Ik wil graag even het volgende van me afschrijven. Nu ik zelf midden in het ivf-traject zit merk ik hoe zwaar en verdrietig het soms is. Ik zeg soms, want er zijn ook dagen dat het goed gaat. En daarbij proberen we elkaar ook moed in te praten. Ik ervaar hierbij verschillende reacties vanuit mijn omgeving. Mensen die het wel weten, maar niets van zich laten horen. Mensen die bellen en wel vragen stellen, maar er inhoudelijk niets van af weten. Dus ze vragen wel, maar eigenlijk zijn ze niet geinteresseerd. Tenminste zo voel ik dat. Daarnaast zijn er ook mensen die met een bosje bloemen voor je deur staan, of juist een hele fijne kaart schrijven. Je voelt van de 1 meer medeleven dan een ander. En van sommige(n) had je misschien iets meer verwacht en dat doet dan weleens pijn.. Hoe gaan jullie hiermee om?
Dat heb ik als best lastig ervaren... Van mijn "beste" vriendin heb ik heel veel verwijten naar mijn hoofd geslingerd gekregen en anderen waarvan ik het niet verwachtte waren ontzettend meelevend en lief. Ik heb wel geleerd dat ik vooral voor mezelf moest kiezen. Mensen mijden die me een rotgevoel bezorgen. Als ik even het niet trok, dan vertelde ik dat maar gewoon. Uiteindelijk heeft me dat weer wat lucht gegeven. Niemand begrijpt werkelijk wat de MMM inhoudt, tenzij je er zelf mee te maken hebt... Heel veel sterkte!
Heel simpel ... ik laat het zo. De mensen die het weten gaan er allemaal anders mee om. Vaak ook omdat mensen niet weten hoe ze moeten reageren, vaak niet begrijpen wat het inhoudt. Zolang ze niet onbeschoft reageren, heb ik er zelf geen probleem mee. Mijn moeder bv. leeft mee op het irritante af zelf, mijn jongste zusje heeft er problemen mee en vermijd het ontwerp vaak. Dat is soms lastig, maar ik hou mezelf voor dat niet iedereen het eens hoeft te zijn met onze keuzes. Zolang iedereen maar oprecht blijft, elkaar respecteert en niet elkaars mening loopt op te dringen is het ook goed. Je kunt ze niet veranderen en je moet er ook vooral niet van wakker liggen het kost gewoon veels te veel energie om je daar druk over te maken. En die energie kun je veel beter voor andere dingen gebruiken.
Hier gelukkig geen slechte ervaringen mee.. Eigenlijk iedereen weet het, familie, vrienden, collega's.. En iedereen is erg begripvol. Vooral de familie en vrienden.. Collega's natuurlijk iets mindere band mee, maar ze vragen wel regelmatig hoever we nu zijn en hoe het gaat.. Vd week punctie en terugplaatsing enzo gehad en mijn telefoon heeft nog nooit zo roodgloeiend gestaan.. Allemaal lieve berichtjes en mensen die bellen.. Ik voel me daar echt heel fijn bij, dat iedereen zo meeleeft en ons zo steunt.. Gelukkig nog nooit meegemaakt dat er iemand niet begripvol was..
Onze omgeving leeft helemaal niet mee... Sommige mensen zijn lief en stellen af en toe vragen over hoe het gaat, maar wat je zegt, je ziet dat ze helemaal niks ervan weten. Mijn schoonmoeder zegt bv, als we wel eens vertellen over onze perikelen: "Oh ik wist helemaal niet dat het zoveel inhoudt!". Dat op een hele verbaasde toon. En mijn eigen moeder gaat er gewoon vanuit dat het gaat lukken, omdat "met jou is toch alles goed?!" Dat een gemiddelde kans van slagen per een IVF poging maar rond tussen 20 en 30% ligt, lijkt haar te ontgaan... Het is dus in onze geval een extreem eenzame weg...
Bij ons wist ook iedereen er vanaf. We weten nu jaren later wie echt wel met ons begaan waren en wie het niet konden handelen. En dat waren er aardig wat. Welke verwijten wij niet allemaal naar ons hoofd hebben gekregen, over jaloezie, niet uitgenodig werden op uitjes of verjaardagen van de kinderen. Terwijl wij nooit jaloers of wat dan ook zijn geweest. We waren juist blij dat onze familie en vrienden gewoon op de normale manier kinderen konden krijgen en mee konden genieten. De mensen die zo deden en niet begaan waren of over ons hebben geroddeld hebben wij ook echt verbannen en willen we nooit meer zien. Dat gedeelte is heel erg kwetsend geweest. Ik ben zo verschrikkelijk blij met mijn ouders en mijn vaste kern vrienden en vriendinnen, dat het bijna onbeschrijflijk is. Zo jammer dat jullie het als een eenzame weg moeten ervaren. Heel veel succes toegewenst.
mijn ervaring is dat de mate waarin ik zelf last heb van boosheid en frustraties ook bepalend is voor de mate waarin ik goed/niet goed om kan gaan met reacties vanuit de omgeving. Ik heb inmiddels geleerd dat ik mijn boosheid soms projecteerde op anderen en het ook wel ''lekker'' vond om boos te zijn/blijven. Nu probeer ik steeds vaker milder te kijken naar reacties van anderen. Mijn standpunt is: ''mensen bedoelen het nooit verkeerd''. Ze zijn soms onhandig en onwetend maar dat wil ik ze niet perse verwijten! sterkte!
ik ben vriendinnen kwijt geraakt.. maar dat waren dus achteraf geen vriendinnen. Probeer zo min mogelijk verwachtingen van anderen te hebben. De meesten hebben geen idee hoe het voelt! En het is voor de meeste mensen nog altijd moeilijk om zich in te leven in een ander.
ik zelf heb een vriendin die geen kinderen mag en kan krijgen, ik probeer er voor haar te zijn, te luisteren, en begrip te hebben. Ik heb zelf een dochter, en die ''verberg'' ( klink raar ) niet integendeel, ik probeer die vriendin juist van alles mee te laten genieten, en dat vindt ze zelf heel fijn. Ik ben erg blij dat we open en eerlijk naar elkaar zijn.Al zijn tips soms makkelijk, want iedereen rondt om haar heen wordt zwanger en of bevalt. dat zijn de moeilijkst dagen, ik kan er alleen zijn voor har maar wat kan ik nog meer doen.?