Dames, we hebben ons eigen topic! Het mag van Lotte! Leuk leuk, nu voelt het nog echter zeg maar De flubbermeiden, hopelijk blijven we lang met elkaar schrijven, worden we allemaal zwanger en kunnen we allemaal genieten van onze baby's Elke, plaats jij het lijstje hier ook even? Met hoeveel meiden zijn we nu eigenlijk?
ha dames, ik lees straks eff alles bij, maar ik zag dat we een flubber topic hebben, leuk. Hier nog steeds geen ongi. Ik wil morgenvroeg weer testen als ik nog niet ongi ben geworden. Hoe is het met de rest? Liefs mona
Tezz, Lola en Nhene, Flubbers is gewoon een naam die we verzonnen hebben. Wilt niets speciaal zeggen hoor. Maartje, goed dat we nu een echt eigen topic hebben. Idd goed dat mensen dan geen dingen meer komen vragen over slijm want anders lijkt het zo alsof we er experts in zijn ofzo. Hahahahahahahahahaha! Slijm-experts! En idd ik hoop ook dat we nog lang 'samen blijven'. We kunnen mss afspreken dat wanneer we allemaal zwanger zijn of een kindje hebben, dat we eens samenkomen! We zijn trouwens (voorlopig) met z'n 10-en. Ik zal vragen om het slijm-topic te sluiten dan hè...
Wachtbankje Klussende Flubbers: *Mona: 15/10, ronde 6, 1e kindje *Tali: 19/10, ronde 1, 2e kindje *Renaat: 27/10, ronde 10, 1e kindje *Elke: 3/11, 2e Clomid-ronde, 1e kindje *Zus: 7/11, ronde 5, 1e kindje *Lynnes: 15/11, ronde 2, 1e kindje *Melanina: 16/11, ronde 3, 1e kindje *Vliegje: 18/11, ronde 3, 1e kindje Wachtbankje Zwangere Flubbers: *Tamaar: 10 maart, 3e kindje, BV, TH *Luna: 3 april, 1e kindje, BV, ZH
ooh leuk! we zijn nou niet meer zo slijmerig ahahhaaa elke@ leuk idee zeg dat we n keer afspreken met alle baby's ...we moeten ze wel eerst maken...hihi nu we officieel 'flubbers' zijn gaat het ons zeker lukken! liefs! Tali
mona@ succes! ik kan niet wachten om te kunnen testen.... ik denk niet dat ik zwanger ben heb echt nergens last van, niet mijn borsten, niet misselijk, niets :'( maaar ach! het is ook mijn eerste ronde dus mag niet eens klagen.... ik wil zoooo graag testen dan weet ik in ieder geval waar ik aan toe ben daaag Flubbers! lekker het weekend in! jeeeej! PS: wanneers heeft het nut om te testen?
Zo eindelijk een eigen clubje. Gezellig! Leuk idee Elke, moeten we wel allemaal snel zwanger raken. Wat een verschrikkelijk nieuws trouwens van je collega. Tamaar, we maakte ons idd zorgen. Gelukkig om niets. Succes met je echo. Nu snel eten, want ga zo naar de musical Ciske de Rat. Prettig weekend
Tez, je bent inderdaad erg grappig hihi Fijn om een eigen topic te hebben meiden! Enne, dat samen komen lijkt me leuk. Ik heb 15 november een meeting van een ander forum, met allemaal meiden die in juni gestopt zijn. Ben erg benieuwd! Ook wel spannend hoor! paar zijn er al zwanger dus, een paar nog niet. Ik ga zo ff mijn verhaal van mijn broers neerzetten Ik had vanmiddag op kantoor al wat getypt, maar het is heel lang... weet niet of jullie daar wel zin in hebben haha.
Tali, je kan morgen misschien een testje wagen? Zondag is je NOD. Of zondag dan pas testen. Spannend zeg! Dit is dus je 1e ronde na het stoppen met de pil? (sorry, ben er een beetje uit na mijn afwezigheid dus als ik dubbele vragen stellen, excuus!)
Nou meiden, hier mijn verhaal: Ik heb dus 2 gehandicapte broers, mijn oudste broer is vorig jaar gestorven. Wat ze precies hebben is niet duidelijk, niet bekend, niet te achterhalen. Men weet alleen dat hun hersenen verschrompelen, spieren en zenuwen sterven af. Hun dossiers zijn de hele wereld over geweest, geen 1 dokter die kan vertellen wat het is, hoe het zit met erfelijkheid ed. Ze hebben beiden kunnen lopen tot een jaar of 8 geloof ik, heel wankelend. Daarna zijn ze gaan kruipen, tijgeren en uiteindelijk in een rolstoel beland. De zenuwen en spieren sterven vanaf de tenen tot boven af. Het hart is ook een spier dus daar stopt het uiteindelijk... Mijn oudste broer was verkouden, kreeg er een longontsteking bovenop waar hij niet meer bovenop is gekomen, te zwak. Vergelijk het met een jong iemand die een longonsteking krijgt of een persoon van 80. Mijn broers hebben een slechte weerstand en zijn heel zwak. Die persoon van 80 heeft veel meer kans te overlijden bij zoiets als iemand van 20. Mijn broer was dan wel maar 25, maar had het lichaam eigenlijk en de weerstand van een man van 80 De spieren en zenuwen in zijn voeten/benen tot zijn middel, waren al zo goed als afgestorven Ze kunnen niet praten, mijn oudste broer zei wel wat woordjes zoals Maart (dat was ik ), bal, bus, mama, papa. Kleine woordjes. Niet zindelijk, niet zelf kunnen eten, niks zelf kunnen. Geheel afhankelijk van anderen. Hun niveau is dus vergelijkbaar met een kind van 1,5 jaar. We zijn een aantal keer bij het Erasmus geweest (erfelijkheidsinstituut) en daar is men er na 2 jaar achter gekomen dat mijn ouders ver weg familie zijn. Misschien ook de oorzaak van de handicap van mijn broers. Maar dat weet men niet zeker, het kan ook met het geslacht te maken hebben (jongens). Mijn broer is dus vorig jaar gestorven op 25 jarige leeftijd.. Zwaar, heftig. Wij besloten toen om niet aan kinderen te beginnen omdat wij de keus hebben, die mijn ouders niet hadden. Tijdens de zwangerschap is er namelijk niks te zien aan de baby, pas bij de 8e maand zwangerschap hebben ze bij mijn jongste broertje kunnen zien dat zijn schedel achter bleef met groeien, verder was alles oke volgens de onderzoeken! Bij mijn oudste broer zagen ze niets tijdens de zwangerschap.. Dat maakt het zo moeilijk... Aan zijn sterfbed vroeg mijn vader toen, wil je sectie laten verrichten. Heel resoluut antwoordden mijn man en ik nee, hij heeft al genoeg geleden en wij beginnen toch niet aan kinderen. Maar mijn man is in maart 30 geworden en het ging enorm kriebelen bij hem... Ik had alles weggestopt, want het verlangen is erg groot... groter dan ik dacht, dat had ik niet verwacht. Ben er heel emotioneel onder, ook vanwege mijn broers. Ze zijn mijn allessies weet je wel, we hebben een band die niet te beschrijven is. We hebben daarom dus in juni besloten tóch voor een kindje te willen gaan. Na heel goed erover gesproken te hebben natuurlijk. Ze kunnen dus niets zien tijdens de zwangerschap, dus als het kindje geboren wordt en het blijkt gehandicapt, dan moet je er ook achter staan. Je moet samen ervoor gaan. Oke, het kan dus op het geslacht zitten, in dat geval hebben wij een groter risico, 12,5%. Zit het in de familie, dus het feit dat mijn ouders ver weg familie zijn, dan is de kans bij ons maar 4% hoger dan het normale risico van 3% wat ieder stel heeft. Dus 4% tegenover 12,5% is aanzienlijk. Nu is het zo dat in onze familie nog een geval voorkomt. Ook een jongen, ook een handicap, ook jong gestorven, zelfde ziektebeeld als mijn broers. Ik heb na ons besluit te stoppen met de pil, het erfelijkheidscentrum weer gemaild. Zij vroeg me of ik ervoor kon zorgen de geboortedata van de ouders, opas en omas van die jongen te pakken kon krijgen zodat ze ook ZIJN stamboom kon bekijken en naast die van mijn ouders kon leggen. Die moeder van die jongen, ik noem hem ff F., ontkende altijd dat F. gehandicapt was geboren, maar hij zou ziek geworden zijn door een bacterie in het ziekenhuis. Papa en mama blijven tegen me zeggen, hij had hetzelfde als mijn broers. Maar ja, kom daar maar eens achter Het is gelukt die geboortedata te verzamelen, de moeder van F. werkte mee. Ik heb alles opgestuurd naar het erfelijkheidscentrum en een paar weken later kregen we bericht. De ouders van F. komen uit DEZELFDE BLOEDLIJN, als mijn ouders! Betekent dus dat ook de ouders van F. familie van elkaar zijn, ver weg. En omdat ze uit dezelfde lijn als mijn ouders komen, zit er ergens een afwijking die misschien eens in de zoveel tijd samen komt in een kindje wat een afwijking geeft. Dit zou voor ons super goed nieuws zijn. Mijn man en ik zijn zeker geen familie, onze stambomen zijn ook al bij elkaar gelegd, hij komt uit een andere stad als ik zowieso (mijn ouders en de ouders van F. komen uit hetzelfde dorp). Dus met deze theorie is de kans groot (maar ze kunnen nog steeds NIETS garanderen) dat de handicap ontstaat door bloedverwantschap. En dan geldt bij ons het extra risico van 4%, 7% in totaal, dus een risico van 93% op een gezond kindje, tegenover 97% wat normale stellen hebben. Dit alles kregen we te horen toen we al gestopt waren met de pil. En nu? Afwachten we hebben besloten er 100% voor te gaan. Mijn vader vond onze keus vorig jaar aan het ziekbed van mijn broer heel verstandig. Hij heeft het zwaar, heel zwaar. 2 gehandicapte kinderen is niet alleen lichamelijk zorgen, maar vooral geestelijk. Mijn vader is super blij met zijn kinderen, maar als HIJ de keus had gehad Dus hij begreep onze beslissing. Nu zijn we erop teruggekomen en heb het wel tegen hem verteld (hij en mijn stiefma weten dat we bezig zijn) en hij staat 100% achter ons. Als wij het willen, als we zeker weten dat we het willen en het risico aandurven, moeten we ervoor gaan. Natuurlijk is hij bang! Hij hoopt dat we een gezond kindje krijgen en dat wij niet zijn levenspad gaan volgen. Is dat wel zo, dan zullen mijn man en ik alles in het werk stellen om ons kindje een zo mooi mogelijk, en belangrijk, zon zorgeloos mogelijk leven te laten leiden. Met mijn jongste broertje gaat het redelijk, vorig jaar na de dood van onze broer was het zoo zwaar. Hij leek het wel te begrijpen, heeft zelfs gehuild, was op de crematie super stil (normaal is hij heel baldadig ). Hij is nu 20 en de weg die mijn oudste broer heeft afgelegd, moet ook mijn jongste broertje afleggen. En dat wetende? Dat is zwaar heel zwaar Wij krijgen over zon 5 jaar, hopelijk duurt het nog veeeeel langer, een zelfde strijd te gaan. Een zelfde pijn. Daar denken we maar niet aan, want het maakt je kapot Op de crematie van mijn broer is muziek van Tarzan gedraaid, ik ben daar helemaal weg van, al 8x naar de musical geweest. Ik wilde zo graag mijn broers daar mee naar toe nemen. Maar 1 rolstoel is al een geregel, laat staan 2 Dat is me nooit gelukt, maar toen mijn oudste broer stierf heb ik een halfjaar later toch geprobeerd iets te regelen voor mijn jongste broer En dat lukte! EN HOE! Ik had ook Joop v/d Ende ook gemaild voor een meet&greet. Mijn broertje snapt niet dat mensen buiten de musical, normale mensen zijn. Dus wilde juist dat hij ze zou ontmoeten als Tarzan en de apen. En dat lukte! Eerst een afwijzing, maar later werd ik gebeld dat ze toch iets hadden kunnen regelen en dat Tarzan na afloop van de show even 1 op 1 langs zou komen. Ron Link alias Tarzan kwam naar ons toe en heeft mijn broertje een handje gegeven, mee op de foto. En mijn broertje was helemaal happy. Zooo mooi! Mijn broertje was helemaal onder de indruk van de musical, lach in een deuk om de apen en lachte soms hardop terwijl het in de zaal stil was. En toen hij Tarzan van dichtbij zag, werden ze ogen groter! Hij gaf hem een handje en toen ze samen op de foto gingen stak mijn broertje zijn tong uit (ondeugd!) Ron deed vrolijk mee en die foto is zooo gaaf! Ook voor mij een ervaring, want Ron is zoooooooooooooo lekker (maar zooooooooo homo hahahaha). Maar op dat moment was ik daar helemaal niet mee bezig. Was alleen maar aan het genieten van mijn broertjes gezicht en ik dacht 'laat de foto's goed zijn' hahahaha. Mijn oudste broer is die dag in onze gedachten bij ons geweest. Zeker tijdens het nummer wat op de crematie is gedraaid, was het moeilijk... Pfff, tis een heel verhaal geworden meiden, sorry hahahaha! Maar jullie zijn helemaal op de hoogte hahaha. En ik wilde nog wel anoniem blijven voorlopig omdat veel mensen mij door mijn fotografie kennen. Ach, we zullen maar hopen dat niemand me kent hier
Maartje, idd een heftig verhaal. Ik vind dat je het mooi hebt weten vertellen. Ik vind het ook ontzettend moedig dat jullie de keuze hebben gemaakt om toch voor een kindje te gaan, ik denk dat jullie dat ook heel goed gaan doen omdat jullie er zo bewust voor gekozen hebben. Ik hoop dat jullie je jongste broer nog een hele lange tijd bij jullie mogen hebben en nog vele leuke momenten samen kunnen hebben! De jongste broer van Toon heeft ook een handicap en ASS en wij hebben ook al hele uitgebreide gesprekken gehad over de zin en onzin (voor ons) van prenatale onderzoeken aangezien het ook om erfelijkheid gaat en wij hebben ook besloten dat een kindje altijd heel welkom is bij ons, dat we er voor zullen gaan ongeacht wat er mis zou kunnen zijn. Veel mensen begrijpen dit niet, vaak vinden mensen dat je gebruik moet maken van de uitgebreide onderzoeken en mogelijkheden die er zijn om net geen kind met een handicap op de wereld te zetten. Ik begrijp en respecteer die mening maar voor ons voelt dit niet zo. Wat doe je dan als je kind gehandicapt wordt door bv. een ongeval? Laat je het dan ook sowieso sterven? Wat ik wél vind is het volgende: stel dat je kindje geboren wordt en je weet dat het bv. altijd pijn heeft, dat je ervoor kiest om geen levensverlengde behandelingen te stellen en de natuur zijn gang te laten gaan. Maar actief een einde maken aan een zwangerschap of het leven van een kindje, zou IK niet doen... Goh, dit is ook een hele lange uitleg seg! Ik hoop dat ik hier niemand mee voor het hoofd stoot, is zeker niet m'n bedoeling. Ik veroordeel ook écht niet iemand die wél die keuzes gemaakt heeft! Ik zeg alleen hoe wij ons erbij voelen en ik ben me er ook van bewust dat ik er mss helemaal anders over zal denken wanneer ik zelf zwanger ben.