Hallo allemaal moet het even van me afschrijven hoor. in het kort: sinds september is mijn ex met 6 maanden zwangerschap bij me weggegaan. wilde weer op zichzelf enz nadat we 8 jr samen waren en ruim 7 maanden waren getrouwd dus toen daarna gescheiden. Ik ben alleen verder gegaan. Hoop tussentijds gebeurt maar uiteindelijk sinds einde november 2009 weer rustig aan contact en nu wekelijks dat hij mijn zoontje 3 uur p.w. ziet in mijn bijzijn wat redelijk verloopt. Eerst wilde ik hem nog terug, nu niet meer en lijkt hij mij terug te willen. Idee alleen al... wil ik dus echt niet meer. Sinds aantal weekjes andere man leren kennen. Erg goed contact en regelmatig. Ook paar keer afgesproken en ik begon hem dus echt leuk te vinden. Er viel dan ook een zoen enz. Gisteren was hij wederom bij me en vroeg ik hem hoe hij het verder zag. Hij noemde niet te weten wat hij wilde... twijfelt en vind het moeilijk een keuze te maken of die een relatie wilt. Dit omdat hij het moeilijk heeft gehad afgelopen jaar en twijfelt of hij weer terug wilt naar duitsland (komt hij oorspronkelijk vandaag maar woont al 15 jr hier) van een gezamenlijke vriend hoorde ik dat hij daar ook iemand kende die em erg leuk vind. Hier dus naar gevraagd. Hij noemde dat dat klopt maar dat hij ook niet wist wat hij daarmee aan moest. Afijn na allemaal signalen, zoenen en knuffelen besluit hij dan toch maar liever gewoon vriendschap te hebben omdat hij niet weet wat hij moet kiezen en er niet helemaal voor durft te gaan Kan me zo kwaad maken 'daarom... pfff soms lijken alle mannen wel wezens die de verantwoording niet aandurven en niet kunnen kiezen en te zwak zijn om werkelijk ergens voor te gaan. Pfff moest het even kwijt... Voel me weer terug bij af nu even. alhoewel toch ook niet helemaal want ik heb iig nu wel de kracht gehad om hem duidelijk te maken dat hij een keuze moet maken tussen er volledig voor gaan of geen relatie en dat ik niet aan een lijntje gehouden wil worden. maar blijft rot... grrrrr Volgens mij blijf ik mijn hele leven single... al die mannen ook :x
pfff meid idd die mannen... je zou nooit weer en relatie beginnen. Ik herken dat gevoel, en ik heb nu echt zoiets van het is wel goed zo. Ik richt mij volledig op mijn zoon en heb het hoofdstukje mannen nu even gesloten Even geen irritaties en tegenvallers. Misch sluit ik me er nu wel vanaf en loop er voor weg, maar ik vind het nu prima zo. Misch komt er ooit weer een moment dat ik weer eens een man tref... maar voorlopig blijf ik samen met mijn zoon
Ik zag je topic bovenaan staan, op de forum pagina... normaal kom ik nooi bij de alleenstaande mama's, maar wou toch even reageren... Heel herkenbaar dat gevoel wat betreft mannen, dat ze niet durven. Man man, wat een kinderen zijn het toch soms zeg... Maar ik wilde even zeggen dat je heel sterk klinkt. Dat jij je ex niet terug wilt en hij misschien wel jou is 1 reden. De andere is dat je je niet laat wegvoeren door een nieuwe flirt. Een man heb je niet nodig om gelukkig te zijn. Het is een leuke aanvulling, maar geen noodzakkelijkheid (en dat zeg IK: nu gelukkig getrouwd, maar wel na plenty bange jochies van dichtbij te hebben gezien ) Het kan dus wel, man EN volwassen... ZO, en dat wou ik ff kwijt
dank je voor het compliment en ach ik weet wel dat ze bestaan hoor, heb alleen (nog) niet het geluk ze tegen te komen tot nog toe helaas en dan raak je toch wel eens gefrustreerd he.