Weet niet zo goed in welk topic dit moet plaatsen.. Ik heb 2 superleuke kinderen, oudste is ruim 2.5 jongste bijna 9 maanden. Kinderen doen het goed, zijn gezond, blij. Maar ikzelf vind het ZO zwaar. Onze oudste is heel lang een verschrikkelijk slechte slaper geweest. Jongste begon goed maar houdt ons nu ook al maandenlang wakker s nachts. Ik geef nog borstvoeding en moet er zeker drie keer per nacht uit om te voeden. Ik ga naar mn werk, doe het huishouden, probeer leuke dingen te doen in het weekend maar ik voel me altijd gehaast en moe maar de laatste tijd ook enorm verdrietig. Mijn vriend en ik hebben doorlopend ruzie. Ik zie van tevoren erg tegen dingen op omdat ik structureel doodmoe ben. Ook merk ik dat ik de laatste tijd ineens erg snel in paniek kan raken. Ik blokkeer dan echt. Ik durf in mn eentje weinig dingen te ondernemen met de kinderen. Mijn oudste heeft heel veel energie, op straat ben ik bang dat hij weg loopt of andere kindjes pijn doet. Op mn werk vecht ik de laatste tijd tegen mn tranen en thuis huil ik vrijwel elke dag. Ik ben moe en heb eigenlijk nooit even tijd voor mezelf. Tegelijkertijd voel ik me hierdoor een slechte moeder want vind dat ik niet moet zeuren. Zo blijf ik bezig. Sorry voor dit lange warrige verhaal, maar misschien is er iemand die er herkenbare dingen in ziet.
Het klinkt alsof je energie echt beneden peil is en dat is dan ook niet raar als ik je verhaal zo lees... Kan je misschien de kindjes ergens een nachtje laten slapen zodat jij en je vriend even kunnen opladen? Het is je even teveel en goed dat je het zelf ziet,trek aan de bel bij familie/vrienden zodat je zelf eventjes kan bijtanken. Een peuter én een baby vergen veel aandacht en zeker als ze dan ook nog slecht slapen kan t je enorm opbreken. Sterkte!
Jeetje...Wat heftig! Je beschrijft precies mijn situatie van een paar maanden geleden. Ik had precies hetzelfde en herken zoveel dingen. - continu moe, snel emotioneel, veel ruzies/discussies met man, geen puf om nog leuke dingen te doen. Ik had ook elke dag hoofdpijn aanvallen en slikte heel veel paracetamol en ibuprofen de laatste 2 weken voordat ik naar de huisarts ging. Ik heb er maanden niks aan gedaan en uiteindelijk is het hier thuis helemaal geëscaleerd... M'n man zei: je gaat nu naar de huisarts of het is klaar tussen ons. Nu ben ik zo blij dat ik die stap heb gezet, want ik bleek overspannen te zijn. (Ook vanwege werk hoor, grotendeel zelfs, werk 28u in de zorg) Nu 2 maanden verder ben ik enorm veel veranderd! Ik ga 1x per week naar de psygoloog en fysio en die helpen mij enorm. Ik ben er nog niet, maar al wel op de goede weg. In het begin had ik er heel veel moeite mee, maar met iemand erover praten helpt echt!! Ik heb het nu allemaal een plekje kunnen geven en kan meer loslaten. Ik heb geen slapeloze nachten meer, ben nauwelijks nog moe. Tuurlijk zitten er weleens dagen bij, maar niet zoals eerst. En idd leuke dingen doen met je partner! dat is heel belangrijk!! en zoek je vriendinnen op, ga er vaker op uit. Ik hoop dat je snel weer opknapt en meer energie krijgt! En owja een slechte moeder ben je niet, je doet t hartstikke goed!
Bedankt voor jullie berichtjes. Mijn familie woont 2 uur rijden hier vandaan (familie mis ik ook erg, maar dat is weer een ander verhaal) schoonfamilie heb ik niet en de paar vrienden hier in de buurt hebben of zelf een gezin en die wil/kan ik niet om hulp vragen. Mijn vriend en ik doen alles dus zelf. Ik vind het zelf moeilijk om mn dochtertje uit handen te geven ook omdat ik haar nog borstvoeding geef. Ik denk er vaak over om af te bouwen omdat ik dan weer wat meer vrijheid krijg maar ik voel me schuldig en dochter zelf wordt vaak s nachts alleen rustig aan mijn borst. Ik durf en kan momenteel nergens een beslissing over nemen. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Slaapgebrek speelt wel enige rol maar ik ben daar inmiddels aardig aan gewend. Ik heb het gevoel dat er meer aan de hand is. Ik ben gewoon niet blij, voel me doorlopend paniekerig en verdrietig maar ben ook continu aan het zeuren. Mijn vriend wordt gek van me en kan me niet helpen. Hij doet veel voor de kinderen en voor mij maar praten lukt ons niet. Hij wordt voornamelijk boos als ik verdrietig ben.
O ja Xeannii ik herken die hoofdpijn klachten ook. Ik heb altijd ibuprofen en paracetamol op zak. Er zijn ook momenten dat ik uit frustratie en wanhoop alleen maar heel hard zou willen gillen. Ik herken mezelf gewoon totaal niet meer. Ik heb doorlopend het gevoel dat ik niet meer besta. Wil er ook weer niet 1 drama van maken maar zo voelt de chaos in mn hoofd nou eenmaal het lukt me verder wel nog gewoon om alles te doen wat ik moet doen
wat rot dat je familie zo ver weg woont... je vriendinnen die zelf kinderen hebben, kan je daar niet mee afspreken om wat leuks met de kinderen te doen? of een keertje s avonds? dan blijven de mannen thuis? Als jij zelf al denkt dat er meer aan de hand is en wat ik nu lees, zou ik echt even naar de huisarts gaan en alles vertellen. het is niet het leukste om te doen, maar ik denk voor jezelf en je vriend wel het beste. Hij begrijpt je niet en heeft het gevoel dat je alleen maar zeurt en moe bent. Hier was/is praten met elkaar ook echt een dingetje, daar gaan we nu samen voor in therapie. vind ik zo'n vreselijk woord, maar we hebben allebei onze dingen meegemaakt waardoor we niet makkelijk over onze gevoelens praten, terwijl dat juist heel belangrijk is. Ik zou er ècht wat aan gaan doen, word er zelf gewoon verdrietig van als ik 't lees.
Dat is dan idd ook geen optie om je kindjes even onder te brengen voor een nachtje doorslapen... Jeetje wat je omschrijft herken ik wel erg van 2,5 jaar terug,die paniek aanvallen,boos verdrietig,het gevoel hebben dat je keihard schreeuwt en niemand je hoort... Ik kreeg de diagnose burn out in combi met een depressie... Meis ga even naar je huisarts en misschien kan je daar bij de praktijkondersteuner terecht met je verhaal,want hier kan je niet mee blijven lopen... Probeer in kleine stukjes met je vriend te praten ook al is het moeilijk...
Slaapgebrek/vermoeidheid doet meer dan je denkt en kan veel van je klachten verklaren. Maar het kan natuurlijk ook een combinatie zijn. Het lijkt me goed om langs de huisarts te gaan.
Hey meid, het lijkt net of ik mijn eigen verhaal lees, van een paar maanden terug. De jongste dronk toen nog, soms ook 3 keer per nacht, en ik werkte 4 dagen met lange avonddiensten. Hoe ik dat volhield wist ik ook niet, maar op het moment deed ik het gewoon. Mijn familie woont ook ver weg dus kon niet zomaar een beroep op iemand doen. Mijn man en ik begonnen een beetje langs elkaar heen te leven, ieder met zijn eigen sores en niet meer die dingen met elkaar delen... fout dus! Op een gegeven moment hebben we het echt geforceerd en hebben we veel heftige ruzies gehad. Niet leuk, maar we zijn wel op een punt gekomen waarop we tenminste weer met elkaar communiceren. Ik probeer veel leuke dingen in het weekend te plannen (niet teveel) zodat ik daarnaar uit kan zien. En verder is het een beetje overleven. Die eerste jaren met jonge kinderen zijn tropenjaren... en nu met de derde op komst helemaal. Ook heb ik een paar sessies gehad bij een psycholoog. Daar heb ik veel aan gehad. Veel sterkte!
Het verhaal van de jongste klinkt herkenbaar. Mijn zoontje is vijf maand en drinkt ook nog ontelbare keren 's nachts. Ik ben doodop. Gelukkig is mijn oudste al 4,5 jaar. We hebben bewust vier jaar tussen de twee kinderen gelaten, omdat de eerste al zo'n uitdaging was en ik het niet zag zitten om een peuter en een baby te combineren. Respect voor jou dat je dat wel aangedurfd hebt. Kan je de kinderen niet wat vaker naar de opvang doen? Ik weet dat dat in Nederland not done is, maar dan kan je toch wat uitrusten?
Wat fijn zeg die herkenning van meerdere moeders, bedankt voor jullie berichtjes. Het doet me goed om te horen dat het vaker voor komt, ook al is deze situatie voor iedereen rot natuurlijk. Ik ben ook geneigd om naar de huisarts te gaan. Ik ga morgen een afspraak maken als ik durf...
Goed dat je hulp zoekt! Ik had het niet zo extreem als jij, maar wat mij erg heeft geholpen is het huishouden uit handen geven. Ik werd er gek van dat ik nergens écht tijd voor had en het huishouden dus altijd maar half gedaan was en nu het thuis netjes is heb ik ook veel meer rust in mijn hoofd en kan ik meer echte aandacht aan mijn kind besteden zonder dat ik nog een heel lijstje in mijn hoofd heb met dingen die ik moet doen. Misschien dat het voor jou niet voldoende is om alles weer op de rit te krijgen, maar misschien heb je er toch wat aan.
Onderschat het effect van extreme slaapdeprivatie niet. Je kunt hier niet aan wennen ook al voelt het zo. Van systematisch te weinig slaap kun je emotioneel instabiel worden, net zoals jij beschrijft. Als je dan ook.nog eens zo druk bent is het helemaal.niet raar dat de stoppen soms bijna doorslaan. Ik herken het enorm van 2 jr geleden. Goed dat je hulp zoekt en hang in there! Het wordt makkelijker, echt waar! Sterkte!!
Het is of ik mijn verhaal lees, na de geboorte van mijn tweede zoontje was ik zo moe...mijn oudste van drie jaar werd nog elke nacht een keer wakker en mijn jongste dronk minimaal twee keer bij me snachts. Ik werkte 24 uur en was verder altijd met mijn kinderen. Ik had geen puf meer om leuke dingen te doen en alles kostte me energie. Ik reageerde steeds geirriteerder op mijn kinderen en man. Ik heb geen hulp gezocht omdat ik wist dat door de slapeloze nachten kwam. Elk uurtje slaap wat ik kon pakken pakte ik en ik probeerde leuke dingen voor mezelf in te plannen om even iets positiefs te doen zoals alleen winkelen, een boek lezen, sporten etc. Mijn man zat dan met de kinderen. Wij hebben in die periode ook regelmatig ruzie gehad, maar wat wil je als je allebei op je tandvlees loopt. Ik was mezelf niet meer. Toen de jongste een jaar oud was, kregen we onze nachten terug en knapte ik met de dag op. Vrouw, werknemer, vriendin en moeder zijn van jonge kinderen is gewoon loeizwaar. Helemaal als je borstvoeding geeft met het geklit van een kind om je heen en de nachtvoedingen.
Je klinkt erg overbelast. Probeer echt verandering aan te brengen in je huidige levensstijl, al dan niet met externe hulp. Ik zou ook niet zoveel aankunnen allemaal hoor!
Bedankt voor jullie reacties! Ik heb heeeel erg getwijfeld over de huisarts. Heb nog geen afspraak gemaakt. Maar ik ben wel in tranen uitgebarsten bij m'n manager. Zij heeft een bedrijfspsycholoog voor me geregeld, dus dat is een stap in elk geval. De ene dag gaat beter dan de andere. Ik merk wel dat ik beslissingen nemen en dingen doen heel erg uitstel. Omdat ik zo moe ben. Ik kan me bijna nergens toe zetten. Monica73, jouw verhaal klinkt inderdaad enorm bekend! Ik werk ook 24 uur. Door slaapgebrek zie ik enorm tegen dingen op. Ik stel alles uit en ik maak me druk over dingen waar ik voorheen nooit "bang" voor zou zijn geweest. Ik hoop zo dat het weer beter gaat worden als ik m'n nachtrust weer een beetje terug heb