Afgelopen augustus is onze dochter na een zware bevalling geboren en na een paar maanden ging ik me steeds slechter voelen. Ik heb een ppd. Het is me allemaal teveel, kan niet genieten van mn dochter en wou gewoon dat ik mn oude leven nog had. Het gaat een beetje met ups en downs maar ben niet gelukkig en dat wil ik wel graag weer zijn. Graag zou ik in contact willen komen met andere vrouwen die daar ook last van hebben, of juist met vrouwen die een ppd overwonnen hebben. Ik merk dat ik het gevoel de enigste te zijn en zelf praat ik er in mijn omgeving ook niet veel over. Wie weet kunnen we elkaar steun bieden!
Ik heb er ook last van nu het is vreselijk! Ik heb in 2 jaar erg veel megemaakt en ze zwangerschap ging ook al niet goed. in het kraambed ging het nog redelijk met me maar toen me dochter 4 weken was en ik in de auto zat en ziek werd en moest 112 bellen en opgenomen werd daarna ben ik helemaal ingestort. Het is me idd ook allemaal teveel kan niet genieten van me kindjes en mis het gevoel voor evy. Ik heb nu GTB zorg 2x in de week en praat met een maatschapelijk werker en slik AD. Soms merk ik wel dat het wat beter gaat maar dan wil ik ook weer te veel en dan stort ik weer in. slik jij ook medicatie oid? Ik had nooit verwacht me zo te voelen heb 9 maanden uitgekeken dat we er een dochter bij kregen en nu wil ik soms het liefste dat ze er niet was. en was schaam ik me daarvoor zeg!! Ik merk wel dat het vele praten erover wel helpt.
Meiden ik wil julie even een hart onder de riem steken want het lijkt me vreselijk om je zo te voelen, dus bij deze!
Erg he, ik heb dat ook dat ik wou dat alles nog was zoals vroeger en dat ik nooit een kind had moeten nemen.ik schaam me ook hoor en voel me zo schuldig, ook naar mn man toe. Ik wil gewoon weer gelukkig zijn. Ik heb wel gesprekken maar nog geen AD ben er wel over aan het denken, misschien iets van hormonen slikken ofzo. Helpt de AD bij jou?
Ik kon ook helemaal niet meer slapen als ik een nachtvoeding had kwam ik niet meer in slaap dacht veelste veel na! In die AD die ik slik zit ook een slaapmiddel. Het lijkt wel een beetje aan te slaan soms voel ik me wel weer wat fijner maar ik doe dan ook weer teveel waardoor ik een dag erna weer volledig in stort. Ik kan nog niet echt een grens bepalen voor mezelf. Evy is nu al 3 maanden ik wou dat ik me beter voelde ze zeggen ook wel eens als je vaker ongesteld word dat het dan steeds een beetje wegept. Nou ik ben nu al 2x ongi geweest en voel me nog zo ellendig. Ik slik verder geen hormonen ofzo de HA vond dat niet nodig.. Ik heb mijn zoontje nu ook al eerder naar de PSZ gedaan om mij rust te brengen..ik voel me ook schuldig tegenover hem want als ik niet zo nodig een tweede wou had dat allemaal niet gehoeven.. Dank je lucky mommy. Bij de eerste voelde ik me echt niet zo toen was ik zo trots als een pauw op hem wou hem overal laten zien en in de stad vond ik het super als vreemde mensen iets over hem zeiden nu heb ik echt het gevoel van ga weg....brrrr kan er niet tegen..
Meiden heel veel succes en sterkte de komende tijd! Ik hoop echt dat als jullie straks weer kunnen genieten van jullie kindjes, je niet teveel schuldig gaan voelen omdat je een bepaalde periode niet hebt kunnen genieten en niet gelukkig was. Ik hoop ook dat jullie een goed netwerk hebben die begrip hebben voor jullie gevoelens.
Ík ken het. Ik heb 3,5 mnd borstvoeding gegeven en na een poos kon ik niet meer in slaap komen na de voeding en daarna zelfs al niet meer daarvoor dacht dat ik gek werd, niet slapen, veel piekeren enz. Naar de HA geweest, gestopt met bv en begonnen met de pil, dat hielp wel een beetje. Nu dus gesprekstherapie maar ik blijf in t zwarte gat vallen. Moet erbij zeggen dat ik momenteel werkeloos ben en dus ook de hele dag thuis zit, dit maakt dat ik me erg eenzaam voel en alles qua verzorging komt natuurlijk toch het meeste op mij neer. Heb het ook niet tegen iedereen vertelt, mensen kunnen toch raar reageren en ik wil niet dat ze denken dat ik een slecht persoon ben.
ik herken het heel erg. ik ben ook met de bv gestopt door middel van medicatie daar heb ik het ook moeilijk mee. ik ben ook ontslagen net voor mijn verlof werkte er al 4 jaar. dus nu ook thuis heb me ziekgemeld bij het uwv dat loopt nog mijn ha vond het onverandwoordelijk om nu te gaan werken. door een nieuwe baan komt er weer extra druk op me.. kan jij nog wel goed voor je kindje zorgen? ik verzorg ze wel maar ik heb totaal nog geen mama gevoel dat vind ik zo erg..bij me zoon had ik dat wel. in mijn omgeving weten er ook niet veel mensen van schaam me daarvoor en ben bang voor de reacties..
Ik zorg zo goed ik kan voor haar, probeer naar haar wel positief te zijn maar als ze bijvoorbeeld huilt dat kan ik echt niet hebben, word meteen zenuwachtig enzo. Ik heb ook niet echt een moeder gevoel, tja ik weet niet. Niet zo'n gevoel als wat je hoort te hebben. Eerst dacht ik ook dat t te maken had met t werkeloos thuis zitten en de hele dag met de baby te zijn maar nu heb ik n sollicitatie lopen en dat wou ik eerst heel graag maar nu ben ik bang dat ik dat niet trek om te werken. Voel me soms zo rot dat ik echt geen zin meer heb om te leven, dat is natuurlijk niet normaal. Hoop dat ik ooit weer gelukkig, ben zo bang dat t nooit meer goed komt.
Ik ga van de week naar de huisarts omdat het niet zo goed gaat. Ik merk dat ik veel overeenkomsten heb van een ppd. Ik denk ook te weten hoe het komt, maar er is helaas niet 1,2,3 een oplossing voor. Wel ben ik helemaal verliefd op mijn zoon en voel echt moedergevoel, maar alles bij elkaar valt me heel zwaar. Ik hoop dat de dokter wat kan doen.
goed dat je naar de HA gaat!! Ik ben benieuwd wat je HA gaat doen bij mij kwam de hulp echt heel snel op gang maar het scheelt dat me HA weet wat erbij mij heeft gespeeld de afgelopen 2 jaar. ze snapte heel goed dat ik het allemaal niet meer trok. Ik ben blij dat ik serieus ben genomen door haar.
Ja dat je gelijk zenuwachtig word herken ik ook als me dochter eens een off dag heeft word ik gelijk nerveus enz das niet leuk. Laatst waren we ergens en het was best druk ik werd er zo gek van dat ik echt zei van ik naar huis kan er niet tegen. gelukkig begreep mijn vriend me en zijn we naar huis gegaan. Ik geniet ook niet van dingen waar ik normaal heel erg van geniet.. Ja ik twijfel ook heel erg want ik zie veel leuke vacatures waar ik op wil solliciteren maar ik ben bang dat door alle verwachtingen enz ik weer een terug val ga krijgen en bovendien zeggen 3 instanties dat het niet verstandig is. Ze zeggen dat het beter is dat ik me leven weer op de rails krijg..
Je schreef dat je gtb zorg krijgt, wat houd dat precies in? Ik ga morgen weer naar mn therapeut en dan ga ik vragen of hormonen slikken niet wat is voor mij, wil liever geen ad maar als het niet anders kan dan moet t maar. Zo trek ik het in ieder geval niet. Mag ik vragen hoe jij je dagen doorkomt? Ik probeer wel zoveel mogelijk te doen, afleiding zoeken zodat ik niet zoveel hoef te denken.
Lieve meiden, Bij deze wil ik jullie vertellen dat het echt een keer overgaat!!! Heb zelf ook last van al deze gevoelens gehad en ben met AD begonnen 3 weken na de geboorte. Op dit moment slik ik nog steeds (de laagste) dosis en ik voel me er nu goed bij. De eerste drie weken waren hels en de klachten werden eerst erger......maar daarna ging het echt elke week beter en beter...! Kon zelf ook nooit geloven dat dat hulpeloze en angstige, ongelukkige gevoel ooit zou verdwijnen maar het is wel gebeurd! Ben er nog niet helemaal want heb ook nog altijd gesprekken bij de psycholoog maar ik voel me gewoon weer goed op dit moment. Ben soms nog wel eens bang voor een terugval maar elke andere vrouw die ooit een PPD heeft gehad heeft mij ook verzekerd dat het weer overgaat en dat was bij mij ook het geval. Het moedergevoel had ik ook totaal niet na de geboorte , maar dat is nu dubbel en dwars tevoorschijn gekomen! Ik weet dat je er nu allemaal niet zoveel aan hebt maar wil jullie bij deze even een hart onder de riem steken en laten weten dat op een gegeven moment de zon ook weer voor jullie gaat schijnen!
Bedankt Kitty07 voor je bericht, fijn om te lezen dat het ook weer goed kan komen Als je er zelf midden in zit denk je dat t nooit meer goed komt....
Ja meid, dat gevoel herken ik dus ook! Een week na mijn bevalling wist ik gewoon zeker dat er iets niet klopte want ik was totaal niet blij met mijn kind. Tijdens mijn zwangerschap kon ik niet wachten tot ik mijn mannetje in m'n armen had en nu...??? Op dat moment wilde ik gewoon dat ik nooit zwanger was geworden en helemaal geen kind had gekregen..... Als ik het 's ochtends wakker werd kon ik mezelf met moeite uit bed slepen en zag ik als een berg op tegen de dag......ik moest er niet aan denken dat ik de hele dag voor zo'n jankende baby moest zorgen.... Ook het verantwoordelijkheidsgevoel benauwde me heeeeeeeeeeel erg..en nu soms nog wel als ik eerlijk ben...maar niet meer te vergelijken met wat het was hoor! Nu kan ik me dat gewoon niet meer voorstellen maar op dat moment denk je dat je voor altijd dat gevoel zal hebben. En dat is dus gewoon echt niet waar.... Wat voor mij heel belangrijk was......mezelf de tijd geven om weer beter te worden!!! Op een gegeven moment heb ik mezelf erbij neergelegd dat ik nou eenmaal bang was, niet kon slapen, geen moeder meer wilde zijn en dit alles behalve een roze wolk was. Op het moment dat ik mezelf toestemming gaf om al die gevoelens te hebben ging het al meteen iets beter. Dus...hou vol!! Het wordt beter, echt waar! Soms merk je het niet eens omdat het met heeeeele kleine stapjes kan gaan...maar ook jij zal op een gegeven moment weer lekker in je vel zitten. Toen ik op mijn "piek" zat qua angstgevoelens en somberheid hielp dat mij ook wel hoor, om te horen dat het weer voorbij zal gaan. Dus ik hoop echt dat ik voor jullie nu hetzelfde kan betekenen!
Heel fijn te horen. Doet goed te horen dat iemand anders hetzelfde mee gemaakt heeft en waarmee het weer goed gaat. In mijn zwangerschap voelde ik me goed en ik was vol liefde voor onze baby en er heel veel mee bezig. Ik zou de beste moeder van de hele wereld worden. Nooit gedacht dat ik me zo zou voelen. Precies wat jij zegt, geen zin om moeder te zijn en inderdaad t verantwoordelijkheidsgevoel. Hie oud is jou kindje nu? Die van mij al bijna 8mnd dus voel me erg lang rot. Het gaat een beetje op en af, soms gaat t wel beter en denk ik dat t wel goed komt maar soms wil ik niet meer... Frustrerend allemaal. Sinds een paar dagen heb ik wel tegen meer mensen gezegt dat ik een ppd heb en dat lucht wel op gelukkig.
Pfff al 8 maanden ik heb het nu al vanaf evy een week of 6 is daarvoor ook wel maar dacht ik gewoon dat het door de vermoeidheid kwam. Achteraf denk ik dat ik de laatste 10 weken van de zwangerschap me al zo rot voelde ik hoopte dat het over zou gaan als ik bevallen was niet dus... Ik zit al 3 jaar bij een clubje hier en een meisje heeft ook een ppd gehad dat is wel fijn om daar soms mee te praten. Vandaag heb ik weer echt een slechte dag..ik was effe naar de stad omdat me zoontje een roze shirt nodig had voor een fotoshoot ik was met evy in de winkel en daar was het zo 'Vol"en evy begon te huilen nou ik had het gevoel dat alle mensen me aan keken en ik voelde me zo rot. Kreeg het zwaar benauwd in de winkel ben naar buiten gegaan en ik janken uitgebarst.. Dan merk ik echt dat ik nog niet de oude ben. Soms lijkt het wel wat beter te gaan. Ik voel me vooral heel schuldig. Ik krijg de tijd nooit meer terug met evy maar hoe ik het ook probeer ik voel gewoon nog niet zoveel voor haar. en dat vind ik verschrikkelijk zou haar ook best kunnen missen laatst was ik een dag weg met een vriendin ik heb evy gewoon niet gemist dat is toch raar
Ja inderdaad 8 mnd is lang, te lang. Heb ook te laat hulp gekregen, deels ook mn eigen schuld. Kan goed doen alsof alles goed met mij gaat. Nu dus gesprekstherapie maar helpt niet echt. Gisteren was ik in t winkelcentrum en daar voelde ik me ook niet goed, zo'n somber gevoel,niet meer weten hoe nu verder. Ben daarna even bij mn oma op visite geweest en toen ging t wel weer. Voel me ook schuldig hoor, wil zo graag gelukkig zijn, kan ook niet begrijpen dat andere mensen wel gelukkig zijn. Als ik weg ga dan mis ik haar ook niet hoor, vind t dn fijn dat ik weg ben. Ik hou wrl van haar maar denk niet dat dat hezelfde gevoel is als wat mn man bijvoorbeeld heeft tegenover haar. Wel probeer ik tegenover mn kindje zo positief mogelijk te zijn, lachen, knuffelen enz. Heb ook niet t idee dat ze er iets van mee krijgt, hoop ik niet in ieder geval. Het is echt een hele lieve en vrolijke baby. Daarom snap ik mn gevel nog moeilijker.het liefste zou ik wegrennen, vluchten. Soms hoop ik dat er iemand is die kan me redden, die me meeneemt ver hier vandaan en dat ik dan weer gelukkig ben. Zo naar mn therapeut, zij wil dat ik aan de ad ga maar dat wil ik liever niet. Ik ga wel vragen voor hormonen.