jazeker ga ik er weer helemaal voor. hopen dan op meer geluk. jullie ook allemaal veel geluk ik zal voor jullie duimen. XXX Gusam
Ik wordt gek.... Woensdag geklust...kwam zo uit...LOL Ei verwacht rond vandaag of morgen.... Wat denk je...komt dat klote ding zondag avond....ik voelde een scherpe pijn (normaal nooit gehad) en dacht nog: het zal toch niet? En kijk mijn temp kaartje....BAH... Ik baal als een stekker.... Nu heb ik dus een ronde over moeten slaan omdat dat stom ei eerst op dag 14 kwam en nu al op dag 9 !.
Babywens, had je ook een postieve ovu test? Ik heb dit namelijk precies hetzelfde gehad! Dacht ook dat ik mijn ei had vanwege een zeurende pijn in mijn buik, incl. vruchtbaar slijm maar mijn test wees toch iets anders uit, een paar dagen later posi test, en toen was ik zwanger. (Ging toen wel mis maar is niet relevant) Tja, ik wil je geen hoop geven, maar ik denk; ik vraag het ff. Kari
De test kleurde donkerder op zondag en maandag (maar niet even donker als de controle lijn) Ik vertrouw die ovu testen voor geen meter, de kleur moet even donker zijn of donkerder. Heb nu de persona aangeschaft...kijken hoe dat gaat. Zal hem morgen wel krijgen.
Ik gebruikte geen Matcare testen, daar werd ik helemaal gek van. Die gaven geen eisprong aan terwijl ik met Clearblue op hetzelfde moment wel positief testte. Ik heb er wat meer geld aan uitgegeven maar ik vertrouwde blind op die dingen. Hopelijk heb je idd meer aan de persona. Maar kan me voorstellen dat je nu echt baalt. Succes, Liefs Kari
Ach ja...een beetje hoop heb ik nog wel....van woensdagavond tot zondagavond zijn 4 dagen...als het sterke zaadjes zijn...LOL Een geluk...mijn donor rookt en drinkt niet. Sport veel en eet gezond. Dus wie weet.
Ha, ik denk per persoon verschillend, ik vond het geen succes, De streep werd nooit donker of donkerder, terwijl bij Clearblue dit wel het geval was. Maar ik ken ook mensen die er wel goede ervaringen mee hebben hoor! Ik vind de zw.schapstesten van Matcare in ieder geval wel heel goed!
Hoi allemaal, ik heb even niks meer van me laten horen. Ik zit de laatste weken namelijk vol met twijfels. Is dit wel echt wat ik wil? Wil ik diep van binnen niet toch nog even wachten op een leuke vent? Wil ik wel dat mijn kind zonder vaderfiguur opgroeit? Is dat wel eerlijk? allemaal vragen waar ik mezelf behoorlijk gek mee krijg dus. Ik kan ze alleen niet zo simpel beantwoorden voor mezelf want Ik heb er heel lang en goed over nagedacht dus ja het is toch wat ik wil? En die leuke kerel? Wat als het nou nog jaren duurt? Ik word er niet jonger op. Een vaderfiguur voor mijn kind? Mijn zoon heeft wel een vader die hem af en toe op zoekt maar echt sprake van een vaderfiguur is er ook niet en naar mijn inschatting groeit hij toch prima en gelukkig op. En toch blijft er die onzekerheid en twijfel. Mijn vriendinnen zeggen dat ik er dan misschien heel even mee moet wachten en ik zelf geloof ook dat twijfel NEE is. Maar stel nou dat ik over een maand door mn "dipje" heen ben en dat deze ronde de juiste was geweest. Tja, dan komen er vast nog wel nieuwe rondes. Meiden ik weet het op het moment gewoon even niet meer. maar het verlangen naar nog een kindje blijft zo groot. Rond het weekend van 9 maart verwacht ik min eisprong. Ik heb nog even om er over na te denken. Enerzijds wil ik mijn twijfels en onzekerheden met mijn donor bespreken, maar anderzijds wil ik hem er niet mee belasten. Het is mijn proces, toch? Ik ben benieuwd of jullie dit ook herkennen of sta ik hierin alleen? liefs
Salsera: ik herken het helemaal daarom heb ik een time out genomen, uiteindelijk heb ik omdat mijn goevoel zo sterk aanwezig blijft er weer voor gekozen om er voor te gaan.en natuurlijk blijven er altijd wel twijfels bij mij teminste wel,doe ik het wel goed, kan ik het wel maken tegen over het kind enz..luister naar je gevoel wat die zegt dan maak je de juiste keuze, succes.XXX Gusam
Meiden weer eff een vraag tussendoor. hoe doen jullie insimineren? ik doe het via een soort nuvaring, maar ben benieuwt hoe jullie het doen. XXX Gusam
Dank je wel Gusam. dit had ik even nodig. Weten dat mijn twijfels "normaal" zijn. Ik denk eerlijk gezegd ook dat ik er wel voor blijf gaan hoor. Het verlangen is gewoon te groot.
Dit is iets waar ik ook mee geworsteld heb hoor... Niet meer dan normaal. Maar ik denk dat als je je kindje met liefde en respect groot brengt het best zal meevallen... Ik ben van mening dat een kindje met een gelukkige moeder gelukkiger opgroeit dan een kindje in een gezin waar veel ruzie is en er uiteindelijk een scheiding van komt.
Hoi Salsera, Ook ik heb heel erg getwijfeld. Ik had er zelfs al min of meer voor gekozen om het niet te doen en te wachten totdat ik de juiste partner tegen zou komen..... In die periode heb ik 2x met een psycholoog gesproken en op dat moment hoopte ik ook dat ze het uit mijn hoofd zou praten, dat alleenstaand moederschap. Dit deed ze echter niet... Met het gevolg dat ik nu ben waar ik ben en ik heb er echt NOOIT spijt van gehad. Ik ben deze week op mijn werk keihard geconfronteerd met een vreselijk verhaal. Een vrouw van 21 is 3 maanden geleden bevallen en deze vrouw (of meisje) is van de aardbodem verdwenen. Haar dochtertje is nu bij een crisispleeggezin. De moeder is zelfs vandaag niet op de rechtzaak verschenen. Ze wil er blijkbaar niets mee te maken hebben. Ik heb geloof ik ook nog wat hormonen in mijn lijf, maar ik heb zo gehuild toen ik dit hoorde... (Het was best wel dichtbij, ik heb de baby ook gezien) Ik besefte toen dat mijn dochtertje echt zooo gewenst is, misschien meer dan bij iemand anders. En ik zal er altijd voor zorgen dat ze qua liefde niets tekort komt. Ik zal haar nooit alleen laten. Het gevoel wat ik heb is onbeschrijfelijk, maargoed, jij kent dit gevoel al dus je weet ook wat het is. Het is denk ik logisch dat je er heel erg over twijfelt, het is ook niet niks. Maar ik ben al 8 jaar niemand tegengekomen met wie ik gelukkig ben geworden, waarom zou dat nu wel het geval zijn denk ik dan maar. Maar ik praat natuurlijk voor mezelf. Wellicht kun je ook 's met een onafhankelijk iemand babbelen, ik had er echt baat bij. Liefs Kari
@ Babywens & Kari, wat ben ik blij dat ik hierin niet alleen sta. Ik voel me op sommige momenten zo labiel dat ik twijfel of ik in staat ben om de juiste keuze te maken. Terwijl ik er echt goed over na heb gedacht hoor en ik ben zeker niet over 1 nacht ijs gegaan. De donor is helemaal ok, dus daar ligt het ook niet aan. heel fijn om te weten dat mijn twijfels normaal zijn. Ik heb net een heel goed gesprek gehad met mijn donor en die was echt vol begrip en ik mocht al mijn twijfels en onzekerheden even bij hem neerleggen. Hij begreep zelfs mijn angst voor teleurstelling wat ook een kleine rol speelt. Als ik de keuze maak om niet meer te doneren hoef ik immers niet meer met die onzekerheid te dealen. Maar dat is natuurlijk wel een hele "makkelijke escape". Nou, na 2 uur op de chat met hem en het lezen van jullie reacties kan ik zeggen dat ik al een heel stuk gekalmeerd ben. Ik had er wekenlang echt buikpijn van en zat echt te piekeren. Nu kan ik alles weer met een frisse blik bekijken en dat lucht echt op. meiden bedankt! En Kari, wat een situatie zeg op jouw werk. (Wat voor werk doe je trouwens?) Mijn maag krimpt ineen bij het horen van zulke verhalen. Je eigen kind! er is geen dna-cel in mn lijf die er aan denkt hem niet te willen. Zelfs niet op de momenten dat ik hem achter het behang kan plakken. En je bent bij deze "gewaarschuwd" Kari. Dat gevoel wat jij beschrijft wordt alleen maar sterker en groter...