ik heb nog geen uitslag gekregen van mijn DNA-onderzoek. maar de chromosomen waren wel goed en mijn organen zitten allemaal op de goede plek en mijn hart nu ook goe dus ik ga er voor mezelf maar van uit dat ik gewoon vet stomme pech heb gehad
@ sens, weet je nog niet wat je overleden zoontje had? Wanneer hoor je dat dan? (mijn donor is nu ff 'zijn ding' aan het doen dus ik kom hier ff tijd doden hihi)
Ik ben aan het twijfelen om deze maand een keertje over te slaan.. Durf het niet goed uit te spreken of schrijven, dan lijkt het zo echt.. en dan denk ik weer 'Maar stel dat deze keer de goeie zou geweest zijn' Toen ik besloten had om alleen mama te worden, had ik een zalig gevoel! Weten dat 'k mama zou worden van mijn eigen kleine babietje.. ik wil dat absoluut nog steeds, maar dat speciale gevoel is een beetje weg. Af en toe komt het terug.. Echte twijfels heb ik niet, dit is de manier waarop ik het wil doen. Denk dat ik schrik heb dat'k spijt ga hebben van de zaken die ik niet meer ga kunnen doen als'k zwanger ben/kindje heb. Al zijn dat dingen die ik nu al zelden doe, dus eigenlijk moet ik het er niet voor laten Normaal gezien volgende week insemineren.. Hopelijk ben ik er tegen dan uit. Hebben jullie dat ook (gehad)?
ja luckie, heel herkenbaar! ik wil supergraag een kindje maar soms ben ik toch bang en denk ik 'wat nou als...' Maar je hebt geen garanties. met kinderen niet en zonder kinderen niet
Klopt loopy, garanties over de toekomst heb je nooit.... en ik weet dat als ik mijn eigen kindje bij me (of zelfs nog maar in me) heb, dat er niets boven zal gaan! Maar ik ben sinds de beslissing altijd zo overtuigd geweest en nu iets minder en dat doet me ergens twijfelen om over te slaan. Misschien omdat ik er minder over praat de laatste tijd. In het begin is iedereen nog heel enthousiast en spreek je er regelmatig over. Maar als ik mijn klein petekindje zie (nu 1 jaar), voel ik terug wat ik in het begin voelde
luckie@ ik heb dat ook wel eens dat ik twijfel aan mijn keuze, ik denk dat dat ook wel normaal is. ik ga kijken of mijn ei nog moet springen en dan doe ik toch een donatie deze maand, niet geschoten is altijd mis. zwanger worden geeft me mijn goede zin weer terug. ik zal vechten voor mijn leven met veel geluk wat me toe zal komen. XXX Gusam
Hoi luckie, ik snap je wel een beetje. Ik twijfel er niet aan dat ik het wil want dat weet ik zeker, maar ik ben af en toe wel bang: wat áls ik een ziek kind krijg, wat áls ik het toch niet allemaal alleen aankan, wat áls mijn kind me gaat verwijten dat het zonder vader opgroeit, enz.. Maar mijn gevoelens zijn sterker dan al die vragen, en uiteindelijk is overal een oplossing voor.. Maar jij moet doen waar je je goed bij voelt, en als je twijfelt moet je misschien inderdaad nog even wachten, en dingen op een rijtje zetten.. Succes en knuffel!
Ow wat herkenbaar...twijfels alom...en dames dan ben ik al echt op leeftijd...iedereen die me maar veroordeelt... Ik ga er gewoon voor en als het niet gaat lukken heb ik het zeker geprobeerd. Als ik een kindje krijg en we zijn niet gelukkig (wat ik me absoluut niet voor kan stellen) dan is dat jammer en heb ik een verkeerde beslissing genomen. Maar iig...ik heb een beslissing genomen! Lijkt me logisch dat we allemaal twijfelen hoor...vrouwen in een relatie hebben dat ook alleen komt dat niet zo naar buiten...wij zijn alleen en ventileren dat met de buitenwereld... Bah wat ben ik misselijk...ik zou bijna denken dat
Dames ik vind dit ook heel herkenbaar hoor. Althans, ik VOND het herkenbaar. Ook ik had mijn twijfels; Wat als ik nou de de man van mijn leven tegenkom enzo, dan ben ik met inseminaties bezig. En dat gaat niet samen. Wat als het kindje niet goed is, wat als ik het allemaal niet red in mijn uppie? Nou die man die is al 10 jaar niet voorbijgekomen en nu nog niet, dus dat scheelde weer. Ik heb toen ik zwanger was een nekplooimeting laten doen, als ik een slechte uitslag gehad zou hebben, had ik wel een vruchtwaterpunctie overwogen. Ik red het makkelijk in mijn up, het gaat allemaal vanzelf. Ook financieel is het prima geregeld want als alleenstaande moeder krijg je toch best wel veel centjes van de belasting! Ik heb er echt nooit spijt van gehad, het is zelfs zo dat ik spijt heb dat ik er nooit eerder aan ben begonnen op deze manier. Ik ben tenslotte ook (al) 37 jaar en als ik ooit nog een 2e wil, kan ik niet te lang meer wachten... dat vind ik wel jammer. Beetje lang verhaal zo, maar misschien helpt het om een knoop(je) door te hakken Liefs Kari
Tja Kari zo is het maar net. Ik heb zelfs afstand gedaan van mijn ouders die waren fel tegen. Totdat ik zwanger was van remy...en het allemaal misging. Het was hun kleinkind. Ik heb mijn ouders helemaal terug...ze snappen nu wat onvoorwaardelijkheid is naar hun kinderen...het was het mooiste kado wat remy achter kon laten... En toen in het ziekenhuis...was de verpleegster...een bammer van 3. Het kan dus allemaal en zijn ook gewone mensen...wat zal dat raar voor mijn ouders geweest zijn . Een wijze les voor ze.... En ja spijt spijt dat ik er niet veel eerder aan begonnen ben...maar ik was er door alles wat er speelt en speelde niet aan toe helaas...ik neem het zoals het nu is...en ik herken dat ook van ow als die liefde nu voorbij komt en dan...dat lost zich allemaal vanzelf op...je kunt zelfs zaken laten regelen dat de liefde van je leven alsnog de ouderlijke macht krijgt over de kleine...biologisch zal het de vader niet zijn...maar voor de rest...bij echte liefde lost het zich echt wel op. Goof for you Kari!
Jeetje Sens, ik zit met kippenvel jouw berichtje te lezen, over je ouders. Wat een mooie afloop.... Ik vind het super goed van je, en vind het moedig dat je ooit afstand van je ouders hebt kunnen doen. Dat zal een moeilijke tijd geweest zijn. Ik merk gewoon sinds dat ik Lily heb, zoveel dingen onbelangrijk zijn geworden! Dat zul jij nu ook wel hebben, sinds het verlies van Remy. Merk dat ik een totaal ander mens ben geworden, ik kan nu beter leven met mijzelf, ik vind mezelf een stuk makkelijker! En je hebt helemaal gelijk, door de liefde komt alles op zijn pootjes terecht! Liefs Kari
Tja het was de keus...mezelf...mijn eigen gevoel volgen...of mijn ouders. Keuze was toen toch wel redelijk "makkelijk". Maar ik heb een handje van boven gehad...mijn moeder brak haar heup toen werd langzaam het contact hersteld...en meteen daarna werd ik zwanger met wat er allemaal volgde. Wat ik het mooiste vind is dat zelfs mijn ouders liefdevoller naar elkaar zijn geworden..zo heb ik toch een beetje meegeholpen aan een mooi laatste stukje levensfase van ze.... Dingen lopen zoals ze moeten lopen...soms moeten dingen doorbroken worden...ik ben idd ook aan het veranderen...hele andere zaken zijn belangrijk...nu nog een beetje in gaan zien dat werk erbij hoort Liefs en thx voor je berichtje Sens
Wat doet het goed te lezen dat ik niet alleen ben met mijn twijfels. Had het ergens wel verwacht, maar bevestiging is toch aangenaam Bij mij is het ook vooral 'Wat als ik net iemand tegen kom tijdens de inseminaties'. Als het echte liefde is, zal het zich inderdaad wel oplossen.. en indien niet, zal het ook de moeite niet geweest zijn. Ik ben aan dit avontuur begonnen met het idee 'Ik doe dit bewust liever zonder man', maar als ik dan mijn petekindje zie met zijn ouders.. Al moet ik me daar niet op blindstaren, het kan ook helemaal anders zijn. Twijfels over wanneer het kindje er is, heb ik absoluut niet. Dus daar zit alles gelukkig nog wel goed
Ik denk dat iedereen die twijfels wel een beetje heeft. Ik heb ze af en toe ook maar denk gewoon dat het dan allemaal wel op zijn plekje valt. Hier weer spanningen voor morgen. Krijg dan te horen hoe groot het eitje dan is!. Iedereen een fijne dag! Liefs Ylona
Oh spannend ylona, laat je het ons gauw weten? Luckie, wat je zegt als je iemand tegen komt en hij is echt geschikt dan respecteert hij jouw keuze gewoon, dan zal hij van jou én je kindje houden. Ik ben er niet echt bang voor omdat ik op dit moment er ook niet echt meer voor open sta om een man te ontmoeten, omdat ik me alleen hierop aan het concentreren ben. Maar het zou natuurlijk kunnen, dat zien we dan wel weer.. Uiteindelijk denk ik dat we allemaal de ideale situatie toch een gezin mét man (of vrouw) vinden, maar dat kan altijd nog, dat is niet ineens niet meer mogelijk door deze beslissing!
@luckie: joh als je iemand tegenkomt tijdens de inseminaties weet je snel genoeg of het echt goed zit...mss wil hij wel vader worden en stop je met insems....:smile: helemaal fantastisch toch? @Ylona: ik ga duimennnnnn hop met dat ei!
Klinkt als in de films Maar in realiteit.... mijn vertrouwen in relaties staat beneden nul, dan zou ik de inseminaties al moeten stopzetten tot de relatie stabiel is en we aan kinderen toe zijn en dan na enkele jaren spring de relatie af Oh, is meteen zo'n beetje mijn levensverhaal
Haha tja ZOOOOOO herkenbaar there is no hope eigenlijk best erg....zo beschadigd dat de lol je vergaan is....
Wel hier nog geen super nieuws. Er was wel veel activiteit maar er springt gewoon niet 1 eitje uit. Dinsdag (dag 22) moet ik weer terug komen. Als er dan nog niet echt hele grote groei is wordt mijn menstruatie opgewekt en ga ik beginnen met een dubbele dosis clomid (100 mg). Ik kon gelukkig nu wat meer vragen (eigen arts) en kom er dus niet zo verdrietig weg als de vorige keer. Dinsdag maar even afwachten dus. Liefs Ylona