Herkenbaar. Ik heb die film expres ook niet gekeken, omdat ik daar toch al zo mee zit af en toe. Vorige week moest ik onder narcose: de vreselijkste nachtmerries heb ik van tevoren gehad over dat er iets mis zou gaan en mijn zoon zonder me op zou moeten groeien... Echt de hel geweest. Gelukkig is alles goed gegaan (obviously), maar ik heb er echt slapeloze nachten van gehad. Het vervelende is gewoon dat als je veel te verliezen hebt, je automatisch ook banger wordt. Dat merk ik maar al te goed. De kunst is om het je leven niet te laten beheersen...
Zo wat een film zeg....ik had even de tijd nodig voordat ik kon gaan slapen. Nee het moet zeker niet je leven gaan beheersen, dat doet het ook niet hoor. Maar ik merk gewoon des te ouder je wordt je hier gewoon meer over nadenkt. Ik hoop nooit mee te maken dat mijn kinderen iets gebeurt! Ook ben ik steeds meer bewust dat wij ontzettend veel geluk hebben dat onze kinderen tot nu toe helemaal gezond zijn. Soms denk ik er wel eens aan of er ooit een derde komt maar tegelijk denk ik ook dat ik blij mag zijn met mijn kinderen die ik heb en dat ze gezond zijn. Je hebt gewoon idd veel om te verliezen nu. Maar soms zou ik nog wel eens lekker die onbezorgde tiener willen zijn. Ook zal ik er alles aan doen dat mijn kids een onbezorgd leven kunnen lijden voordat ze mee gaan doen aan de "grote mensen wereld" want die is hard!
Je kunt het trouwens ook omdraaien he. Niet willen dat je je kind overleeft kun je ook als egoistisch bestempelen. Je draagt liever niet de pijn van een overleden kind, en hebt dus liever dat je kind de pijn draagt van een overleden moeder. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik de uitspraak egoistisch vind, maar ik vind de andere uitspraak (liever willen dat je kind komt te overlijden dan jij) ook niet egoistisch. Beide zijn vanuit een ander oogpunt benaderd, en beide zijn denk ik goed bedoeld. Zelf heb ik liever dat ik eerder kom te overlijden dan mijn kind, omdat ik ervan overtuigd ben dat mijn man het allemaal goed zal opvangen. En de andere familieleden ook. Ik zou het wel 100 keer erger vinden als mijn man en ik tegelijkertijd komen te overlijden en de kinderen zonder ouders achter laat.