapen. Elke keer als hij klaar was met zijn huilmoment, weer benoemt wat ik verwachte. Hij was zo moe dat hij op een gegeven moment bleef staan en zijn ogen dicht deed en bijna in slaap viel. Dit heb ik bijna een uur proberen vol te houden, maar ook nu geen stukje voortgang of verandering. Ik ben uiteindelijk maar gestopt en kon hij naast mij slapen. Maar ook in zijn slaap werd hij even paniekerig en pas toen ik aangaf dat ik naast hem lag was het goed. Het middag slaapje hebben we vandaag overgeslagen. We zijn wel op zijn kamer geweest om te spelen. Maar zodra ik de kamer uit loop slaat de paniek toe. Ik mag 1 keer iets weg brengen, maar daarna moet ik bij hem blijven. Zelfs overdag lijkt hij angstig te zijn op zijn kamer. Het is nu 17uur geweest en over 2 uur weer bedtijd, maar zulke avonden als afgelopen dagen trek ik niet heel lang meer. Zelf heb ik het idee dat het echt angst is en niet de peuterpuberteit. Dit misschien in combinatie dat hij, voordat we weggingen en nadat we weg zijn geweest, heeft overgegeven in zijn bed. De 5-minuten methode lijkt totaal niet te werken. Licht aan op zijn kamer heeft ook geen werking. Jorrit kan nog niet vertellen wat er aan de hand is, dus het is en blijft gissen. Wel is het vreemd dat hij bij mijn moeder gewoon is gaan slapen. Kan iemand mij helpen en tips geven hoe ik dit kan aanpakken??
Je kunt eens proberen om hem in een andere kamer of in jouw bed te leggen. Even kijken wat er gebeurt. Bang voor iets in zijn eigen kamer, of angstig geworden door een nare ervaring of nachtmerrie. Dan zou jouw bed wel beter gaan wellicht. Bij jouw moeder was de nare associatie er blijkbaar niet. Ik zou stoppen met al die lange acties in zijn bed. Hij is blijkbaar echt bang en nu oververmoeid. Laat hem lekker bijtanken bij jou,met een rustig gevoel.
Misschien komt het omdat hij ziek is dat ie niet alleen gelaten wil worden. Ik vind dit ook best een heftige methode voor een ziek kind (niet aanvallende bedoeld). Geef jezelf en hem wat rust, laat hem desnoods bij jou slapen. Misschien kun je zijn bedje bij jullie op de kamer zetten tijdelijk. sterkte!
Bovenstaande tips vind ik goed. Mocht dat niet werken ga z'n kamer verbouwen. Hoeft niet eens zo rigoureus maar bedje ergens anders, ander kleurtje op de muur of een leuke deur/muursticker. Als hij nog in een ledikant slaapt, groter bed. Als hij recent naar een groot bed is gegaan vraag of hij in een ledikantje wil (als dat nog past). Probeer overdag wat in zijn kamer te doen (was opruimen, schoonmaken) en laat hem helpen. Dit is wat ik zou proberen..
Ik leed mee want het is hier precies hetzelfde. Mijn dochter is 2,7 en ineens erg angstig. Mijn man is 2dagen in de maand thuis dus ik doe haar altijd volgens een vast ritueel naar bed. nooit geen problemen.... Een aanleiding kan zijn dat mijn ouders 2 weken terug haar eerder 's avonds op bed deden, omdat ik nog niet thuis was van vergadering. Na die dag is het elke dag huilen. Ernaast zitten totdat ze slaapt. Ernaast zitten en telkens stukje verder naar de deur. Boven omscharrelen zodat ze je hoort maar niet op haar kamer bent. Dit ging allemaal goed tot 3 dagen terug.... Zijn weer helemaal terug bij af. Het middagslaapje begint nu ook zo, behalve bij mijn schoonouders. daar is ze in een andere omgeving en ging ze direct slapen. Als mijn ouders oppassen is dit bij ons thuis, dus dit ging afgelopen woensdag ook niet, het middagslaapje. Heb haar nu net een half uur liggen. Angstig, mag de kamer niet uit. Vannacht ook wakker en uiteindelijk bij mij in bed want moest werken vandaag.... Dan slaapt ze wel... En vanavond naar beneden genomen, na een dag werken haar opgehaald bij schoonouders en ritueel bed... Gelijk mis.... Dus uiteindelijk naar beneden, en toen is ze in slaap gevallen op schoot. Niet goed maar op bed gebracht en ze slaapt iig. Pffff..... Tis wel pittig dat verdriet en volhardendheid.... Ik heb alle andere zaken uitgesloten... Koorts, ziek, vieze luier Oid. Succes bolliewollie
Zou het nachtangst geweest kunnen zijn, als hij in paniek wakker werd? Dat past wel bij wat je beschrijft, en ook dat het begon in een periode dat hij ziek was, misschien wat koorts; dat is een trigger. Maar over het algemeen heeft het kind zelf daar niet zoveel last van, het ziet er heel naar uit maar het kind herinnert zich vaak niks meer. Maar jouw kind weet het misschien nog wel en heeft nu een negatieve associatie met zijn bed misschien? Ik denk dat bij hem slapen op zijn kamer op het moment de beste oplossing is, als de rust weer is weergekeerd kun je andere dingen gaan proberen die eerder al genoemd zijn. Wat soms ook nog wel eens helpt is 'magie': geef hem iets om onder zijn kussen of naast zijn bed te leggen en vertel er een overtuigend verhaal bij dat het nare dromen verjaagt.
Ik zou zeker niet weglopen. Citaat van centrum jeugd&gezin: "Een peuter kan nog niet zo goed denken en denkt op een peutermanier. Herinneringen, fantasie en werkelijkheid lopen door elkaar heen; er is sprake van magisch denken. In deze fase gelooft je peuter dat wat hij denkt ook echt gebeurt. Soms kan dat je peuter bang maken en is voor ouders de oorzaak van de angst moeilijk te achterhalen. Neem in ieder geval de angst wél serieus! Probeer er over te praten. Als je peuter leert angsten de baas te zijn, heeft hij daar zijn hele leven wat aan."
Jeetje wat herkenbaar! Mijn zoontje heeft nu ook angsten sinds een week met naar bed gaan. Hij zegt ook 'sem ban mama'. Maar hij kan ook nog niet vertellen wat dat dan is. Wij hebben het licht aangedaan in zijn kamer en hem laten zien wat er allemaal instaat. Dat hij niet bang hoeft te zijn en dat papa en mama beneden zitten. Ook gingen wij om de 5 min dan terug en knuffelen en gerust stellen. Dit heeft een week geduurd en nu is het over. Ik zeg nu tegen hem dat mama nog even gaat poetsen boven en dat ik dus dichtbij ben. Dat werkt en dan gaat hij slapen. Hij roept nog wel daarna 'mama poepuh (poetsen)? Haha
Magisch denken is schitterend... Maar op diezelfde leeftijd krijgen veel kinderen nachtmerries... En dan is datzelfde magische denken ineens best onhandig Enige wat hier werkte is er in mee gaan en oplossingen zoeken. Maarja, dan moet je wel weten WAT er precies aan de hand is Onze dochter was bang voor een krokodil... Nou dat verzin je dus niet zelf De oplossing bleek dat de krokodil in de tuin ging slapen. Toen was er nog een baby krokodil.. Dat was zielig als die in de tuin moest. Op de gang dan? Nee.. Dan was hij eenzaam en ging hij huilen. En misschien kwam mama hem dan wel halen... Nee, dat kon echt NIET. Dus baby kroko ging in een denkbeelding glazen bakje 's nachts. Naast bed, kon er niet uit maar was ook niet eenzaam. Paar jaar ervoor had ik er vast om gelachen als iemand het had voorspelt.. Maar het werkte wel. En naar bed kunnen is ook wat waard