Lieve meiden...ik zit nu al een kwartier te huilen zonder het gevoel te hebben dat het ooit nog gaat stoppen...Het zit me gewoon te hoog allemaal... Zal het, voor het overzicht, allemaal proberen op te sommen: -het moederschap is zoooo geweldig maar valt me heel zwaar nu en dan...mijn vriend werkt 's nachts en ik heb het gevoel dat ik zooo weinig aan mezelf toekom. -geen één van mijn 3 zusjes heeft mij gefeliciteerd met mijn verjaardag (ik hen alledrie wel dit jaar, al ben ik het in het verleden misschien ooit vergeten)Na een smsje van mijn pa aan hen (waar ik later pas achterkwam trouwens) stuurden 2 van hen meteen een felicititatie en excuses.1 ervan echter zei dat het haar pijn deed en dat zij zich zo vaak vergeten voelt.(ze is rond dezelfde tijd bevallen dan mij, en ik denk dat ze zich een beetje benadeeld voelt omdat mijn papa Alyna meer ziet dan haar kindje.Mijn vader heeft echter geen auto ofzo, en hun zijn zelf nog geen één keer langsgekomen) -mijn meisje wordt volgende week gedoopt, en om een hoop emotionele redenen heb ik alleen de fam. van mijn vader uitgenodigd.Met hen heb ik heel goed contact, maar met de familie van mijn moeder totaal niet.Mijn vader heeft me altijd meegenomen naar feestjes enz...mijn moeder helemaal niet.Alyna heeft de helft van die mensen nog nooit gezien, en ik misschien 1 keer per jaar. Ik wist dat ze een beetje gekwetst was, en dat begreep ik ook wel! Maar nou belde ze net dat ze eigenlijk liever niet naar het feestje komt maar alleen naar de kerk. Toen ik zo'n beetje in snikken uitbarstte zei ze dat ze dan voor mij wel naar het feestje kwam. En daar gooide ze dan ook nog achteraan: 'dat doe ik omdat ik van je hou hoor! Maar van Alyna hou ik nog meer!' Toen had ik het niet meer. Misschien heel kinderachtig van mij en wss is het normaal, maar dat was voor mij een beetje de druppel.Sindsdien ben ik dus niet meer gestopt met huilen... En dan zijn er nog een hoop kleine shitdingen, financieel enzo pfff...ik heb echt het gevoel dat m'n hoofd gaat barsten en dat ik het niet meer aan kan binnenkort... Bedankt voor het lezen meiden...
jeetje meid wat een nare situatie weet niet echt wat ik moet zeggen sorry wil je heel veel sterkte wensen
Jeetje meidje, wat een vervelende dingen allemaal! Logisch dat je even alles eruit moet gooien.. Ik vind het allemaal heel vervelend voor je, ik hoop dat het snel wat beter met je gaat en dat de doop van je mooie kindje een mooi feest wordt. Heel veel sterkte meidje, Heel veel liefs en een dikke knuffel, Sewgirl
Pff alles komt altijd tegelijk hé! Even doorzetten en het hoofd koel houden en dan komt het vanzelf weer goed! Wat een opmerking van je moeder zeg, over het meer houden van je dochter! Tja, ik had dan iets gezegd ja ik hou ook van jouw maar meer van papa
Dank jullie wel... Was er ook nog vergeten bij te schrijven dat de vriendin van m'n tante kanker heeft...en m'n andere tante (haar zus dus) heeft een aantal jaar geleden een man verloren aan kanker... Vind het zo super erg voor hun. :sad:
Dus jullie vinden het ook niet echt 'normaal' dat m'n moeder dat zei? Want ik dacht van, ben ik nou gek of kinderachtig, misschien is het wel normaal ofzo? Maar het deed toch erg pijn...
hoi hoi ik denk dat je moeder het toch iets anders bedoelde dan eruit kwam ze houd van jou kindje op een andere manier maar ook heel diep ik zou dat juist koesteren, probeer ook eens niet te MOETEN ik heb het idee dat je iedereen tevreden wilt houden en daarbij vergeet je jezelf nodig gewoon de mensen uit die je erbij wilt hebben en de rest niet komen ze vragen waarom ze niet zijn uitgenodigd zeg je heel simpel ga daar maar over nadenken nog even dit tuurlijk het moederschap is geweldig leuk en fijn en je voelt je enorm verantwoordelijk voor dat kleine meisje dat jou nodig heeft maar ze voelt jou exact aan dus als jij niet gelukkig bent is zij dat ook niet, ben jij gestrest is zij het ook, ben jij verdrietig is zij het ook zorg voor jezelf en ook al werkt je partner dat wil nog niet zeggen dat hij je niet mee kan helpen sterkte meid en doe eens voor jezelf al die moeite groetjes nathalie
@mamaatje van 5: Ik weet niet of ze het echt anders bedoelde eerlijk gezegd; ze heeft het een paar keer gezegd, met volle overtuiging.Daarna kreeg ik m'n vader aan de lijn, die zei: 'ik hou van jullie allebei evenveel, maar op een heel andere manier!'Hoorde ik haar op de achtergrond;' nou ik hou meer van Alyna hoor!' (volgens mij had ze trouwens gedronken, maar goed, dat ontkende ze natuurlijk.m'n moeder heeft een beetje een probleem op dat vlak, wat ze noooooit zal toegeven dus ook geen hulp voor wilt) Je hebt me verder goed door,ik probeer idd iedereen tevreden te stellen. Ik was al aant denken;'nou als die en die niet komt kan ik mss toch fam van mama uitnodigen', maar daar voel ik me gewoon helemaal niet goed bij.Heb ook al aan m'n moeder en vader uitgelegd waarom, m'n vader snapt het wel, hij snapt ook dat m'n moeder een beetje gekwetst is maar snapt het hele drama niet zo.Voor m'n moeder is het vooral erg dat ze dit weekend haar fam ziet en niet weet wat ze tegen hun moet zeggen, want zij snapt het totaal niet, dat ze vreemden zijn voor mij en m'n kleintje enzo...(of ze wil het niet snappen) En over m'n vriend;'t is niet dat hij niks doet ofzo, maar ik ben idd het meeste met Alyna bezig (80% ofzo), ik voel me op de één of andere manier schuldig als hij meer met haar bezig 'moet' zijn... Ik weet ook dat ze aanvoelt hoe ik me voel, en voel me daar superschuldig over...hoe ik ook probeer vandaag, krijg maar geen lach op m'n gezicht getoverd voor haar en dat vind ik echt heel erg. :sad:
By the way; ben natuurlijk heel blij dat ze zoveel om Alyna geven!Maar het gaat om de manier waarop gewoon, weet je?...Het antwoord van m'n vader bijvoorbeeld koester ik heel erg en was heel blij dat hij dat zei!
hey meis ik snap je maar je moet maar zo zien als je moeder meer van je dochter houd als van jou kan ze haar alleen maar beter behandelen dat ze jou behandeld probeer de positieve dingen eruit te halen en geloof me zodra je alles een positieve draai geeft zal je lach weer terugkomen maakt je niet druk om wat andere denken of vinden zij maken zich ook niet druk om jou of jou dochters anders waren ze wel wat vaker langsgekomen en tja wat je moeder dit weekend zeggen moet moet ze helemaal zelf weten niet druk om maken leer dit aan als je iets niet kunt veranderen accepteer het dan knuffel nathalie
Thanx Knor! Nou effe een update: m'n vriend had (zonder dat ik het wist) een sms naar m'n ma gestuurd; Je bent Lucia je excuses verschuldigd, en als het zo moet kan je maar inderdaad beter niet komen volgende week, want er zal toch geen alcohol zijn. Dus m'n ma belde net; eerst was ze nogal kwaad;'ik heb gewoon gezegd wat ik voelde, ik heb toch al gezegd dat ik wel kom?'(uhuh, toen ik begon te janken)'dat ik meer van Alyna hou was maar een grapje' 'en ik vind niet dat X (mijn vriend) het recht heeft om zo'n berichtje te sturen, want ik had niet gedronken!' Toen werd ík een beetje kwaad, en heb ik gezegd; 'je had wel gedronken ma, ik weet het gewoon.Ik herken het ALTIJD omdat ik het al zie en hoor sinds ik klein ben!' Toen begon ze een beetje te huilen en sorry te stamelen. Ze zei dat ze denkt dat het niet gezellig word volgende week, omdat ze zich niet echt op haar gemak voelt bij papa's familie.(die ze de laatste 10 jaar amper heeft gezien, want ze is altijd 'ziek' als er iets te doen is) Toen heb ik haar duidelijk gemaakt dat het er die dag niet om gaat hoe ZIJ zich voelt bij papa's familie, maar hoe wij en Alyna ons voelen.('ja, ja, dat is misschien wel zo...') En dat ik me ook helemaal niet op m'n gemak voel bij haar familie!(misschien wel bij een enkele, maar als ik alleen die uitnodig krijg ik sowieso ook een hoop gezeik van die anderen, dus dat heb ik express niet gedaan) Maar goed, ze heeft dus een aantal keer sorry gezegd, uiteindelijk ook tegen m'n vriend, en ik heb gewoon gezegd dat ik het er verder dan niet meer over wou hebben en dat vond ze goed. Dus ik hoop dat de kous hiermee af is, wil gewoon zondag een gezellige dag voor mijn kindje en me van de rest niks aantrekken... Sorry voor het alweer super-lange verhaal!
ach meis, mag ik ten eerste zeggen dat ik vind dat je een wolk van een dochtertje hebt? wat een scheetje zeg! heel volwassen van je dat je het hierbij laat, je moet maar zo denken, als je moeder haar gedrag niet kan veranderen, misschien lukt het dan als jij haar het goede voorbeeld geeft, jij kunt het nu allemaal anders doen met je dochtertje en je eigen weg volgen, dat is het mooie aan volwassen zijn, naast alle verantwoordelijkheden (die logsich op je afkomen af en toe) ook lekker je eigen keuzes maken en laten zien: dit ben ik en als je het leuk vindt blijf je in mijn leven en als het je niet aanstaat dan ga je maar een eindje wandelen!
Wat een klote situatie meis! Is het geen idee om het er met je vriend over te hebben dat jij bijvoorbeeld iets van één of een paar keer in de week een mama-uurtje hebt waarin mama zichzelf eens goed verwent? Misschien een lekker bad of douche of een lekker maskertje? En in dat uur mag jij niet gestoord worden (tenzij het huis in brand staat ofzo). Of samen met de kleine ergens gaan logeren waar ze voor jou en de kleine kunnen zorgen. Dat doe ik ook minstens een keer in de week, dan ga ik bijvoorbeeld naar mijn schoonouders en dan wordt er voor mij gekookt, en als de kleine huilt of een schone broek nodig heeft rennen ze als een cheetah naar ons kleintje toe om voor haar te zorgen. Dat je af en toe eens er helemaal doorheen zit is toch logisch? Vooral als er zoveel dingen niet helemaal gaan zoals je wilt. Dus voel je vooral niet schuldig omdat je het zwaar vindt, want dat is het gewoon af en toe.
@Devy; daar hebben we het wel eens over gehad, maar het is zo moeilijk te plannen.M'n vriend slaapt tot 's namiddags en daarna moet ie vaak voor z'n moeder weg of moeten we gaan winkelen ofzo.En dan moeten we weer snel naar huis voor Alyna's dutje.Tijdens het dutje maak ik eten voor haar.(soms als ik het echt niet red een potje en dan kruip ik wel effe achter de pc)Daarna moeten wij eten, gaat m'n vriend nog effe liggen en gaat hij weer werken... We gaan zo'n 1 keer in de maand bij mijn ouders logeren (dan gaan we 'uit' met z'n 2en) en die zorgen dan 's morgens enzo voor Alyna, dat is wel lekker en kan ik ook echt van genieten! Maar als we dat meer zouden doen zou ik me ook weer schuldig voelen... Vorige keer toen we daar sliepen, 'moest' ik van m'n vriend zelfs 's middags uit bed om haar eten te geven.(we waren 's morgens pas thuis by the way )Ik zei van 'dat kunnen m'n ma en pa ook hoor' maarja ik ben toch maar opgestaan omdat ik niet wilt dat hij dan denkt dat ik niet voor haar wil zorgen. We zijn daar wel een paar uurtjes in de week,maar een groot verschil is het niet zo echt, vast voedsel duurt bij oma of opa uuuuuren dus moet ik bijna zelf doen.Flesje geeft m'n pa goed, maar dat is alleen 's morgens of 's avonds en dan zijn we dus thuis... Aan m'n schoonmoeder heb ik ook niet veel, Alyna is niet gewend van haar eten te krijgen en accepteert het dus ook niet.M'n schoonmoeder is ook een beetje bang geworden van 'alles' sinds m'n schoonvader dood is, dus ze durft amper een luier te verversen. Als we Alyna even daar laten om naar de winkel te gaan kijkt ze al benauwd.(zelfs als ze slaapt...) Ze is wel leuk met haar hoor! Maar het lijkt niet echt van ganser harte te gaan zeg maar... Ik ben nu een beetje met een schemaatje bezig om te kijken hoe we alles een beetje soepeler kunnen laten lopen zodat ik ook wat mama-tijd heb. (is idd wel nodig, het is best zwaar om letterlijk dag en nacht 100% klaar te moeten staan)